Ίσως φαντάζει ως λύση σωτηρίας η πώληση της Μαρινόπουλος στο KKR που ενδιαφέρθηκε αλλά βρήκε κλειστές τις πόρτες και πλέον κάνει ανελέητο πόλεμο μέσω Βρυξελλών
Θεωρητικά η προσπάθεια είναι ζωντανή.
Όμως η πιθανότητα να φτάσει σε θετική κατάληξη είναι σχεδόν μηδενική.
Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όλοι οι εμπλεκόμενοι στο μνημόνιο κατανόησης Τραπεζών - Σκλαβενίτη Μαρινόπουλου.
Άλλωστε παρά τις μεγαλεπήβολες ανακοινώσεις όσοι γνώριζαν τις λεπτομέρειες αντιλαμβάνονταν ότι τα περιθώρια που υπήρχαν ήταν μικρά.
Και αυτό γιατί για να γίνει το deal θα έπρεπε να πληρώσει πρώτον το κράτος, δεύτερον οι τράπεζες και τρίτον οι προμηθευτές και τελικά ο μόνος που δεν θα πλήρωνε θα ήταν ο Σκλαβενίτης (θα επιδοτείτο κιόλας) και η ίδια η οικογένεια Μαρινόπουλου που έχει την βασική ευθύνη για την καταστροφική πορεία της εταιρίας.
Δηλαδή θα επρόκειτο για σκάνδαλο πρώτου μεγέθους.
Το δημόσιο είχε απαιτήσεις 100 εκ ευρώ μαζί με τα ασφαλιστικά ταμεία και η συμφωνία προϋπόθετε όχι μόνο να χάσει τόκους και προσαυξήσεις αλλά και να δώσει χαριστικό άτοκο δάνειο για την οφειλή το οποίο θα αποπληρωνόταν σε 250 δόσεις.
Και αυτό αποτελεί καραμπινάτη κρατική χρηματοδότηση.
Επίσης οι ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ) και οι Δήμοι θα έδιναν χρηματοδότηση λόγω του κουρέματος του 50% που προβλέπεται ως προϋπόθεση στο Μνημόνιο κατανόησης.
Οι τράπεζες από την πλευρά τους όχι μόνο θα έδιναν φρέσκο χρήμα άνω των 350 εκ ευρώ αλλά στην ουσία θα ήταν άτοκο καθώς το επιτόκιο είναι χαμηλότερο ακόμα και από αυτό που δανείζονται σήμερα από τον ELA.
Δεν θα δάνειζαν όμως μόνο το Μαρινόπουλο αλλά και το Σκλαβενίτη όπου θα είχαμε το παράδοξο φαινόμενο να εμφανίζεται ως υποψήφιος αγοραστής αλλά και ταυτόχρονα να μην βάζει ούτε ένα ευρώ και να επιδοτείται από το χαμηλό επιτόκιο των νέων δανείων της εταιρίας αλλά και να μειώνει το δικό τους χρηματοοικονομικό κόστος και να επιμηκύνει τα δικά του δάνεια τα οποία ουδείς διαβεβαιώνει ότι χωρίς την επιμήκυνση θα μπορούσε να πληρώσει την επόμενη διετία.
Οι προμηθευτές από την πλευρά τους θα έχαναν το 50% αλλά έτσι κι αλλιώς ήταν χαμένοι από τότε που ναυάγησε η εταιρία.
Χαμένες όμως από τους προμηθευτές είναι και οι τράπεζες που μπορεί να τους δουν είτε με κούρεμα είτε χωρίς να καταρρέουν και να χάνονται όχι μόνο οι 12.000 θέσεις εργασίας του Μαρινόπουλου αλλά και πολλές χιλιάδες ακόμα.
Χαμένο φυσικά και το δημόσιο από τις πολλαπλές χρεοκοπίες.
Τώρα με το αδιέξοδο να είναι ορατό περισσότερο από ποτέ οι τραπεζίτες αρχίζουν να κάνουν λογαριασμούς.
Και σύμφωνα με τα όσα πληροφορείται το bankingnews από τραπεζικούς κύκλους ο λογαριασμός μπορεί να φτάσει τα 600-800 εκ ευρώ, μέγεθος που είναι απειλητικό και για τις ίδιες τις τράπεζες.
Και επειδή στην οικονομία τα πράγματα λειτουργούν πολλαπλασιαστικά το ντόμινο που θα προκληθεί μπορεί να κοστίσει πολύ περισσότερα στο σύνολο της οικονομίας επηρεάζοντας το ΑΕΠ.
Χωρίς να θέλουμε να αποδειχτούμε μάντεις κακών δεν θα μας προκαλούσε εντύπωση αν η κατάρρευση Μαρινόπουλου και οι πιθανές παρενέργειες στον ίδιο το Σκλαβενίτη που επιχείρησε να κάνει τον αγοραστή με λεφτά άλλων μπορεί να κοστίσει στο ΑΕΠ πάνω από μισή ποσοστιαία μονάδα, μέγεθος τεράστιο για τη σημερινή οικονομική κατάσταση.
Μπορεί αυτή τη στιγμή όλα αυτά να φαντάζουν θεωρητικά αλλά η υπόθεση Μαρινόπουλου-Σκλαβενίτη μπορεί να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου σε μια τραπεζική αγορά που τα προηγούμενα χρόνια πίστευε εσφαλμένα ότι μπορεί να μεταθέτει εσαεί προβληματικές χρηματοδοτήσεις μέσω εταιρικών μετασχηματισμών.
Στην ουσία σπάει μια πυραμίδα γιατί πολύ απλά είχε ως προϋπόθεση να συνεχιστεί η ανάπτυξη, πράγμα που δεν επιβεβαιώθηκε.
Και όσοι θεωρούν ότι δεν θα αναζητηθούν ευθύνες μάλλον κάνουν λάθος.
Η κυβέρνηση που πανηγύρισε τη συμφωνία θα είναι η πρώτη που θα επιχειρήσει να φορτώσει τις ευθύνες σε τρίτους και να εξαφανίσει τις ευθύνες ενός ανίκανου κράτους να ελέγξει το οτιδήποτε στη λειτουργία των επιχειρήσεων.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ίσως φαντάζει ως λύση σωτηρίας η πώληση της Μαρινόπουλος στο KKR που οι πληροφορίες λένε ότι ενδιαφέρθηκε αλλά βρήκε κλειστές τις πόρτες και πλέον κάνει ανελέητο πόλεμο μέσω Βρυξελλών.
Μπορεί το KKR να μιλά για βαθύ κούρεμα υποχρεώσεων αλλά αποτελεί πλέον ίσως τη μόνη λύση αν ακόμα ενδιαφέρεται πραγματικά.
Και αποτελεί λύση γιατί
πρώτον το δημόσιο απεμπλέκεται από μια υπόθεση που μπορεί να πληρώσει ακριβά,
δεύτερον οι τράπεζες δεν θα υποστούν το όλον της ζημίας,
τρίτον οι προμηθευτές μπορούν να ελπίζουν ότι όχι μόνο θα πάρουν έστω κι ένα μικρό κομμάτι των απαιτήσεών τους αλλά και να συνεχίσουν να έχουν έσοδα από μια πλήρως καθαρή βαρών αλυσίδα και
τέταρτον οι εργαζόμενοι αν όχι όλοι οι περισσότεροι του ομίλου Μαρινόπουλος να συνεχίσουν να έχουν δουλειά.
Άλλωστε μπορεί στο MOU να δίνονταν υποσχέσεις για το μέλλον αλλά κανένας δεν μπορούσε να προεξοφλήσει ότι το νέο σχήμα θα είναι βιώσιμο.
Και αν δεν ήταν τότε η ζημιά θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη.
Νίκος Καρούτζος
nkaroutzos@gmail.com
www.bankingnews.gr
Όμως η πιθανότητα να φτάσει σε θετική κατάληξη είναι σχεδόν μηδενική.
Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όλοι οι εμπλεκόμενοι στο μνημόνιο κατανόησης Τραπεζών - Σκλαβενίτη Μαρινόπουλου.
Άλλωστε παρά τις μεγαλεπήβολες ανακοινώσεις όσοι γνώριζαν τις λεπτομέρειες αντιλαμβάνονταν ότι τα περιθώρια που υπήρχαν ήταν μικρά.
Και αυτό γιατί για να γίνει το deal θα έπρεπε να πληρώσει πρώτον το κράτος, δεύτερον οι τράπεζες και τρίτον οι προμηθευτές και τελικά ο μόνος που δεν θα πλήρωνε θα ήταν ο Σκλαβενίτης (θα επιδοτείτο κιόλας) και η ίδια η οικογένεια Μαρινόπουλου που έχει την βασική ευθύνη για την καταστροφική πορεία της εταιρίας.
Δηλαδή θα επρόκειτο για σκάνδαλο πρώτου μεγέθους.
Το δημόσιο είχε απαιτήσεις 100 εκ ευρώ μαζί με τα ασφαλιστικά ταμεία και η συμφωνία προϋπόθετε όχι μόνο να χάσει τόκους και προσαυξήσεις αλλά και να δώσει χαριστικό άτοκο δάνειο για την οφειλή το οποίο θα αποπληρωνόταν σε 250 δόσεις.
Και αυτό αποτελεί καραμπινάτη κρατική χρηματοδότηση.
Επίσης οι ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ) και οι Δήμοι θα έδιναν χρηματοδότηση λόγω του κουρέματος του 50% που προβλέπεται ως προϋπόθεση στο Μνημόνιο κατανόησης.
Οι τράπεζες από την πλευρά τους όχι μόνο θα έδιναν φρέσκο χρήμα άνω των 350 εκ ευρώ αλλά στην ουσία θα ήταν άτοκο καθώς το επιτόκιο είναι χαμηλότερο ακόμα και από αυτό που δανείζονται σήμερα από τον ELA.
Δεν θα δάνειζαν όμως μόνο το Μαρινόπουλο αλλά και το Σκλαβενίτη όπου θα είχαμε το παράδοξο φαινόμενο να εμφανίζεται ως υποψήφιος αγοραστής αλλά και ταυτόχρονα να μην βάζει ούτε ένα ευρώ και να επιδοτείται από το χαμηλό επιτόκιο των νέων δανείων της εταιρίας αλλά και να μειώνει το δικό τους χρηματοοικονομικό κόστος και να επιμηκύνει τα δικά του δάνεια τα οποία ουδείς διαβεβαιώνει ότι χωρίς την επιμήκυνση θα μπορούσε να πληρώσει την επόμενη διετία.
Οι προμηθευτές από την πλευρά τους θα έχαναν το 50% αλλά έτσι κι αλλιώς ήταν χαμένοι από τότε που ναυάγησε η εταιρία.
Χαμένες όμως από τους προμηθευτές είναι και οι τράπεζες που μπορεί να τους δουν είτε με κούρεμα είτε χωρίς να καταρρέουν και να χάνονται όχι μόνο οι 12.000 θέσεις εργασίας του Μαρινόπουλου αλλά και πολλές χιλιάδες ακόμα.
Χαμένο φυσικά και το δημόσιο από τις πολλαπλές χρεοκοπίες.
Τώρα με το αδιέξοδο να είναι ορατό περισσότερο από ποτέ οι τραπεζίτες αρχίζουν να κάνουν λογαριασμούς.
Και σύμφωνα με τα όσα πληροφορείται το bankingnews από τραπεζικούς κύκλους ο λογαριασμός μπορεί να φτάσει τα 600-800 εκ ευρώ, μέγεθος που είναι απειλητικό και για τις ίδιες τις τράπεζες.
Και επειδή στην οικονομία τα πράγματα λειτουργούν πολλαπλασιαστικά το ντόμινο που θα προκληθεί μπορεί να κοστίσει πολύ περισσότερα στο σύνολο της οικονομίας επηρεάζοντας το ΑΕΠ.
Χωρίς να θέλουμε να αποδειχτούμε μάντεις κακών δεν θα μας προκαλούσε εντύπωση αν η κατάρρευση Μαρινόπουλου και οι πιθανές παρενέργειες στον ίδιο το Σκλαβενίτη που επιχείρησε να κάνει τον αγοραστή με λεφτά άλλων μπορεί να κοστίσει στο ΑΕΠ πάνω από μισή ποσοστιαία μονάδα, μέγεθος τεράστιο για τη σημερινή οικονομική κατάσταση.
Μπορεί αυτή τη στιγμή όλα αυτά να φαντάζουν θεωρητικά αλλά η υπόθεση Μαρινόπουλου-Σκλαβενίτη μπορεί να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου σε μια τραπεζική αγορά που τα προηγούμενα χρόνια πίστευε εσφαλμένα ότι μπορεί να μεταθέτει εσαεί προβληματικές χρηματοδοτήσεις μέσω εταιρικών μετασχηματισμών.
Στην ουσία σπάει μια πυραμίδα γιατί πολύ απλά είχε ως προϋπόθεση να συνεχιστεί η ανάπτυξη, πράγμα που δεν επιβεβαιώθηκε.
Και όσοι θεωρούν ότι δεν θα αναζητηθούν ευθύνες μάλλον κάνουν λάθος.
Η κυβέρνηση που πανηγύρισε τη συμφωνία θα είναι η πρώτη που θα επιχειρήσει να φορτώσει τις ευθύνες σε τρίτους και να εξαφανίσει τις ευθύνες ενός ανίκανου κράτους να ελέγξει το οτιδήποτε στη λειτουργία των επιχειρήσεων.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ίσως φαντάζει ως λύση σωτηρίας η πώληση της Μαρινόπουλος στο KKR που οι πληροφορίες λένε ότι ενδιαφέρθηκε αλλά βρήκε κλειστές τις πόρτες και πλέον κάνει ανελέητο πόλεμο μέσω Βρυξελλών.
Μπορεί το KKR να μιλά για βαθύ κούρεμα υποχρεώσεων αλλά αποτελεί πλέον ίσως τη μόνη λύση αν ακόμα ενδιαφέρεται πραγματικά.
Και αποτελεί λύση γιατί
πρώτον το δημόσιο απεμπλέκεται από μια υπόθεση που μπορεί να πληρώσει ακριβά,
δεύτερον οι τράπεζες δεν θα υποστούν το όλον της ζημίας,
τρίτον οι προμηθευτές μπορούν να ελπίζουν ότι όχι μόνο θα πάρουν έστω κι ένα μικρό κομμάτι των απαιτήσεών τους αλλά και να συνεχίσουν να έχουν έσοδα από μια πλήρως καθαρή βαρών αλυσίδα και
τέταρτον οι εργαζόμενοι αν όχι όλοι οι περισσότεροι του ομίλου Μαρινόπουλος να συνεχίσουν να έχουν δουλειά.
Άλλωστε μπορεί στο MOU να δίνονταν υποσχέσεις για το μέλλον αλλά κανένας δεν μπορούσε να προεξοφλήσει ότι το νέο σχήμα θα είναι βιώσιμο.
Και αν δεν ήταν τότε η ζημιά θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη.
Νίκος Καρούτζος
nkaroutzos@gmail.com
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών