Ο δείκτης Euro Stoxx Banks έχει υποχωρήσει κατά 6% τον τελευταίο μήνα. Την ίδια περίοδο, ο δείκτης KBW των τραπεζών των ΗΠΑ έχει αυξηθεί κατά 11%
Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί κάθε λίγο και λιγάκι εκφράζουν την ανάγκη ενοποίησης του κατακερματισμένου τραπεζικού τομέα της ηπείρου.
Ωστόσο, όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με πραγματικές ή πιθανές προτάσεις εξαγοράς -κυρίως από τη φιλόδοξη ιταλική τράπεζα UniCredit– οι αντιδράσεις τους κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Για να αντιληφθεί κανείς την κλίμακα αυτής της πολιτικής αδράνειας, αρκεί να σκεφτεί ότι ο Ιταλός υπουργός Οικονομικών Τζανκάρλο Τζορτζέτι εξετάζει την προσφορά των €10 δισ. της UniCredit για την Banco BPM υπό τους κανόνες του «χρυσού δικαιώματος», οι οποίοι συνήθως χρησιμοποιούνται για την προστασία στρατηγικών κλάδων για λόγους εθνικής ασφάλειας.
Την ίδια στιγμή, η απερχόμενη γερμανική κυβέρνηση απάντησε στην πρόταση για την Commerzbank λέγοντας «nein, danke». Αυτή η στάση δεν βοηθά καθόλου – κυρίως τους επενδυτές στις ευρωπαϊκές τράπεζες, καθώς η διαφορά αποτίμησης των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της Γηραιάς Ηπείρου έχει μεγαλώσει σε σχέση με τις αντίστοιχες αμερικανικές.
Μετά από ένα μεγάλο ράλι φέτος, ο δείκτης Euro Stoxx Banks έχει υποχωρήσει κατά 6% τον τελευταίο μήνα. Την ίδια περίοδο, ο δείκτης KBW των τραπεζών των ΗΠΑ έχει αυξηθεί κατά 11%. Ως αποτέλεσμα, το χάσμα αποτίμησης έχει διευρυνθεί. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες τώρα διαπραγματεύονται σε 6,5 φορές τα προσδοκώμενα κέρδη, σύμφωνα με το Bloomberg, λιγότερο από το μισό των 14 φορών που απολαμβάνουν οι τράπεζες των ΗΠΑ.
Αυτό, εν μέρει, αντανακλά το γεγονός ότι οι αμερικανικές τράπεζες είναι απλώς καλύτερες επιχειρήσεις. Ο ευρωπαϊκός τραπεζικός τομέας είναι πιο πολύπλοκος. Οι τράπεζές του είναι μικρότερες. Εξυπηρετούν πελάτες που δραστηριοποιούνται σε περιβάλλον χαμηλής ανάπτυξης. Από τότε που ο Ντόναλντ Τραμπ κέρδισε τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ αυτόν τον μήνα, το μέλλον της Ευρώπης φαίνεται ακόμη πιο δυσοίωνο.
Δασμοί
Ο αντίκτυπος των δασμών με τους οποίους απειλεί ο εκλεγμένος πρόεδρος μπορεί να είναι δύσκολο να εκτιμηθεί, αλλά δεν προμηνύει τίποτα θετικό για την ευρωπαϊκή οικονομία και τις τράπεζες της. Όλα αυτά αντικατοπτρίζονται στις εκτιμήσεις των αναλυτών, οι οποίες προβλέπουν μείωση των καθαρών κερδών των ευρωπαϊκών τραπεζών κατά 1% το επόμενο έτος, ενώ στις αμερικανικές τράπεζες αναμένεται αύξηση 8%.
Ωστόσο, οι βελτιωμένες προοπτικές για τις αμερικανικές τράπεζες δεν εξηγούν πλήρως το φαινόμενο. Βλέποντας έναν ή δύο χρόνους μπροστά, το χάσμα αποτίμησης με τις ευρωπαϊκές τράπεζες μειώνεται, αλλά δεν κλείνει. Το υπόλοιπο φαίνεται να είναι ένας συνδυασμός συνήθειας, συναισθήματος και γενικής αποστροφής προς έναν τομέα που θεωρείται πολιτικά προβληματικός.
Οποιαδήποτε ένδειξη ενοποίησης θα ήταν χρήσιμη.
Πρώτον, θα δημιουργούσε αξία. Κάποιες ευρωπαϊκές χώρες εξακολουθούν να έχουν υπερβολικά πολλές τράπεζες.
Η Ιταλία, για παράδειγμα, έχει περισσότερα από 31 τραπεζικά υποκαταστήματα ανά 100.000 κατοίκους, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα — ή 15% περισσότερα από τις ΗΠΑ. Σε αυτό το πλαίσιο, οι συγχωνεύσεις μεταξύ τραπεζών μπορούν να μειώσουν σημαντικά το κόστος: η UniCredit έχει εντοπίσει εξοικονομήσεις ισοδύναμες με το ένα τρίτο της βάσης κόστους της BPM. Οι συμφωνίες θα εξυπηρετούσαν και έναν άλλο σκοπό. Η ενοποίηση θα μπορούσε να μειώσει τους φόβους ότι αυτός ο τομέας θα παραμείνει για πάντα υπό την πολιτική παρέμβαση — ένας από τους βασικούς λόγους του χάσματος αποτίμησης εξαρχής.
www.bankingnews.gr
Ωστόσο, όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με πραγματικές ή πιθανές προτάσεις εξαγοράς -κυρίως από τη φιλόδοξη ιταλική τράπεζα UniCredit– οι αντιδράσεις τους κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Για να αντιληφθεί κανείς την κλίμακα αυτής της πολιτικής αδράνειας, αρκεί να σκεφτεί ότι ο Ιταλός υπουργός Οικονομικών Τζανκάρλο Τζορτζέτι εξετάζει την προσφορά των €10 δισ. της UniCredit για την Banco BPM υπό τους κανόνες του «χρυσού δικαιώματος», οι οποίοι συνήθως χρησιμοποιούνται για την προστασία στρατηγικών κλάδων για λόγους εθνικής ασφάλειας.
Την ίδια στιγμή, η απερχόμενη γερμανική κυβέρνηση απάντησε στην πρόταση για την Commerzbank λέγοντας «nein, danke». Αυτή η στάση δεν βοηθά καθόλου – κυρίως τους επενδυτές στις ευρωπαϊκές τράπεζες, καθώς η διαφορά αποτίμησης των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της Γηραιάς Ηπείρου έχει μεγαλώσει σε σχέση με τις αντίστοιχες αμερικανικές.
Μετά από ένα μεγάλο ράλι φέτος, ο δείκτης Euro Stoxx Banks έχει υποχωρήσει κατά 6% τον τελευταίο μήνα. Την ίδια περίοδο, ο δείκτης KBW των τραπεζών των ΗΠΑ έχει αυξηθεί κατά 11%. Ως αποτέλεσμα, το χάσμα αποτίμησης έχει διευρυνθεί. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες τώρα διαπραγματεύονται σε 6,5 φορές τα προσδοκώμενα κέρδη, σύμφωνα με το Bloomberg, λιγότερο από το μισό των 14 φορών που απολαμβάνουν οι τράπεζες των ΗΠΑ.
Αυτό, εν μέρει, αντανακλά το γεγονός ότι οι αμερικανικές τράπεζες είναι απλώς καλύτερες επιχειρήσεις. Ο ευρωπαϊκός τραπεζικός τομέας είναι πιο πολύπλοκος. Οι τράπεζές του είναι μικρότερες. Εξυπηρετούν πελάτες που δραστηριοποιούνται σε περιβάλλον χαμηλής ανάπτυξης. Από τότε που ο Ντόναλντ Τραμπ κέρδισε τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ αυτόν τον μήνα, το μέλλον της Ευρώπης φαίνεται ακόμη πιο δυσοίωνο.
Δασμοί
Ο αντίκτυπος των δασμών με τους οποίους απειλεί ο εκλεγμένος πρόεδρος μπορεί να είναι δύσκολο να εκτιμηθεί, αλλά δεν προμηνύει τίποτα θετικό για την ευρωπαϊκή οικονομία και τις τράπεζες της. Όλα αυτά αντικατοπτρίζονται στις εκτιμήσεις των αναλυτών, οι οποίες προβλέπουν μείωση των καθαρών κερδών των ευρωπαϊκών τραπεζών κατά 1% το επόμενο έτος, ενώ στις αμερικανικές τράπεζες αναμένεται αύξηση 8%.
Ωστόσο, οι βελτιωμένες προοπτικές για τις αμερικανικές τράπεζες δεν εξηγούν πλήρως το φαινόμενο. Βλέποντας έναν ή δύο χρόνους μπροστά, το χάσμα αποτίμησης με τις ευρωπαϊκές τράπεζες μειώνεται, αλλά δεν κλείνει. Το υπόλοιπο φαίνεται να είναι ένας συνδυασμός συνήθειας, συναισθήματος και γενικής αποστροφής προς έναν τομέα που θεωρείται πολιτικά προβληματικός.
Οποιαδήποτε ένδειξη ενοποίησης θα ήταν χρήσιμη.
Πρώτον, θα δημιουργούσε αξία. Κάποιες ευρωπαϊκές χώρες εξακολουθούν να έχουν υπερβολικά πολλές τράπεζες.
Η Ιταλία, για παράδειγμα, έχει περισσότερα από 31 τραπεζικά υποκαταστήματα ανά 100.000 κατοίκους, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα — ή 15% περισσότερα από τις ΗΠΑ. Σε αυτό το πλαίσιο, οι συγχωνεύσεις μεταξύ τραπεζών μπορούν να μειώσουν σημαντικά το κόστος: η UniCredit έχει εντοπίσει εξοικονομήσεις ισοδύναμες με το ένα τρίτο της βάσης κόστους της BPM. Οι συμφωνίες θα εξυπηρετούσαν και έναν άλλο σκοπό. Η ενοποίηση θα μπορούσε να μειώσει τους φόβους ότι αυτός ο τομέας θα παραμείνει για πάντα υπό την πολιτική παρέμβαση — ένας από τους βασικούς λόγους του χάσματος αποτίμησης εξαρχής.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών