Οι κολοσσιαίες αλλαγές έχουν ήδη συμβεί σε παγκόσμιο επίπεδο
Μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων βρίσκεται προφανώς σε καλό δρόμο με τα έθνη των BRICS και του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) να προσφέρουν άφθονες εναλλακτικές λύσεις στην ηγεμονική Συλλογική Δύση.
'Αν θέλετε μια εικόνα του μέλλοντος, φανταστείτε μια μπότα να πατάει ένα ανθρώπινο πρόσωπο - για πάντα'.
Αυτό είναι ένα από τα πιο διάσημα αποσπάσματα από το μυθιστόρημα του Τζορτζ Όργουελ του 1949, 1984.
Τα λόγια αυτά λέγονται από τον Ο'Μπράιαν, τον μεγάλο ιεροεξεταστή του ολοκληρωτικού καθεστώτος στο μυθιστόρημα του Όργουελ.
Τι έχει συμβεί μέχρι τώρα
Αν σταθούμε λίγο περισσότερο στο θέμα της παγκόσμιας κυριαρχίας των ΗΠΑ από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και μετά, ακολουθεί μια εύλογη απορία: πώς οι ΗΠΑ κατάφεραν να εδραιώσουν την παγκόσμια ηγεμονία για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα με τόσο ανεπαίσθητες μορφές;
Εκ των υστέρων, ένας συντριπτικός αριθμός εθνών και/ή χωρών έχει υποχωρήσει σε μια βολική λύση για να υποδεχθεί τις ΗΠΑ (ηγεμονία) με ανοιχτές αγκάλες.
Οι τρόποι με τους οποίους οι ΗΠΑ κατάφεραν να εξαπλώσουν ανεπαίσθητα την κυριαρχία τους είναι μέσω κάθε είδους πολιτιστικής, εκπαιδευτικής, οικονομικής, χρηματοπιστωτικής και πολιτικής επιρροής των ΗΠΑ που διεισδύει μέσα από τις ρωγμές και τα ρήγματα κάθε κοινωνικής υφής.
Έχουν πάντα τους ίδιους μηχανισμούς να εφαρμόσουν, τις ίδιες τακτικές να αναπτύξουν, τις ίδιες στρατηγικές να επαναλάβουν ακατάπαυστα, οι οποίες είναι εύκολο να "διαβαστούν" και να "διακριθούν" αν επαναληφθούν αρκετές φορές.
Όταν οι παρασκηνιακοί δράστες ερωτώνται πώς είναι δυνατόν να χρησιμοποιούν πάντα τις ίδιες τακτικές στις "χρωματιστές" επαναστάσεις και τις αλλαγές καθεστώτων, απαντούν με απορριπτική επιπολαιότητα: "Επειδή λειτουργεί. Γιατί να το αλλάξουμε αφού δουλεύει κάθε φορά;".
Πολεμοκαπηλεία
Όταν ερωτώνται γιατί η Παγκόσμια Δύση επιμένει πεισματικά σε στρατιωτικές λύσεις για τη συνεχιζόμενη ουκρανική κρίση, ορισμένοι σχολιαστές τείνουν να πιστεύουν ότι πιθανότατα επειδή η πολιτική της ηγεμονίας και η συνεχής πολεμοκαπηλεία τους έχουν αρχίσει ευτυχώς να καταλαγιάζουν.
Η πολιτική της αυτοκρατορικής κυριαρχίας και του μονοπωλίου των ΗΠΑ αρχίζει να μην είναι βιώσιμη.
Οι σύμμαχοι των ΗΠΑ από αυτή την πλευρά του Ατλαντικού ήταν ως επί το πλείστον αταλάντευτα πιστοί και υπάκουαν τυφλά στον παγκόσμιο σερίφη μέχρι το 2003 και την ευθεία και αποφασιστική άρνηση της Γερμανίας και της Γαλλίας να συμμετάσχουν στην επικείμενη εισβολή τους στο Ιράκ.
Με την ευκαιρία αυτή, οι χώρες που αποτελούν τους ισχυρότερους πυλώνες της ΕΕ αρνήθηκαν στον ηγεμόνα την αυτοδικαιωμένη αλαζονεία του για τον παράνομο παρεμβατισμό.
Εκείνη η ιστορική στιγμή μπορεί να θεωρηθεί ως το εφαλτήριο για τη δημιουργία ενός πολυπολικού κόσμου στη νέα χιλιετία, ωστόσο δεν έθεσε τέλος στη μονοπολικότητα.
Οι ΗΠΑ συνέχισαν να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρονταν και πριν.
Συνέχισαν με περισσότερη ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις ενός συντριπτικού αριθμού χωρών, συνέχισαν την κατοχή του Αφγανιστάν με πιο προφανή τρόπο, σε συνδυασμό με τις έγχρωμες επαναστάσεις και τις "αραβικές άνοιξεις" κάθε είδους και όλα αυτά περιβαλλόμενα από την αδυσώπητη επέκταση του ΝΑΤΟ.
Στη συνέχεια ήρθε το έτος 2018 και μια κρίσιμη στιγμή, όταν ο Vladmir Putin ανακοίνωσε ότι η Ρωσία παρήγαγε υπερηχητικά όπλα, γεγονός που σήμαινε ότι η Ρωσία ξεπέρασε για πρώτη φορά τις ΗΠΑ.
Η Ρωσία απέκτησε στρατηγικό πλεονέκτημα από την άποψη αυτή.
Αυτό μπορεί κάλλιστα να ήταν το τέλος της μονοπολικότητας όπως την ξέρουμε, ωστόσο το ζήτημα παρέμεινε ότι οι ΗΠΑ δυσκολεύονται να παραδεχτούν την επικείμενη κατάρρευσή τους.
Τι δείχνει η ιστορία
Εκ των υστέρων, ιστορικά έχει υπάρξει πλήθος βίαιων πολέμων και η πτώση αυτοκρατοριών λόγω της παρακμής και της φθοράς τους σε κάθε κοινωνία ή πολιτισμό.
Ας θυμηθούμε έναν Ρώσο στοχαστή, τον Nikolai Danilevsky, βιολόγο στο επάγγελμα, ο οποίος υιοθέτησε μια οργανική θεώρηση του κόσμου.
Οι ανθρώπινοι πολιτισμοί, υποστήριζε, ήταν οργανικά όντα που γεννιόντουσαν, ωρίμαζαν και πέθαιναν.
Κανένας δεν θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτελούσε το "τέλος της Ιστορίας".
Στο πιο διάσημο έργο του, με τίτλο "Ρωσία και Ευρώπη", περιέγραψε μια θεωρία ότι η Ρωσία και η Δυτική Ευρώπη αποτελούσαν εντελώς διαφορετικούς "πολιτισμικούς ιστορικούς τύπους".
Οι διαφορετικοί πολιτισμικοί ιστορικοί τύποι, είπε, αναπτύχθηκαν με τους δικούς τους ξεχωριστούς τρόπους.
Σε αντίθεση με τις θεωρίες της πολιτισμικής σύγκλισης, συνέκρινε τον κόσμο με μια πλατεία της πόλης από την οποία διαφορετικοί δρόμοι (δηλαδή διαφορετικοί πολιτισμοί) κινούνταν προς διαφορετικές κατευθύνσεις.
Κάθε πολιτισμικός ιστορικός τύπος ήταν εγγενώς ξεχωριστός και, κατά συνέπεια, δεν είχε νόημα να προσπαθήσουμε να τον αναγκάσουμε να αναπτυχθεί κατά μήκος του δρόμου ενός άλλου.
Ο Oswald Spengler παρουσίασε επίσης μια κοσμοθεωρία βασισμένη στην κυκλική άνοδο και παρακμή των πολιτισμών, στην οποία υποστηρίζει ότι ένας πολιτισμός ανθίζει από το έδαφος ενός οριοθετήσιμου τοπίου και πεθαίνει όταν έχει εξαντλήσει όλες τις δυνατότητές του.
Στο σήμερα...
Σήμερα τα πράγματα φαίνεται να είναι πολύ διαφορετικά, δεδομένου ότι υπάρχουν δύο πυρηνικές δυνάμεις με τεράστιες δυνατότητες να καταστρέψουν τον κόσμο.
Η παγκόσμια δύναμη που βρίσκεται σε απότομη καθοδική πορεία είναι δραστικά πιο επικίνδυνη ως προς τη συντριπτική της δυνατότητα να συντρίψει τον κόσμο σε κομμάτια.
Η κατάσταση φαίνεται να είναι πολύ πιο επικίνδυνη από ό,τι ήταν ποτέ, επειδή οι ΗΠΑ είναι πολύ πρόθυμες να κολλήσουν στην παγίδα των Θουκυδίδη με την Κίνα.
Στην πραγματικότητα, μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων βρίσκεται προφανώς σε καλό δρόμο με τα έθνη των BRICS και του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) να προσφέρουν άφθονες εναλλακτικές λύσεις στην ηγεμονική Συλλογική Δύση.
Η εκκολαπτόμενη μορφή του πολυπολικού κόσμου έχει εδώ και καιρό διαμορφωθεί και με τον καιρό θα πάρει μια πιο ασταθή μορφή.
Η Δύση δεν έχει καταφέρει να κάνει μια πιο σημαντική προέλαση προς την Άπω Ανατολή και τον Παγκόσμιο Νότο σε γενικούς όρους, αν εξαιρέσουμε την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα από την εξίσωση.
Αρκεί να αναλογιστεί κανείς για μια στιγμή μια πληθώρα εκλεπτυσμένων δηλώσεων σχετικά με την προέλαση του πολυπολικού κόσμου που έχει κάνει μέχρι σήμερα ο Sergey Lavrov:
"Δυστυχώς, οι Αμερικανοί συνάδελφοί μας εξακολουθούν να θέλουν να λειτουργούν μόνο στη βάση της υπαγόρευσης πολιτικής, εκδίδοντας τελεσίγραφα, δεν θέλουν να ακούσουν τις προοπτικές άλλων κέντρων της παγκόσμιας πολιτικής
Οι ΗΠΑ αρνούνται να "αναγνωρίσουν την πραγματικότητα του αναδυόμενου πολυπολικού κόσμου"
"Εν μέσω της τρέχουσας, σοβαρής φάσης στην ιστορία των διεθνών σχέσεων, η Ρωσία και η Κίνα θα προχωρήσουν σε μια πολυπολική, δίκαιη παγκόσμια τάξη.
'Διανύουμε μια πολύ σοβαρή φάση στην ιστορία των διεθνών σχέσεων.
Είμαι πεπεισμένος ότι, ως αποτέλεσμα αυτού του σταδίου, η διεθνής κατάσταση θα ξεκαθαρίσει σημαντικά και θα κινηθούμε μαζί σας, μαζί με άλλους ομοϊδεάτες μας, προς μια πολυπολική, δίκαιη, δημοκρατική παγκόσμια τάξη".
Η πλάνη της Δύσης
Ορισμένοι δυτικοί σχολιαστές υποστηρίζουν ότι η Ρωσία βρίσκεται αντιμέτωπη με περαιτέρω απομόνωση, επειδή "όλες" οι "δημοκρατικές" χώρες έχουν εξαπολύσει εναντίον της μια χιονοστιβάδα κυρώσεων και την έχουν καταδικάσει δημοσίως στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ από την έναρξη της ρωσικής ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία.
Όλες αυτές οι χώρες που τείνουν να αποδίδουν αυθαίρετα το "δημοκρατικό" σήμα στον εαυτό τους, ως επί το πλείστον, συνεχίζουν να ισχυρίζονται λανθασμένα ότι η Ρωσία έχει την υποστήριξη των χωρών που δεν γνωρίζουν καμία φιλελεύθερη δημοκρατία στα αυταρχικά τους καθεστώτα.
Δυστυχώς, η διάδοση αυτών των αβάσιμων μύθων έχει ανατεθεί κυρίως στην προπαγάνδα των εταιρικών δυτικών μέσων ενημέρωσης.
Πρώτα απ' όλα, ο ισχυρισμός αυτός βασίζεται σε εσφαλμένη λογική.
Ο αριθμός των χωρών που έχουν επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία είναι περίπου 30 και ο αριθμός των χωρών που ψήφισαν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ είναι 140, εκ των οποίων οι 110 χώρες δεν σκοπεύουν να επιβάλουν κυρώσεις στη Ρωσία και ούτε θέλουν να συμμαχήσουν για οποιαδήποτε πίεση προς αυτήν.
Αν κάνουμε κάποια βασικά μαθηματικά, 6,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν στις χώρες που δεν έχουν επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία και δεν σκοπεύουν να το κάνουν.
Ακόμα και αυτές οι συνεχιζόμενες κολοσσιαίες αλλαγές προφανώς επιφέρουν τη διαίρεση του κόσμου σε δύο πόλους, ο άλλος περιλαμβάνει 6,5 δισεκατομμύρια ανθρώπους που στην πραγματικότητα, αν το δούμε από μια άλλη οπτική γωνία, είναι όλος ο κόσμος χωρίς τη Συλλογική Δύση.
Οι αλλαγές που έρχονται
Οι κολοσσιαίες αλλαγές έχουν ήδη συμβεί σε παγκόσμιο επίπεδο.
Πλέον η μέχρι σήμερα ανοιχτή οικονομική συνεργασία έχει συγχωνευτεί σε περιφερειακή και διεθνή γεωπολιτική συνεργασία μεταξύ των BRICS, των SOC και όχι μόνο.
Οι χώρες αυτές αναπτύσσουν περαιτέρω τη συνεργασία με τη Ρωσία και βεβαίως την Κίνα.
Για να επανέλθουμε στις δυτικές (λανθασμένες) απόψεις για τον κόσμο που χωρίζεται σε αυθαίρετα αποδιδόμενες δημοκρατίες από τη μια πλευρά και τυχαία εξοστρακισμένες απολυταρχίες από την άλλη, οι ρίζες για αυτές τις λανθασμένες απόψεις είναι σίγουρα από τη δυτική κυριαρχία του "διαίρει και βασίλευε" και την αποικιοκρατία.
Αυτή η αποικιοκρατική κοσμοθεωρία αντικατοπτρίζεται στα λόγια του Josep Borrell και στη μάλλον αλαζονικά αμήχανη μεταφορά του "η ΕΕ ως κήπος έναντι του υπόλοιπου κόσμου ως ζούγκλα".
Καμία συγγνώμη δεν θα βοηθήσει αυτόν τον άτυχο μη εκλεγμένο γραφειοκράτη των Βρυξελλών με τα άκομψα "ευφυολογήματά" του στον συντριπτικά ρατσιστικό του λόγο.
Προφανώς, πρόκειται για μια τεράστια προσπάθεια να "πνιγεί" ο κόσμος με μια τεχνητή διαίρεση, μια προσπάθεια "ολοκληρωτικού πολέμου" εναντίον της δημιουργίας ενός πολυπολικού κόσμου με το πιο βάναυσο στυλ Μακιαβέλι, αν και με τη "στολή" του 21ου αιώνα.
Και ναι, για να μην ξεχνιόμαστε, η επικείμενη καταστροφή των ΗΠΑ να μπλέξουν σε μια άλλη παγίδα με την Κίνα.
Σε περίπτωση που η '(αντι)δημοκρατική' Ευρώπη με τις εντελώς απερίσκεπτες κινήσεις της χάσει τη μνημειώδη αγορά της Κίνας καθώς και τους άφθονους και προσιτούς ρωσικούς πόρους και με την προοπτική να φύγουν πολλές εταιρείες για πιο εύφορα βοσκοτόπια στις ΗΠΑ παρασυρόμενες από τα κίνητρα του Biden, ο κήπος του Borrell αντί να αφήσει εκατό λουλούδια να ανθίσουν θα μετατραπεί σε άγονη ερημιά.
www.bankingnews.gr
'Αν θέλετε μια εικόνα του μέλλοντος, φανταστείτε μια μπότα να πατάει ένα ανθρώπινο πρόσωπο - για πάντα'.
Αυτό είναι ένα από τα πιο διάσημα αποσπάσματα από το μυθιστόρημα του Τζορτζ Όργουελ του 1949, 1984.
Τα λόγια αυτά λέγονται από τον Ο'Μπράιαν, τον μεγάλο ιεροεξεταστή του ολοκληρωτικού καθεστώτος στο μυθιστόρημα του Όργουελ.
Τι έχει συμβεί μέχρι τώρα
Αν σταθούμε λίγο περισσότερο στο θέμα της παγκόσμιας κυριαρχίας των ΗΠΑ από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και μετά, ακολουθεί μια εύλογη απορία: πώς οι ΗΠΑ κατάφεραν να εδραιώσουν την παγκόσμια ηγεμονία για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα με τόσο ανεπαίσθητες μορφές;
Εκ των υστέρων, ένας συντριπτικός αριθμός εθνών και/ή χωρών έχει υποχωρήσει σε μια βολική λύση για να υποδεχθεί τις ΗΠΑ (ηγεμονία) με ανοιχτές αγκάλες.
Οι τρόποι με τους οποίους οι ΗΠΑ κατάφεραν να εξαπλώσουν ανεπαίσθητα την κυριαρχία τους είναι μέσω κάθε είδους πολιτιστικής, εκπαιδευτικής, οικονομικής, χρηματοπιστωτικής και πολιτικής επιρροής των ΗΠΑ που διεισδύει μέσα από τις ρωγμές και τα ρήγματα κάθε κοινωνικής υφής.
Έχουν πάντα τους ίδιους μηχανισμούς να εφαρμόσουν, τις ίδιες τακτικές να αναπτύξουν, τις ίδιες στρατηγικές να επαναλάβουν ακατάπαυστα, οι οποίες είναι εύκολο να "διαβαστούν" και να "διακριθούν" αν επαναληφθούν αρκετές φορές.
Όταν οι παρασκηνιακοί δράστες ερωτώνται πώς είναι δυνατόν να χρησιμοποιούν πάντα τις ίδιες τακτικές στις "χρωματιστές" επαναστάσεις και τις αλλαγές καθεστώτων, απαντούν με απορριπτική επιπολαιότητα: "Επειδή λειτουργεί. Γιατί να το αλλάξουμε αφού δουλεύει κάθε φορά;".
Πολεμοκαπηλεία
Όταν ερωτώνται γιατί η Παγκόσμια Δύση επιμένει πεισματικά σε στρατιωτικές λύσεις για τη συνεχιζόμενη ουκρανική κρίση, ορισμένοι σχολιαστές τείνουν να πιστεύουν ότι πιθανότατα επειδή η πολιτική της ηγεμονίας και η συνεχής πολεμοκαπηλεία τους έχουν αρχίσει ευτυχώς να καταλαγιάζουν.
Η πολιτική της αυτοκρατορικής κυριαρχίας και του μονοπωλίου των ΗΠΑ αρχίζει να μην είναι βιώσιμη.
Οι σύμμαχοι των ΗΠΑ από αυτή την πλευρά του Ατλαντικού ήταν ως επί το πλείστον αταλάντευτα πιστοί και υπάκουαν τυφλά στον παγκόσμιο σερίφη μέχρι το 2003 και την ευθεία και αποφασιστική άρνηση της Γερμανίας και της Γαλλίας να συμμετάσχουν στην επικείμενη εισβολή τους στο Ιράκ.
Με την ευκαιρία αυτή, οι χώρες που αποτελούν τους ισχυρότερους πυλώνες της ΕΕ αρνήθηκαν στον ηγεμόνα την αυτοδικαιωμένη αλαζονεία του για τον παράνομο παρεμβατισμό.
Εκείνη η ιστορική στιγμή μπορεί να θεωρηθεί ως το εφαλτήριο για τη δημιουργία ενός πολυπολικού κόσμου στη νέα χιλιετία, ωστόσο δεν έθεσε τέλος στη μονοπολικότητα.
Οι ΗΠΑ συνέχισαν να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρονταν και πριν.
Συνέχισαν με περισσότερη ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις ενός συντριπτικού αριθμού χωρών, συνέχισαν την κατοχή του Αφγανιστάν με πιο προφανή τρόπο, σε συνδυασμό με τις έγχρωμες επαναστάσεις και τις "αραβικές άνοιξεις" κάθε είδους και όλα αυτά περιβαλλόμενα από την αδυσώπητη επέκταση του ΝΑΤΟ.
Στη συνέχεια ήρθε το έτος 2018 και μια κρίσιμη στιγμή, όταν ο Vladmir Putin ανακοίνωσε ότι η Ρωσία παρήγαγε υπερηχητικά όπλα, γεγονός που σήμαινε ότι η Ρωσία ξεπέρασε για πρώτη φορά τις ΗΠΑ.
Η Ρωσία απέκτησε στρατηγικό πλεονέκτημα από την άποψη αυτή.
Αυτό μπορεί κάλλιστα να ήταν το τέλος της μονοπολικότητας όπως την ξέρουμε, ωστόσο το ζήτημα παρέμεινε ότι οι ΗΠΑ δυσκολεύονται να παραδεχτούν την επικείμενη κατάρρευσή τους.
Τι δείχνει η ιστορία
Εκ των υστέρων, ιστορικά έχει υπάρξει πλήθος βίαιων πολέμων και η πτώση αυτοκρατοριών λόγω της παρακμής και της φθοράς τους σε κάθε κοινωνία ή πολιτισμό.
Ας θυμηθούμε έναν Ρώσο στοχαστή, τον Nikolai Danilevsky, βιολόγο στο επάγγελμα, ο οποίος υιοθέτησε μια οργανική θεώρηση του κόσμου.
Οι ανθρώπινοι πολιτισμοί, υποστήριζε, ήταν οργανικά όντα που γεννιόντουσαν, ωρίμαζαν και πέθαιναν.
Κανένας δεν θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτελούσε το "τέλος της Ιστορίας".
Στο πιο διάσημο έργο του, με τίτλο "Ρωσία και Ευρώπη", περιέγραψε μια θεωρία ότι η Ρωσία και η Δυτική Ευρώπη αποτελούσαν εντελώς διαφορετικούς "πολιτισμικούς ιστορικούς τύπους".
Οι διαφορετικοί πολιτισμικοί ιστορικοί τύποι, είπε, αναπτύχθηκαν με τους δικούς τους ξεχωριστούς τρόπους.
Σε αντίθεση με τις θεωρίες της πολιτισμικής σύγκλισης, συνέκρινε τον κόσμο με μια πλατεία της πόλης από την οποία διαφορετικοί δρόμοι (δηλαδή διαφορετικοί πολιτισμοί) κινούνταν προς διαφορετικές κατευθύνσεις.
Κάθε πολιτισμικός ιστορικός τύπος ήταν εγγενώς ξεχωριστός και, κατά συνέπεια, δεν είχε νόημα να προσπαθήσουμε να τον αναγκάσουμε να αναπτυχθεί κατά μήκος του δρόμου ενός άλλου.
Ο Oswald Spengler παρουσίασε επίσης μια κοσμοθεωρία βασισμένη στην κυκλική άνοδο και παρακμή των πολιτισμών, στην οποία υποστηρίζει ότι ένας πολιτισμός ανθίζει από το έδαφος ενός οριοθετήσιμου τοπίου και πεθαίνει όταν έχει εξαντλήσει όλες τις δυνατότητές του.
Στο σήμερα...
Σήμερα τα πράγματα φαίνεται να είναι πολύ διαφορετικά, δεδομένου ότι υπάρχουν δύο πυρηνικές δυνάμεις με τεράστιες δυνατότητες να καταστρέψουν τον κόσμο.
Η παγκόσμια δύναμη που βρίσκεται σε απότομη καθοδική πορεία είναι δραστικά πιο επικίνδυνη ως προς τη συντριπτική της δυνατότητα να συντρίψει τον κόσμο σε κομμάτια.
Η κατάσταση φαίνεται να είναι πολύ πιο επικίνδυνη από ό,τι ήταν ποτέ, επειδή οι ΗΠΑ είναι πολύ πρόθυμες να κολλήσουν στην παγίδα των Θουκυδίδη με την Κίνα.
Στην πραγματικότητα, μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων βρίσκεται προφανώς σε καλό δρόμο με τα έθνη των BRICS και του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) να προσφέρουν άφθονες εναλλακτικές λύσεις στην ηγεμονική Συλλογική Δύση.
Η εκκολαπτόμενη μορφή του πολυπολικού κόσμου έχει εδώ και καιρό διαμορφωθεί και με τον καιρό θα πάρει μια πιο ασταθή μορφή.
Η Δύση δεν έχει καταφέρει να κάνει μια πιο σημαντική προέλαση προς την Άπω Ανατολή και τον Παγκόσμιο Νότο σε γενικούς όρους, αν εξαιρέσουμε την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα από την εξίσωση.
Αρκεί να αναλογιστεί κανείς για μια στιγμή μια πληθώρα εκλεπτυσμένων δηλώσεων σχετικά με την προέλαση του πολυπολικού κόσμου που έχει κάνει μέχρι σήμερα ο Sergey Lavrov:
"Δυστυχώς, οι Αμερικανοί συνάδελφοί μας εξακολουθούν να θέλουν να λειτουργούν μόνο στη βάση της υπαγόρευσης πολιτικής, εκδίδοντας τελεσίγραφα, δεν θέλουν να ακούσουν τις προοπτικές άλλων κέντρων της παγκόσμιας πολιτικής
Οι ΗΠΑ αρνούνται να "αναγνωρίσουν την πραγματικότητα του αναδυόμενου πολυπολικού κόσμου"
"Εν μέσω της τρέχουσας, σοβαρής φάσης στην ιστορία των διεθνών σχέσεων, η Ρωσία και η Κίνα θα προχωρήσουν σε μια πολυπολική, δίκαιη παγκόσμια τάξη.
'Διανύουμε μια πολύ σοβαρή φάση στην ιστορία των διεθνών σχέσεων.
Είμαι πεπεισμένος ότι, ως αποτέλεσμα αυτού του σταδίου, η διεθνής κατάσταση θα ξεκαθαρίσει σημαντικά και θα κινηθούμε μαζί σας, μαζί με άλλους ομοϊδεάτες μας, προς μια πολυπολική, δίκαιη, δημοκρατική παγκόσμια τάξη".
Η πλάνη της Δύσης
Ορισμένοι δυτικοί σχολιαστές υποστηρίζουν ότι η Ρωσία βρίσκεται αντιμέτωπη με περαιτέρω απομόνωση, επειδή "όλες" οι "δημοκρατικές" χώρες έχουν εξαπολύσει εναντίον της μια χιονοστιβάδα κυρώσεων και την έχουν καταδικάσει δημοσίως στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ από την έναρξη της ρωσικής ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία.
Όλες αυτές οι χώρες που τείνουν να αποδίδουν αυθαίρετα το "δημοκρατικό" σήμα στον εαυτό τους, ως επί το πλείστον, συνεχίζουν να ισχυρίζονται λανθασμένα ότι η Ρωσία έχει την υποστήριξη των χωρών που δεν γνωρίζουν καμία φιλελεύθερη δημοκρατία στα αυταρχικά τους καθεστώτα.
Δυστυχώς, η διάδοση αυτών των αβάσιμων μύθων έχει ανατεθεί κυρίως στην προπαγάνδα των εταιρικών δυτικών μέσων ενημέρωσης.
Πρώτα απ' όλα, ο ισχυρισμός αυτός βασίζεται σε εσφαλμένη λογική.
Ο αριθμός των χωρών που έχουν επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία είναι περίπου 30 και ο αριθμός των χωρών που ψήφισαν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ είναι 140, εκ των οποίων οι 110 χώρες δεν σκοπεύουν να επιβάλουν κυρώσεις στη Ρωσία και ούτε θέλουν να συμμαχήσουν για οποιαδήποτε πίεση προς αυτήν.
Αν κάνουμε κάποια βασικά μαθηματικά, 6,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν στις χώρες που δεν έχουν επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία και δεν σκοπεύουν να το κάνουν.
Ακόμα και αυτές οι συνεχιζόμενες κολοσσιαίες αλλαγές προφανώς επιφέρουν τη διαίρεση του κόσμου σε δύο πόλους, ο άλλος περιλαμβάνει 6,5 δισεκατομμύρια ανθρώπους που στην πραγματικότητα, αν το δούμε από μια άλλη οπτική γωνία, είναι όλος ο κόσμος χωρίς τη Συλλογική Δύση.
Οι αλλαγές που έρχονται
Οι κολοσσιαίες αλλαγές έχουν ήδη συμβεί σε παγκόσμιο επίπεδο.
Πλέον η μέχρι σήμερα ανοιχτή οικονομική συνεργασία έχει συγχωνευτεί σε περιφερειακή και διεθνή γεωπολιτική συνεργασία μεταξύ των BRICS, των SOC και όχι μόνο.
Οι χώρες αυτές αναπτύσσουν περαιτέρω τη συνεργασία με τη Ρωσία και βεβαίως την Κίνα.
Για να επανέλθουμε στις δυτικές (λανθασμένες) απόψεις για τον κόσμο που χωρίζεται σε αυθαίρετα αποδιδόμενες δημοκρατίες από τη μια πλευρά και τυχαία εξοστρακισμένες απολυταρχίες από την άλλη, οι ρίζες για αυτές τις λανθασμένες απόψεις είναι σίγουρα από τη δυτική κυριαρχία του "διαίρει και βασίλευε" και την αποικιοκρατία.
Αυτή η αποικιοκρατική κοσμοθεωρία αντικατοπτρίζεται στα λόγια του Josep Borrell και στη μάλλον αλαζονικά αμήχανη μεταφορά του "η ΕΕ ως κήπος έναντι του υπόλοιπου κόσμου ως ζούγκλα".
Καμία συγγνώμη δεν θα βοηθήσει αυτόν τον άτυχο μη εκλεγμένο γραφειοκράτη των Βρυξελλών με τα άκομψα "ευφυολογήματά" του στον συντριπτικά ρατσιστικό του λόγο.
Προφανώς, πρόκειται για μια τεράστια προσπάθεια να "πνιγεί" ο κόσμος με μια τεχνητή διαίρεση, μια προσπάθεια "ολοκληρωτικού πολέμου" εναντίον της δημιουργίας ενός πολυπολικού κόσμου με το πιο βάναυσο στυλ Μακιαβέλι, αν και με τη "στολή" του 21ου αιώνα.
Και ναι, για να μην ξεχνιόμαστε, η επικείμενη καταστροφή των ΗΠΑ να μπλέξουν σε μια άλλη παγίδα με την Κίνα.
Σε περίπτωση που η '(αντι)δημοκρατική' Ευρώπη με τις εντελώς απερίσκεπτες κινήσεις της χάσει τη μνημειώδη αγορά της Κίνας καθώς και τους άφθονους και προσιτούς ρωσικούς πόρους και με την προοπτική να φύγουν πολλές εταιρείες για πιο εύφορα βοσκοτόπια στις ΗΠΑ παρασυρόμενες από τα κίνητρα του Biden, ο κήπος του Borrell αντί να αφήσει εκατό λουλούδια να ανθίσουν θα μετατραπεί σε άγονη ερημιά.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών