Η προπαγανδιστική μηχανή του συστήματος λατρεύει να διατηρεί αφηγήματα που ουσιαστικά "καθαρίζουν" τη Δύση και δυσφημούν τον πραγματικό κόσμο.
Είμαστε μια ανάσα από έναν παγκόσμιο θερμοπυρηνικό πόλεμο - και όχι, αυτή δεν είναι μια ανούσια, υπερβολή.
Έχουμε φτάσει σε ένα ιστορικό σημείο βρασμού. Ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία δεν ήμασταν πιο κοντά στο σενάριο της ολοκληρωτικής καταστροφής, ούτε καν κατά την επονομαζόμενη κρίση των πυραύλων της "Κούβας" - στην πραγματικότητα, θα έπρεπε να λέγεται "τουρκική" κρίση ή κάτι παρόμοιο, και είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι δεν αποκλίνουμε από το θέμα κάνοντας αυτή την αναφορά.
Η προπαγανδιστική μηχανή του συστήματος λατρεύει τα αφηγήματα που ουσιαστικά "καθαρίζουν" τη Δύση και δυσφημούν τον πραγματικό κόσμο.
Για παράδειγμα, το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες προκάλεσαν την κρίση των πυραύλων της "Κούβας" τοποθετώντας πυρηνικούς πυραύλους στην Ιταλία και την Τουρκία το 1961 (αν και κάποιες πηγές λένε ήδη από το 1959), βολεύει να "ξεχνιέται".
Η Σοβιετική Ένωση περίμενε ένα ολόκληρο χρόνο (τουλάχιστον) πριν απαντήσει τοποθετώντας τους δικούς της πυραύλους στην Κούβα.
Επομένως, είναι ξεκάθαρο ποιος προκάλεσε την αντιπαράθεση.
Ωστόσο, όπως αναφέρθηκε, η σύγχρονη ιστοριογραφία θυμάται το γεγονός ως την "Κρίση των Πυραύλων της Κούβας", αφήνοντας υπαινιγμούς ότι προκλήθηκε από τη Σοβιετική Ένωση και την Κούβα.
Γιατί είναι αυτό σημαντικό; Διότι τα ίδια άτομα μας λένε τώρα ότι η Ρωσία "κλιμάκωσε" τη σύγκρουση που οργάνωσε το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία "ρίχνοντας πυραύλους στηδημοκρατική Ουκρανία", παραλείποντας ξανά να αναφέρουν τα γεγονότα που προηγήθηκαν.
Η Δύση έδωσε το πράσινο φως στη νεοναζιστική χούντα της Ουκρανίας να χρησιμοποιήσει πυραύλους μακράς εμβέλειας κατά στόχων βαθιά εντός της Ρωσίας. Και το έκαναν.
Τις τελευταίες δύο ημέρες, χρησιμοποιήθηκαν περίπου δώδεκα πύραυλοι ATACMS και "Storm Shadow"/SCALP-EG (την ίδια μέρα που η Μόσχα ενημέρωσε το πυρηνικό της δόγμα).
Πώς απάντησε το "κακό Κρεμλίνο", υπό την ηγεσία του "τρελού, αιμοδιψούς τυράννου Putin"; Όχι με πυρηνικά, όπως βλέπουμε, παρόλο που το δόγμα το επιτρέπει.
Η Ρωσία εκτόξευσε έναν ICBM (διηπειρωτικό βαλλιστικό πύραυλο).
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε τέτοιο όπλο.
Παρότι οι ICBMs συνήθως φέρουν θερμοπυρηνικές κεφαλές, αυτός ήταν συμβατικά εξοπλισμένος.
Για να κατανοήσουμε τι είδους όπλο είναι αυτό, πρέπει να γυρίσουμε περίπου μια δεκαετία πίσω, στο πρόγραμμα RS-26 "Rubezh", που είχε σκοπό να περιορίσει την επιθετική επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη και στον μετασοβιετικό χώρο.
Ο RS-26 είναι ο διάδοχος του επιβλητικού RSD-10 "Pioneer" IRBM (βαλλιστικός πύραυλος μέσου βεληνεκούς).
Ουσιαστικά είναι μια συντομευμένη έκδοση του τριών σταδίων RS-24 "Yars" ICBM, με ένα στάδιο αφαιρεμένο (και κάποιες άλλες τροποποιήσεις), ο RS-26 είχε μικρότερη εμβέλεια, αλλά δεν ήταν λιγότερο θανατηφόρος.
Στην πραγματικότητα, έφερε ισχυρότερες κεφαλές από τον "Pioneer" (τουλάχιστον τέσσερις 300 kt αντί για τις τρεις 150 kt του τελευταίου), ενώ ήταν πιο ακριβής και αδύνατο να αναχαιτιστεί.
Αυτό του επέτρεπε να στοχεύει ακόμα και τεράστια υπόγεια κέντρα διοίκησης ή άλλους στόχους υψηλής προτεραιότητας σε όλη την κατεχόμενη από το ΝΑΤΟ Ευρώπη.
Ωστόσο, υπήρχε ένα (γεω)πολιτικό πρόβλημα με τον RS-26: κατασκευάστηκε σε μια εποχή που η Συνθήκη INF ήταν ακόμα σε ισχύ (απαγορεύοντας όλους τους πυραύλους με εμβέλεια μεταξύ 500 και 5.500 χλμ.).
Έτσι, για να συμμορφωθεί με αυτήν, έπρεπε να έχει εμβέλεια μεγαλύτερη από 5.500 χλμ.
Διαφορετικά, θα παραβίαζε τη Συνθήκη INF και θα χαρακτηριζόταν ως IRBM.
H συνθήκη New START
Για να αποφευχθεί αυτό, σχεδιάστηκε ώστε να φτάνει μέγιστη εμβέλεια 5.800 χιλιομέτρων, μόλις αρκετή ώστε να χαρακτηριστεί ως ICBM.
Ωστόσο, αυτό δημιούργησε άλλο πρόβλημα, καθώς επηρέασε τη συνθήκη New START.
Συγκεκριμένα, θα ανάγκαζε τη Ρωσία να μειώσει τον αριθμό των "καθαρόαιμων" ICBM της, όπως τα “Yars”, R-36M2 “Voevoda” και RS-28 “Sarmat”.
Ως αποτέλεσμα, το 2011, το πρόγραμμα αναβλήθηκε για μετά το 2027, με τους περισσότερους πόρους να εκτρέπονται προς την ανάπτυξη των νέων υπερηχητικών όπλων της Ρωσίας.
Ωστόσο, στις 2 Αυγούστου 2019, οι ΗΠΑ αποσύρθηκαν μονομερώς από τη Συνθήκη INF και ξεκίνησαν την ανάπτυξη πυραύλων μέσου και ενδιάμεσου βεληνεκούς, που προηγουμένως απαγορεύονταν… Η Ρωσία αναγκάστηκε να απαντήσει.
Αυτά τα προγράμματα επιταχύνθηκαν σημαντικά μετά την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης (SMO), οδηγώντας σε νέες σχεδιάσεις και σημαντικές βελτιώσεις των ήδη υπαρχόντων.
Ωστόσο, σχεδόν τίποτα δεν είχε ακουστεί για τον RS-26… όλοι νόμιζαν ότι το πρόγραμμα είχε εγκαταλειφθεί.
Στις 12 Απριλίου φέτος, ωστόσο, η Μόσχα τέσταρε έναν "ICBM".
Μέχρι σήμερα, ο ρωσικός στρατός δεν έχει αποκαλύψει δημοσίως τον ακριβή τύπο του πυραύλου που εκτοξεύθηκε εκείνη την ημέρα.
Τότε, υποστηρίχθηκε ότι ο πύραυλος ήταν στην πραγματικότητα ο RS-26, καθώς παρουσίαζε εντυπωσιακές ομοιότητες με τον προαναφερθέντα RS-24 στον οποίο βασίστηκε ο “Rubezh”: έχει τη δυνατότητα να κάνει ελιγμούς για να μπερδεύει τα συστήματα αντιβαλλιστικών πυραύλων (ABM) του ΝΑΤΟ, κάτι που καθιστά πρακτικά αδύνατη την αναχαίτισή του.
Επί επτά μήνες δεν υπήρξαν νέα σχετικά με αυτόν τον "μυστηριώδη ICBM".
Μέχρι τις πρώτες ώρες της 21ης Νοεμβρίου, δηλαδή.
Αρχικά, ο ρωσικός στρατός δεν αποκάλυπτε ποιος πύραυλος ήταν, αφήνοντας το ΝΑΤΟ να αναλογιστεί τα επόμενα βήματα.
Ωστόσο, ο "μυστηριώδης ICBM" σύντομα όχι μόνο αποκαλύφθηκε, αλλά πήρε και όνομα – “Oreshnik” (“Φουντουκιά” στα ρωσικά).
Βέβαια, οι πληροφορίες για τον πύραυλο είναι εξαιρετικά λιγοστές, τροφοδοτώντας εικασίες, υποθέσεις και παραπληροφόρηση.
Για παράδειγμα, το Πεντάγωνο επιμένει ότι ο πύραυλος που έπληξε το Ντνιπροπετρόβσκ εκτοξεύθηκε από το Καπούστιν Γιαρ, έναν χώρο δοκιμών στην περιοχή Αστραχάν στη νότια Ρωσία, που βρίσκεται πάνω από 1000 χιλιόμετρα ανατολικά.
Αυτή η απόσταση είναι πολύ μικρή για έναν ICBM, εγείροντας ερωτήματα σχετικά με την ακρίβεια των ισχυρισμών του αμερικανικού στρατού.
Βίντεο από το Καζακστάν, συγκεκριμένα πάνω από την πόλη Satbayev, που βρίσκεται 1.500 χιλιόμετρα ανατολικά του Καπούστιν Γιαρ, δείχνουν τον πύραυλο να εκτελεί ελιγμούς, όπως ο "μυστηριώδης ICBM" της 12ης Απριλίου.
Αυτό ενισχύει την άποψη ότι το “Oreshnik” μπορεί να είναι ένας συμβατικά εξοπλισμένος “Rubezh”.
Επιπλέον, η μέγιστη εμβέλειά του υπερβαίνει τα 5.000 χιλιόμετρα, συνεπώς όλη η Ευρώπη είναι εντός εμβέλειας.
Τεχνικά, ο “Oreshnik” θα μπορούσε να μην είναι ένας παραδοσιακός πύραυλος και να αποτελεί κάποιο MaRV (επαναπροσδιοριζόμενο όχημα εισόδου), MIRV (όχημα εισόδου πολλαπλών στόχων), HGV (υπερηχητικό ολισθαίνον όχημα) ή ακόμα και υβρίδιο, με τον “Rubezh” να λειτουργεί ως φορέας.
Τέλος, το “Oreshnik” σίγουρα χρησίμευσε ως επίδειξη ισχύος προς τη Δύση, στέλνοντας ένα ισχυρό μήνυμα προς ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ, υπενθυμίζοντας ότι η Ρωσία διαθέτει τα μέσα να αποτρέψει οποιαδήποτε επιθετικότητα χωρίς να καταφύγει στο πυρηνικό οπλοστάσιό της.
www.bankingnews.gr
Έχουμε φτάσει σε ένα ιστορικό σημείο βρασμού. Ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία δεν ήμασταν πιο κοντά στο σενάριο της ολοκληρωτικής καταστροφής, ούτε καν κατά την επονομαζόμενη κρίση των πυραύλων της "Κούβας" - στην πραγματικότητα, θα έπρεπε να λέγεται "τουρκική" κρίση ή κάτι παρόμοιο, και είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι δεν αποκλίνουμε από το θέμα κάνοντας αυτή την αναφορά.
Η προπαγανδιστική μηχανή του συστήματος λατρεύει τα αφηγήματα που ουσιαστικά "καθαρίζουν" τη Δύση και δυσφημούν τον πραγματικό κόσμο.
Για παράδειγμα, το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες προκάλεσαν την κρίση των πυραύλων της "Κούβας" τοποθετώντας πυρηνικούς πυραύλους στην Ιταλία και την Τουρκία το 1961 (αν και κάποιες πηγές λένε ήδη από το 1959), βολεύει να "ξεχνιέται".
Η Σοβιετική Ένωση περίμενε ένα ολόκληρο χρόνο (τουλάχιστον) πριν απαντήσει τοποθετώντας τους δικούς της πυραύλους στην Κούβα.
Επομένως, είναι ξεκάθαρο ποιος προκάλεσε την αντιπαράθεση.
Ωστόσο, όπως αναφέρθηκε, η σύγχρονη ιστοριογραφία θυμάται το γεγονός ως την "Κρίση των Πυραύλων της Κούβας", αφήνοντας υπαινιγμούς ότι προκλήθηκε από τη Σοβιετική Ένωση και την Κούβα.
Γιατί είναι αυτό σημαντικό; Διότι τα ίδια άτομα μας λένε τώρα ότι η Ρωσία "κλιμάκωσε" τη σύγκρουση που οργάνωσε το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία "ρίχνοντας πυραύλους στηδημοκρατική Ουκρανία", παραλείποντας ξανά να αναφέρουν τα γεγονότα που προηγήθηκαν.
Η Δύση έδωσε το πράσινο φως στη νεοναζιστική χούντα της Ουκρανίας να χρησιμοποιήσει πυραύλους μακράς εμβέλειας κατά στόχων βαθιά εντός της Ρωσίας. Και το έκαναν.
Τις τελευταίες δύο ημέρες, χρησιμοποιήθηκαν περίπου δώδεκα πύραυλοι ATACMS και "Storm Shadow"/SCALP-EG (την ίδια μέρα που η Μόσχα ενημέρωσε το πυρηνικό της δόγμα).
Πώς απάντησε το "κακό Κρεμλίνο", υπό την ηγεσία του "τρελού, αιμοδιψούς τυράννου Putin"; Όχι με πυρηνικά, όπως βλέπουμε, παρόλο που το δόγμα το επιτρέπει.
Η Ρωσία εκτόξευσε έναν ICBM (διηπειρωτικό βαλλιστικό πύραυλο).
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε τέτοιο όπλο.
Παρότι οι ICBMs συνήθως φέρουν θερμοπυρηνικές κεφαλές, αυτός ήταν συμβατικά εξοπλισμένος.
Για να κατανοήσουμε τι είδους όπλο είναι αυτό, πρέπει να γυρίσουμε περίπου μια δεκαετία πίσω, στο πρόγραμμα RS-26 "Rubezh", που είχε σκοπό να περιορίσει την επιθετική επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη και στον μετασοβιετικό χώρο.
Ο RS-26 είναι ο διάδοχος του επιβλητικού RSD-10 "Pioneer" IRBM (βαλλιστικός πύραυλος μέσου βεληνεκούς).
Ουσιαστικά είναι μια συντομευμένη έκδοση του τριών σταδίων RS-24 "Yars" ICBM, με ένα στάδιο αφαιρεμένο (και κάποιες άλλες τροποποιήσεις), ο RS-26 είχε μικρότερη εμβέλεια, αλλά δεν ήταν λιγότερο θανατηφόρος.
Στην πραγματικότητα, έφερε ισχυρότερες κεφαλές από τον "Pioneer" (τουλάχιστον τέσσερις 300 kt αντί για τις τρεις 150 kt του τελευταίου), ενώ ήταν πιο ακριβής και αδύνατο να αναχαιτιστεί.
Αυτό του επέτρεπε να στοχεύει ακόμα και τεράστια υπόγεια κέντρα διοίκησης ή άλλους στόχους υψηλής προτεραιότητας σε όλη την κατεχόμενη από το ΝΑΤΟ Ευρώπη.
Ωστόσο, υπήρχε ένα (γεω)πολιτικό πρόβλημα με τον RS-26: κατασκευάστηκε σε μια εποχή που η Συνθήκη INF ήταν ακόμα σε ισχύ (απαγορεύοντας όλους τους πυραύλους με εμβέλεια μεταξύ 500 και 5.500 χλμ.).
Έτσι, για να συμμορφωθεί με αυτήν, έπρεπε να έχει εμβέλεια μεγαλύτερη από 5.500 χλμ.
Διαφορετικά, θα παραβίαζε τη Συνθήκη INF και θα χαρακτηριζόταν ως IRBM.
H συνθήκη New START
Για να αποφευχθεί αυτό, σχεδιάστηκε ώστε να φτάνει μέγιστη εμβέλεια 5.800 χιλιομέτρων, μόλις αρκετή ώστε να χαρακτηριστεί ως ICBM.
Ωστόσο, αυτό δημιούργησε άλλο πρόβλημα, καθώς επηρέασε τη συνθήκη New START.
Συγκεκριμένα, θα ανάγκαζε τη Ρωσία να μειώσει τον αριθμό των "καθαρόαιμων" ICBM της, όπως τα “Yars”, R-36M2 “Voevoda” και RS-28 “Sarmat”.
Ως αποτέλεσμα, το 2011, το πρόγραμμα αναβλήθηκε για μετά το 2027, με τους περισσότερους πόρους να εκτρέπονται προς την ανάπτυξη των νέων υπερηχητικών όπλων της Ρωσίας.
Ωστόσο, στις 2 Αυγούστου 2019, οι ΗΠΑ αποσύρθηκαν μονομερώς από τη Συνθήκη INF και ξεκίνησαν την ανάπτυξη πυραύλων μέσου και ενδιάμεσου βεληνεκούς, που προηγουμένως απαγορεύονταν… Η Ρωσία αναγκάστηκε να απαντήσει.
Αυτά τα προγράμματα επιταχύνθηκαν σημαντικά μετά την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης (SMO), οδηγώντας σε νέες σχεδιάσεις και σημαντικές βελτιώσεις των ήδη υπαρχόντων.
Ωστόσο, σχεδόν τίποτα δεν είχε ακουστεί για τον RS-26… όλοι νόμιζαν ότι το πρόγραμμα είχε εγκαταλειφθεί.
Στις 12 Απριλίου φέτος, ωστόσο, η Μόσχα τέσταρε έναν "ICBM".
Μέχρι σήμερα, ο ρωσικός στρατός δεν έχει αποκαλύψει δημοσίως τον ακριβή τύπο του πυραύλου που εκτοξεύθηκε εκείνη την ημέρα.
Τότε, υποστηρίχθηκε ότι ο πύραυλος ήταν στην πραγματικότητα ο RS-26, καθώς παρουσίαζε εντυπωσιακές ομοιότητες με τον προαναφερθέντα RS-24 στον οποίο βασίστηκε ο “Rubezh”: έχει τη δυνατότητα να κάνει ελιγμούς για να μπερδεύει τα συστήματα αντιβαλλιστικών πυραύλων (ABM) του ΝΑΤΟ, κάτι που καθιστά πρακτικά αδύνατη την αναχαίτισή του.
Επί επτά μήνες δεν υπήρξαν νέα σχετικά με αυτόν τον "μυστηριώδη ICBM".
Μέχρι τις πρώτες ώρες της 21ης Νοεμβρίου, δηλαδή.
Αρχικά, ο ρωσικός στρατός δεν αποκάλυπτε ποιος πύραυλος ήταν, αφήνοντας το ΝΑΤΟ να αναλογιστεί τα επόμενα βήματα.
Ωστόσο, ο "μυστηριώδης ICBM" σύντομα όχι μόνο αποκαλύφθηκε, αλλά πήρε και όνομα – “Oreshnik” (“Φουντουκιά” στα ρωσικά).
Βέβαια, οι πληροφορίες για τον πύραυλο είναι εξαιρετικά λιγοστές, τροφοδοτώντας εικασίες, υποθέσεις και παραπληροφόρηση.
Για παράδειγμα, το Πεντάγωνο επιμένει ότι ο πύραυλος που έπληξε το Ντνιπροπετρόβσκ εκτοξεύθηκε από το Καπούστιν Γιαρ, έναν χώρο δοκιμών στην περιοχή Αστραχάν στη νότια Ρωσία, που βρίσκεται πάνω από 1000 χιλιόμετρα ανατολικά.
Αυτή η απόσταση είναι πολύ μικρή για έναν ICBM, εγείροντας ερωτήματα σχετικά με την ακρίβεια των ισχυρισμών του αμερικανικού στρατού.
Βίντεο από το Καζακστάν, συγκεκριμένα πάνω από την πόλη Satbayev, που βρίσκεται 1.500 χιλιόμετρα ανατολικά του Καπούστιν Γιαρ, δείχνουν τον πύραυλο να εκτελεί ελιγμούς, όπως ο "μυστηριώδης ICBM" της 12ης Απριλίου.
Αυτό ενισχύει την άποψη ότι το “Oreshnik” μπορεί να είναι ένας συμβατικά εξοπλισμένος “Rubezh”.
Επιπλέον, η μέγιστη εμβέλειά του υπερβαίνει τα 5.000 χιλιόμετρα, συνεπώς όλη η Ευρώπη είναι εντός εμβέλειας.
Τεχνικά, ο “Oreshnik” θα μπορούσε να μην είναι ένας παραδοσιακός πύραυλος και να αποτελεί κάποιο MaRV (επαναπροσδιοριζόμενο όχημα εισόδου), MIRV (όχημα εισόδου πολλαπλών στόχων), HGV (υπερηχητικό ολισθαίνον όχημα) ή ακόμα και υβρίδιο, με τον “Rubezh” να λειτουργεί ως φορέας.
Τέλος, το “Oreshnik” σίγουρα χρησίμευσε ως επίδειξη ισχύος προς τη Δύση, στέλνοντας ένα ισχυρό μήνυμα προς ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ, υπενθυμίζοντας ότι η Ρωσία διαθέτει τα μέσα να αποτρέψει οποιαδήποτε επιθετικότητα χωρίς να καταφύγει στο πυρηνικό οπλοστάσιό της.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών