Χειραψία με Kim Jong Un, χτύπημα στην πλάτη τουDuterte, αβρότητες με Putin και Erdogan: ο Trump καλλιεργεί μια αμφιλεγόμενη σχέση θαυμασμού με πολλούς αυταρχικούς ηγέτες κρατών παγκοσμίως
Χειραψία με τον Kim Jong Un, χτύπημα στην πλάτη του R. Duterte, αβρότητες με τον Putin και τον Erdogan: ο Trump καλλιεργεί μια αμφιλεγόμενη σχέση θαυμασμού με πολλούς αυταρχικούς ηγέτες κρατών παγκοσμίως, κινδυνεύοντας να προκαλέσει προβλήματα στην αμερικανική διπλωματία.
Ιούνιος 2019: η εικόνα έκανε τον γύρο του κόσμου, ο Αμερικανός πρόεδρος χαμογελαστός ανταλλάσσει κάποιες κουβέντες με τον Βορειοκορεάτη ηγέτη Kim Jong Un στη διάρκεια της ιστορικής τους συνάντησης στην “ αποστρατιωτικοποιημένη” ζώνη μεταξύ των δύο Κορέων.
Οι προσβολές των πρώτων μηνών από τότε που βρέθηκε στον Λευκό Οίκο απέναντι στον Kim Jong Un σιγά σιγά αντικαταστάθηκαν με ήπιες φράσεις.
Και ο Kim Jong Un δεν είναι ο μοναδικός ηγέτης με σιδηρά πυγμή με τον οποίο ο Trump ανταλλάσσει αβρότητες, ενώ επιτίθεται στους παραδοσιακούς εταίρους των ΗΠΑ, με πρώτους τον Καναδό πρωθυπουργό J. Treadua, τον Γάλλο πρόεδρο E. Macron ή τη Γερμανίδα καγκελάριο A. Merkel.
«Η ίδια η αμερικανική διπλωματία ήρθε σε δύσκολη θέση με την διχαστική προσωπικότητα του Trump, τον οποίο έλκουν αυταρχικά καθεστώτα. Η διεθνής εικόνα των ΗΠΑ έχει επιδεινωθεί σημαντικά μεταξύ των εταίρων τους», υπογραμμίζει ο P. Sevalero επίτιμο μέλος του βρετανικού think tank Royal United Services Institute (RUSI).
Την ίδια ώρα ο Τούρκος πρόεδρος Erodgan εμφανίζεται ως «φίλος», ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος δεν χάνει ευκαιρία να επαινέσει την εξυπνάδα και τις ηγετικές ικανότητες του V. Putin, ενώ δεν λείπουν τα κομπλιμέντα και προς τον Κινέζο πρόεδρο Xi Jinping.
«Τον Trump πάντα τον ήλκυε η εξουσία. Ζηλεύει τον τρόπο με τον οποίο διοικούν αυτοί οι ηγέτες με τη σιδηρά πυγμή. Ψυχολογικά τον τρομάζει η αδυναμία», εξηγεί ο P. Trabor καθηγητής πολιτικών επιστημών στο πανεπιστήμιο Όκλαντ του Μίσιγκαν.
Η δύναμη της ισχύος
«Βλέπει ηγέτες όπως ο Erdogan ή ο Ούγγρος πρωθυπουργός V. Orban που χρησιμοποιούν τους δημοκρατικούς θεσμούς για να μετατρέψουν τις χώρες τους σε ήπια αυταρχικά καθεστώτα, και θέλει να κάνει το ίδιο», εκτιμά ο Trabor.
«Σε αυτόν τον θαυμασμό υπάρχει ένα ψυχολογικό κομμάτι -ανατράφηκε με αυτό τον τρόπο-- αλλά και ζήλια.
Οι αυταρχικοί ηγέτες δεν χρειάζεται να ασχοληθούν με κουραστικά πράγματα, όπως κόμματα της αντιπολίτευσης ή ένα Κογκρέσο που αρνείται να ακολουθήσει τις αποφάσεις του ηγέτη», σχολιάζει ο Αμερικανός πρώην διπλωμάτης B. Spector, που είναι πλέον διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας Daily Maverick στη Νότια Αφρική.
Η έλξη αυτή του Trump προς την ισχύ δεν είναι πρόσφατη: σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο περιοδικό Playboy το 1990 είχε επικρίνει τη χειραψία του M. Gorbacev, η οποία «δεν ήταν αρκετά σταθερή”. Επίσης δυσκολεύθηκε να κρύψει τον θαυμασμό του για «το μέγεθος της ισχύος» της κινεζικής κυβέρνησης κατά την αιματηρή καταστολή των φοιτητών στην πλατεία Τιενανμέν ένα χρόνο νωρίτερα.
Αν και η έλξη αυτή προς την εξουσία αποτελεί μέρος της προσωπικότητας του Αμερικανού προέδρου, εξηγείται και σε πολιτικό επίπεδο.
«Αποτελεί διπλωματική επίδειξη.
Σκοπός του είναι να έχει διπλωματικά αποτελέσματα ή κυρίως να αποδείξει στους ψηφοφόρους του ότι είναι ένας πρόεδρος ισχυρός προς τα έξω;», διερωτάται η Mode Cesar ειδική για τις ΗΠΑ στο Institut de recherche strategique de l’ ecole militaire του Παρισίου.
Μέτρια αποτελέσματα
«Ο Trump δεν πιστεύει στην πολυμέρεια, είναι βέβαιο.
Αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι έχει πραγματικά κάποια ιδεολογία.
Η ίδια του η προσωπικότητα είναι στο επίκεντρο κάθε ζητήματος.
Θέτει τον εαυτό του στο επίκεντρο των πάντων», επισημαίνει ο Sevalero.
«Είναι ένα από τα ζητήματα στα οποία ο Trump παραμένει σταθερός.
Ήδη από τη δεκαετία του 1980, όταν ονειρευόταν τον Λευκό Οίκο, έλεγε ότι οι οικονομικοί τους εταίροι κλέβουν τις ΗΠΑ», υπενθυμίζει ο Trabor.
Όμως σε διπλωματικό επίπεδο τα αποτελέσματα αυτής της στρατηγικής που ακολουθεί από τότε που βρέθηκε στον Λευκό Οίκο είναι μέτρια.
«Οι αγκαλιές και οι τρυφερότητες με τον Kim Jong Un δεν είχαν κανένα πραγματικό αποτέλεσμα.
Σε ό,τι αφορά την Κίνα, είναι πιο ισχυρή και με μεγαλύτερη επιρροή σε σχέση με τέσσερα χρόνια πριν», επισημαίνει ο Spector.
«Ο Trump θεωρεί τον εαυτό του του καταπληκτικό διαπραγματευτή, όμως οι διπλωματικές πρόοδοι γίνονται με χρόνια προετοιμασίας.
Αν θέλεις μια συμφωνία με τη Βόρεια Κορέα, πρέπει να δημιουργήσεις πολιτικές βάσεις, να προετοιμάσεις το έδαφος με διπλωμάτες και στο τέλος να συναντηθείς με τον ομόλογό σου.
Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε!», εκτιμά ο C. Cpachan, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο πανεπιστήμιο Τζορτζτάουν.
www.bankingnews.gr
Ιούνιος 2019: η εικόνα έκανε τον γύρο του κόσμου, ο Αμερικανός πρόεδρος χαμογελαστός ανταλλάσσει κάποιες κουβέντες με τον Βορειοκορεάτη ηγέτη Kim Jong Un στη διάρκεια της ιστορικής τους συνάντησης στην “ αποστρατιωτικοποιημένη” ζώνη μεταξύ των δύο Κορέων.
Οι προσβολές των πρώτων μηνών από τότε που βρέθηκε στον Λευκό Οίκο απέναντι στον Kim Jong Un σιγά σιγά αντικαταστάθηκαν με ήπιες φράσεις.
Και ο Kim Jong Un δεν είναι ο μοναδικός ηγέτης με σιδηρά πυγμή με τον οποίο ο Trump ανταλλάσσει αβρότητες, ενώ επιτίθεται στους παραδοσιακούς εταίρους των ΗΠΑ, με πρώτους τον Καναδό πρωθυπουργό J. Treadua, τον Γάλλο πρόεδρο E. Macron ή τη Γερμανίδα καγκελάριο A. Merkel.
«Η ίδια η αμερικανική διπλωματία ήρθε σε δύσκολη θέση με την διχαστική προσωπικότητα του Trump, τον οποίο έλκουν αυταρχικά καθεστώτα. Η διεθνής εικόνα των ΗΠΑ έχει επιδεινωθεί σημαντικά μεταξύ των εταίρων τους», υπογραμμίζει ο P. Sevalero επίτιμο μέλος του βρετανικού think tank Royal United Services Institute (RUSI).
Την ίδια ώρα ο Τούρκος πρόεδρος Erodgan εμφανίζεται ως «φίλος», ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος δεν χάνει ευκαιρία να επαινέσει την εξυπνάδα και τις ηγετικές ικανότητες του V. Putin, ενώ δεν λείπουν τα κομπλιμέντα και προς τον Κινέζο πρόεδρο Xi Jinping.
«Τον Trump πάντα τον ήλκυε η εξουσία. Ζηλεύει τον τρόπο με τον οποίο διοικούν αυτοί οι ηγέτες με τη σιδηρά πυγμή. Ψυχολογικά τον τρομάζει η αδυναμία», εξηγεί ο P. Trabor καθηγητής πολιτικών επιστημών στο πανεπιστήμιο Όκλαντ του Μίσιγκαν.
Η δύναμη της ισχύος
«Βλέπει ηγέτες όπως ο Erdogan ή ο Ούγγρος πρωθυπουργός V. Orban που χρησιμοποιούν τους δημοκρατικούς θεσμούς για να μετατρέψουν τις χώρες τους σε ήπια αυταρχικά καθεστώτα, και θέλει να κάνει το ίδιο», εκτιμά ο Trabor.
«Σε αυτόν τον θαυμασμό υπάρχει ένα ψυχολογικό κομμάτι -ανατράφηκε με αυτό τον τρόπο-- αλλά και ζήλια.
Οι αυταρχικοί ηγέτες δεν χρειάζεται να ασχοληθούν με κουραστικά πράγματα, όπως κόμματα της αντιπολίτευσης ή ένα Κογκρέσο που αρνείται να ακολουθήσει τις αποφάσεις του ηγέτη», σχολιάζει ο Αμερικανός πρώην διπλωμάτης B. Spector, που είναι πλέον διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας Daily Maverick στη Νότια Αφρική.
Η έλξη αυτή του Trump προς την ισχύ δεν είναι πρόσφατη: σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο περιοδικό Playboy το 1990 είχε επικρίνει τη χειραψία του M. Gorbacev, η οποία «δεν ήταν αρκετά σταθερή”. Επίσης δυσκολεύθηκε να κρύψει τον θαυμασμό του για «το μέγεθος της ισχύος» της κινεζικής κυβέρνησης κατά την αιματηρή καταστολή των φοιτητών στην πλατεία Τιενανμέν ένα χρόνο νωρίτερα.
Αν και η έλξη αυτή προς την εξουσία αποτελεί μέρος της προσωπικότητας του Αμερικανού προέδρου, εξηγείται και σε πολιτικό επίπεδο.
«Αποτελεί διπλωματική επίδειξη.
Σκοπός του είναι να έχει διπλωματικά αποτελέσματα ή κυρίως να αποδείξει στους ψηφοφόρους του ότι είναι ένας πρόεδρος ισχυρός προς τα έξω;», διερωτάται η Mode Cesar ειδική για τις ΗΠΑ στο Institut de recherche strategique de l’ ecole militaire του Παρισίου.
Μέτρια αποτελέσματα
«Ο Trump δεν πιστεύει στην πολυμέρεια, είναι βέβαιο.
Αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι έχει πραγματικά κάποια ιδεολογία.
Η ίδια του η προσωπικότητα είναι στο επίκεντρο κάθε ζητήματος.
Θέτει τον εαυτό του στο επίκεντρο των πάντων», επισημαίνει ο Sevalero.
«Είναι ένα από τα ζητήματα στα οποία ο Trump παραμένει σταθερός.
Ήδη από τη δεκαετία του 1980, όταν ονειρευόταν τον Λευκό Οίκο, έλεγε ότι οι οικονομικοί τους εταίροι κλέβουν τις ΗΠΑ», υπενθυμίζει ο Trabor.
Όμως σε διπλωματικό επίπεδο τα αποτελέσματα αυτής της στρατηγικής που ακολουθεί από τότε που βρέθηκε στον Λευκό Οίκο είναι μέτρια.
«Οι αγκαλιές και οι τρυφερότητες με τον Kim Jong Un δεν είχαν κανένα πραγματικό αποτέλεσμα.
Σε ό,τι αφορά την Κίνα, είναι πιο ισχυρή και με μεγαλύτερη επιρροή σε σχέση με τέσσερα χρόνια πριν», επισημαίνει ο Spector.
«Ο Trump θεωρεί τον εαυτό του του καταπληκτικό διαπραγματευτή, όμως οι διπλωματικές πρόοδοι γίνονται με χρόνια προετοιμασίας.
Αν θέλεις μια συμφωνία με τη Βόρεια Κορέα, πρέπει να δημιουργήσεις πολιτικές βάσεις, να προετοιμάσεις το έδαφος με διπλωμάτες και στο τέλος να συναντηθείς με τον ομόλογό σου.
Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε!», εκτιμά ο C. Cpachan, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο πανεπιστήμιο Τζορτζτάουν.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών