Σε άρθρο του στους Financial Times ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών τάσσεται υπέρ ενός κοινού, πανευρωπαϊκού μηχανισμού ασφάλισης καταθέσεων
(upd)Μία πραγματική στροφή 180 μοιρών πραγματοποιεί ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Olaf Scholz, σε άρθρο του στους Financial Times, στο οποίο τάσσεται υπέρ της δημιουργίας μίας κοινής πλατφόρμας ασφάλισης καταθέσεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, προκειμένου να ολοκληρωθεί η πολυπόθητη τραπεζική ένωση στην Ευρωζώνη.
«Η ανάγκη για εμβάθυνση και ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης στην Ευρώπη είναι κάτι το αδιαμφισβήτητο.
Μετά από χρόνια συζητήσεων το αδιέξοδο πρέπει να ολοκληρωθεί», σημειώνει ο Γερμανός υπουργός και υποστηρίζει ότι η χώρα του είναι έτοιμη να κάνει ένα βήμα πίσω και να δεχθεί την πανευρωπαϊκή ασφάλιση καταθέσεων.
Φυσικά, όπως αρμόζει σε ένα Γερμανό υπουργό Οικονομικών, ο Scholz φροντίζει να προσθέσει ότι η δημιουργία αυτής της «ασπίδας» (σ.σ.: που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε περιπτώσεις τραπεζικών κρίσεων) θα πρέπει να υπόκεινται σε σκληρούς όρους.
Όπως τονίζει στο άρθρο του ο Scholz «η ανάγκη εμβάθυνσης και ολοκλήρωσης της ευρωπαϊκής τραπεζικής ένωσης είναι αναμφισβήτητη.
Μετά από χρόνια συζήτησης, το αδιέξοδο πρέπει να λήξει.
Ως εκ τούτου, καλώ την ΕΕ να δράσει τώρα για την ενίσχυση της κυριαρχίας της Ευρώπης σε έναν ολοένα και πιο ανταγωνιστικό κόσμο.
Τώρα που το Ηνωμένο Βασίλειο, πατρίδα της λονδρέζικης κεφαλαιαγοράς, βρίσκεται στα πρόθυρα της αποχώρησης από το μπλοκ, πρέπει να σημειώσουμε πραγματική πρόοδο.
Η εξάρτηση από τις ΗΠΑ ή την Κίνα από οικονομικές υπηρεσίες δεν αποτελεί επιλογή.
Έτσι, εάν η Ευρώπη δεν θέλει να «χαθεί» από τη διεθνή σκηνή, πρέπει να προχωρήσει με τα βασικά σχέδια των τραπεζικών συνεταιρισμών, καθώς και με το συμπληρωματικό σχέδιο για την ένωση των κεφαλαιαγορών.
Είναι προς το συμφέρον όλων μας να έχουμε μια δίκαιη, καλά σχεδιασμένη και ασφαλή τραπεζική ένωση που να εγγυάται τη σταθερότητα και να ενισχύει την ανάπτυξη σε όλα τα κράτη μέλη, προστατεύοντας ταυτόχρονα τα χρήματα των φορολογουμένων.
Έχουμε ήδη επιτύχει κάποια σημαντικά βήματα.
Έχουμε δημιουργήσει ενιαία ευρωπαϊκά εποπτικά όργανα και σημαντικά αυξημένα επίπεδα κεφαλαίου.
Επίσης, δημιουργήσαμε ένα πλαίσιο για την αναδιάρθρωση προβληματικών συστημικά σημαντικών τραπεζών χωρίς να θέτουμε σε κίνδυνο τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα ή να χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε δημόσιους πόρους.
Ωστόσο, είμαστε μόνο στα μισά του έργου αυτού.
Οι ευρωπαϊκές χρηματοπιστωτικές αγορές εξακολουθούν να είναι κατακερματισμένες και εξακολουθούν να υπάρχουν εμπόδια στην ελεύθερη ροή κεφαλαίων και στην οικονομική ρευστότητα.
Έχουμε συζητήσει αυτά τα θέματα εντατικά τα τελευταία χρόνια, χωρίς αποτέλεσμα.
Τώρα είναι καιρός να ενώσουμε το «πακέτο» και να προχωρήσουμε για την ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης.
Αυτό έχει τέσσερα βήματα.
Πρώτον, χρειαζόμαστε κοινές διαδικασίες αφερεγγυότητας και «διάλυσης» για τις τράπεζες, με βάση το παράδειγμα της Ομοσπονδιακής Εταιρείας Ασφάλισης Καταθέσεων των ΗΠΑ.
Αυτό σημαίνει ότι τα εργαλεία που αποδείχθηκαν χρήσιμα στις μεγάλες τράπεζες θα είναι διαθέσιμα και στις μικρές τράπεζες.
Αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνει τράπεζες-γέφυρες (bridge banks).
Όταν ο ανταγωνισμός εντός της ενιαίας αγοράς χαθεί θα πρέπει να παρεμβαίνει το Single Resolution Board.
Ωστόσο, το Ταμείο Ενιαίας Διευκόλυνσης δεν θα συνεχίσει να χρησιμοποιείται και από μη συστημικά τραπεζικά ιδρύματα.
Έχουμε ήδη κοινά συστήματα ανάλυσης για τις μεγάλες, συστημικά σημαντικές τράπεζες στην Ευρώπη.
Ωστόσο, οι μικρότερες τράπεζες εμπίπτουν στους διαφορετικούς εθνικούς νόμους περί αφερεγγυότητας.
Ένα ενιαίο πλαίσιο αφερεγγυότητας για τις τράπεζες θα μείωνε τις τριβές.
Επιπλέον, θα ήταν μια πραγματικά ευρωπαϊκή λύση.
Θα πρέπει να επιτρέψουμε την εμβάθυνση της ενοποίησης των τραπεζικών ομίλων της ΕΕ, λαμβάνοντας δεόντως υπόψη τα συμφέροντα των χωρών υποδοχής για δίκαιη κατανομή των βαρών.
Δεύτερον, η εξασφάλιση ενός σταθερού τραπεζικού τομέα σημαίνει περαιτέρω μείωση των κινδύνων.
Αυτό σημαίνει περαιτέρω μείωση του αριθμού των μη εξυπηρετούμενων δανείων και αντιμετώπιση των κινδύνων που συνδέονται με το δημόσιο χρέος.
Τα κρατικά ομόλογα δεν αποτελούν επένδυση χωρίς κινδύνους και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοια.
Πρέπει να εισαγάγουμε προσεκτικά και σταδιακά τις κεφαλαιακές απαιτήσεις που αντανακλούν τους πιστωτικούς κινδύνους και τους κινδύνους συγκέντρωσης από τα δημόσια ανοίγματα στους ισολογισμούς των τραπεζών, χωρίς να απειλείται η χρηματοπιστωτική σταθερότητα.
Με την πάροδο του χρόνου, οι τράπεζες σε όλη την Ευρώπη θα δημιουργούσαν περισσότερο διαφοροποιημένα χαρτοφυλάκια κρατικών ομολόγων.
Κάτι τέτοιο θα ενίσχυε τη σταθερότητά τους.
Αυτή η προσέγγιση θα βοηθούσε χώρες με ασθενέστερες αξιολογήσεις πιστοληπτικής ικανότητας.
Τρίτον - και αυτό δεν είναι μικρό βήμα για έναν Γερμανό υπουργό Οικονομικών - ένα ενισχυμένο πλαίσιο τραπεζικής ενοποίησης θα πρέπει να περιλαμβάνει κάποια μορφή κοινού ευρωπαϊκού μηχανισμού ασφάλισης καταθέσεων.
Ένα ευρωπαϊκό σύστημα αντασφάλισης καταθέσεων θα ενισχύσει σημαντικά την ανθεκτικότητα της εθνικής ασφάλισης καταθέσεων.
Ωστόσο, ένα τέτοιο σύστημα θα υπόκειται σε ορισμένους όρους, εκ των οποίων ο ένας είναι ότι η εθνική ευθύνη πρέπει να εξακολουθήσει να αποτελεί κεντρικό στοιχείο.
Σε περίπτωση αποτυχίας μίας τράπεζας, θα εφαρμοζόταν ένας μηχανισμός τριών επιπέδων. Πρώτον, θα χρησιμοποιηθούν οι πόροι του εθνικού συστήματος εγγύησης των καταθέσεων. Δεύτερον, όταν οι εθνικές ικανότητες έχουν εξαντληθεί, ένα ευρωπαϊκό ταμείο ασφάλισης καταθέσεων, το οποίο διαχειρίζεται το SRB, θα παρέχει περιορισμένη συμπληρωματική ρευστότητα μέσω δανείων που θα πρέπει να αποπληρωθούν.
Τρίτον, όπου ενδέχεται να είναι απαραίτητη η πρόσθετη χρηματοδότηση, θα μπορούσε να παρέμβει το σχετικό κράτος μέλος.
Θα μπορούσε να ληφθεί υπόψη μια περιορισμένη συνιστώσα κάλυψης ζημιών για το ευρωπαϊκό ταμείο ασφάλισης καταθέσεων, μόλις εφαρμοστούν πλήρως όλα τα στοιχεία της τραπεζικής ένωσης.
Τέλος, πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειές μας για την αποφυγή του αρμπιτράζ.
Η φορολογία εξακολουθεί να στρεβλώνει τον ανταγωνισμό εντός της ΕΕ.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Γερμανία, μαζί με τη Γαλλία, ζητεί την υιοθέτηση μιας κοινής βάσης φορολογίας εταιρειών και ενός ελάχιστου πραγματικού φόρου.
Η πρόοδος με την τραπεζική ένωση δεν πρέπει να οδηγήσει σε φορολογικές ρυθμίσεις που στρεβλώνουν τον ανταγωνισμό.
Χρειαζόμαστε ενιαία φορολόγηση των τραπεζών στην ΕΕ.
Οι ευρωπαίοι υπεύθυνοι για τη χάραξη πολιτικής γνωρίζουν ότι υπάρχει ισχυρή περίπτωση περαιτέρω βελτίωσης του θεσμικού και κανονιστικού πλαισίου προκειμένου να μειωθούν οι κίνδυνοι στον ευρωπαϊκό τραπεζικό τομέα.
Μέχρι στιγμής δεν έχουμε καταφέρει να παραδώσει.
Τώρα, εκμεταλλευόμενοι τη φρέσκια ενέργεια που παρέχεται από μια νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή, και με την Brexit ακριβώς πίσω από τη γωνία, ήρθε η ώρα για μια αλλαγή.
Ας διπλασιάσουμε τις προσπάθειές μας και να ολοκληρώσουμε τη δουλειά.
Πρέπει να τερματίσουμε το αδιέξοδο».
www.bankingnews.gr
«Η ανάγκη για εμβάθυνση και ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης στην Ευρώπη είναι κάτι το αδιαμφισβήτητο.
Μετά από χρόνια συζητήσεων το αδιέξοδο πρέπει να ολοκληρωθεί», σημειώνει ο Γερμανός υπουργός και υποστηρίζει ότι η χώρα του είναι έτοιμη να κάνει ένα βήμα πίσω και να δεχθεί την πανευρωπαϊκή ασφάλιση καταθέσεων.
Φυσικά, όπως αρμόζει σε ένα Γερμανό υπουργό Οικονομικών, ο Scholz φροντίζει να προσθέσει ότι η δημιουργία αυτής της «ασπίδας» (σ.σ.: που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε περιπτώσεις τραπεζικών κρίσεων) θα πρέπει να υπόκεινται σε σκληρούς όρους.
Όπως τονίζει στο άρθρο του ο Scholz «η ανάγκη εμβάθυνσης και ολοκλήρωσης της ευρωπαϊκής τραπεζικής ένωσης είναι αναμφισβήτητη.
Μετά από χρόνια συζήτησης, το αδιέξοδο πρέπει να λήξει.
Ως εκ τούτου, καλώ την ΕΕ να δράσει τώρα για την ενίσχυση της κυριαρχίας της Ευρώπης σε έναν ολοένα και πιο ανταγωνιστικό κόσμο.
Τώρα που το Ηνωμένο Βασίλειο, πατρίδα της λονδρέζικης κεφαλαιαγοράς, βρίσκεται στα πρόθυρα της αποχώρησης από το μπλοκ, πρέπει να σημειώσουμε πραγματική πρόοδο.
Η εξάρτηση από τις ΗΠΑ ή την Κίνα από οικονομικές υπηρεσίες δεν αποτελεί επιλογή.
Έτσι, εάν η Ευρώπη δεν θέλει να «χαθεί» από τη διεθνή σκηνή, πρέπει να προχωρήσει με τα βασικά σχέδια των τραπεζικών συνεταιρισμών, καθώς και με το συμπληρωματικό σχέδιο για την ένωση των κεφαλαιαγορών.
Είναι προς το συμφέρον όλων μας να έχουμε μια δίκαιη, καλά σχεδιασμένη και ασφαλή τραπεζική ένωση που να εγγυάται τη σταθερότητα και να ενισχύει την ανάπτυξη σε όλα τα κράτη μέλη, προστατεύοντας ταυτόχρονα τα χρήματα των φορολογουμένων.
Έχουμε ήδη επιτύχει κάποια σημαντικά βήματα.
Έχουμε δημιουργήσει ενιαία ευρωπαϊκά εποπτικά όργανα και σημαντικά αυξημένα επίπεδα κεφαλαίου.
Επίσης, δημιουργήσαμε ένα πλαίσιο για την αναδιάρθρωση προβληματικών συστημικά σημαντικών τραπεζών χωρίς να θέτουμε σε κίνδυνο τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα ή να χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε δημόσιους πόρους.
Ωστόσο, είμαστε μόνο στα μισά του έργου αυτού.
Οι ευρωπαϊκές χρηματοπιστωτικές αγορές εξακολουθούν να είναι κατακερματισμένες και εξακολουθούν να υπάρχουν εμπόδια στην ελεύθερη ροή κεφαλαίων και στην οικονομική ρευστότητα.
Έχουμε συζητήσει αυτά τα θέματα εντατικά τα τελευταία χρόνια, χωρίς αποτέλεσμα.
Τώρα είναι καιρός να ενώσουμε το «πακέτο» και να προχωρήσουμε για την ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης.
Αυτό έχει τέσσερα βήματα.
Πρώτον, χρειαζόμαστε κοινές διαδικασίες αφερεγγυότητας και «διάλυσης» για τις τράπεζες, με βάση το παράδειγμα της Ομοσπονδιακής Εταιρείας Ασφάλισης Καταθέσεων των ΗΠΑ.
Αυτό σημαίνει ότι τα εργαλεία που αποδείχθηκαν χρήσιμα στις μεγάλες τράπεζες θα είναι διαθέσιμα και στις μικρές τράπεζες.
Αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνει τράπεζες-γέφυρες (bridge banks).
Όταν ο ανταγωνισμός εντός της ενιαίας αγοράς χαθεί θα πρέπει να παρεμβαίνει το Single Resolution Board.
Ωστόσο, το Ταμείο Ενιαίας Διευκόλυνσης δεν θα συνεχίσει να χρησιμοποιείται και από μη συστημικά τραπεζικά ιδρύματα.
Έχουμε ήδη κοινά συστήματα ανάλυσης για τις μεγάλες, συστημικά σημαντικές τράπεζες στην Ευρώπη.
Ωστόσο, οι μικρότερες τράπεζες εμπίπτουν στους διαφορετικούς εθνικούς νόμους περί αφερεγγυότητας.
Ένα ενιαίο πλαίσιο αφερεγγυότητας για τις τράπεζες θα μείωνε τις τριβές.
Επιπλέον, θα ήταν μια πραγματικά ευρωπαϊκή λύση.
Θα πρέπει να επιτρέψουμε την εμβάθυνση της ενοποίησης των τραπεζικών ομίλων της ΕΕ, λαμβάνοντας δεόντως υπόψη τα συμφέροντα των χωρών υποδοχής για δίκαιη κατανομή των βαρών.
Δεύτερον, η εξασφάλιση ενός σταθερού τραπεζικού τομέα σημαίνει περαιτέρω μείωση των κινδύνων.
Αυτό σημαίνει περαιτέρω μείωση του αριθμού των μη εξυπηρετούμενων δανείων και αντιμετώπιση των κινδύνων που συνδέονται με το δημόσιο χρέος.
Τα κρατικά ομόλογα δεν αποτελούν επένδυση χωρίς κινδύνους και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοια.
Πρέπει να εισαγάγουμε προσεκτικά και σταδιακά τις κεφαλαιακές απαιτήσεις που αντανακλούν τους πιστωτικούς κινδύνους και τους κινδύνους συγκέντρωσης από τα δημόσια ανοίγματα στους ισολογισμούς των τραπεζών, χωρίς να απειλείται η χρηματοπιστωτική σταθερότητα.
Με την πάροδο του χρόνου, οι τράπεζες σε όλη την Ευρώπη θα δημιουργούσαν περισσότερο διαφοροποιημένα χαρτοφυλάκια κρατικών ομολόγων.
Κάτι τέτοιο θα ενίσχυε τη σταθερότητά τους.
Αυτή η προσέγγιση θα βοηθούσε χώρες με ασθενέστερες αξιολογήσεις πιστοληπτικής ικανότητας.
Τρίτον - και αυτό δεν είναι μικρό βήμα για έναν Γερμανό υπουργό Οικονομικών - ένα ενισχυμένο πλαίσιο τραπεζικής ενοποίησης θα πρέπει να περιλαμβάνει κάποια μορφή κοινού ευρωπαϊκού μηχανισμού ασφάλισης καταθέσεων.
Ένα ευρωπαϊκό σύστημα αντασφάλισης καταθέσεων θα ενισχύσει σημαντικά την ανθεκτικότητα της εθνικής ασφάλισης καταθέσεων.
Ωστόσο, ένα τέτοιο σύστημα θα υπόκειται σε ορισμένους όρους, εκ των οποίων ο ένας είναι ότι η εθνική ευθύνη πρέπει να εξακολουθήσει να αποτελεί κεντρικό στοιχείο.
Σε περίπτωση αποτυχίας μίας τράπεζας, θα εφαρμοζόταν ένας μηχανισμός τριών επιπέδων. Πρώτον, θα χρησιμοποιηθούν οι πόροι του εθνικού συστήματος εγγύησης των καταθέσεων. Δεύτερον, όταν οι εθνικές ικανότητες έχουν εξαντληθεί, ένα ευρωπαϊκό ταμείο ασφάλισης καταθέσεων, το οποίο διαχειρίζεται το SRB, θα παρέχει περιορισμένη συμπληρωματική ρευστότητα μέσω δανείων που θα πρέπει να αποπληρωθούν.
Τρίτον, όπου ενδέχεται να είναι απαραίτητη η πρόσθετη χρηματοδότηση, θα μπορούσε να παρέμβει το σχετικό κράτος μέλος.
Θα μπορούσε να ληφθεί υπόψη μια περιορισμένη συνιστώσα κάλυψης ζημιών για το ευρωπαϊκό ταμείο ασφάλισης καταθέσεων, μόλις εφαρμοστούν πλήρως όλα τα στοιχεία της τραπεζικής ένωσης.
Τέλος, πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειές μας για την αποφυγή του αρμπιτράζ.
Η φορολογία εξακολουθεί να στρεβλώνει τον ανταγωνισμό εντός της ΕΕ.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Γερμανία, μαζί με τη Γαλλία, ζητεί την υιοθέτηση μιας κοινής βάσης φορολογίας εταιρειών και ενός ελάχιστου πραγματικού φόρου.
Η πρόοδος με την τραπεζική ένωση δεν πρέπει να οδηγήσει σε φορολογικές ρυθμίσεις που στρεβλώνουν τον ανταγωνισμό.
Χρειαζόμαστε ενιαία φορολόγηση των τραπεζών στην ΕΕ.
Οι ευρωπαίοι υπεύθυνοι για τη χάραξη πολιτικής γνωρίζουν ότι υπάρχει ισχυρή περίπτωση περαιτέρω βελτίωσης του θεσμικού και κανονιστικού πλαισίου προκειμένου να μειωθούν οι κίνδυνοι στον ευρωπαϊκό τραπεζικό τομέα.
Μέχρι στιγμής δεν έχουμε καταφέρει να παραδώσει.
Τώρα, εκμεταλλευόμενοι τη φρέσκια ενέργεια που παρέχεται από μια νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή, και με την Brexit ακριβώς πίσω από τη γωνία, ήρθε η ώρα για μια αλλαγή.
Ας διπλασιάσουμε τις προσπάθειές μας και να ολοκληρώσουμε τη δουλειά.
Πρέπει να τερματίσουμε το αδιέξοδο».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών