Οι Ουκρανοί αλλάζουν στρατηγική για να αντέξουν... αλλά αυξάνουν το ρίσκο να διαλυθούν - Τι κρύβει η εγχώρια παραγωγή όπλων

Να στήσουν νέες γραμμές παραγωγής όπλων στην Ουκρανία φαίνεται πως επιθυμούν τόσο οι Ουκρανοί όσο και οι Δυτικοί σύμμαχοι τους σε μια ύστατη προσπάθεια να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα στο πεδίο της μάχης και να αντέξουν τον πόλεμο φθοράς με τη Ρωσία.
Δημοσίευμα του southfront.org αναφέρει ότι το τελευταίο διάστημα, κύματα ξένων αντιπροσωπειών βρέθηκαν στο Κίεβο για αυτόν τον σκοπό, ενώ στις αρχές της περασμένης εβδομάδας πραγματοποιήθηκε συνάντηση των εκπροσώπων των μεγαλύτερων βιομηχανιών όπλων των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ (κυρίων ευρωπαϊκών) και στελεχών του υπουργείου Άμυνας της Ουκρανίας.
Από τις συζητήσεις αυτές, φαίνεται πως η κατεύθυνση που δόθηκε είναι να στηθούν νέες γραμμές παραγωγής όπλων στην Ουκρανία από ευρωπαϊκές εταιρείες που θα χρηματοδοτούνται από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και την ΕΕ.
Ήδη βιομηχανίες, όπως η Reihnmetall, η BAE Systems και η Bayraktyar έχουν ήδη εκφράσει την πρόθεσή τους να ανοίξουν εργοστάσια στην Ουκρανία στο εγγύς μέλλον.

Η στρατηγική των Ουκρανών

Η στρατηγική των Ουκρανών είναι ξεκάθαρη.
Σε έναν πόλεμο φθοράς, αυτό που έχει σημασία είναι η ικανότητα (σε συνδυασμό με τη θέληση) να αντέξεις τη σύγκρουση για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από τον αντίπαλό σου.
Όπως το έθεσε πρόσφατα και ο Economist, «απαιτείται αλλαγή στρατηγικής».
Το να αρχίσει η παραγωγή όπλων στην Ουκρανία μέσω κοινοπραξιών εξαλείφει δύο σημαντικά προβλήματα, καθώς αφενός παρέχει μια συνεχιζόμενη ροή πολεμικού υλικού που πλέον δεν εξαρτάται από την πολιτική βούληση των Συμμάχων αφετέρου καθιστά τα logistics από το εργοστάσιο στην πρώτη γραμμή μια λιγότερο δαπανηρή διαδικασία.

Τελειώνει η βοήθεια

Είναι ξεκάθαρο ότι το Κίεβο δεν θα μπορέσει να απολαύσει στο εξής το επίπεδο της ξένης υποστήριξης που έχει λάβει από την έναρξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων έως σήμερα.
Η εξάντληση των προμηθειών που μπορούν να μεταφερθούν χωρίς υπερβολικά βάρη και «πολιτική κόπωση» - που αυξάνεται για διαφορετικούς λόγους σε ΗΠΑ και Ευρώπη – καθιστά επιτακτικό για την Ουκρανία να στραφεί σε μια πιο αυτάρκη στρατηγική: εφάπαξ παραδόσεις από κράτη που δεν εμπλέκονται στη σύγκρουση – όπως π.χ. από το Πακιστάν – μπορούν να θεωρηθούν απλά ανακουφιστικές, μια και είναι ικανές να καλύψουν τις ανάγκες του ουκρανικού στρατού κατά τη διάρκεια μιας επίθεσης, αλλά όχι και να αλλάξουν την πορεία του πολέμου.
Είναι ενδεικτικά αυτά που έχουν καταγραφεί μόλις σε ένα μήνα:
- Η Πολωνία ανακοίνωσε ότι δεν είναι διατεθειμένη να παράσχει νέα στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία, πέρα από αυτήν για την οποία έχει ήδη δεσμευτεί,
- Ο επικεφαλής της γαλλικής αεροπορίας είπε πως η Γαλλία δεν είναι πλέον σε θέση να παράσχει οπλικά συστήματα – όπως άλλωστε μετέδωσε και η βρετανική Telegraph,
- Οι ΗΠΑ πέρασαν τον προϋπολογισμό τους εξαιρώντας την οικονομική βοήθεια στην Ουκρανία και
- Οι ΥΠΕΞ της Ευρώπης, κατά τη συνάντηση τους στο Κίεβο, απέτυχαν να συμφωνήσουν σε ένα νέο πακέτο βοήθειας στον απόηχο της εκλογικής νίκης του Robert Fico στη Σλοβακία, ο οποίος απειλεί να καταστήσει τις μελλοντικές συζητήσεις στην Ευρώπη για αυτό το θέμα, ακόμα πιο δύσκολες.

Λιγότερη εξάρτηση, περισσότερα ρίσκα

Η βοήθεια στην Ουκρανία δεν θα σταματήσει από τη μια μέρα στην άλλη.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι νέα πακέτα βοήθειας θα εγκριθούν και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού – αλλά η χώρα ετοιμάζεται να βασίζεται όλο και λιγότερο στους συμμάχους της.
Η εγχώρια παραγωγή όπλων – αν και λογική και δικαιολογημένη απόφαση – ενέχει μεγάλους κινδύνους για την Ουκρανία.
Η εξάρτηση από εργοστάσια που υπόκεινται στα πυρά των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων συνεπάγεται ένα πλεονέκτημα για τη Μόσχα, η οποία είναι σε θέση να χτυπήσει το ουκρανικό έδαφος βαθύτερα και με μεγαλύτερο όγκο πυρών από ό,τι μπορεί να κάνει το Κίεβο στο ρωσικό έδαφος.
Η σταδιακή αποσύνθεση του ουκρανικού αντιαεροπορικού συστήματος, το οποίο είναι δύσκολο να «αναστηθεί» με τα συστήματα του ΝΑΤΟ ή με την παράδοση μερικών F-16, κατέστησε δυνατή, από την περασμένη άνοιξη, τη μαζική χρήση των αεροδιαστημικών δυνάμεων της Ρωσίας, οι οποίες προχώρησαν σε τακτικούς και στρατηγικούς βομβαρδισμούς, αλλά και τους βομβαρδισμούς με τις σοβιετικές βόμβες FAB-500 (και παρόμοιων παραλλαγών τους) που εκσυγχρονίστηκαν και που παράγονται με χαμηλό κόστος και σε μεγάλη ποσότητα.
Πρόκειται για μια δύναμη πυρός που μπορεί να πλήξει ενισχυμένα, ακόμα και υπόγεια εργοστάσια όπλων, όπως απέδειξαν και οι συνεχιζόμενες επιθέσεις των τελευταίων μηνών κατά του εργοστασίου παραγωγής τανκ στο Kharkiv.

Δεν έχουν την ίδια δύναμη πυρός

Όπως αναφέρει σε δημοσίευμα του το southfront πρόκειται για μια δύναμη πυρός που η Ουκρανία δεν διαθέτει.
Αν και έχει αποδειχθεί ικανή να πλήξει επανειλημμένα ευαίσθητους ρωσικούς στόχους (με πιο χαρακτηριστική την επίθεση στο ρωσικό αεροδρόμιο Engels, τη βάση των στρατηγικών βομβαρδιστικών Tupolev, που βρίσκεται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα), είναι πέρα από τις δυνατότητες της να επιφέρει ένα σημαντικό πλήγμα στο ρωσικό στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα και στις βιομηχανικές μονάδες του Kurgan, του Nizny Tagil, του Omsk και του Komsomolsk στον ποταμό Amur.
Το να πλήξεις όμως ένα σοβιετικό στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα απαιτεί μια δύναμη πυρός, συντριπτικά μεγαλύτερη από αυτήν που απαιτήθηκε για την καταστροφή ενός βομβαρδιστικού σε έναν αεροδιάδρομο ή του αρχηγείου του στόλου της Μαύρης Θάλασσας.

Δεν φτάνουν οι πύραυλοι

Ούτε οι πύραυλοι SCALP, ATACMS και Taurus (συστήματα των οποίων η ποσότητα θα είναι αναγκαστικά περιορισμένη) θα μπορέσουν να αλλάξουν αυτή τη στρατηγική πραγματικότητα, λόγω του περιορισμένου βεληνεκούς τους.
Εδώ όμως προστίθεται και ένα πολιτικό πρόβλημα: η μετατόπιση της παραγωγής στην Ουκρανία δεν θα μπορεί να γίνει χωρίς ξένες εταιρείες.
Αυτές οι ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί πότε και πώς θα εγκατασταθούν στην Ουκρανία, είναι απίθανο να εγκατασταθούν σε εμπόλεμη ζώνη, ούτε ακόμα στη δυτική Ουκρανία (όπου η απειλή εμφανίζεται να είναι πιο μειωμένη για πυραύλους μέτριου βεληνεκούς και για τα drones Sahed/Geran), χωρίς σημαντικές πολιτικές και οικονομικές εγγυήσεις από τις δικές τους κυβερνήσεις.

Όροι

Αυτό με τη σειρά του συνεπάγεται πως η παραγωγή ουκρανικών όπλων, θα συνοδεύεται με πολιτικούς όρους που θα επιβάλλονται από το εξωτερικό.
Πολιτικοί όροι που θα καταστούν ακόμα πιο ισχυροί εάν, όπως εύλογα μπορεί κανείς να φανταστεί, αυτές οι κοινοπραξίες απαιτούν την παρουσία πολλών Ευρωπαίων τεχνικών επί τόπου.
Η μετάβαση σε έναν πόλεμο φθοράς για το Κίεβο είναι υποχρεωτική, αλλά δεν θα είναι χωρίς δυσκολίες.
Η Ουκρανία θα πρέπει να απομονωθεί όσο το δυνατόν περισσότερο μπορεί από «έξωθεν πολιτικούς ανέμους», αλλά θα πρέπει να το κάνει σταδιακά.

www.bankingnews.gr