γράφει : Αλεξάνδρα Τόμπρα
Με νέο άρθρο τους οι Financial Times προσπαθούν να καταδείξουν τη δύσκολη θέση που έχει περιέλθει η χώρα μας, συγκρίνοντας την κατάσταση που αντιμετωπίζει ο Έλληνας πρωθυπουργός, με αυτή που είχε να αντιμετωπίσει ο πρόεδρος της Βραζιλίας Luiz Inácio Lula da Silva το 2001, ο οποίος είχε και αυτός προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Οι διαρθρωτικές ανισορροπίες της Βραζιλίας το 2001 ήταν κατά ένα μόνο μέρος της σημερινής κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα, η οποία μεταξύ άλλων αντιμετωπίζει έλλειμμα προϋπολογισμού που ξεπερνά το 13% συνοδευόμενο ένα υπέρογκο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών. Έτσι, το ΔΝΤ δεν είχε ζητήσει τότε από την κυβέρνηση της Βραζιλίας να υιοθετήσει μέτρα αποκατάστασης των δυσλειτουργιών. Μάλιστα, η επιβολή νέων φόρων και η μείωση των δημόσιων επενδύσεων δεν ήταν αυτής της έκτασης που ζητήθηκε από την Ελλάδα μόνο για το 2010. Μάλιστα, η Βραζιλία, έχοντας δικό της νόμισμα, κατάφερε με την υποτίμηση να ενισχύσει τις εξαγωγές της, νομισματικό εργαλείο το οποίο η Ελλάδα έχει απωλέσει.
Μία επιπλέον παράμετρος που τίθεται είναι η δομή του ελληνικού και του βραζιλιανικού χρέους. Πιο συγκεκριμένα, οι συμβάσεις δανειοδότησης της Βραζιλίας διέπονται από το αμερικανικό ή το βρετανικό δίκαιο, σε αντίθεση με αυτές της Ελλάδας, οι οποίες κατά 90% διέπονται από το ελληνικό δίκαιο. Αυτό σημαίνει ότι με μία νομοθετική ρύθμιση, η ελληνική κυβέρνηση μπορεί μονομερώς να αλλάξει τους όρους, γεγονός που εντείνει τη δυσπιστία και την ανασφάλεια των πιστωτών.
Τέλος, η έκθεση των ευρωπαϊκών τραπεζών στα ελληνικά ομόλογα είναι τόσο μεγάλη, που σε περίπτωση χρεοκοπίας οι κίνδυνοι για το σύστημα είναι πολύ πιο σοβαροί από ένα παρόμοιο ενδεχόμενο στην περίπτωση της Βραζιλίας. Μάλιστα, ενώ το πρόβλημα ήταν κυρίως ευρωπαϊκό, οι Financial Times, αφήνουν αιχμές για τις επιλογές της ελληνικής κυβέρνησης να απευθυνθεί στο ΔΝΤ, την ώρα που θα μπορούσε (ή όχι;) να λυθεί μέσα στους κόλπους της Ευρωζώνης.
Μία επιπλέον παράμετρος που τίθεται είναι η δομή του ελληνικού και του βραζιλιανικού χρέους. Πιο συγκεκριμένα, οι συμβάσεις δανειοδότησης της Βραζιλίας διέπονται από το αμερικανικό ή το βρετανικό δίκαιο, σε αντίθεση με αυτές της Ελλάδας, οι οποίες κατά 90% διέπονται από το ελληνικό δίκαιο. Αυτό σημαίνει ότι με μία νομοθετική ρύθμιση, η ελληνική κυβέρνηση μπορεί μονομερώς να αλλάξει τους όρους, γεγονός που εντείνει τη δυσπιστία και την ανασφάλεια των πιστωτών.
Τέλος, η έκθεση των ευρωπαϊκών τραπεζών στα ελληνικά ομόλογα είναι τόσο μεγάλη, που σε περίπτωση χρεοκοπίας οι κίνδυνοι για το σύστημα είναι πολύ πιο σοβαροί από ένα παρόμοιο ενδεχόμενο στην περίπτωση της Βραζιλίας. Μάλιστα, ενώ το πρόβλημα ήταν κυρίως ευρωπαϊκό, οι Financial Times, αφήνουν αιχμές για τις επιλογές της ελληνικής κυβέρνησης να απευθυνθεί στο ΔΝΤ, την ώρα που θα μπορούσε (ή όχι;) να λυθεί μέσα στους κόλπους της Ευρωζώνης.
Σχόλια αναγνωστών