Η Domino Theory 2.0 έχει αρχίσει και κερδίζει έδαφος σε μια χώρα που καταρρέει
Η πρώτη ενσάρκωση της «Θεωρίας του Ντόμινο» υποστήριξε ότι ο θρίαμβος του κομμουνισμού σε ένα έθνος θα οδηγούσε πάντα στον θρίαμβο του κομμουνισμού στα γειτονικά έθνη.
Με βάση την γρήγορη εξάπλωση του σοβιετισμού και τις παράνομες καταλήψεις της Ανατολικής Ευρώπης στον απόηχο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Θεωρία του Ντόμινο των ΗΠΑ προέβλεψε το ίδιο αποτέλεσμα και αλλού.
Δυστυχώς, η θεωρία ήταν λιγότερο στρατηγική αξιολόγηση, χρωματίζοντας κάθε περιστατικό στο εξωτερικό ως απόδειξη του προκαθορισμένου συμπεράσματός της και δικαιολογώντας τις προσπάθειές του να σταματήσει την πρόοδο του κομμουνισμού με κάθε μέσο δίκαιο ή άδικο, συμπεριλαμβανομένης της ανάπτυξης του αμερικανικού στρατού.
Μετά από χρόνια, η Θεωρία του Ντόμινο αποδείχθηκε ένα ωμό και, τελικά, επιβλαβές όργανο για να ανακόψει την πρόοδο αυτής της ιδεολογίας.
Τα πικρά μαθήματα των ΗΠΑ
Για τους Αμερικανούς, ο πόλεμος του Βιετνάμ αποκάλυψε οδυνηρά τις αντιπαραγωγικές συνέπειες αυτής της υπερβολικά απλοϊκής θεωρίας.
Μεταξύ 1965 και 1973, σκοτώθηκαν πάνω από 58.000 Αμερικανοί στρατιωτικοί, 250.000 στρατιώτες του Νοτίου Βιετνάμ, 1,1 εκατομμύριο μαχητές του Βορείου Βιετνάμ και του Βιετκόνγκ και σχεδόν 2 εκατομμύρια πολίτες του Βορείου και του Νοτίου Βιετνάμ και περισσότερα από 120 δισεκατομμύρια δολάρια φορολογικών δολαρίων ΗΠΑ δαπανήθηκαν για την πολεμική προσπάθεια.
Στο εσωτερικό, οι Αμερικανοί διχάστηκαν κατά μήκος πολιτικών και γενεαλογικών γραμμών λόγω του στρατού και του πολέμου.
Η νεολαία ριζοσπαστικοποιήθηκε και η απογοήτευση και η αποξένωση από τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς αυξήθηκαν σε όλους τους πολίτες.
Όταν η Αμερική απέτυχε τελικά να ανακόψει την κατάκτηση του Νοτίου Βιετνάμ από το Βόρειο Βιετνάμ, η δεκαετία που ακολούθησε ήταν μάρτυρας της προόδου του κομμουνισμού σε όλο τον κόσμο.
Στο εσωτερικό, πολλές από τις πολιτικές διαιρέσεις που γεννήθηκαν από τον πόλεμο του Βιετνάμ δεν επουλώθηκαν ποτέ πλήρως.
Είναι σημαντικό ότι αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια μιας εποχής που η Σοβιετική Ένωση και οι σύμμαχοί της είχαν στην πραγματικότητα την τάση να επεκτείνουν τον κομμουνισμό σε όλο τον κόσμο, και οι περισσότεροι Αμερικανοί το κατάλαβαν αυτό.
Εντούτοις, η αποτυχία να εξηγηθεί το σκεπτικό του πολέμου του Βιετνάμ προς ικανοποίηση των Αμερικανών, ιδιαίτερα των νεαρών ανδρών που στρατολογήθηκαν και των γονιών τους, αποτέλεσε την κινούμενη άμμο που τελικά κατέκλυσε την πολεμική προσπάθεια της Αμερικής, ειδικά όταν οι επίσημες δηλώσεις της κυβέρνησης δεν ανταποκρίνονταν συνεχώς στις πραγματικότητα και ο πόλεμος παρατάθηκε.
Στον απόηχο του Βιετνάμ, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πήραν τα σκληρά μαθήματα της στρατιωτικής ήττας της Αμερικής.
Ο κομμουνισμός παρέμεινε μια υπαρξιακή απειλή.
Αλλά η Αμερική και οι σύμμαχοί της εναρμονίστηκαν σταδιακά με τις συγκεκριμένες συνθήκες μιας κομμουνιστικής χώρας που κινδύνευε με εξαφάνιση και, δεδομένης της στάσης του αμερικανικού κοινού μετά το Βιετνάμ απέναντι στις στρατιωτικές επεμβάσεις, έγιναν πιο προσεκτικοί στις εκτιμήσεις και τις απαντήσεις τους σε τέτοιες απειλές.
Με αγώνες, νίκες και ήττες, μέχρι το 1991, αυτή η πιο προσεκτική άποψη για το πώς θα νικηθεί ο κομμουνισμός μέσω μιας πιο στοχαστικής και διορατικής, ολιστικής στρατηγικής επαναφοράς διευκόλυνε την «απελευθέρωση» της Ανατολικής Ευρώπης από τον κομμουνισμό και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης
Η αποτυχία μπορεί να είναι «ορφανή», αλλά είναι καλύτερος δάσκαλος από την επιτυχία.
Ενώ έκαναν χώρο για να οδηγήσουν τη Σοβιετική Ένωση στον κάδο απορριμμάτων της ιστορίας, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής ανέσυραν από αυτόν τη θεωρία των σκουπιδιών, το «Τέλος της Ιστορίας».
Εν ολίγοις, το «τέλος» του Φράνσις Φουκουγιάμα ήταν η απουσία ενός ιδεολογικού αντιπάλου του δυτικού δημοκρατικού καπιταλισμού, ο οποίος υποτίθεται ότι είχε κερδίσει για πάντα τις καρδιές και τα μυαλά όλων των λαών.
Φαίνεται ότι ο Φουκουγιάμα δεν συμβουλεύτηκε τα πάνω από 70.000.000 μέλη του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ή των ριζοσπαστικών ισλαμιστών, για αυτό το θέμα).
Τις απρόσεκτες μέρες μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η λανθασμένη, επιθετική δυτική προσέγγιση του «σοκ θεραπείας» στη ρωσική ανοικοδόμηση οδήγησε στην άνοδο ενός αυταρχικού καθεστώτος με επικεφαλής τον πρώην αντισυνταγματάρχη της KGB Vladimir Putin, έναν ξένο αξιωματικό πληροφοριών.
Λόγω της απερισκεψίας και της απληστίας της Δύσης, η δημοκρατία και ο καπιταλισμός είχαν μια μεγάλη δοκιμασία στη μετασοβιετική Ρωσία.
Ο κόσμος αντιμετώπισε το «τέλος της ιστορίας» ως αδιέξοδο για τη Ρωσία.
Με την επιλεκτική νοσταλγία να χρωματίζει τις αναμνήσεις τους, άπλωσαν το σιδερένιο χέρι ενός ισχυρού ηγέτη (αν όχι ενός Στάλιν, τότε ενός Ιβάν του Τρομερού) και μιας Ρωσίας που ήταν φοβισμένη και σεβαστή σε όλο τον κόσμο.
Ο Putin και οι φίλοι του της KGB (Siloviki) υποχρεώθηκαν αμέσως.
Το αποτέλεσμα είναι μια ρεβανσιστική, νεο-αυτοκρατορική Ρωσία (κατά τις ΗΠΑ) που εκτίθεται επί του παρόντος στην Ουκρανία.
Η περίπτωση της Κίνας
Επιπλέον, στον απόηχο της βάρβαρης σφαγής των διαδηλωτών υπέρ της δημοκρατίας από το ΚΚΚ στην πλατεία Τιενανμέν, μια παρόμοια απάντηση έριξε σε αυτό το αποτρόπαιο καθεστώς σανίδα σωτηρίας: καμία μαζική σφαγή δεν θα εμπόδιζε τους δυτικούς καπιταλιστές να πλουτίσουν στην κομμουνιστική Κίνα.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και οι ελίτ επένδυσαν στην κομμουνιστική Κίνα, καθιστώντας έτσι το καθεστώς πιο ασφαλές και πιο ισχυρό καθώς εμπλέκονταν σε πόλεμο χωρίς περιορισμούς κατά των Ηνωμένων Πολιτειών.
Και ένα έθνος που, κατά τη διάρκεια της μεγάλης πείνας του Μάο, εξακολουθούσε να εξάγει σιτάρι από τα χέρια πεινασμένων αγροτών για να εξασφαλίσει ότι το κομμουνιστικό καθεστώς είχε αρκετά ξένα αποθέματα για να προωθήσει τους στόχους του έθνους σε όλο τον κόσμο, τώρα έχει πάνω από 850 δισεκατομμύρια δολάρια αμερικανικού χρέους.
Χωρίς αμφιβολία, o Xi Jinping και οι φίλοι του στο Πολιτικό Γραφείο θα συνεχίσουν να χρησιμοποιούν τα τρέχοντα συναλλαγματικά τους αποθέματα και το χρέος των ΗΠΑ αποτελεσματικά εναντίον της Αμερικής.
Γι’ αυτό και οι ΗΠΑ τους θεωρούν ως πρωταρχικό τους εχθρό.
Το παράδειγμα της Ουκρανίας
Αυτή είναι η κατάσταση καθώς οι Αμερικανοί και άλλοι δυτικοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής υποβάλλουν τις τρομερές απαιτήσεις τους για χρηματοδότηση από τους φορολογούμενους για την Ουκρανία.
Για κάποιο δυσνόητο λόγο, περιμένουν από το κοινό να ξεχάσει ή να αγνοήσει ότι αυτοί οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και οι εταιρικοί συνεργάτες τους ήταν υπεύθυνοι για την πρόκληση αυτής της κρίσης.
Αυτοί οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής έχουν ξεχάσει τα σκληρά μαθήματα του Βιετνάμ και αρνούμενοι να εξηγήσουν λεπτομερώς τα στρατηγικά διακυβεύματα στην υπεράσπιση της Ουκρανίας από την εισβολή της Ρωσίας, κατέφυγαν στη Θεωρία του Ντόμινο 2.0.
Ήδη ο γερουσιαστής John Cornyn (R-Tex.), το είπε ξεκάθαρα, επικαλούμενος δήλωση του Προέδρου της Βουλής Mike Johnson (R-La.):
«Ο Johnson έχει δίκιο: «Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στον Vladimir Putin να επικρατήσει στην Ουκρανία γιατί δεν πιστεύω ότι θα σταματήσει εκεί.
Πιθανότατα θα ενθάρρυνε και θα ενθάρρυνε την Κίνα να κάνει ίσως μια κίνηση στην Ταϊβάν».
Έτσι, η υπόθεση ότι μια αυταρχική νίκη θα οδηγήσει σε εισβολή άλλου αυταρχικού κράτους σε μια άλλη χώρα.
Ο ομιλητής ένιωσε υποχρεωμένος να επαναφέρει το Dominio Theory 2.0.
Η παραδοχή του ότι πρέπει να υπάρξει «κάποια ευθύνη» υπογραμμίζει την απουσία λογοδοσίας στο αμερικανικό κοινό σχετικά με τη στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία.
Εκτός από την επίκληση του διακυβεύματος ότι πρέπει να προστατευτεί η Ταϊβάν, αποκαλύπτει επίσης άθελά της τη σχεδόν μηδενική συζήτηση των πολιτικών με τον αμερικανικό λαό σχετικά με το γιατί μια ελεύθερη Ταϊβάν είναι επιτακτική ανάγκη για την προστασία των ζωτικών στρατηγικών συμφερόντων των ΗΠΑ.
Αυτό που είναι επίσης προφανές, ωστόσο, είναι ότι παρά την αποδοκιμασία των Αμερικανών για τον Putin και το καθεστώς του, η συνέχιση της χρηματοδότησης για την άμυνα της Ουκρανίας είναι ολοένα και πιο επισφαλής, καθώς η δημόσια υποστήριξη μειώνεται με την πάροδο του χρόνου.
Η περίπτωση της Ταϊβάν
Οι υποστηρικτές του Domino Theory 2.0 έχουν αρχίσει να προειδοποιούν για μια κομμουνιστική κινεζική εισβολή στην Ταϊβάν.
Καθώς ο πόλεμος του Βιετνάμ εντάθηκε, ένα από τα επιχειρήματα των αντιπολεμικών διαδηλωτών ήταν ότι τα παιδιά των Αμερικανών στέλνονταν να πεθάνουν σε μια χώρα που οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να βρουν σε χάρτη.
Μια συνοπτική έκφραση του πώς οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής είχαν αποτύχει να εξηγήσουν επαρκώς πώς εμπλέκονταν τα ζωτικά συμφέροντα εθνικής ασφάλειας της Αμερικής, ήταν ένα αδιαμφισβήτητο κατηγορητήριο της αρχικής Θεωρίας του Ντόμινο.
Αλλά είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η Θεωρία του Ντόμινο ήταν αρχικά επαρκής ώστε το αμερικανικό κοινό να αποδεχθεί τη συμμετοχή του έθνους τους στο Βιετνάμ.
Γιατί;
Λόγω του σοβιετισμού της ανατολικής Ευρώπης, της κομμουνιστικής κατάληψης της Κίνας και της επακόλουθης, βασανιστικής εμπειρίας των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο της Κορέας (ή ίσως λόγω των θυσιών που συνεπάγονταν για να κρατηθεί η Νότια Κορέα ελεύθερη), το αμερικανικό κοινό αναγνώρισε ότι ο κομμουνισμός ήταν υπαρξιακή απειλή για το έθνος και τους συμμάχους του.
Η δημιουργία και η διαιώνιση αυτής της αναγνώρισης αποτέλεσε μια συντονισμένη εθνική προσπάθεια που διήρκεσε για δεκαετίες έως ότου η Αμερική και οι σύμμαχοί της κέρδισαν τον Ψυχρό Πόλεμο.
Σήμερα, αυτό σίγουρα δεν ισχύει.
Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικήςέχουν κάνει μια κρίσιμη διάκριση μεταξύ της εκλιπούσας σοβιετικής παραλλαγής του κομμουνιστικού ιού και εκείνης του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ): σε αντίθεση με την πρώην Σοβιετική Ένωση, οι δυτικές ελίτ μπορούν να εκμεταλλευτούν την κομμουνιστική Κίνα.
Για να συνεχίσουν απαιτείται από το κοινό να πιστέψει την ψευδή αφήγηση των πολιτικών και των ελίτ ότι το κομμουνιστικό κινεζικό καθεστώς ως δια μαγείας δεν ελέγχει το ολοκληρωτικό τους κράτος.
Αυτή η σκόπιμη υποβάθμιση των στόχων της κομμουνιστικής Κίνας προάγει την εσκεμμένη εσφαλμένη αντίληψη ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ του κομμουνιστικού κινεζικού καθεστώτος και της οικονομίας της - μια διαφορά που δεν αναγνωρίζεται στους νόμους αυτού του έθνους - και δεν έχει τερματίσει τη δυσπιστία του αμερικανικού λαού για το κομμουνιστικό κινεζικό κράτος.
Είχε όμως αρνητικό αντίκτυπο.
Αν και δεν υποκινεί εκκλήσεις για ειρηνική συνύπαρξη ή ύφεση, έχει αναιρέσει μια συνολική εκτίμηση της απειλής που θέτει ο απεριόριστος πόλεμος της κομμουνιστικής Κίνας για τα ζωτικά στρατηγικά συμφέροντα της Αμερικής, καθώς και τα μέτρα που απαιτούνται για την προστασία και την υπεράσπιση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.
Πραγματικά, λοιπόν, είναι περίεργο πώς, προωθώντας τη Θεωρία του Ντόμινο 2.0, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και οι ελίτ στοχεύουν να εκμεταλλευτούν τον φόβο της κομμουνιστικής Κίνας που έχουν περάσει δεκαετίες προσπαθώντας να μειώσουν.
Αυτό μας φέρνει αντιμέτωπους με την πραγματική Θεωρία Ντόμινο του κομμουνισμού: δηλαδή, πώς η ηθελημένη τύφλωση στον ομολογημένο απεριόριστο πόλεμο της κομμουνιστικής Κίνας εναντίον του έθνους οδηγεί στη διάδοση της «ποταπής» ιδεολογίας του κομμουνισμού στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Πράγματι, ενώ πολλοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και ο Τύπος ενισχύουν τις ανησυχίες του κοινού σχετικά με την κομμουνιστική Κίνα που αγοράζει αμερικανική γεωργική γη, γιατί το κοινό νοιάζεται για την εισβολή της κομμουνιστικής Κίνας στην Ταϊβάν – πόσο μάλλον να είναι διατεθειμένο να διακινδυνεύσει τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο;
www.bankingnews.gr
Με βάση την γρήγορη εξάπλωση του σοβιετισμού και τις παράνομες καταλήψεις της Ανατολικής Ευρώπης στον απόηχο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Θεωρία του Ντόμινο των ΗΠΑ προέβλεψε το ίδιο αποτέλεσμα και αλλού.
Δυστυχώς, η θεωρία ήταν λιγότερο στρατηγική αξιολόγηση, χρωματίζοντας κάθε περιστατικό στο εξωτερικό ως απόδειξη του προκαθορισμένου συμπεράσματός της και δικαιολογώντας τις προσπάθειές του να σταματήσει την πρόοδο του κομμουνισμού με κάθε μέσο δίκαιο ή άδικο, συμπεριλαμβανομένης της ανάπτυξης του αμερικανικού στρατού.
Μετά από χρόνια, η Θεωρία του Ντόμινο αποδείχθηκε ένα ωμό και, τελικά, επιβλαβές όργανο για να ανακόψει την πρόοδο αυτής της ιδεολογίας.
Τα πικρά μαθήματα των ΗΠΑ
Για τους Αμερικανούς, ο πόλεμος του Βιετνάμ αποκάλυψε οδυνηρά τις αντιπαραγωγικές συνέπειες αυτής της υπερβολικά απλοϊκής θεωρίας.
Μεταξύ 1965 και 1973, σκοτώθηκαν πάνω από 58.000 Αμερικανοί στρατιωτικοί, 250.000 στρατιώτες του Νοτίου Βιετνάμ, 1,1 εκατομμύριο μαχητές του Βορείου Βιετνάμ και του Βιετκόνγκ και σχεδόν 2 εκατομμύρια πολίτες του Βορείου και του Νοτίου Βιετνάμ και περισσότερα από 120 δισεκατομμύρια δολάρια φορολογικών δολαρίων ΗΠΑ δαπανήθηκαν για την πολεμική προσπάθεια.
Στο εσωτερικό, οι Αμερικανοί διχάστηκαν κατά μήκος πολιτικών και γενεαλογικών γραμμών λόγω του στρατού και του πολέμου.
Η νεολαία ριζοσπαστικοποιήθηκε και η απογοήτευση και η αποξένωση από τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς αυξήθηκαν σε όλους τους πολίτες.
Όταν η Αμερική απέτυχε τελικά να ανακόψει την κατάκτηση του Νοτίου Βιετνάμ από το Βόρειο Βιετνάμ, η δεκαετία που ακολούθησε ήταν μάρτυρας της προόδου του κομμουνισμού σε όλο τον κόσμο.
Στο εσωτερικό, πολλές από τις πολιτικές διαιρέσεις που γεννήθηκαν από τον πόλεμο του Βιετνάμ δεν επουλώθηκαν ποτέ πλήρως.
Είναι σημαντικό ότι αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια μιας εποχής που η Σοβιετική Ένωση και οι σύμμαχοί της είχαν στην πραγματικότητα την τάση να επεκτείνουν τον κομμουνισμό σε όλο τον κόσμο, και οι περισσότεροι Αμερικανοί το κατάλαβαν αυτό.
Εντούτοις, η αποτυχία να εξηγηθεί το σκεπτικό του πολέμου του Βιετνάμ προς ικανοποίηση των Αμερικανών, ιδιαίτερα των νεαρών ανδρών που στρατολογήθηκαν και των γονιών τους, αποτέλεσε την κινούμενη άμμο που τελικά κατέκλυσε την πολεμική προσπάθεια της Αμερικής, ειδικά όταν οι επίσημες δηλώσεις της κυβέρνησης δεν ανταποκρίνονταν συνεχώς στις πραγματικότητα και ο πόλεμος παρατάθηκε.
Στον απόηχο του Βιετνάμ, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πήραν τα σκληρά μαθήματα της στρατιωτικής ήττας της Αμερικής.
Ο κομμουνισμός παρέμεινε μια υπαρξιακή απειλή.
Αλλά η Αμερική και οι σύμμαχοί της εναρμονίστηκαν σταδιακά με τις συγκεκριμένες συνθήκες μιας κομμουνιστικής χώρας που κινδύνευε με εξαφάνιση και, δεδομένης της στάσης του αμερικανικού κοινού μετά το Βιετνάμ απέναντι στις στρατιωτικές επεμβάσεις, έγιναν πιο προσεκτικοί στις εκτιμήσεις και τις απαντήσεις τους σε τέτοιες απειλές.
Με αγώνες, νίκες και ήττες, μέχρι το 1991, αυτή η πιο προσεκτική άποψη για το πώς θα νικηθεί ο κομμουνισμός μέσω μιας πιο στοχαστικής και διορατικής, ολιστικής στρατηγικής επαναφοράς διευκόλυνε την «απελευθέρωση» της Ανατολικής Ευρώπης από τον κομμουνισμό και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης
Η αποτυχία μπορεί να είναι «ορφανή», αλλά είναι καλύτερος δάσκαλος από την επιτυχία.
Ενώ έκαναν χώρο για να οδηγήσουν τη Σοβιετική Ένωση στον κάδο απορριμμάτων της ιστορίας, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής ανέσυραν από αυτόν τη θεωρία των σκουπιδιών, το «Τέλος της Ιστορίας».
Εν ολίγοις, το «τέλος» του Φράνσις Φουκουγιάμα ήταν η απουσία ενός ιδεολογικού αντιπάλου του δυτικού δημοκρατικού καπιταλισμού, ο οποίος υποτίθεται ότι είχε κερδίσει για πάντα τις καρδιές και τα μυαλά όλων των λαών.
Φαίνεται ότι ο Φουκουγιάμα δεν συμβουλεύτηκε τα πάνω από 70.000.000 μέλη του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ή των ριζοσπαστικών ισλαμιστών, για αυτό το θέμα).
Τις απρόσεκτες μέρες μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η λανθασμένη, επιθετική δυτική προσέγγιση του «σοκ θεραπείας» στη ρωσική ανοικοδόμηση οδήγησε στην άνοδο ενός αυταρχικού καθεστώτος με επικεφαλής τον πρώην αντισυνταγματάρχη της KGB Vladimir Putin, έναν ξένο αξιωματικό πληροφοριών.
Λόγω της απερισκεψίας και της απληστίας της Δύσης, η δημοκρατία και ο καπιταλισμός είχαν μια μεγάλη δοκιμασία στη μετασοβιετική Ρωσία.
Ο κόσμος αντιμετώπισε το «τέλος της ιστορίας» ως αδιέξοδο για τη Ρωσία.
Με την επιλεκτική νοσταλγία να χρωματίζει τις αναμνήσεις τους, άπλωσαν το σιδερένιο χέρι ενός ισχυρού ηγέτη (αν όχι ενός Στάλιν, τότε ενός Ιβάν του Τρομερού) και μιας Ρωσίας που ήταν φοβισμένη και σεβαστή σε όλο τον κόσμο.
Ο Putin και οι φίλοι του της KGB (Siloviki) υποχρεώθηκαν αμέσως.
Το αποτέλεσμα είναι μια ρεβανσιστική, νεο-αυτοκρατορική Ρωσία (κατά τις ΗΠΑ) που εκτίθεται επί του παρόντος στην Ουκρανία.
Η περίπτωση της Κίνας
Επιπλέον, στον απόηχο της βάρβαρης σφαγής των διαδηλωτών υπέρ της δημοκρατίας από το ΚΚΚ στην πλατεία Τιενανμέν, μια παρόμοια απάντηση έριξε σε αυτό το αποτρόπαιο καθεστώς σανίδα σωτηρίας: καμία μαζική σφαγή δεν θα εμπόδιζε τους δυτικούς καπιταλιστές να πλουτίσουν στην κομμουνιστική Κίνα.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και οι ελίτ επένδυσαν στην κομμουνιστική Κίνα, καθιστώντας έτσι το καθεστώς πιο ασφαλές και πιο ισχυρό καθώς εμπλέκονταν σε πόλεμο χωρίς περιορισμούς κατά των Ηνωμένων Πολιτειών.
Και ένα έθνος που, κατά τη διάρκεια της μεγάλης πείνας του Μάο, εξακολουθούσε να εξάγει σιτάρι από τα χέρια πεινασμένων αγροτών για να εξασφαλίσει ότι το κομμουνιστικό καθεστώς είχε αρκετά ξένα αποθέματα για να προωθήσει τους στόχους του έθνους σε όλο τον κόσμο, τώρα έχει πάνω από 850 δισεκατομμύρια δολάρια αμερικανικού χρέους.
Χωρίς αμφιβολία, o Xi Jinping και οι φίλοι του στο Πολιτικό Γραφείο θα συνεχίσουν να χρησιμοποιούν τα τρέχοντα συναλλαγματικά τους αποθέματα και το χρέος των ΗΠΑ αποτελεσματικά εναντίον της Αμερικής.
Γι’ αυτό και οι ΗΠΑ τους θεωρούν ως πρωταρχικό τους εχθρό.
Το παράδειγμα της Ουκρανίας
Αυτή είναι η κατάσταση καθώς οι Αμερικανοί και άλλοι δυτικοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής υποβάλλουν τις τρομερές απαιτήσεις τους για χρηματοδότηση από τους φορολογούμενους για την Ουκρανία.
Για κάποιο δυσνόητο λόγο, περιμένουν από το κοινό να ξεχάσει ή να αγνοήσει ότι αυτοί οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και οι εταιρικοί συνεργάτες τους ήταν υπεύθυνοι για την πρόκληση αυτής της κρίσης.
Αυτοί οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής έχουν ξεχάσει τα σκληρά μαθήματα του Βιετνάμ και αρνούμενοι να εξηγήσουν λεπτομερώς τα στρατηγικά διακυβεύματα στην υπεράσπιση της Ουκρανίας από την εισβολή της Ρωσίας, κατέφυγαν στη Θεωρία του Ντόμινο 2.0.
Ήδη ο γερουσιαστής John Cornyn (R-Tex.), το είπε ξεκάθαρα, επικαλούμενος δήλωση του Προέδρου της Βουλής Mike Johnson (R-La.):
«Ο Johnson έχει δίκιο: «Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στον Vladimir Putin να επικρατήσει στην Ουκρανία γιατί δεν πιστεύω ότι θα σταματήσει εκεί.
Πιθανότατα θα ενθάρρυνε και θα ενθάρρυνε την Κίνα να κάνει ίσως μια κίνηση στην Ταϊβάν».
Έτσι, η υπόθεση ότι μια αυταρχική νίκη θα οδηγήσει σε εισβολή άλλου αυταρχικού κράτους σε μια άλλη χώρα.
Ο ομιλητής ένιωσε υποχρεωμένος να επαναφέρει το Dominio Theory 2.0.
Η παραδοχή του ότι πρέπει να υπάρξει «κάποια ευθύνη» υπογραμμίζει την απουσία λογοδοσίας στο αμερικανικό κοινό σχετικά με τη στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία.
Εκτός από την επίκληση του διακυβεύματος ότι πρέπει να προστατευτεί η Ταϊβάν, αποκαλύπτει επίσης άθελά της τη σχεδόν μηδενική συζήτηση των πολιτικών με τον αμερικανικό λαό σχετικά με το γιατί μια ελεύθερη Ταϊβάν είναι επιτακτική ανάγκη για την προστασία των ζωτικών στρατηγικών συμφερόντων των ΗΠΑ.
Αυτό που είναι επίσης προφανές, ωστόσο, είναι ότι παρά την αποδοκιμασία των Αμερικανών για τον Putin και το καθεστώς του, η συνέχιση της χρηματοδότησης για την άμυνα της Ουκρανίας είναι ολοένα και πιο επισφαλής, καθώς η δημόσια υποστήριξη μειώνεται με την πάροδο του χρόνου.
Η περίπτωση της Ταϊβάν
Οι υποστηρικτές του Domino Theory 2.0 έχουν αρχίσει να προειδοποιούν για μια κομμουνιστική κινεζική εισβολή στην Ταϊβάν.
Καθώς ο πόλεμος του Βιετνάμ εντάθηκε, ένα από τα επιχειρήματα των αντιπολεμικών διαδηλωτών ήταν ότι τα παιδιά των Αμερικανών στέλνονταν να πεθάνουν σε μια χώρα που οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να βρουν σε χάρτη.
Μια συνοπτική έκφραση του πώς οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής είχαν αποτύχει να εξηγήσουν επαρκώς πώς εμπλέκονταν τα ζωτικά συμφέροντα εθνικής ασφάλειας της Αμερικής, ήταν ένα αδιαμφισβήτητο κατηγορητήριο της αρχικής Θεωρίας του Ντόμινο.
Αλλά είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η Θεωρία του Ντόμινο ήταν αρχικά επαρκής ώστε το αμερικανικό κοινό να αποδεχθεί τη συμμετοχή του έθνους τους στο Βιετνάμ.
Γιατί;
Λόγω του σοβιετισμού της ανατολικής Ευρώπης, της κομμουνιστικής κατάληψης της Κίνας και της επακόλουθης, βασανιστικής εμπειρίας των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο της Κορέας (ή ίσως λόγω των θυσιών που συνεπάγονταν για να κρατηθεί η Νότια Κορέα ελεύθερη), το αμερικανικό κοινό αναγνώρισε ότι ο κομμουνισμός ήταν υπαρξιακή απειλή για το έθνος και τους συμμάχους του.
Η δημιουργία και η διαιώνιση αυτής της αναγνώρισης αποτέλεσε μια συντονισμένη εθνική προσπάθεια που διήρκεσε για δεκαετίες έως ότου η Αμερική και οι σύμμαχοί της κέρδισαν τον Ψυχρό Πόλεμο.
Σήμερα, αυτό σίγουρα δεν ισχύει.
Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικήςέχουν κάνει μια κρίσιμη διάκριση μεταξύ της εκλιπούσας σοβιετικής παραλλαγής του κομμουνιστικού ιού και εκείνης του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ): σε αντίθεση με την πρώην Σοβιετική Ένωση, οι δυτικές ελίτ μπορούν να εκμεταλλευτούν την κομμουνιστική Κίνα.
Για να συνεχίσουν απαιτείται από το κοινό να πιστέψει την ψευδή αφήγηση των πολιτικών και των ελίτ ότι το κομμουνιστικό κινεζικό καθεστώς ως δια μαγείας δεν ελέγχει το ολοκληρωτικό τους κράτος.
Αυτή η σκόπιμη υποβάθμιση των στόχων της κομμουνιστικής Κίνας προάγει την εσκεμμένη εσφαλμένη αντίληψη ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ του κομμουνιστικού κινεζικού καθεστώτος και της οικονομίας της - μια διαφορά που δεν αναγνωρίζεται στους νόμους αυτού του έθνους - και δεν έχει τερματίσει τη δυσπιστία του αμερικανικού λαού για το κομμουνιστικό κινεζικό κράτος.
Είχε όμως αρνητικό αντίκτυπο.
Αν και δεν υποκινεί εκκλήσεις για ειρηνική συνύπαρξη ή ύφεση, έχει αναιρέσει μια συνολική εκτίμηση της απειλής που θέτει ο απεριόριστος πόλεμος της κομμουνιστικής Κίνας για τα ζωτικά στρατηγικά συμφέροντα της Αμερικής, καθώς και τα μέτρα που απαιτούνται για την προστασία και την υπεράσπιση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.
Πραγματικά, λοιπόν, είναι περίεργο πώς, προωθώντας τη Θεωρία του Ντόμινο 2.0, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και οι ελίτ στοχεύουν να εκμεταλλευτούν τον φόβο της κομμουνιστικής Κίνας που έχουν περάσει δεκαετίες προσπαθώντας να μειώσουν.
Αυτό μας φέρνει αντιμέτωπους με την πραγματική Θεωρία Ντόμινο του κομμουνισμού: δηλαδή, πώς η ηθελημένη τύφλωση στον ομολογημένο απεριόριστο πόλεμο της κομμουνιστικής Κίνας εναντίον του έθνους οδηγεί στη διάδοση της «ποταπής» ιδεολογίας του κομμουνισμού στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Πράγματι, ενώ πολλοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και ο Τύπος ενισχύουν τις ανησυχίες του κοινού σχετικά με την κομμουνιστική Κίνα που αγοράζει αμερικανική γεωργική γη, γιατί το κοινό νοιάζεται για την εισβολή της κομμουνιστικής Κίνας στην Ταϊβάν – πόσο μάλλον να είναι διατεθειμένο να διακινδυνεύσει τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο;
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών