Τα σχέδια του Trump για την αμερικανική εξωτερική πολιτική εξυπηρετούν βραχυπρόθεσμους στόχους
Η επίσημη ανακοίνωση της Ουάσινγκτον για την απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από τη ΒΑ Συρία προκάλεσε συναγερμό και καταδίκη τόσο εντός ΗΠΑ, καθώς και από τους συμμάχους της Ουάσινγκτον.
Ωστόσο, είναι ευκολότερο να κατανοήσουμε τις ενέργειες και τις προθέσεις της διοίκησης του Trump όταν αναλύουμε γεγονότα υπό το πρίσμα μιας εσωτερικής σύγκρουσης μέσα στις βαθιές ΗΠΑ.
Πριν εξετάσουμε την απόσυρση των ΗΠΑ από την προστασία των Κούρδων του SDF (Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων), αξίζει να εξεταστεί το τι συμβαίνει στις ΗΠΑ τις τελευταίες ημέρες.
Το Δημοκρατικό Κόμμα ζήτησε επισήμως την παραπομπή του Donald Trump για τον ισχυρισμό ότι πιέζει τον πρόεδρο της Ουκρανίας V. Zelensky, να διερευνήσει πιθανές διεφθαρμένες ενέργειες του γιου του Joe Biden, Hunter Biden, ενώ ο τελευταίος ήταν στην Ουκρανία.
Ο ισχυρισμός εναντίον του Trump προέκυψε ως αποτέλεσμα μιας έκθεσης που γράφτηκε στις 12 Αυγούστου από έναν ανώνυμο πράκτορα της CIA με πρόσβαση σε πολλούς υπαλλήλους και αξιωματούχους του Λευκού Οίκου.
Η έκθεση είναι πιθανώς άλλη μια εμπλοκή της Ρωσίας, αλλά αυτή τη φορά ο Trump ζήτησε από τον Ουκρανό ομόλογό του να ξεκινήσει έρευνα σχετικά με πατέρα και υιό Biden, ο οποίος Hunter ήταν πρώην μέλος μιας ουκρανικής εταιρείας που κατέληξε να αποτελεί αντικείμενο διερεύνησης διαφθοράς .
Ο ανώνυμος πληροφοριοδότης κατέστη διαθέσιμος για να καταθέσει ενώπιον επιτροπής του Κογκρέσου πίσω από κλειστές πόρτες.
Εν τω μεταξύ ένας άλλος πληροφοριοδότης έχει κάνει περισσότερες "αποκαλύψεις" για το τηλεφώνημα μεταξύ Trump και Zelensky.
Πολλοί εντοπίζουν αυτό το πρόσωπο στον John Bolton, που πρόσφατα απολύθηκε από τον Trump. Ο Bolton, ήταν απογοητευμένος με τον ανυπότακτο ενθουσιασμό του Trump για πόλεμο.
Το Δημοκρατικό Κόμμα, που βρίσκεται επί του παρόντος στη διαδικασία επιλογής του υποψήφιου για τις προεδρικές εκλογές του 2020, αναγκάστηκε να συνεχίσει την στρατηγική της μομφής, αν και αυτό δεν φαίνεται ότι συναντά τη λαϊκή απήχηση. Οι δημοσκοπήσεις, επιπλέον, δείχνουν ότι η πλειοψηφία των Αμερικανών αντιτίθεται στην μομφή εν γένει.
Ο Trump εκτοξεύει παντού απειλές, οι οποίες όμως έχουν πάντα, αν κοιτάξουμε και λίγο παλιότερα, βαθύτερο σκοπό.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η απειλή των ΗΠΑ να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ. Η απειλή δεν έγινε πράξη ποτέ, διότι τα μέλη του ΝΑΤΟ άρχισαν να αυξάνουν τους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς τους όπως ζήτησε ο Trump.
Η ισχυρή συμμαχία της Ουάσινγκτον με το Ριάντ έχει επίσης αποφέρει θετικές αποδόσεις για τις πωλήσεις όπλων της Αμερικής. Επομένως, μπορούμε να δούμε πώς οι απειλές του Trump προς το ΝΑΤΟ εξυπηρετούσαν τη βελτίωση της στρατιωτικο-βιομηχανικής βάσης της Αμερικής.
Αυτοί οι κατασκευαστές όπλων υποστηρίζουν την εκλογική εκστρατεία του Trump και, επειδή τους φέρνει μεγάλα χρήματα, υποχρεούνται να τον υποστηρίξουν και πάλι στην προσφορά του για το 2020.
Ο Trump καταλαβαίνει καλά ότι θα δεχθεί έντονη λογοκρισία και περισπασμό αν απομακρυνθεί πάρα πολύ από τους πραγματικούς υπευθύνους της εξωτερικής πολιτικής της Ουάσινγκτον και έτσι φαίνεται να καταλαβαίνει ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε αυτό που μπορεί να πει και σε αυτό που είναι σε θέση να κάνει πραγματικά.
Ο Αμερικανός πρόεδρος έχει μόνο στόχους βραχυπρόθεσμης προοπτικής, δεδομένου ότι οι εκλογές του 2020 βρίσκονται σήμερα στο επίκεντρο. Μπορούμε να παρατηρήσουμε μια μέθοδο όσον αφορά το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα. Πρώτον απειλεί αυτές τις χώρες με πλήρη καταστροφή, τότε (γνωρίζοντας ότι ένας συνολικός πόλεμος εναντίον του Ιράν και της Βόρειας Κορέας θα ήταν αδύνατο να διατηρηθεί) επιδιώκει να καθιερώσει έναν άμεσο διάλογο με τους ηγέτες των χωρών αυτών, μόνο για να ανταμειφθεί με μια ευκαιρία φωτογραφίας που θα να είναι η πιο χρήσιμη στην επικείμενη εκλογική εκστρατεία.
Ωστόσο, η στρατηγική του Trump απέτυχε όταν ο Ruhani αποφάσισε να μην τον συναντήσει στη Νέα Υόρκη με την ολοκλήρωση της φετινής συνάντησης της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, στερώντας του από την πολύ περιζήτητη ευκαιρία της φωτογραφίας.
Ομοίως, οι συνομιλίες μεταξύ Kim Jong-un και Trump δεν σημείωσαν μεγάλη πρόοδο. Το modus operandi του Trump εξηγεί την προθυμία του να συναντήσει ανθρώπους που συνήθως θεωρούνται αμερικανικές εξαιρετικές τάσεις για να είναι πέρα από το χλωμό. Ο Trump βλέπει την εξωτερική πολιτική λιγότερο από την άποψη της μεγάλης στρατηγικής και περισσότερο όσον αφορά την προεκλογική εκστρατεία και το προσωπικό κέρδος, δίνοντας ελάχιστη προσοχή στις μακροπρόθεσμες συνέπειες για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ένα εντυπωσιακό παράδειγμα αυτής της βραχυπρόθεσμης σκέψης είναι η απόσυρση του Trump από την πυρηνική συμφωνία του του 2015 για το Ιράν, η εκπλήρωση μιας εκλογικής υπόσχεσης και η απόκτηση σημείων με την εκλογική βάση του, αλλά η σημαντική μείωση του επιπέδου επιρροής που μπορούν να έχουν οι ΗΠΑ στην ιρανική πολιτική.
Ομοίως, οι διαπραγματεύσεις με τη Βόρεια Κορέα επιβεβαίωσαν ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν στρατιωτική λύση για την Πιονγιάνγκ, ειδικά όταν επιδιώκουν να διατηρήσουν τις σχέσεις τους με τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία.
Όπως και με τον πόλεμο με το Ιράν, οι ΗΠΑ θα είναι όλοι εκείνοι που βρίσκονται στο τέλος των περισσότερων χτυπήματος, κάτι που η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία δεν θα υπολογίζουν ποτέ.
Αυτές οι χώρες, σύμφωνα με ένα πολυπολικό περιβάλλον, αργά ή γρήγορα καταλήγουν να συμφωνούν με την Τεχεράνη και την Πιονγκγιάνγκ, αφήνοντας τις ΗΠΑ ακόμη πιο απομονωμένες στην περιοχή.
Όταν συναντήθηκε με τον Kim Jong-un, ο Trump ζήτησε μια ιστορική φωτογραφία που θα τον έδειχνε σε έντονη αντίθεση με τους προκατόχους του. Τούτου λεχθέντος, οι συνομιλίες που βρέθηκαν μπροστά στα παράλογα αιτήματα των Αμερικανών για τους Βορειοκορεάτες να ολοκληρώσουν τον αφοπλισμό πριν επιβληθούν κυρώσεις.
Ενώ επί της ουσίας ο Trump, που δεν ελέγχει την εξωτερική του πολιτική, μπορεί να αποφασίσει και να προτείνει ελάχιστα πράγματα για αυτό, αλλά μπορεί ωστόσο να προσπαθήσει να πάρει τα περισσότερα από την «εξωτερική πολιτική» του, με σκοπό να «κάψει» την εικόνα του ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2020.
Αφού καταλάβουμε ότι η εξωτερική πολιτική του Trump είναι μόνο για... «οικιακούς» σκοπούς, βλέπουμε πως η ατζέντα των ΗΠΑ για τον ιμπεριαλισμό παραμένει σε μεγάλο βαθμό ανενόχλητη, με το βαθύ κράτος να συνεχίζει να αναζητά γεωπολιτική επέκταση και να εκτοξεύει νέα ή υπάρχοντα καύσιμα.
www.bankingnews.gr
Ωστόσο, είναι ευκολότερο να κατανοήσουμε τις ενέργειες και τις προθέσεις της διοίκησης του Trump όταν αναλύουμε γεγονότα υπό το πρίσμα μιας εσωτερικής σύγκρουσης μέσα στις βαθιές ΗΠΑ.
Πριν εξετάσουμε την απόσυρση των ΗΠΑ από την προστασία των Κούρδων του SDF (Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων), αξίζει να εξεταστεί το τι συμβαίνει στις ΗΠΑ τις τελευταίες ημέρες.
Το Δημοκρατικό Κόμμα ζήτησε επισήμως την παραπομπή του Donald Trump για τον ισχυρισμό ότι πιέζει τον πρόεδρο της Ουκρανίας V. Zelensky, να διερευνήσει πιθανές διεφθαρμένες ενέργειες του γιου του Joe Biden, Hunter Biden, ενώ ο τελευταίος ήταν στην Ουκρανία.
Ο ισχυρισμός εναντίον του Trump προέκυψε ως αποτέλεσμα μιας έκθεσης που γράφτηκε στις 12 Αυγούστου από έναν ανώνυμο πράκτορα της CIA με πρόσβαση σε πολλούς υπαλλήλους και αξιωματούχους του Λευκού Οίκου.
Η έκθεση είναι πιθανώς άλλη μια εμπλοκή της Ρωσίας, αλλά αυτή τη φορά ο Trump ζήτησε από τον Ουκρανό ομόλογό του να ξεκινήσει έρευνα σχετικά με πατέρα και υιό Biden, ο οποίος Hunter ήταν πρώην μέλος μιας ουκρανικής εταιρείας που κατέληξε να αποτελεί αντικείμενο διερεύνησης διαφθοράς .
Ο ανώνυμος πληροφοριοδότης κατέστη διαθέσιμος για να καταθέσει ενώπιον επιτροπής του Κογκρέσου πίσω από κλειστές πόρτες.
Εν τω μεταξύ ένας άλλος πληροφοριοδότης έχει κάνει περισσότερες "αποκαλύψεις" για το τηλεφώνημα μεταξύ Trump και Zelensky.
Πολλοί εντοπίζουν αυτό το πρόσωπο στον John Bolton, που πρόσφατα απολύθηκε από τον Trump. Ο Bolton, ήταν απογοητευμένος με τον ανυπότακτο ενθουσιασμό του Trump για πόλεμο.
Το Δημοκρατικό Κόμμα, που βρίσκεται επί του παρόντος στη διαδικασία επιλογής του υποψήφιου για τις προεδρικές εκλογές του 2020, αναγκάστηκε να συνεχίσει την στρατηγική της μομφής, αν και αυτό δεν φαίνεται ότι συναντά τη λαϊκή απήχηση. Οι δημοσκοπήσεις, επιπλέον, δείχνουν ότι η πλειοψηφία των Αμερικανών αντιτίθεται στην μομφή εν γένει.
Ο Trump εκτοξεύει παντού απειλές, οι οποίες όμως έχουν πάντα, αν κοιτάξουμε και λίγο παλιότερα, βαθύτερο σκοπό.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η απειλή των ΗΠΑ να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ. Η απειλή δεν έγινε πράξη ποτέ, διότι τα μέλη του ΝΑΤΟ άρχισαν να αυξάνουν τους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς τους όπως ζήτησε ο Trump.
Η ισχυρή συμμαχία της Ουάσινγκτον με το Ριάντ έχει επίσης αποφέρει θετικές αποδόσεις για τις πωλήσεις όπλων της Αμερικής. Επομένως, μπορούμε να δούμε πώς οι απειλές του Trump προς το ΝΑΤΟ εξυπηρετούσαν τη βελτίωση της στρατιωτικο-βιομηχανικής βάσης της Αμερικής.
Αυτοί οι κατασκευαστές όπλων υποστηρίζουν την εκλογική εκστρατεία του Trump και, επειδή τους φέρνει μεγάλα χρήματα, υποχρεούνται να τον υποστηρίξουν και πάλι στην προσφορά του για το 2020.
Ο Trump καταλαβαίνει καλά ότι θα δεχθεί έντονη λογοκρισία και περισπασμό αν απομακρυνθεί πάρα πολύ από τους πραγματικούς υπευθύνους της εξωτερικής πολιτικής της Ουάσινγκτον και έτσι φαίνεται να καταλαβαίνει ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε αυτό που μπορεί να πει και σε αυτό που είναι σε θέση να κάνει πραγματικά.
Ο Αμερικανός πρόεδρος έχει μόνο στόχους βραχυπρόθεσμης προοπτικής, δεδομένου ότι οι εκλογές του 2020 βρίσκονται σήμερα στο επίκεντρο. Μπορούμε να παρατηρήσουμε μια μέθοδο όσον αφορά το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα. Πρώτον απειλεί αυτές τις χώρες με πλήρη καταστροφή, τότε (γνωρίζοντας ότι ένας συνολικός πόλεμος εναντίον του Ιράν και της Βόρειας Κορέας θα ήταν αδύνατο να διατηρηθεί) επιδιώκει να καθιερώσει έναν άμεσο διάλογο με τους ηγέτες των χωρών αυτών, μόνο για να ανταμειφθεί με μια ευκαιρία φωτογραφίας που θα να είναι η πιο χρήσιμη στην επικείμενη εκλογική εκστρατεία.
Ωστόσο, η στρατηγική του Trump απέτυχε όταν ο Ruhani αποφάσισε να μην τον συναντήσει στη Νέα Υόρκη με την ολοκλήρωση της φετινής συνάντησης της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, στερώντας του από την πολύ περιζήτητη ευκαιρία της φωτογραφίας.
Ομοίως, οι συνομιλίες μεταξύ Kim Jong-un και Trump δεν σημείωσαν μεγάλη πρόοδο. Το modus operandi του Trump εξηγεί την προθυμία του να συναντήσει ανθρώπους που συνήθως θεωρούνται αμερικανικές εξαιρετικές τάσεις για να είναι πέρα από το χλωμό. Ο Trump βλέπει την εξωτερική πολιτική λιγότερο από την άποψη της μεγάλης στρατηγικής και περισσότερο όσον αφορά την προεκλογική εκστρατεία και το προσωπικό κέρδος, δίνοντας ελάχιστη προσοχή στις μακροπρόθεσμες συνέπειες για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ένα εντυπωσιακό παράδειγμα αυτής της βραχυπρόθεσμης σκέψης είναι η απόσυρση του Trump από την πυρηνική συμφωνία του του 2015 για το Ιράν, η εκπλήρωση μιας εκλογικής υπόσχεσης και η απόκτηση σημείων με την εκλογική βάση του, αλλά η σημαντική μείωση του επιπέδου επιρροής που μπορούν να έχουν οι ΗΠΑ στην ιρανική πολιτική.
Ομοίως, οι διαπραγματεύσεις με τη Βόρεια Κορέα επιβεβαίωσαν ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν στρατιωτική λύση για την Πιονγιάνγκ, ειδικά όταν επιδιώκουν να διατηρήσουν τις σχέσεις τους με τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία.
Όπως και με τον πόλεμο με το Ιράν, οι ΗΠΑ θα είναι όλοι εκείνοι που βρίσκονται στο τέλος των περισσότερων χτυπήματος, κάτι που η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία δεν θα υπολογίζουν ποτέ.
Αυτές οι χώρες, σύμφωνα με ένα πολυπολικό περιβάλλον, αργά ή γρήγορα καταλήγουν να συμφωνούν με την Τεχεράνη και την Πιονγκγιάνγκ, αφήνοντας τις ΗΠΑ ακόμη πιο απομονωμένες στην περιοχή.
Όταν συναντήθηκε με τον Kim Jong-un, ο Trump ζήτησε μια ιστορική φωτογραφία που θα τον έδειχνε σε έντονη αντίθεση με τους προκατόχους του. Τούτου λεχθέντος, οι συνομιλίες που βρέθηκαν μπροστά στα παράλογα αιτήματα των Αμερικανών για τους Βορειοκορεάτες να ολοκληρώσουν τον αφοπλισμό πριν επιβληθούν κυρώσεις.
Ενώ επί της ουσίας ο Trump, που δεν ελέγχει την εξωτερική του πολιτική, μπορεί να αποφασίσει και να προτείνει ελάχιστα πράγματα για αυτό, αλλά μπορεί ωστόσο να προσπαθήσει να πάρει τα περισσότερα από την «εξωτερική πολιτική» του, με σκοπό να «κάψει» την εικόνα του ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2020.
Αφού καταλάβουμε ότι η εξωτερική πολιτική του Trump είναι μόνο για... «οικιακούς» σκοπούς, βλέπουμε πως η ατζέντα των ΗΠΑ για τον ιμπεριαλισμό παραμένει σε μεγάλο βαθμό ανενόχλητη, με το βαθύ κράτος να συνεχίζει να αναζητά γεωπολιτική επέκταση και να εκτοξεύει νέα ή υπάρχοντα καύσιμα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών