Δημοσίευμα του Euronews για την ανισότητα στη Γαλλία
Παρίσι, πόλη του φωτός και τ ου Διαφωτισμού και της Ελευθερίας, της Ισότητας και της Αδελφοσύνης όχι όμως για όλους.
Από τις πολυτελείς μπουτίκ των μεγάλων οίκων μόδας και τις μεγαλοπρεπείς κατοικίες, στην άλλη όψη του νομίσματος, λίγα χιλιόμετρα μακριά όπου βρίσκονται τα εργατικά παρισινά προάστια.
«Ορισμένα μέλη της κυβέρνησης που βρίσκονται σε θέσεις που μπορούν πραγματικά να αλλάξουν την καθημερινότητα των ανθρώπων δεν κατανοούν αυτή την καθημερινότητα.
Είναι δύσκολα».
Ο περιφερειακός του Παρισιού χωρίζει δυο κόσμους.
Η πολυπολιτισμικότητα αλά γαλλικά σε προάστια όπως το Μπομπινί όπου μεγάλωσε ο Φουάντ Μπεν Αχμέντ δεν είναι τόσο γοητευτική.
Το πληθυσμιακό μίγμα αποτελείται από μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς σε ποσοστό λίγο πάνω από το 30%.
Πάνω από το 40% των κατοίκων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Ένας στους τέσσερις δεν μπορεί να βρει δουλειά ενώ για τους κάτω των 25 το ποσοστό ανεβαίνει στο 50%.
Η Γαλλία είναι χώρα ισότητας στα χαρτιά και χώρα ανισότητας και αδικίας στην πραγματικότητα.
Μισέλ Κοκορέφ
Κοινωνιολόγος
«Ο αποκλεισμός ξεκινά από το γεγονός ότι δεν έχουμε δουλειά, δεν έχουμε καλή πρόσβαση σε μεταφορικά μέσα, δεν απολαμβάνουμε πλήρως τα δικαιώματά μας.
Δεν μπορούμε να στείλουμε το βιογραφικό μας σε μια εταιρεία με διεύθυνση από το Μπομπινί.
Ο αποκλεισμός εδώ είναι συνδυασμός πολλών πραγμάτων.
Όταν οι άνθρωποι είναι αποκλεισμένοι δεν θέλουν να ανήκουν πια εδώ.
Δεν θέλουν να μετέχουν στην κοινωνία».
Οι εργατικές κατοικίες, που αποτέλεσαν πριν από έναν αιώνα εγγύηση κοινωνικής ανόδου προσφέροντας σταθερή στέγη με παροχές μετατράπηκαν σε παγίδες για τους χιλιάδες μετανάστες που μετείχαν στο μεταπολεμικό θαύμα της γαλλικής ανάπτυξης των 30 ένδοξων χρόνων μεταξύ 1945 και 1975.
Τα τελευταία χρόνια έγιναν εστίες κοινωνικής αναταραχής με αποκορύφωμα το 2005.
Σήμερα ζουν σε όλη τη χώρα ζουν σε κοινωνικές κατοικίες 10 εκατομμύρια πολίτες.
Σε πολλές από τις πολυκατοικίες επικρατεί εγκατάλειψη.
Στα προάστια του Παρισιού οι κάτοικοι λένε το ίδιο πράγμα: αισθάνονται ότι δεν είναι ίσοι με την υπόλοιπη Γαλλία.
Δεν αντιμετωπίζουν μόνο προβλήματα στέγασης, ανεργίας και μετακινήσεων αλλά και τον καθημερινό τους αγώνα κατά των συστημικών ανισοτήτων.
Πολλοί ανησυχούν για τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται από τα μέσα ενημέρωσης και παρά τις πολυάριθμες εκκλήσεις μας δεν δέχτηκαν να μιλήσουν στην κάμερα.
Μας είπαν όμως ότι όσο σκληρά κι αν προσπαθούν, δεν μπορούν να εξελιχθούν.
Λένε ότι δεν ζουν, επιβιώνουν.
Ο κοινωνιολόγος Μισέλ Κοκορέφ μελετά τη ζωή στις εργατικές κατοικίες:
«Υπάρχει ένα είδος εμποδίου που οικοδομείται λόγω φυλετικών διακρίσεων.
Παρά το ότι είμαστε η χώρα των κοινωνικών δικαιωμάτων, της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου, είναι πιο περίπλοκο να βρει κάποιος δουλειά όταν το όνομά του είναι Μπουμπακάρ και κατάγεται από το Μαλί από ότι αν το όνομά του είναι Μπερνάρ και κατάγεται από τη Βρετάνη.
Η Γαλλία είναι χώρα ισότητας στα χαρτιά και χώρα ανισότητας και αδικίας στην πραγματικότητα».
www.bankingnews.gr
Από τις πολυτελείς μπουτίκ των μεγάλων οίκων μόδας και τις μεγαλοπρεπείς κατοικίες, στην άλλη όψη του νομίσματος, λίγα χιλιόμετρα μακριά όπου βρίσκονται τα εργατικά παρισινά προάστια.
«Ορισμένα μέλη της κυβέρνησης που βρίσκονται σε θέσεις που μπορούν πραγματικά να αλλάξουν την καθημερινότητα των ανθρώπων δεν κατανοούν αυτή την καθημερινότητα.
Είναι δύσκολα».
Ο περιφερειακός του Παρισιού χωρίζει δυο κόσμους.
Η πολυπολιτισμικότητα αλά γαλλικά σε προάστια όπως το Μπομπινί όπου μεγάλωσε ο Φουάντ Μπεν Αχμέντ δεν είναι τόσο γοητευτική.
Το πληθυσμιακό μίγμα αποτελείται από μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς σε ποσοστό λίγο πάνω από το 30%.
Πάνω από το 40% των κατοίκων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Ένας στους τέσσερις δεν μπορεί να βρει δουλειά ενώ για τους κάτω των 25 το ποσοστό ανεβαίνει στο 50%.
Η Γαλλία είναι χώρα ισότητας στα χαρτιά και χώρα ανισότητας και αδικίας στην πραγματικότητα.
Μισέλ Κοκορέφ
Κοινωνιολόγος
«Ο αποκλεισμός ξεκινά από το γεγονός ότι δεν έχουμε δουλειά, δεν έχουμε καλή πρόσβαση σε μεταφορικά μέσα, δεν απολαμβάνουμε πλήρως τα δικαιώματά μας.
Δεν μπορούμε να στείλουμε το βιογραφικό μας σε μια εταιρεία με διεύθυνση από το Μπομπινί.
Ο αποκλεισμός εδώ είναι συνδυασμός πολλών πραγμάτων.
Όταν οι άνθρωποι είναι αποκλεισμένοι δεν θέλουν να ανήκουν πια εδώ.
Δεν θέλουν να μετέχουν στην κοινωνία».
Οι εργατικές κατοικίες, που αποτέλεσαν πριν από έναν αιώνα εγγύηση κοινωνικής ανόδου προσφέροντας σταθερή στέγη με παροχές μετατράπηκαν σε παγίδες για τους χιλιάδες μετανάστες που μετείχαν στο μεταπολεμικό θαύμα της γαλλικής ανάπτυξης των 30 ένδοξων χρόνων μεταξύ 1945 και 1975.
Τα τελευταία χρόνια έγιναν εστίες κοινωνικής αναταραχής με αποκορύφωμα το 2005.
Σήμερα ζουν σε όλη τη χώρα ζουν σε κοινωνικές κατοικίες 10 εκατομμύρια πολίτες.
Σε πολλές από τις πολυκατοικίες επικρατεί εγκατάλειψη.
Στα προάστια του Παρισιού οι κάτοικοι λένε το ίδιο πράγμα: αισθάνονται ότι δεν είναι ίσοι με την υπόλοιπη Γαλλία.
Δεν αντιμετωπίζουν μόνο προβλήματα στέγασης, ανεργίας και μετακινήσεων αλλά και τον καθημερινό τους αγώνα κατά των συστημικών ανισοτήτων.
Πολλοί ανησυχούν για τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται από τα μέσα ενημέρωσης και παρά τις πολυάριθμες εκκλήσεις μας δεν δέχτηκαν να μιλήσουν στην κάμερα.
Μας είπαν όμως ότι όσο σκληρά κι αν προσπαθούν, δεν μπορούν να εξελιχθούν.
Λένε ότι δεν ζουν, επιβιώνουν.
Ο κοινωνιολόγος Μισέλ Κοκορέφ μελετά τη ζωή στις εργατικές κατοικίες:
«Υπάρχει ένα είδος εμποδίου που οικοδομείται λόγω φυλετικών διακρίσεων.
Παρά το ότι είμαστε η χώρα των κοινωνικών δικαιωμάτων, της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου, είναι πιο περίπλοκο να βρει κάποιος δουλειά όταν το όνομά του είναι Μπουμπακάρ και κατάγεται από το Μαλί από ότι αν το όνομά του είναι Μπερνάρ και κατάγεται από τη Βρετάνη.
Η Γαλλία είναι χώρα ισότητας στα χαρτιά και χώρα ανισότητας και αδικίας στην πραγματικότητα».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών