Η τυχαία προέλευση του κοτόπουλου στο πιάτο σας, έχει εξήγηση
Τρώμε τόσα κοτόπουλα ως καταναλωτές. Τόσα πολλά πραγματικά αν αναλογιστούμε το πραγαμτικό μέγεθος παγκοσμίως.... Μόνο το 2020, οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο κατανάλωσαν πάνω από 70 δισεκατομμύρια συγκριτικά με τα 8 δισεκατομμύρια του 1965.
Μόλις σε μια Κυριακή, οι Αμερικανοί πιθανότατα να έφαγαν ένα ρεκόρ 1,45 δισεκατομμυρίων φτερών κοτόπουλου καθώς παρακολουθούσαν τους Eagles να αντιμετωπίζουν τους Chiefs στο Super Bowl LVII.
Και αυτό καθιστά ακόμη πιο εκπληκτικό το γεγονός ότι, σύμφωνα με τις παραδόσεις της βιομηχανίας κοτόπουλου, το σύστημα που μας επιτρέπει να τρώμε τόσο πολύ κοτόπουλο αρχικά προήλθε από ένα μικρό γραφικό λάθος.
Η ιστορία ξεκινά πριν από 100 χρόνια το 1923, με τη νοικοκυρά και αγρότισα Cecile Steele από το Ocean View, Delaware.
Η Steele, όπως πολλοί άλλοι Αμερικανοί της υπαίθρου στην εποχή της, κράτησε ένα μικρό κοπάδι κοτόπουλα που τα μεγάλωνε για τα αυγά τους και περίμενε να τα σφάξει για το κρέας μόλις μειωθεί η παραγωγικότητά τους . Αλλά μια μέρα κατά λάθος το τοπικό εκκολαπτήριο νεοσσών παρέδωσε 500 πουλιά, 10 φορές περισσότερα από ό,τι είχε παραγγείλει Steele.
Πεντακόσιες κότες ήταν πολλές — οι μεγαλύτερες φάρμες εκείνη την εποχή είχαν μόνο 300.
Οι επιστροφές δεν ήταν επιλογή εκείνη την περίοδο από τον Αμαζόνιο, έτσι τις κράτησε ούτως ή άλλως, ταΐζοντας τους νεοσσούς με το χέρι σε έναν αχυρώνα μεγέθους ενός διαμερίσματος στούντιο - 256 τετραγωνικά πόδια - που θερμαινόταν από μια σόμπα άνθρακα.
Τέσσερις μήνες αργότερα, πάνω από 100 από τα αρχικά 500 κοτόπουλα είχαν πεθάνει, αλλά παρόλα αυτά είχε ένα αρκετά μεγάλο κέρδος από όσα έζησαν των 2 λιβρών - σχεδόν 11 $ ανά λίβρα σε σημερινά δολάρια, προσαρμοσμένα στον πληθωρισμό - και άρχισε να εντείνει τις δραστηριότητές της.
Ο σύζυγός της, David "Wilmer" Steele, παράτησε τη δουλειά του στο Λιμενικό Σώμα για να βοηθήσει τη Cecile να επεκταθεί και μέσα σε τρία χρόνια, εκτρέφουν 10.000 κοτόπουλα.
Η είδηση για την επιτυχία της οικογένειας Steele διαδόθηκε και μέχρι το 1928 υπήρχαν εκατοντάδες αγρότες στην περιοχή που εκτρέφουν κοτόπουλα κυρίως για το κρέας τους (πριν από τον Steele, οι περισσότεροι αγρότες μεγάλωναν κοτόπουλα μόνο για τα αυγά τους).
Σύμφωνα με τα σημερινά πρότυπα, μια φάρμα με 10.000 κοτόπουλα είναι μικροσκοπική — Αλλά την εποχή της Steele, το επιχείρημα της ήταν τεράστιο. Και το ατύχημα στο εκκολαπτήριο συνέβη σε μια τυχαία στιγμή - ήταν η δεκαετία του '20, μια δεκαετία τεράστιας οικονομικής ανάπτυξης στις ΗΠΑ, που σήμαινε ότι οι Αμερικανοί είχαν περισσότερα χρήματα στις τσέπες τους για να φάνε περισσότερο κρέας.
Ταυτόχρονα οι εξελίξεις στη γεωργική ψύξη και μεταφορά, μαζί με την άνοδο των αλυσίδων παντοπωλείων και την επέκταση της χρηματοδότησης της γεωργίας, έκαναν αυτό το κρέας πιο άφθονο.
Η σημασία της βιταμίνης D
Εκείνη την εποχή σημειώθηικαν επίσης φαινομενικά μικρές πρόοδοι σχετικά με τη διατροφή που είχαν τεράστιες επιπτώσεις στη μαζική γεωργία.
Η μία ήταν η ανακάλυψη της βιταμίνης D το 1922, σύμφωνα με την Emelyn Rude, συγγραφέα του Tastes Like Chicken: A History of America's Favorite Bird . Τα κοτόπουλα συχνά πεθαίνουν από ραχίτιδα όταν διατηρούνται σε εσωτερικούς χώρους κατά τους κρύους χειμερινούς μήνες (η ραχίτιδα προκαλείται από έλλειψη βιταμίνης D, που οφείλεται στην έλλειψη ηλιακού φωτός). Αυτό βοήθησε να περιοριστεί ο αριθμός των κοτόπουλων που θα μπορούσαν να εκτρέφονται ανά πάσα στιγμή, ειδικά σε ψυχρότερα κλίματα.
Αλλά από τη στιγμή που οι αγρότες άρχισαν να εμπλουτίζουν τις τροφές κοτόπουλου με βιταμίνη D, μπορούσαν ξαφνικά να τα εκτρέφουν σε μεγαλύτερους αριθμούς σε εσωτερικούς χώρους και όλο το χρόνο.
Δεν ήταν μόνο τυχερός ο συγχρονισμός της Steele, αλλά και η τοποθεσία της.
Η χερσόνησος Delmarva, όπου βρισκόταν η φάρμα του Steele, ήταν επίσης το ιδανικό μέρος για εκτροφή κοτόπουλου μεγάλης κλίμακας. Υπήρχε φθηνή, άφθονη γη σε σχετικά μικρή απόσταση από τους πεινασμένους καταναλωτές της Ουάσιγκτον, της Βαλτιμόρης, της Φιλαδέλφειας και της Νέας Υόρκης.
Το «ατύχημα» της Steel πυροδότησε την επανάσταση του κοτόπουλου όπως την ξέρουμε. Στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, το κοτόπουλο αντιπροσώπευε πολύ λιγότερο από το 20 τοις εκατό της κατανάλωσης κρέατος στις ΗΠΑ. Σήμερα, είναι περίπου 44 τοις εκατό . Με την πάροδο του χρόνου, το κοτόπουλο επωφελήθηκε από την αντίληψη ότι ήταν πιο υγιεινό από το κόκκινο κρέας και έγινε φθηνότερο στην παραγωγή, άρα φθηνότερο για τους καταναλωτές. Σήμερα τα παντοπωλεία χρεώνουν 4 έως 10 δολάρια τη λίβρα για το βοδινό και το χοιρινό κρέας, ενώ το κοτόπουλο μπορεί να κοστίζει μόλις 1,80 δολάρια η λίβρα. Το μπέικον και η μπριζόλα μπορεί να βρίσκονται στο επίκεντρο για τους λάτρεις του κρέατος, αλλά όταν πρόκειται για το δείπνο , η πιο συχνή επιλογή βρίσκεται στα πουλερικά.
Η Steele δεν έζησε για να δει πού οδήγησαν τελικά τα πειράματά της. Με κέρδη από την ανερχόμενη αυτοκρατορία των πουλερικών τους, η Steele και ο σύζυγός της — που είχε γίνει γερουσιαστής του κράτους το 1937 — αγόρασαν ένα γιοτ 10.000 δολαρίων με το όνομα The Lure.
Μέσα από ένα μείγμα συμπτώσεων και φιλοδοξιών,η Steele ξεκίνησε έναν αγώνα δρόμου για να βάλει το κοτόπουλο στο κέντρο του αμερικανικού πιάτου, αλλάζοντας για πάντα το πρόσωπο της γεωργίας.
Το κοτόπουλο του χθες — και του σήμερα
Υπάρχει διαφωνία για το πότε και πού οι άνθρωποι εξημέρωσαν για πρώτη φορά τα τροπικά, πολύχρωμα κόκκινα πτηνά ζούγκλας της Νότιας και Νοτιοανατολικής Ασίας - τον πρόγονο των σύγχρονων κοτόπουλων - αλλά η τελευταία έρευνα εκτιμά ότι συνέβη πριν από 3.000 χρόνια στη σημερινή Ταϊλάνδη. Κατά τη διάρκεια των επόμενων αιώνων, οι άνθρωποι έφεραν το είδος μέσω της Κίνας, της Ινδίας, της Μέσης Ανατολής, της Βορειοανατολικής Αφρικής, της Ιταλίας, της Βρετανίας και μέχρι τη Σκανδιναβία, και σε κάποιο σημείο πιθανότατα διασταυρώθηκε με τα γκρίζα πτηνά της ζούγκλας της Ινδίας . Τα κοτόπουλα βρίσκονται στην Αμερική σχεδόν όσο και οι Ευρωπαίοι, για πρώτη φορά πατώντας το πόδι τους στη σημερινή Δομινικανή Δημοκρατία το 1493, στο δεύτερο ταξίδι του Χριστόφορου Κολόμβου .
Όσο διαδεδομένο είναι το κοτόπουλο σήμερα, οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι εξημερώθηκαν για πρώτη φορά για κοκορομαχίες , όχι για καλλιέργεια — η αρχαία ελληνική πόλη της Πέργαμου έχτισε ακόμη και ένα αμφιθέατρο κοκορομαχίας. Και ακόμη και μέχρι τη δεκαετία του 1940, τα κοτόπουλα έπαιζαν μικρό ρόλο στη γεωργία σε σύγκριση με το βόειο κρέας και το χοιρινό. Όλα άλλαξαν, λόγω του Steele και άλλων πρωτοπόρων στις δεκαετίες του 1920 και του 1930, αλλά και των εξελιγμένων τεχνικών εκτροφής στις δεκαετίες που ακολούθησαν, που μετέτρεψαν το κοτόπουλο από ένα μικρό στρώμα αυγού σε μια γιγάντια μηχανή παραγωγής κρέατος.
Το 1946, δύο δεκαετίες αφότου ο Steele έδειξε πώς να εκτρέφει χιλιάδες κοτόπουλα για κρέας σε εσωτερικούς χώρους, μια λεγεώνα επιστημόνων, κυβερνητικών υπαλλήλων, παραγωγών κρέατος και εθελοντών ξεκίνησαν έναν εθνικό διαγωνισμό - ονόματι The Chicken of Tomorrow - για να σχεδιάσουν ένα μεγαλύτερο πουλί . Εκείνη την εποχή, τα κοτόπουλα εκτρέφονταν για να γεννήσουν πολλά αυγά, αλλά η αλυσίδα παντοπωλείων A&P ήθελε ένα κοτόπουλο που θα μπορούσε να παρέχει όσο το δυνατόν περισσότερο κρέας. Και αυτό σήμαινε ένα πουλί με μεγάλο στήθος.
Από τους 40 διαγωνιζόμενους του τελικού, ο αγρότης από την Καλιφόρνια Τσαρλς Βάντρες βρέθηκε πρώτος. Ο Vantress διασταύρωσε δύο ποικιλίες - το New Hampshire Red και το Cornish - για να δημιουργήσει ένα υβριδικό πουλί που, το πιο σημαντικό, μετέτρεψε την τροφή σε μυ πιο αποτελεσματικά από τους ανταγωνιστές του (οι κριτές βαθμολόγησαν τα κοτόπουλα με 18 συνολικά κριτήρια). Για το επίτευγμά του, ο Vantress γιορτάστηκε με μια παρέλαση στο Τζόρτζταουν του Ντέλαγουερ - 40 λεπτά με το αυτοκίνητο από τη φάρμα της Σεσίλ Στιλ - γεμάτη με μια Βασίλισσα κρεοπαραγωγής του Φεστιβάλ (η βιομηχανία αποκαλεί τα κοτόπουλα που εκτρέφονται για κρέας "κοτόπουλα κρεατοπαραγωγής").
www.bankingnews.gr
Μόλις σε μια Κυριακή, οι Αμερικανοί πιθανότατα να έφαγαν ένα ρεκόρ 1,45 δισεκατομμυρίων φτερών κοτόπουλου καθώς παρακολουθούσαν τους Eagles να αντιμετωπίζουν τους Chiefs στο Super Bowl LVII.
Και αυτό καθιστά ακόμη πιο εκπληκτικό το γεγονός ότι, σύμφωνα με τις παραδόσεις της βιομηχανίας κοτόπουλου, το σύστημα που μας επιτρέπει να τρώμε τόσο πολύ κοτόπουλο αρχικά προήλθε από ένα μικρό γραφικό λάθος.
Η ιστορία ξεκινά πριν από 100 χρόνια το 1923, με τη νοικοκυρά και αγρότισα Cecile Steele από το Ocean View, Delaware.
Η Steele, όπως πολλοί άλλοι Αμερικανοί της υπαίθρου στην εποχή της, κράτησε ένα μικρό κοπάδι κοτόπουλα που τα μεγάλωνε για τα αυγά τους και περίμενε να τα σφάξει για το κρέας μόλις μειωθεί η παραγωγικότητά τους . Αλλά μια μέρα κατά λάθος το τοπικό εκκολαπτήριο νεοσσών παρέδωσε 500 πουλιά, 10 φορές περισσότερα από ό,τι είχε παραγγείλει Steele.
Πεντακόσιες κότες ήταν πολλές — οι μεγαλύτερες φάρμες εκείνη την εποχή είχαν μόνο 300.
Οι επιστροφές δεν ήταν επιλογή εκείνη την περίοδο από τον Αμαζόνιο, έτσι τις κράτησε ούτως ή άλλως, ταΐζοντας τους νεοσσούς με το χέρι σε έναν αχυρώνα μεγέθους ενός διαμερίσματος στούντιο - 256 τετραγωνικά πόδια - που θερμαινόταν από μια σόμπα άνθρακα.
Τέσσερις μήνες αργότερα, πάνω από 100 από τα αρχικά 500 κοτόπουλα είχαν πεθάνει, αλλά παρόλα αυτά είχε ένα αρκετά μεγάλο κέρδος από όσα έζησαν των 2 λιβρών - σχεδόν 11 $ ανά λίβρα σε σημερινά δολάρια, προσαρμοσμένα στον πληθωρισμό - και άρχισε να εντείνει τις δραστηριότητές της.
Ο σύζυγός της, David "Wilmer" Steele, παράτησε τη δουλειά του στο Λιμενικό Σώμα για να βοηθήσει τη Cecile να επεκταθεί και μέσα σε τρία χρόνια, εκτρέφουν 10.000 κοτόπουλα.
Η είδηση για την επιτυχία της οικογένειας Steele διαδόθηκε και μέχρι το 1928 υπήρχαν εκατοντάδες αγρότες στην περιοχή που εκτρέφουν κοτόπουλα κυρίως για το κρέας τους (πριν από τον Steele, οι περισσότεροι αγρότες μεγάλωναν κοτόπουλα μόνο για τα αυγά τους).
Σύμφωνα με τα σημερινά πρότυπα, μια φάρμα με 10.000 κοτόπουλα είναι μικροσκοπική — Αλλά την εποχή της Steele, το επιχείρημα της ήταν τεράστιο. Και το ατύχημα στο εκκολαπτήριο συνέβη σε μια τυχαία στιγμή - ήταν η δεκαετία του '20, μια δεκαετία τεράστιας οικονομικής ανάπτυξης στις ΗΠΑ, που σήμαινε ότι οι Αμερικανοί είχαν περισσότερα χρήματα στις τσέπες τους για να φάνε περισσότερο κρέας.
Ταυτόχρονα οι εξελίξεις στη γεωργική ψύξη και μεταφορά, μαζί με την άνοδο των αλυσίδων παντοπωλείων και την επέκταση της χρηματοδότησης της γεωργίας, έκαναν αυτό το κρέας πιο άφθονο.
Η σημασία της βιταμίνης D
Εκείνη την εποχή σημειώθηικαν επίσης φαινομενικά μικρές πρόοδοι σχετικά με τη διατροφή που είχαν τεράστιες επιπτώσεις στη μαζική γεωργία.
Η μία ήταν η ανακάλυψη της βιταμίνης D το 1922, σύμφωνα με την Emelyn Rude, συγγραφέα του Tastes Like Chicken: A History of America's Favorite Bird . Τα κοτόπουλα συχνά πεθαίνουν από ραχίτιδα όταν διατηρούνται σε εσωτερικούς χώρους κατά τους κρύους χειμερινούς μήνες (η ραχίτιδα προκαλείται από έλλειψη βιταμίνης D, που οφείλεται στην έλλειψη ηλιακού φωτός). Αυτό βοήθησε να περιοριστεί ο αριθμός των κοτόπουλων που θα μπορούσαν να εκτρέφονται ανά πάσα στιγμή, ειδικά σε ψυχρότερα κλίματα.
Αλλά από τη στιγμή που οι αγρότες άρχισαν να εμπλουτίζουν τις τροφές κοτόπουλου με βιταμίνη D, μπορούσαν ξαφνικά να τα εκτρέφουν σε μεγαλύτερους αριθμούς σε εσωτερικούς χώρους και όλο το χρόνο.
Δεν ήταν μόνο τυχερός ο συγχρονισμός της Steele, αλλά και η τοποθεσία της.
Η χερσόνησος Delmarva, όπου βρισκόταν η φάρμα του Steele, ήταν επίσης το ιδανικό μέρος για εκτροφή κοτόπουλου μεγάλης κλίμακας. Υπήρχε φθηνή, άφθονη γη σε σχετικά μικρή απόσταση από τους πεινασμένους καταναλωτές της Ουάσιγκτον, της Βαλτιμόρης, της Φιλαδέλφειας και της Νέας Υόρκης.
Το «ατύχημα» της Steel πυροδότησε την επανάσταση του κοτόπουλου όπως την ξέρουμε. Στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, το κοτόπουλο αντιπροσώπευε πολύ λιγότερο από το 20 τοις εκατό της κατανάλωσης κρέατος στις ΗΠΑ. Σήμερα, είναι περίπου 44 τοις εκατό . Με την πάροδο του χρόνου, το κοτόπουλο επωφελήθηκε από την αντίληψη ότι ήταν πιο υγιεινό από το κόκκινο κρέας και έγινε φθηνότερο στην παραγωγή, άρα φθηνότερο για τους καταναλωτές. Σήμερα τα παντοπωλεία χρεώνουν 4 έως 10 δολάρια τη λίβρα για το βοδινό και το χοιρινό κρέας, ενώ το κοτόπουλο μπορεί να κοστίζει μόλις 1,80 δολάρια η λίβρα. Το μπέικον και η μπριζόλα μπορεί να βρίσκονται στο επίκεντρο για τους λάτρεις του κρέατος, αλλά όταν πρόκειται για το δείπνο , η πιο συχνή επιλογή βρίσκεται στα πουλερικά.
Η Steele δεν έζησε για να δει πού οδήγησαν τελικά τα πειράματά της. Με κέρδη από την ανερχόμενη αυτοκρατορία των πουλερικών τους, η Steele και ο σύζυγός της — που είχε γίνει γερουσιαστής του κράτους το 1937 — αγόρασαν ένα γιοτ 10.000 δολαρίων με το όνομα The Lure.
Μέσα από ένα μείγμα συμπτώσεων και φιλοδοξιών,η Steele ξεκίνησε έναν αγώνα δρόμου για να βάλει το κοτόπουλο στο κέντρο του αμερικανικού πιάτου, αλλάζοντας για πάντα το πρόσωπο της γεωργίας.
Το κοτόπουλο του χθες — και του σήμερα
Υπάρχει διαφωνία για το πότε και πού οι άνθρωποι εξημέρωσαν για πρώτη φορά τα τροπικά, πολύχρωμα κόκκινα πτηνά ζούγκλας της Νότιας και Νοτιοανατολικής Ασίας - τον πρόγονο των σύγχρονων κοτόπουλων - αλλά η τελευταία έρευνα εκτιμά ότι συνέβη πριν από 3.000 χρόνια στη σημερινή Ταϊλάνδη. Κατά τη διάρκεια των επόμενων αιώνων, οι άνθρωποι έφεραν το είδος μέσω της Κίνας, της Ινδίας, της Μέσης Ανατολής, της Βορειοανατολικής Αφρικής, της Ιταλίας, της Βρετανίας και μέχρι τη Σκανδιναβία, και σε κάποιο σημείο πιθανότατα διασταυρώθηκε με τα γκρίζα πτηνά της ζούγκλας της Ινδίας . Τα κοτόπουλα βρίσκονται στην Αμερική σχεδόν όσο και οι Ευρωπαίοι, για πρώτη φορά πατώντας το πόδι τους στη σημερινή Δομινικανή Δημοκρατία το 1493, στο δεύτερο ταξίδι του Χριστόφορου Κολόμβου .
Όσο διαδεδομένο είναι το κοτόπουλο σήμερα, οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι εξημερώθηκαν για πρώτη φορά για κοκορομαχίες , όχι για καλλιέργεια — η αρχαία ελληνική πόλη της Πέργαμου έχτισε ακόμη και ένα αμφιθέατρο κοκορομαχίας. Και ακόμη και μέχρι τη δεκαετία του 1940, τα κοτόπουλα έπαιζαν μικρό ρόλο στη γεωργία σε σύγκριση με το βόειο κρέας και το χοιρινό. Όλα άλλαξαν, λόγω του Steele και άλλων πρωτοπόρων στις δεκαετίες του 1920 και του 1930, αλλά και των εξελιγμένων τεχνικών εκτροφής στις δεκαετίες που ακολούθησαν, που μετέτρεψαν το κοτόπουλο από ένα μικρό στρώμα αυγού σε μια γιγάντια μηχανή παραγωγής κρέατος.
Το 1946, δύο δεκαετίες αφότου ο Steele έδειξε πώς να εκτρέφει χιλιάδες κοτόπουλα για κρέας σε εσωτερικούς χώρους, μια λεγεώνα επιστημόνων, κυβερνητικών υπαλλήλων, παραγωγών κρέατος και εθελοντών ξεκίνησαν έναν εθνικό διαγωνισμό - ονόματι The Chicken of Tomorrow - για να σχεδιάσουν ένα μεγαλύτερο πουλί . Εκείνη την εποχή, τα κοτόπουλα εκτρέφονταν για να γεννήσουν πολλά αυγά, αλλά η αλυσίδα παντοπωλείων A&P ήθελε ένα κοτόπουλο που θα μπορούσε να παρέχει όσο το δυνατόν περισσότερο κρέας. Και αυτό σήμαινε ένα πουλί με μεγάλο στήθος.
Από τους 40 διαγωνιζόμενους του τελικού, ο αγρότης από την Καλιφόρνια Τσαρλς Βάντρες βρέθηκε πρώτος. Ο Vantress διασταύρωσε δύο ποικιλίες - το New Hampshire Red και το Cornish - για να δημιουργήσει ένα υβριδικό πουλί που, το πιο σημαντικό, μετέτρεψε την τροφή σε μυ πιο αποτελεσματικά από τους ανταγωνιστές του (οι κριτές βαθμολόγησαν τα κοτόπουλα με 18 συνολικά κριτήρια). Για το επίτευγμά του, ο Vantress γιορτάστηκε με μια παρέλαση στο Τζόρτζταουν του Ντέλαγουερ - 40 λεπτά με το αυτοκίνητο από τη φάρμα της Σεσίλ Στιλ - γεμάτη με μια Βασίλισσα κρεοπαραγωγής του Φεστιβάλ (η βιομηχανία αποκαλεί τα κοτόπουλα που εκτρέφονται για κρέας "κοτόπουλα κρεατοπαραγωγής").
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών