Αντί για «πόλεμο νομισμάτων» βαδίζουμε σε «πόλεμο εμπορίου»...

Ο νέος Υπουργός Οικονομικών της Βραζιλίας, Guido Mantega ετοιμάζει νέα μέτρα για να οχυρώσει το νόμισμα της χώρας του και να αποτρέψει πιθανή ανατίμησή του. Ήδη η πρώτη κίνηση έγινε με την αύξηση των τραπεζικών αποθεματικών.
Οι αναπτυσσόμενες χώρες, οι κύριοι δηλαδή πρωταγωνιστές του “συναλλαγματικού πολέμου”, όταν πρωτοεισήχθε ευρύτερα ο όρος στη δημόσιο συζήτηση αμέσως πριν τη σύνοδο της G20 στη Σεούλ, αντιμετωπίζουν δύο αντικρουόμενους κινδύνους.
Από τη μία, ενυπάρχει μέσα στο φάσμα της ανάπτυξης και της μεγέθυνσης του ΑΕΠ ο φόβος της... βίαιης ανόδου των τιμών. Πρόκειται για τον κυρίαρχο φόβο, τον πληθωρισμό, ο οποίος αντιμετωπίζεται με την αύξηση του κόστους χρήματος προκειμένου να συγκρατηθούν οι τιμές. Από τη Νέα Ζηλανδία και την Αυστραλία, μέχρι την Ινδονησία και τη Νότια Κορέα, οι αναπτυσσόμενες χώρες αυξάνουν μέσω των Κεντρικών τους Τραπεζών τα βασικά τους επιτόκια.
Χώρες όπως η Βραζιλία εμφανίζουν τεράστια πιστωτική επέκταση και θέλουν να την περιορίσουν. Ταυτόχρονα, όμως η ανάπτυξη φέρνει χρήματα στα χέρια των πολιτών, οι οποίοι για την καλυτέρευση της ποιότητας ζωής τους επιθυμούν να ξοδέψουν.
Η ζήτηση αυξάνεται και οι τιμές παίρνουν την ανιούσα. Η κυβέρνηση Rousseff έχει πολλάκις δηλώσει ξεκάθαρα ότι σκοπός της είναι να τιθασεύσει τον πληθωρισμό και πρόσφατα ο Mantega δήλωσε ότι θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν.
Η ανατίμηση του ρεάλ δεν είναι κάτι που επιθυμεί η Βραζιλία, παρ' όλα αυτά. Η Κίνα έχει δείξει το δρόμο. Η αντίστοιχη ανατίμηση του γουάν γίνεται, σύμφωνα και με επίσημες δηλώσεις του Υπουργού Εμπορίου της χώρας,  με πολύ βραδύτερους ρυθμούς από τους αναμενόμενους.
Η Κίνα είδε το εμπορικό της πλεόνασμα να συρρικνώνεται. Έπειτα ακολούθησαν χαμόγελα! Οι μείωση των εξαγωγών κατέστησε κυρίαρχη επιδιωκόμενη τάση την εγχώρια κατανάλωση, έστω κι αν προέρχεται μέσω των εισαγωγών. Η ζήτηση μπορεί να αυξάνεται, πολλαπλασιάζονται όμως και τα προσφερόμενα προϊόντα.
Συνεπώς, οι τιμές δεν αυξάνονται τόσο ραγδαία ή δεν αυξάνονται και καθόλου. Το θέμα είναι ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες στηρίζονται στις ανταγωνιστικές τους εξαγωγές, οι οποίες στηρίζουν και την ανάπτυξη.
Είναι καιρός όμως οι εισαγωγές να λειτουργήσουν ως μαξιλαράκι ασφαλείας και η βούληση των Βραζιλιάνων -αλλά και των Κινέζων, των Ινδών, των Νοτιοκορεατών, των Ινδονήσιων και ούτω καθεξής- να βελτιώσουν το επίπεδο ζωής τους να τους βοηθήσει να το καταφέρουν με τιμές συγκρατημένες. Είναι προτιμότερο από το να βρεθούν... αγκαλιά με ένα ισχυρό νόμισμα, του οποίου τις διακυμάνσεις και τις πιέσεις μέσω των διεθνών αγορών δεν μπορούν να διαχειριστούν.

Κώστας Βορίλας
www.bankingnews.gr