Η ωμή αλήθεια από τον J. Sach του Columbia...
Καταστρεπτική τόσο για τις ΗΠΑ όσο και για την υπόλοιπη υφήλιο χαρακτήρισε την αμερικανική εξωτερική πολιτική ο Αμερικανός οικονομολόγος Jeffrey Sachs.
Ειδικότερα, ο καθηγητής του φημισμένου Πανεπιστημίου Columbia, ως γνωστόν, είναι από τους μεγαλύτερους επικριτές της κυβέρνησης Biden…
Μάλιστα, στις 21 Φεβρουαρίου, απευθύνθηκε στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για να σχολιάσει την έκθεση του βραβευμένου με Πούλιτζερ ερευνητή δημοσιογράφου Seymour Hersh, o οποίoς κατηγορεί τις ΗΠΑ για την ανατίναξη των γερμανο-ρωσικών αγωγών Nord Stream.
Και πρόσφατα ξαναχτύπησε… Σε συνέντευξή του στο περιοδικό New Yorker, μοιράστηκε τις απόψεις του για την ουκρανική σύγκρουση.
Για τις οποίες, βεβαίως, έχει επανειλημμένως γίνει δέκτης σφοδρών πυρών…
Υπενθυμίζεται πως είχε ζητήσει από τις αρχές να αναπτύξουν ένα ειρηνευτικό σχέδιο, προκειμένου να αποφευχθεί ένας πυρηνικός πόλεμος.
Όμως, αυτή η λογική στάση φαίνεται να είναι πολιτικά περιθωριοποιημένη στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Επαναλαμβάνοντας ορισμένα σημεία που διατυπώθηκαν επίσης από τον καθηγητή πολιτικών επιστημών του Πανεπιστημίου του Σικάγο, John Mearsheimer και άλλους πολιτικούς ρεαλιστές, ο Sachs έκανε λόγο για αυξανόμενη εντάσεις στις ρωσοαμερικανικές σχέσεις τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια, ανατρέχοντας στη μονοπολική στιγμή μετά το 1991, που έδωσε στην Ουάσιγκτον την επικίνδυνη ψευδαίσθηση ότι μπορεί, σύμφωνα με τα λόγια του, «να κάνει σχεδόν ό,τι θέλει, και αυτό περιλαμβάνει βάσεις στρατού όπου θέλει και όποτε θέλει, αλλά και την είσοδο και την έξοδο από χώρες όταν θέλει και όπου θέλει, χωρίς σοβαρές συνέπειες».
Είναι ενδιαφέρον ότι, ακόμη και μετά τον βομβαρδισμό της Σερβίας από το ΝΑΤΟ, ο Ρώσος Πρόεδρος Vladimir Putin προσέφερε στήριξη στις ΗΠΑ μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου (2001) - και ο Sachs υποστηρίζει ότι αυτό ήταν ένδειξη καλής θέλησης.
Kατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων στην εξουσία, ο Putin ήταν «φιλοευρωπαίο» και, σύμφωνα με τα λόγια του Sach, «συνεργαζόταν στενά με πολλούς ευρωπαίους ηγέτες».
Στην πραγματικότητα, η συνεργασία Γερμανίας-Ρωσίας επεκτάθηκε περισσότερο… (βλ. Nord Stream).
Ωστόσο, παρά τη ρωσική προθυμία να αναπτύξει μια αμοιβαία επωφελή σχέση με τη Δύση, η επιθετική επέκταση του ΝΑΤΟ συνεχίστηκε, με επτά επιπλέον διευρύνσεις.
Κόκκινες γραμμές
Μέχρι το 2008, ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ George Bush πίεζε για διεύρυνση μέχρι τη Γεωργία.
Η ρωσο-γεωργιανή σύγκρουση που ακολούθησε το 2008 ήταν μια σαφής απάντηση σε αυτό.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Sachs βλέπει την πραγματική αρχή της τρέχουσας σύγκρουσης, η οποία σηματοδοτήθηκε από τη ρωσική στρατιωτική επιχείρηση τον Φεβρουάριο του 2022, όχι στην προσάρτηση της Κριμαίας το 2014, αλλά μάλλον σε ένα γεγονός που έλαβε χώρα κάποια στιγμή νωρίτερα την ίδια χρονιά, συγκεκριμένα, στη «συμμετοχή των ΗΠΑ στην ανατροπή του προέδρου της Ουκρανίας Victor Janucovic, τον Φεβρουάριο του 2014».
Ο Janucovic είχε ορκιστεί να επιδιώξει ουδετερότητα, κάτι που εξόργισε την Ουάσιγκτον.
Σύμφωνα με τον Sachs, στα τέλη του 2021, η τρέχουσα κρίση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, καθώς η Μόσχα είχε θέσει τρία αιτήματα, που αφορούσαν την Κριμαία: την εφαρμογή των συμφωνιών Μινσκ ΙΙ και τον τερματισμό της επέκτασης του ΝΑΤΟ – που δεν έγιναν δεκτά.
Μέσα στους σημερινούς αφηγηματικούς πολέμους, η Δύση προσπαθεί συχνά να απεικονίσει το ρωσικό πολιτικό σύστημα ως ένα είδος αυτοκρατορίας, περιγράφοντας τον πόλεμο στην Ουκρανία ως προσωπική απόφαση του Vladimir Putin.
Ωστόσο, αξίζει να επισημανθεί πως ο καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Σάο Πάολο, Angelo de Oliveira Segrillo, περιγράφει τον Putin ως μετριοπαθή δυτικό, παρά ως ευρασιανιστή – κάτι ανάλογο με τον Μεγάλο Πέτρο.
Κατά την άποψη του Segrillo, ο Putin δεν ήταν ποτέ ένας ριζοσπαστικός όπως ο Yeltsin, αλλά ένας πραγματιστής και μετριοπαθής άνθρωπος.
Επίσης, υποστήριζε τη σύσταση ενός ισχυρού κράτους, όπως Charles de Gaule, ο οποίος συχνά τηρούσε αντιαμερικανική στάση…
Συνεπώς, το Κρεμλίνο στην πραγματικότητα χρειάστηκε να υιοθετήσει μια αμυντική και αντιεπιθετική προσέγγιση έναντι της ηγεσίας των ΗΠΑ, λόγω των πολλών προκλήσεων της τελευταίας και πολλών επεισοδίων που συνιστούσαν υπέρβαση κόκκινων γραμμών, από τη ρωσική σκοπιά.
Λαμβάνοντας υπόψη πόσο κινδυνεύει η Ουάσιγκτον προσπαθώντας να συγκρατήσει ταυτόχρονα δύο Μεγάλες Δυνάμεις, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί γιατί γίνονται όλα αυτά…
Η αλήθεια είναι πως ιδιωτικές και σκιώδεις επιχειρήσεις εμπλέκονται στις αμερικανικές πολιτικές, διαμορφώνοντας έτσι, σε κάποιο βαθμό, τους ενεργειακούς και γεωοικονομικούς στόχους που συνοδεύουν τις γεωπολιτικές επιδιώξεις της Ουάσιγκτον .
Ανεξάρτητα από το εάν κάποιος συμφωνεί ή όχι με τους Sachs, Mearsheimer και πολλές άλλες εκτιμήσεις για τα πραγματικά αίτια της τρέχουσας σύγκρουσης, είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί οι εκκλήσεις για ειρήνη δεν γίνονται αποδεκτές από το σημερινό αμερικανικό κατεστημένο.
www.bankingnews.gr
Ειδικότερα, ο καθηγητής του φημισμένου Πανεπιστημίου Columbia, ως γνωστόν, είναι από τους μεγαλύτερους επικριτές της κυβέρνησης Biden…
Μάλιστα, στις 21 Φεβρουαρίου, απευθύνθηκε στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για να σχολιάσει την έκθεση του βραβευμένου με Πούλιτζερ ερευνητή δημοσιογράφου Seymour Hersh, o οποίoς κατηγορεί τις ΗΠΑ για την ανατίναξη των γερμανο-ρωσικών αγωγών Nord Stream.
Και πρόσφατα ξαναχτύπησε… Σε συνέντευξή του στο περιοδικό New Yorker, μοιράστηκε τις απόψεις του για την ουκρανική σύγκρουση.
Για τις οποίες, βεβαίως, έχει επανειλημμένως γίνει δέκτης σφοδρών πυρών…
Υπενθυμίζεται πως είχε ζητήσει από τις αρχές να αναπτύξουν ένα ειρηνευτικό σχέδιο, προκειμένου να αποφευχθεί ένας πυρηνικός πόλεμος.
Όμως, αυτή η λογική στάση φαίνεται να είναι πολιτικά περιθωριοποιημένη στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Επαναλαμβάνοντας ορισμένα σημεία που διατυπώθηκαν επίσης από τον καθηγητή πολιτικών επιστημών του Πανεπιστημίου του Σικάγο, John Mearsheimer και άλλους πολιτικούς ρεαλιστές, ο Sachs έκανε λόγο για αυξανόμενη εντάσεις στις ρωσοαμερικανικές σχέσεις τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια, ανατρέχοντας στη μονοπολική στιγμή μετά το 1991, που έδωσε στην Ουάσιγκτον την επικίνδυνη ψευδαίσθηση ότι μπορεί, σύμφωνα με τα λόγια του, «να κάνει σχεδόν ό,τι θέλει, και αυτό περιλαμβάνει βάσεις στρατού όπου θέλει και όποτε θέλει, αλλά και την είσοδο και την έξοδο από χώρες όταν θέλει και όπου θέλει, χωρίς σοβαρές συνέπειες».
Είναι ενδιαφέρον ότι, ακόμη και μετά τον βομβαρδισμό της Σερβίας από το ΝΑΤΟ, ο Ρώσος Πρόεδρος Vladimir Putin προσέφερε στήριξη στις ΗΠΑ μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου (2001) - και ο Sachs υποστηρίζει ότι αυτό ήταν ένδειξη καλής θέλησης.
Kατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων στην εξουσία, ο Putin ήταν «φιλοευρωπαίο» και, σύμφωνα με τα λόγια του Sach, «συνεργαζόταν στενά με πολλούς ευρωπαίους ηγέτες».
Στην πραγματικότητα, η συνεργασία Γερμανίας-Ρωσίας επεκτάθηκε περισσότερο… (βλ. Nord Stream).
Ωστόσο, παρά τη ρωσική προθυμία να αναπτύξει μια αμοιβαία επωφελή σχέση με τη Δύση, η επιθετική επέκταση του ΝΑΤΟ συνεχίστηκε, με επτά επιπλέον διευρύνσεις.
Κόκκινες γραμμές
Μέχρι το 2008, ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ George Bush πίεζε για διεύρυνση μέχρι τη Γεωργία.
Η ρωσο-γεωργιανή σύγκρουση που ακολούθησε το 2008 ήταν μια σαφής απάντηση σε αυτό.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Sachs βλέπει την πραγματική αρχή της τρέχουσας σύγκρουσης, η οποία σηματοδοτήθηκε από τη ρωσική στρατιωτική επιχείρηση τον Φεβρουάριο του 2022, όχι στην προσάρτηση της Κριμαίας το 2014, αλλά μάλλον σε ένα γεγονός που έλαβε χώρα κάποια στιγμή νωρίτερα την ίδια χρονιά, συγκεκριμένα, στη «συμμετοχή των ΗΠΑ στην ανατροπή του προέδρου της Ουκρανίας Victor Janucovic, τον Φεβρουάριο του 2014».
Ο Janucovic είχε ορκιστεί να επιδιώξει ουδετερότητα, κάτι που εξόργισε την Ουάσιγκτον.
Σύμφωνα με τον Sachs, στα τέλη του 2021, η τρέχουσα κρίση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, καθώς η Μόσχα είχε θέσει τρία αιτήματα, που αφορούσαν την Κριμαία: την εφαρμογή των συμφωνιών Μινσκ ΙΙ και τον τερματισμό της επέκτασης του ΝΑΤΟ – που δεν έγιναν δεκτά.
Μέσα στους σημερινούς αφηγηματικούς πολέμους, η Δύση προσπαθεί συχνά να απεικονίσει το ρωσικό πολιτικό σύστημα ως ένα είδος αυτοκρατορίας, περιγράφοντας τον πόλεμο στην Ουκρανία ως προσωπική απόφαση του Vladimir Putin.
Ωστόσο, αξίζει να επισημανθεί πως ο καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Σάο Πάολο, Angelo de Oliveira Segrillo, περιγράφει τον Putin ως μετριοπαθή δυτικό, παρά ως ευρασιανιστή – κάτι ανάλογο με τον Μεγάλο Πέτρο.
Κατά την άποψη του Segrillo, ο Putin δεν ήταν ποτέ ένας ριζοσπαστικός όπως ο Yeltsin, αλλά ένας πραγματιστής και μετριοπαθής άνθρωπος.
Επίσης, υποστήριζε τη σύσταση ενός ισχυρού κράτους, όπως Charles de Gaule, ο οποίος συχνά τηρούσε αντιαμερικανική στάση…
Συνεπώς, το Κρεμλίνο στην πραγματικότητα χρειάστηκε να υιοθετήσει μια αμυντική και αντιεπιθετική προσέγγιση έναντι της ηγεσίας των ΗΠΑ, λόγω των πολλών προκλήσεων της τελευταίας και πολλών επεισοδίων που συνιστούσαν υπέρβαση κόκκινων γραμμών, από τη ρωσική σκοπιά.
Λαμβάνοντας υπόψη πόσο κινδυνεύει η Ουάσιγκτον προσπαθώντας να συγκρατήσει ταυτόχρονα δύο Μεγάλες Δυνάμεις, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί γιατί γίνονται όλα αυτά…
Η αλήθεια είναι πως ιδιωτικές και σκιώδεις επιχειρήσεις εμπλέκονται στις αμερικανικές πολιτικές, διαμορφώνοντας έτσι, σε κάποιο βαθμό, τους ενεργειακούς και γεωοικονομικούς στόχους που συνοδεύουν τις γεωπολιτικές επιδιώξεις της Ουάσιγκτον .
Ανεξάρτητα από το εάν κάποιος συμφωνεί ή όχι με τους Sachs, Mearsheimer και πολλές άλλες εκτιμήσεις για τα πραγματικά αίτια της τρέχουσας σύγκρουσης, είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί οι εκκλήσεις για ειρήνη δεν γίνονται αποδεκτές από το σημερινό αμερικανικό κατεστημένο.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών