Η πανδημική κρίση του κορωνοϊού θα οδηγήσει σε μια σταδιακή και παρατεταμένη αποσύνδεση του εμπορίου και των επενδύσεων, σε μια αποσύνθεση της παγκοσμιοποίησης, όπως την γνωρίζουμε υποστηρίζει ο El Erian
Η πανδημία του COVID-19, έχει αλλάξει άρδην το είδος και την ουσία της παγκοσμιοποίησης όπως την γνωρίζουμε, χωρίς να υπάρχει ορατή προοπτική επιστροφής στην προ-κορωνοϊού παγκόσμια οικονομική διαδικασία - περισσότερο προς μια διαδικασία αποπαγκοσμιοποίησης οδηγούμαστε, υποστηρίζει ο επικεφαλής οικονομικός σύμβουλος της Allianz, Mohamed El-Erian.
Ως εκ τούτου θα ήταν σωστότερο για όποιον υποστηρίζει ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον να επικεντρωθεί στην ανεύρεση τρόπων ελαχιστοποίησης των διαταραχών, θέτοντας τις βάσεις για μια πιο βιώσιμη, και ανθεκτική στα σοκ, αλληλεξάρτηση στο μέλλον.
Έχοντας ήδη πληγεί από δύο μεγάλα σοκ τα τελευταία δέκα χρόνια, η πολύ έντονα διασυνδεμένη παγκόσμια οικονομία υποφέρει από ένα τρίτο σοκ, λόγω της πανδημίας COVID-19, που έπληξε κράτη, επιχειρήσεις και νοικοκυριά, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια σταδιακή, αλλά παρατεταμένη αποσύνδεση του εμπορίου και των επενδύσεων, σε μια αποσύνθεση της παγκοσμιοποίησης δηλαδή, όπως την γνωρίζουμε:
Α/ Πολλές εταιρείες θα κοιτάξουν να επιτύχουν μια πιο νέα ισορροπία μεταξύ αποτελεσματικότητας και ανθεκτικότητας στο μέλλον, που να αποτρέπει τις διαταραχές, καθώς ανακάμπτουν από το καταστροφικό πανδημικό σοκ.
Η τάση των εταιριών να επενδύουν σε οικονομικά αποδοτικές παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού θα οδηγήσει σε μια πιο τοπική προσέγγιση που περιλαμβάνει την εκ νέου απορρόφηση ορισμένων δραστηριοτήτων.
Β/ Αυτή η τάση θα ενισχυθεί από κυβερνητικές εντολές για την εξασφάλιση ασφαλέστερων εισροών σε τομείς που θεωρούνται πως άπτονται του πεδίου εθνικής ασφάλειας.
Βλέπουμε ήδη τέτοιες απαιτήσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες για παραγωγή ενέργειας, τηλεπικοινωνίες, υλικά υγειονομικής περίθαλψης και φαρμακευτικά προϊόντα.
Γ/ Στο μέλλον η διαχείριση κρίσεων είναι επίσης πιθανό να περιλαμβάνει ένα παιχνίδι απόδοσης ευθυνών, προσθέτοντας μια γεωπολιτική ώθηση στην αποπαγκοσμιοποίηση.
Ήδη, οι ΗΠΑ κατηγορούν την Κίνα ότι δεν έκανε αρκετά για να περιορίσει την εξάπλωση του ιού και να ενημερώσει άλλες χώρες για τη σοβαρότητά του.
Ορισμένοι πολιτικοί των ΗΠΑ ζήτησαν ακόμη και από την Κίνα να πληρώσει αποζημιώσεις ως αποτέλεσμα.
Και πολλοί στην Αμερική και αλλού αντιλαμβάνονται την αρχική αντίδραση COVID-19 της Κίνας ως ένα ακόμη παράδειγμα της χώρας που δεν ανταποκρίνεται στις διεθνείς της ευθύνες.
Δ/ Η επιδεινούμενη γεωπολιτική κατάσταση πιθανότατα θα εντείνει την χρησιμοποίηση των εργαλείων οικονομικής πολιτικής ως όπλων που μπορούν να πλήξουν καίρια έναν αντίπαλο, όπως έγινε κατά τον πρόσφατο εμπορικό πόλεμο Κίνας-ΗΠΑ - το δεύτερο πρόσφατο πλήγμα στη διαδικασία παγκοσμιοποίησης.
Αυτό με τη σειρά του θα επιβεβαιώσει τους φόβους ότι
Ε/ Οι πολυεθνικές εταιρίες δεν θα μπορούν πλέον να βασίζονται σε δύο παραδοχές: την στενότερη ολοκλήρωση και διασύνδεση της παγκόσμιας παραγωγής, κατανάλωσης και επενδυτικών ροών και την ομαλή και σχετικά προβλέψιμη επίλυση των εμπορικών και επενδυτικών συγκρούσεων μέσω πολυμερών θεσμών που εφαρμόζουν το γράμμα του νόμου.
ΣΤ/ Η σημερινή ρητορική κατά της Κίνας, θα δώσει επίσης νέα ώθηση, στην τάση κατά της παγκοσμιοποίησης, που εμφανίστηκε πριν από μια δεκαετία.
Z/ Με ορισμένα τμήματα του πληθυσμού να αισθάνονται αποξενωμένα και περιθωριοποιημένα από τη διαδικασία, η αντίδραση κατά του κατεστημένου, ήταν αυτή που προκάλεσε σε ορισμένα μέρη πιο ακραία πολιτικά κινήματα που έχουν σημειώσει μερικές εκπληκτικές επιτυχίες, ιδίως το Brexit.
Τέτοιες εξελίξεις εξασθένισαν σημαντικά τη συνεργασία της παγκόσμιας πολιτικής, όπως είναι προφανές στην ασυντόνιστη προσέγγιση του κόσμου για τον περιορισμό του COVID-19.
Όμως, ενώ όλα τα παραπάνω αναμένονται μετά την κρίση του κορωνοϊού, αυτή δεν είναι η ιδανική στιγμή για την παγκόσμια οικονομία να υποστεί αποπαγκοσμιοποίηση.
Οι περισσότερες χώρες, και σχεδόν όλα τα τμήματα των οικονομιών τους (εταιρείες, κυβερνήσεις και νοικοκυριά), θα βγουν από την κρίση με υψηλότερα επίπεδα χρέους.
Εν απουσία ενός σημαντικού γύρου αναδιάρθρωσης χρέους, οι αναπτυσσόμενες χώρες ειδικότερα θα βρουν την ικανότητα να εξυπηρετήσουν αυτό το χρέος, με υψηλά επίπεδα ανεργίας, απώλεια εισοδήματος, πιο αργή οικονομική δραστηριότητα και, ίσως, λιγότερο δυναμική κατανάλωση.
Στο πλαίσιο αυτό, εκείνοι που εκτιμούν τη δύναμη της διασυνοριακής διασύνδεσης για την απελευθέρωση των οικονομικών ευκαιριών και τη μείωση του κινδύνου μεγάλων στρατιωτικών συγκρούσεων θα έχουν την τάση να υπερασπιστούν το προ-πανδημικό status quo.
Αλλά αυτή η προσέγγιση είναι απίθανο να βρει απήχηση σε μια εποχή που οι κυβερνήσεις έχουν γίνει πιο εσωστρεφείς, καθώς καταπολεμούν την άμεση και έμμεση ζημία της πανδημίας, οι εταιρείες εξακολουθούν να προσπαθούν να ξεφύγουν από διαταραχές στις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού και τις αγορές τους και τα νοικοκυριά να έχουν αυξημένη αίσθηση οικονομικής ανασφάλειας
Αντί να καταπολεμήσουν έναν αήττητο πόλεμο αρχών, οι υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης πρέπει να υιοθετήσουν μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση που εστιάζει σε δύο προτεραιότητες.
Πρώτον, θα πρέπει να βρουν τρόπους για να διαχειριστούν μια ομαλή και σταδιακή διαδικασία μερικής απο-παγκοσμιοποίησης, συμπεριλαμβανομένης της αποφυγής αυτοτροφοδοτούμενων διαταραχών που οδηγούν σε περιττή ταλαιπωρία για πολλούς.
Δεύτερον, θα πρέπει να αρχίσουν να δημιουργούν ένα πιο σταθερό θεμέλιο για την επανέναρξη μιας πιο περιεκτικής και βιώσιμης διαδικασίας παγκοσμιοποίησης, στην οποία ο ιδιωτικός τομέας αναπόφευκτα θα διαδραματίσει μεγαλύτερο ρόλο στο σχεδιασμό και την εφαρμογή.
Η πρόκληση τώρα είναι να χρησιμοποιήσετε τον χρόνο στον πάγκο για να κατανοήσετε καλύτερα την κατάσταση και να επιστρέψετε πιο δυνατά.
www.bankingnews.gr
Ως εκ τούτου θα ήταν σωστότερο για όποιον υποστηρίζει ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον να επικεντρωθεί στην ανεύρεση τρόπων ελαχιστοποίησης των διαταραχών, θέτοντας τις βάσεις για μια πιο βιώσιμη, και ανθεκτική στα σοκ, αλληλεξάρτηση στο μέλλον.
Έχοντας ήδη πληγεί από δύο μεγάλα σοκ τα τελευταία δέκα χρόνια, η πολύ έντονα διασυνδεμένη παγκόσμια οικονομία υποφέρει από ένα τρίτο σοκ, λόγω της πανδημίας COVID-19, που έπληξε κράτη, επιχειρήσεις και νοικοκυριά, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια σταδιακή, αλλά παρατεταμένη αποσύνδεση του εμπορίου και των επενδύσεων, σε μια αποσύνθεση της παγκοσμιοποίησης δηλαδή, όπως την γνωρίζουμε:
Α/ Πολλές εταιρείες θα κοιτάξουν να επιτύχουν μια πιο νέα ισορροπία μεταξύ αποτελεσματικότητας και ανθεκτικότητας στο μέλλον, που να αποτρέπει τις διαταραχές, καθώς ανακάμπτουν από το καταστροφικό πανδημικό σοκ.
Η τάση των εταιριών να επενδύουν σε οικονομικά αποδοτικές παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού θα οδηγήσει σε μια πιο τοπική προσέγγιση που περιλαμβάνει την εκ νέου απορρόφηση ορισμένων δραστηριοτήτων.
Β/ Αυτή η τάση θα ενισχυθεί από κυβερνητικές εντολές για την εξασφάλιση ασφαλέστερων εισροών σε τομείς που θεωρούνται πως άπτονται του πεδίου εθνικής ασφάλειας.
Βλέπουμε ήδη τέτοιες απαιτήσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες για παραγωγή ενέργειας, τηλεπικοινωνίες, υλικά υγειονομικής περίθαλψης και φαρμακευτικά προϊόντα.
Γ/ Στο μέλλον η διαχείριση κρίσεων είναι επίσης πιθανό να περιλαμβάνει ένα παιχνίδι απόδοσης ευθυνών, προσθέτοντας μια γεωπολιτική ώθηση στην αποπαγκοσμιοποίηση.
Ήδη, οι ΗΠΑ κατηγορούν την Κίνα ότι δεν έκανε αρκετά για να περιορίσει την εξάπλωση του ιού και να ενημερώσει άλλες χώρες για τη σοβαρότητά του.
Ορισμένοι πολιτικοί των ΗΠΑ ζήτησαν ακόμη και από την Κίνα να πληρώσει αποζημιώσεις ως αποτέλεσμα.
Και πολλοί στην Αμερική και αλλού αντιλαμβάνονται την αρχική αντίδραση COVID-19 της Κίνας ως ένα ακόμη παράδειγμα της χώρας που δεν ανταποκρίνεται στις διεθνείς της ευθύνες.
Δ/ Η επιδεινούμενη γεωπολιτική κατάσταση πιθανότατα θα εντείνει την χρησιμοποίηση των εργαλείων οικονομικής πολιτικής ως όπλων που μπορούν να πλήξουν καίρια έναν αντίπαλο, όπως έγινε κατά τον πρόσφατο εμπορικό πόλεμο Κίνας-ΗΠΑ - το δεύτερο πρόσφατο πλήγμα στη διαδικασία παγκοσμιοποίησης.
Αυτό με τη σειρά του θα επιβεβαιώσει τους φόβους ότι
Ε/ Οι πολυεθνικές εταιρίες δεν θα μπορούν πλέον να βασίζονται σε δύο παραδοχές: την στενότερη ολοκλήρωση και διασύνδεση της παγκόσμιας παραγωγής, κατανάλωσης και επενδυτικών ροών και την ομαλή και σχετικά προβλέψιμη επίλυση των εμπορικών και επενδυτικών συγκρούσεων μέσω πολυμερών θεσμών που εφαρμόζουν το γράμμα του νόμου.
ΣΤ/ Η σημερινή ρητορική κατά της Κίνας, θα δώσει επίσης νέα ώθηση, στην τάση κατά της παγκοσμιοποίησης, που εμφανίστηκε πριν από μια δεκαετία.
Z/ Με ορισμένα τμήματα του πληθυσμού να αισθάνονται αποξενωμένα και περιθωριοποιημένα από τη διαδικασία, η αντίδραση κατά του κατεστημένου, ήταν αυτή που προκάλεσε σε ορισμένα μέρη πιο ακραία πολιτικά κινήματα που έχουν σημειώσει μερικές εκπληκτικές επιτυχίες, ιδίως το Brexit.
Τέτοιες εξελίξεις εξασθένισαν σημαντικά τη συνεργασία της παγκόσμιας πολιτικής, όπως είναι προφανές στην ασυντόνιστη προσέγγιση του κόσμου για τον περιορισμό του COVID-19.
Όμως, ενώ όλα τα παραπάνω αναμένονται μετά την κρίση του κορωνοϊού, αυτή δεν είναι η ιδανική στιγμή για την παγκόσμια οικονομία να υποστεί αποπαγκοσμιοποίηση.
Οι περισσότερες χώρες, και σχεδόν όλα τα τμήματα των οικονομιών τους (εταιρείες, κυβερνήσεις και νοικοκυριά), θα βγουν από την κρίση με υψηλότερα επίπεδα χρέους.
Εν απουσία ενός σημαντικού γύρου αναδιάρθρωσης χρέους, οι αναπτυσσόμενες χώρες ειδικότερα θα βρουν την ικανότητα να εξυπηρετήσουν αυτό το χρέος, με υψηλά επίπεδα ανεργίας, απώλεια εισοδήματος, πιο αργή οικονομική δραστηριότητα και, ίσως, λιγότερο δυναμική κατανάλωση.
Στο πλαίσιο αυτό, εκείνοι που εκτιμούν τη δύναμη της διασυνοριακής διασύνδεσης για την απελευθέρωση των οικονομικών ευκαιριών και τη μείωση του κινδύνου μεγάλων στρατιωτικών συγκρούσεων θα έχουν την τάση να υπερασπιστούν το προ-πανδημικό status quo.
Αλλά αυτή η προσέγγιση είναι απίθανο να βρει απήχηση σε μια εποχή που οι κυβερνήσεις έχουν γίνει πιο εσωστρεφείς, καθώς καταπολεμούν την άμεση και έμμεση ζημία της πανδημίας, οι εταιρείες εξακολουθούν να προσπαθούν να ξεφύγουν από διαταραχές στις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού και τις αγορές τους και τα νοικοκυριά να έχουν αυξημένη αίσθηση οικονομικής ανασφάλειας
Αντί να καταπολεμήσουν έναν αήττητο πόλεμο αρχών, οι υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης πρέπει να υιοθετήσουν μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση που εστιάζει σε δύο προτεραιότητες.
Πρώτον, θα πρέπει να βρουν τρόπους για να διαχειριστούν μια ομαλή και σταδιακή διαδικασία μερικής απο-παγκοσμιοποίησης, συμπεριλαμβανομένης της αποφυγής αυτοτροφοδοτούμενων διαταραχών που οδηγούν σε περιττή ταλαιπωρία για πολλούς.
Δεύτερον, θα πρέπει να αρχίσουν να δημιουργούν ένα πιο σταθερό θεμέλιο για την επανέναρξη μιας πιο περιεκτικής και βιώσιμης διαδικασίας παγκοσμιοποίησης, στην οποία ο ιδιωτικός τομέας αναπόφευκτα θα διαδραματίσει μεγαλύτερο ρόλο στο σχεδιασμό και την εφαρμογή.
Η πρόκληση τώρα είναι να χρησιμοποιήσετε τον χρόνο στον πάγκο για να κατανοήσετε καλύτερα την κατάσταση και να επιστρέψετε πιο δυνατά.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών