Ακόμα και αν ο Sanchez καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση, είναι δύσκολο να μπορέσει να ασχοληθεί με τα φλέγοντα ζητήματα της χώρας, το υψηλό δημόσιο χρέος ή το κράτος πρόνοιας που δοκιμάζεται, καθώς βγήκε πολύ αδύναμος πολιτικά από τις εκλογές
Οι γενικές εκλογές της Κυριακής, στην Ισπανία, οι τέταρτες σε τέσσερα χρόνια, αφήνουν την Ισπανία σε ακόμα χειρότερη θέση από αυτή που ήταν τον Απρίλιο του 2019, όταν οι ψηφοφόροι κλήθηκαν ξανά να ψηφίσουν, με τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας να αδυνατούν να σχηματίσουν κυβέρνηση.
Μετά τη σκοτεινή περίοδο των δικτατοριών, οι εξτρεμισμοί είχαν πάψει να υφίστανται, υπήρξε μια περιφερειακή τοπική αυτονομία και η εξουσία εναλλασσόταν μεταξύ κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς, γεγονός που κατέστησε την Ισπανία μια δημοκρατία προς μίμηση στη Νότια Ευρώπη, για να μπει τα τελευταία χρόνια σε αδιέξοδα ακολουθώντας το κλίμα πόλωσης που υφίσταται από άκρου εις άκρον στην ΕΕ.
Το χειρότερο είναι πως η πόλωση έχει οξυνθεί με αφορμή την καμπάνια απόσχισης που έχει ξεκινήσει η Καταλονία.
Ο ισπανικός εθνικισμός αναζωπυρώθηκε από την αποτυχημένη προσπάθεια της Καταλονίας να πετύχει την ανεξαρτησία της, προ διετίας, και από τις βίαιες διαδηλώσεις που έγιναν στη Βαρκελώνη τον περασμένο μήνα μετά τις αυστηρές ποινές που επιβλήθηκαν στους Καταλανούς αυτονομιστές ηγέτες.
Το ακροδεξιό Vox, που εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή πριν από ένα χρόνο, αργότερα κλονίστηκε καθώς απέτυχε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες στις εκλογές του Απριλίου, ωστόσο αναρριχήθηκε στην τρίτη θέση υπερδιπλασιάζοντας τις έδρες του, στις 52, καθώς έλαβε το 15% των ψήφων.
Είναι τώρα μια δύναμη που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη σε μια χώρα που μόλις πρόσφατα θεωρούνταν ότι είχε ανοσία στην ακροδεξιά, εξαιτίας του παρελθόντος με τον Φράνκο, που ωστόσο μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά προς το κεντροδεξιό Λαϊκό Κόμμα, το οποίο πήρε ανάσα μετά το ιστορικό χαμηλό ποσοστό του Απριλίου '19, από το να διεκδικήσει μια ψήφο εμπιστοσύνης.
Αυτός θα ήταν ο ευκολότερος δρόμος για να διατηρήσει την εξουσία του ο κος Sanchez.
Ο Sanchez όμως, επικεφαλής κυβέρνησης μειοψηφίας από τον Ιούνιο του 2018, προκήρυξε τις εκλογές του Νοεμβρίου, όταν απέτυχε μετά τις εκλογές του Απριλίου, να κλείσει κυβερνητική συμφωνία με τους ακροαριστερούς Podemos.
Οι αντικαπιταλιστές ήθελαν πλήρη συμμαχία, αλλά ο Sanchez δεν τους ήθελε στο υπουργικό συμβούλιο, καθώς διατηρούσε την ελπίδα ότι οι ψηφοφόροι θα τιμωρούσαν τους Podemos για την αδιαλλαξία, όπως και έγινε, αφού οι τελευταίοι στις πρόσφατες εκλογές του Νοεμβρίου, υποχώρησαν από τις 42 στις 35 έδρες.
Ωστόσο, η συνολική υποχώρηση της αριστεράς στις εκλογές του Νοεμβρίου, τους διατηρεί στο πρόσκήνιο και τους φέρνει ξανά στην εξουσία.
Η μεγαλύτερη αποτυχία, ωστόσο, ανήκει στον Albert Rivera, τον ηγέτη του φιλελεύθερου αλλά φανατικά αντικαταλανικού εθνικιστικού Ciudadanos, όπως επισημαίνουν οι Financial Times.
Από τις 57 καταλαμβάνει μόλις 10 έδρες γεγονός που συνιστά κατάρρευση και βέβαια δεν μπορεί πλέον ο Rivera να ελπίζει να αντικαταστήσει το κηλιδωμένο από διαφθορά Λαϊκό Κόμμα ως η κύρια δύναμη στην κεντροδεξιά.
Απέκλεισε την μοιρασιά της εξουσίας με τον σοσιαλιστή ηγέτη και του επιτέθηκε με σφοδρότητα.
Ποιος είναι όμως ο λόγος ύπαρξης ενός κεντρώου κόμματος αν δεν είναι πρόθυμο ή δεν μπορεί να παίξει κεντρικό ρόλο;
Η Ισπανία θα είχε μια μεταρρυθμιστική, σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση συνασπισμού αν οι κκ. Sanchez και Rivera ένωναν τις δυνάμεις τους μετά τις εκλογές του Απριλίου.
Δεν το έκαναν και αυτό θα μείνει στην ιστορία ως μια χαμένη ευκαιρία, με τον Rivera να ανακοινώνει ήδη την παραίτησή του από την ηγεσία του κόμματος.
Μαζί θα επιδιώξουν συνεργασία και με άλλα κόμματα όπως τους Βάσκους εθνικιστές και καταλανικά κόμματα που δεν επιδιώκουν την ανεξαρτησία.
Θα χρειαστεί, όμως, άλλα κόμματα να απέχουν.
Αν η κεντροδεξιά δεν το κάνει θα χρειαστεί τη στήριξη των Καταναλών αποσχιστών, αλλά με τι τίμημα;
Η Ισπανία δεν είχε ποτέ μια πλήρη κυβέρνηση συνασπισμού στη μετά Φράνκο εποχή.
Είναι τώρα ένα σύστημα πολλών κομμάτων που συμπεριφέρεται σαν δυο μόνο κόμματα να διαγκωνίζονται για την εξουσία.
Ακόμα και αν ο Sanchez καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση, είναι δύσκολο αν όχι απίθανο, να μπορέσει με την εξουσία που θα έχει στα χέρια του να ασχοληθεί με τα φλέγοντα ζητήματα της χώρας, το υψηλό δημόσιο χρέος και ένα κράτος πρόνοιας που δοκιμάζεται.
Και μπορεί να τιμήθηκε ως ο πλέον δυναμικός κεντροαριστερός ηγέτης της Ευρώπης πριν από έξι μήνες, ωστόσο σήμερα εμφανίζεται πολύ πιο αδύναμος πολιτικά.
www.bankingnews.gr
Μετά τη σκοτεινή περίοδο των δικτατοριών, οι εξτρεμισμοί είχαν πάψει να υφίστανται, υπήρξε μια περιφερειακή τοπική αυτονομία και η εξουσία εναλλασσόταν μεταξύ κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς, γεγονός που κατέστησε την Ισπανία μια δημοκρατία προς μίμηση στη Νότια Ευρώπη, για να μπει τα τελευταία χρόνια σε αδιέξοδα ακολουθώντας το κλίμα πόλωσης που υφίσταται από άκρου εις άκρον στην ΕΕ.
Από εκλογές σε εκλογές...
Το πολιτικό σύστημα σύρθηκε στις εκλογές κατακερματισμένο, ενώ η χώρα βρέθηκε να ταλαντεύεται μεταξύ δεξιάς και αριστεράς με κανέναν εκ των δύο πόλων να μην μπορεί να εξασφαλίσει την πλειοψηφία των 176 εδρών που χρειάζεται ένας κυβερνητικός σχηματισμός για να ηγηθεί και να διοικήσει. Το χειρότερο είναι πως η πόλωση έχει οξυνθεί με αφορμή την καμπάνια απόσχισης που έχει ξεκινήσει η Καταλονία.
Ο ισπανικός εθνικισμός αναζωπυρώθηκε από την αποτυχημένη προσπάθεια της Καταλονίας να πετύχει την ανεξαρτησία της, προ διετίας, και από τις βίαιες διαδηλώσεις που έγιναν στη Βαρκελώνη τον περασμένο μήνα μετά τις αυστηρές ποινές που επιβλήθηκαν στους Καταλανούς αυτονομιστές ηγέτες.
Το ακροδεξιό Vox, που εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή πριν από ένα χρόνο, αργότερα κλονίστηκε καθώς απέτυχε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες στις εκλογές του Απριλίου, ωστόσο αναρριχήθηκε στην τρίτη θέση υπερδιπλασιάζοντας τις έδρες του, στις 52, καθώς έλαβε το 15% των ψήφων.
Είναι τώρα μια δύναμη που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη σε μια χώρα που μόλις πρόσφατα θεωρούνταν ότι είχε ανοσία στην ακροδεξιά, εξαιτίας του παρελθόντος με τον Φράνκο, που ωστόσο μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά προς το κεντροδεξιό Λαϊκό Κόμμα, το οποίο πήρε ανάσα μετά το ιστορικό χαμηλό ποσοστό του Απριλίου '19, από το να διεκδικήσει μια ψήφο εμπιστοσύνης.
Αυτός θα ήταν ο ευκολότερος δρόμος για να διατηρήσει την εξουσία του ο κος Sanchez.
Ο Sanchez όμως, επικεφαλής κυβέρνησης μειοψηφίας από τον Ιούνιο του 2018, προκήρυξε τις εκλογές του Νοεμβρίου, όταν απέτυχε μετά τις εκλογές του Απριλίου, να κλείσει κυβερνητική συμφωνία με τους ακροαριστερούς Podemos.
Οι αντικαπιταλιστές ήθελαν πλήρη συμμαχία, αλλά ο Sanchez δεν τους ήθελε στο υπουργικό συμβούλιο, καθώς διατηρούσε την ελπίδα ότι οι ψηφοφόροι θα τιμωρούσαν τους Podemos για την αδιαλλαξία, όπως και έγινε, αφού οι τελευταίοι στις πρόσφατες εκλογές του Νοεμβρίου, υποχώρησαν από τις 42 στις 35 έδρες.
Ωστόσο, η συνολική υποχώρηση της αριστεράς στις εκλογές του Νοεμβρίου, τους διατηρεί στο πρόσκήνιο και τους φέρνει ξανά στην εξουσία.
Η μεγαλύτερη αποτυχία, ωστόσο, ανήκει στον Albert Rivera, τον ηγέτη του φιλελεύθερου αλλά φανατικά αντικαταλανικού εθνικιστικού Ciudadanos, όπως επισημαίνουν οι Financial Times.
Από τις 57 καταλαμβάνει μόλις 10 έδρες γεγονός που συνιστά κατάρρευση και βέβαια δεν μπορεί πλέον ο Rivera να ελπίζει να αντικαταστήσει το κηλιδωμένο από διαφθορά Λαϊκό Κόμμα ως η κύρια δύναμη στην κεντροδεξιά.
Απέκλεισε την μοιρασιά της εξουσίας με τον σοσιαλιστή ηγέτη και του επιτέθηκε με σφοδρότητα.
Ποιος είναι όμως ο λόγος ύπαρξης ενός κεντρώου κόμματος αν δεν είναι πρόθυμο ή δεν μπορεί να παίξει κεντρικό ρόλο;
Η Ισπανία θα είχε μια μεταρρυθμιστική, σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση συνασπισμού αν οι κκ. Sanchez και Rivera ένωναν τις δυνάμεις τους μετά τις εκλογές του Απριλίου.
Δεν το έκαναν και αυτό θα μείνει στην ιστορία ως μια χαμένη ευκαιρία, με τον Rivera να ανακοινώνει ήδη την παραίτησή του από την ηγεσία του κόμματος.
Τι γίνεται τώρα...
Ο πρωθυπουργός Pedro Sanchez, του οποίου το σοσιαλιστικό κόμμα ήρθε πρώτο με 120 έδρες, εξασφάλισε ήδη τη συνεργασία των Podemos αλλά δεν αρκούν οι έδρες τους στο σχηματισμό κυβέρνησης. Μαζί θα επιδιώξουν συνεργασία και με άλλα κόμματα όπως τους Βάσκους εθνικιστές και καταλανικά κόμματα που δεν επιδιώκουν την ανεξαρτησία.
Θα χρειαστεί, όμως, άλλα κόμματα να απέχουν.
Αν η κεντροδεξιά δεν το κάνει θα χρειαστεί τη στήριξη των Καταναλών αποσχιστών, αλλά με τι τίμημα;
Η Ισπανία δεν είχε ποτέ μια πλήρη κυβέρνηση συνασπισμού στη μετά Φράνκο εποχή.
Είναι τώρα ένα σύστημα πολλών κομμάτων που συμπεριφέρεται σαν δυο μόνο κόμματα να διαγκωνίζονται για την εξουσία.
Ακόμα και αν ο Sanchez καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση, είναι δύσκολο αν όχι απίθανο, να μπορέσει με την εξουσία που θα έχει στα χέρια του να ασχοληθεί με τα φλέγοντα ζητήματα της χώρας, το υψηλό δημόσιο χρέος και ένα κράτος πρόνοιας που δοκιμάζεται.
Και μπορεί να τιμήθηκε ως ο πλέον δυναμικός κεντροαριστερός ηγέτης της Ευρώπης πριν από έξι μήνες, ωστόσο σήμερα εμφανίζεται πολύ πιο αδύναμος πολιτικά.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών