γράφει : Αλεξάνδρα Τόμπρα
Σημαντικά ερωτήματα για τη συνοχή της ευρωζώνης αναδύθηκαν και πάλι, μετά από το πράσινο φως που έδωσε το υπουργικό συμβούλιο της Γερμανίας για το νομοσχέδιο μεταρρύθμισης του χρηματοοικονομικού συστήματος της, στο οποίο περιλαμβάνεται και η επιβολή τραπεζικού φόρου.
Σύμφωνα με το γερμανικό νομοσχέδιο, το οποίο η κυβέρνηση επιθυμεί να έχει καταστήσει νόμο μέχρι τον Ιανουάριο, οι τράπεζες θα φορολογούνται έως 15% επί των κερδών τους και τα συγκεκριμένα κεφάλαια θα τοποθετούνται σε ένα ταμείο διάσωσης. Τα ετήσια έσοδα από τον φόρο αναμένεται ότι θα φτάνουν το 1,3 δισ. ευρώ ετησίως, ποσό που καθίσταται ικανό να αποτραπεί θα η περίπτωση απειλής χρεοκοπίας μιας τράπεζας που κρίνεται στρατηγικής σημασίας. Το ποσό του φόρου θα είναι ανάλογο με το μέγεθος του ιδρύματος και τον βαθμό επικινδυνότητας των δραστηριοτήτων του, καθώς οι τράπεζες που θα διατηρούν επενδύσεις υψηλότερου κινδύνου θα συνεισφέρουν περισσότερο στο ταμείο.
Το Βερολίνο έχει ήδη προωθήσει την ιδέα στους κόλπους της G20, αλλά ανεπιτυχώς. Μέχρι τώρα μόνο ο υπουργός Προϋπολογισμού της Γαλλίας Francois Baroin δήλωσε μόνο ότι η Γερμανία και η Γαλλία μοιράζονται κοινές απόψεις αναφορικά με τη φορολόγηση των τραπεζικών κερδών, επισημαίνοντας ότι πρέπει να επιβληθεί παντού στην Ευρωζώνη και σε παγκόσμιο επίπεδο ο νέος τραπεζικός φόρος.
Ωστόσο η δημιουργία ενός τέτοιου συστήματος, το οποίο είναι σχεδιασμένο να αποτρέπει τις κρατικές διασώσεις μεγάλων τραπεζών, έχει εγείρει σειρά σοβαρών ενστάσεων από τη μεριά των τραπεζιτών, καθώς θα προκαλεί ζημιές σε κατόχους ομολόγων χρεοκοπημένων τραπεζών πριν οι φορολογούμενοι αναγκαστούν να τις διασώσουν. Αντ’ αυτού προτείνεται η η δυνατότητα να μετατραπεί το σύνολο ή μέρος του μεριδίου που κατέχουν οι πιστωτές σε κοινές μετοχές, γεγονός που θα μείωνε τα χρέη της τράπεζας και θα ενίσχυε την κεφαλαιακή της βάση. Και ενώ οι ομολογιούχοι θα έβλεπαν την αξία των ομολόγων να μειώνεται βραχυπρόθεσμα, θα κατέγραφαν κέρδη από τις μετοχές που θα είχαν στην κατοχή τους. Η πρόταση αυτή είναι γνωστή και ως «creditor bail-in» (διάσωση από τους ίδιους τους πιστωτές).
Ωστόσο, ακόμη και ένα τέτοιο σύστημα, θα έγειρε νέες επιφυλάξεις, καθώς ορισμένοι επενδυτές θα θέλουν να δανείσουν στις τράπεζες μόνο με εξασφαλίσεις. Αυτό πιθανότατα θα μειώσει μέρος της ζήτησης για ομόλογα, αναγκάζοντας τις τράπεζες να πληρώσουν ακόμη περισσότερα για τις εκδόσεις ομολογιών. Και αν οι επενδυτές συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχει κάποια στιγμή ο κίνδυνος απεριόριστων μειώσεων στην αξία των τραπεζικών ομολόγων, θα απαιτήσουν πολύ μεγαλύτερες αποδόσεις για τις επενδύσεις τους, αυξάνοντας ραγδαία το κόστος χρηματοδότησης των τραπεζών.
Ο διάλογος συνεχίζεται, την ώρα που η Γερμανία δείχνει αδιάκριτη διάθεση «αποκόλλησης» από την ανταλλαγή των απόψεων μεταξύ της διεθνούς κοινότητας σχετικά με τη διαχείριση των κρίσεων. Προφανώς, στην προσεχή σύνοδο της ομάδας των G20 να μην υπάρξει κάποιο κοινό συμπέρασμα αναφορικά με τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν, ωστόσο, στην Ευρώπη, την ώρα που η χρηματοπιστωτική κρίση διαδέχεται τη δημοσιονομική και το αντίστροφο, η Γερμανία χωρίς να προσμετρά τις γενικές συνθήκες της ζώνης, προχωρά σε μονομερείς αποφάσεις, μεγεθύνοντας τις δομικές αδυναμίες των άλλων χωρών.
Analyst
www.bankingnews.gr
Το Βερολίνο έχει ήδη προωθήσει την ιδέα στους κόλπους της G20, αλλά ανεπιτυχώς. Μέχρι τώρα μόνο ο υπουργός Προϋπολογισμού της Γαλλίας Francois Baroin δήλωσε μόνο ότι η Γερμανία και η Γαλλία μοιράζονται κοινές απόψεις αναφορικά με τη φορολόγηση των τραπεζικών κερδών, επισημαίνοντας ότι πρέπει να επιβληθεί παντού στην Ευρωζώνη και σε παγκόσμιο επίπεδο ο νέος τραπεζικός φόρος.
Ωστόσο η δημιουργία ενός τέτοιου συστήματος, το οποίο είναι σχεδιασμένο να αποτρέπει τις κρατικές διασώσεις μεγάλων τραπεζών, έχει εγείρει σειρά σοβαρών ενστάσεων από τη μεριά των τραπεζιτών, καθώς θα προκαλεί ζημιές σε κατόχους ομολόγων χρεοκοπημένων τραπεζών πριν οι φορολογούμενοι αναγκαστούν να τις διασώσουν. Αντ’ αυτού προτείνεται η η δυνατότητα να μετατραπεί το σύνολο ή μέρος του μεριδίου που κατέχουν οι πιστωτές σε κοινές μετοχές, γεγονός που θα μείωνε τα χρέη της τράπεζας και θα ενίσχυε την κεφαλαιακή της βάση. Και ενώ οι ομολογιούχοι θα έβλεπαν την αξία των ομολόγων να μειώνεται βραχυπρόθεσμα, θα κατέγραφαν κέρδη από τις μετοχές που θα είχαν στην κατοχή τους. Η πρόταση αυτή είναι γνωστή και ως «creditor bail-in» (διάσωση από τους ίδιους τους πιστωτές).
Ωστόσο, ακόμη και ένα τέτοιο σύστημα, θα έγειρε νέες επιφυλάξεις, καθώς ορισμένοι επενδυτές θα θέλουν να δανείσουν στις τράπεζες μόνο με εξασφαλίσεις. Αυτό πιθανότατα θα μειώσει μέρος της ζήτησης για ομόλογα, αναγκάζοντας τις τράπεζες να πληρώσουν ακόμη περισσότερα για τις εκδόσεις ομολογιών. Και αν οι επενδυτές συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχει κάποια στιγμή ο κίνδυνος απεριόριστων μειώσεων στην αξία των τραπεζικών ομολόγων, θα απαιτήσουν πολύ μεγαλύτερες αποδόσεις για τις επενδύσεις τους, αυξάνοντας ραγδαία το κόστος χρηματοδότησης των τραπεζών.
Ο διάλογος συνεχίζεται, την ώρα που η Γερμανία δείχνει αδιάκριτη διάθεση «αποκόλλησης» από την ανταλλαγή των απόψεων μεταξύ της διεθνούς κοινότητας σχετικά με τη διαχείριση των κρίσεων. Προφανώς, στην προσεχή σύνοδο της ομάδας των G20 να μην υπάρξει κάποιο κοινό συμπέρασμα αναφορικά με τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν, ωστόσο, στην Ευρώπη, την ώρα που η χρηματοπιστωτική κρίση διαδέχεται τη δημοσιονομική και το αντίστροφο, η Γερμανία χωρίς να προσμετρά τις γενικές συνθήκες της ζώνης, προχωρά σε μονομερείς αποφάσεις, μεγεθύνοντας τις δομικές αδυναμίες των άλλων χωρών.
Analyst
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών