Είδε τους δύο «αδερφούς» του να αφήνουν την τελευταία τους πνοή και εκείνος να σώνεται από θαύμα. Ο Γιάννης Βαλαώρας εξιστορεί στο BN Sports όσα συνέβησαν το απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου…
Ο λαός λέει πως «όλα είναι γραφτά από την μοίρα…». Μία φράση που καθρεφτίζεται σε καθημερινή βάση και ουκ ολίγοι άνθρωποι το διαψεύδουν. Σίγουρα, αυτό που συνέβη πριν από 42 χρόνια, το επιβεβαιώνει. Απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου του 1979, στο 111ο χλμ. Αθηνών-Λαμίας, κοντά στην Θήβα, το ελληνικό ποδόσφαιρο γίνεται πιο «φτωχό».
Οι Δημήτρης Μουσιάρης και Δημήτης Κουκουλίτσιος αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο, έπειτα από μετωπική σύγκρουση με διερχόμενο λεωφορείο του ΚΤΕΛ. Ο θάνατός τους είναι ακαριαίος, όχι όμως και για τον συνοδηγό του αυτοκινήτου. Ο Γιάννης Βαλαώρας βγαίνει ζωντανός από το τροχαίο και μεταφέρεται στο νοσοκομείο, όπου γίνεται απολύτως καλά.
Η επιβίωσή του ωφελείται σε… θαύμα αν αναλογιστεί κανείς πως τα άλλα δύο άτομα του αυτοκινήτου πέθαναν αμέσως. Ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής και πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Λάρισας, μιλάει αποκλειστικά στο BN Sports για το μοιραίο εκείνο απόγευμα. Τι συνέβη ακριβώς, τι θυμάται από εκείνη την περίοδο και πως αντιμετώπισε το τεράστιο σοκ που υπέστη.
Αναλυτικά είπε:
- Τι θυμάστε από εκείνο το μοιραίο απόγευμα; Πως ξεκίνησαν και έγιναν όλα;
«Εκείνη τη μέρα, το πρωί, ο Δημήτρης ο Μουσιάρης έδινε εξετάσεις για να μπει σε πανεπιστήμιο. Άργησε να τελειώσει και έτσι φύγαμε βιαστικά για την Αθήνα. Τα παιδιά είχαν προπόνηση με την Εθνική Ελπίδων και εγώ θα έμπαινα στο στρατόπεδο γιατί ήμουν φαντάρος. Κάναμε το λάθος και σταματήσαμε να φάμε στα Καμένα Βούρλα. Αυτό και μας καθυστέρησε και μας έκανε να κοιμηθούμε στην διαδρομή. Δεν θυμάμαι πολλά γιατί κοιμόμουν. Δεν τραυματίστηκα σοβαρά, αλλά και μόνο το σοκ που ένιωσα όταν το έμαθα, ήταν αρκετό. Για να καταλάβεις, είχαμε κανονίσει με τα παιδιά να πάμε ένα καλοκαίρι μετά, στην Κω επειδή μου άρεσε. Τελικά, πήγα μόνος μου»
- Πως μάθατε για τον θάνατο των παιδιών;
«Γενικά μου το έκρυβαν. Είχαν συνεννοηθεί οι γιατροί και οι επισκέπτες να είναι κλειστή η τηλεόραση, να μην μπαινοβγαίνουν εφημερίδες και να μην πει κανείς τίποτα. Κάποια στιγμή, ένας που είχε έρθει να μου ευχηθεί περαστικά, μου είπε «εσύ είσαι τυχερός, όχι όπως οι άλλοι». Αυτό με ξάφνιασε πολύ και ρώτησα αμέσως τι είχε συμβεί. Μου έλεγαν πως απλά είχαν σπάσει πόδια, χέρια κλπ. Τελικά, μόλις έφυγα από το νοσοκομείο, μου είπαν πως τα παιδιά σκοτώθηκαν ακαριαία στο τροχαίο. Ήταν τεράστιο το σοκ. Ένιωσα μία σκοτοδίνη. Δεν μπορούσα να πιστέψω τι είχε συμβεί. Ήταν σαν να είμαι σε ταινία»
- Οι συμπαίκτες σας εκείνη την εποχή, πως αντέδρασαν σε αυτό που συνέβη;
«Μου σταθήκαν από την πρώτη στιγμή που πάτησα στο γήπεδο. Ήταν δίπλα μου όλοι και με «αγκάλιασαν» με τον καλύτερο τρόπο. Μου έδειξαν πως πρέπει να συνεχίσω να παλεύω και να σταθώ στα πόδια μου παρά το σοκ. Μπήκα σε έναν ρυθμό, όμως πάντα τους σκεφτόμουν. Έπαιξαν τεράστιο ρόλο όλα τα παιδιά για να επανέλθω»
- Πως ήταν η ζωή σας μετά από αυτό και πως αντιμετωπίζατε το γεγονός πως στα αποδυτήρια δεν ήταν πια εκεί;
«Καταλαβαίνει ο καθένας πως ήταν πολύ δύσκολα όλα. Είμασταν σαν αδέρφια και οι τρεις. Συνέχεια και παντού μαζί. Το ποδόσφαιρο με βοήθησε εξίσου. Ήμουν άρρωστος με το ποδόσφαιρο και μέσα στον αγωνιστικό χώρο μπορούσα να ξεχάσω τα προβλήματά μου. Όσο για τα αποδυτήρια, θυμάμαι που ο προπονητής έλεγε την εντεκάδα και περίμενα να ακούσω Μουσιάρης και Κουκουλίτσιος. Ήταν πολύ περίεργο για εμένα, όπως και στο γήπεδο. Ένιωθα κάπως που δεν τους έβλεπα. Που δεν παίζαμε μαζί πλέον. Όταν έφτιαξα το ξενοδοχείο που έχω εδώ στη Κω, δεν γινόταν να μην έχω κάτι δικό τους. Έτσι, δημιούργησα ένα εκκλησάκι εδώ απέξω, που είναι ο Άγιος Δημήτριος»
- Όταν πήρατε το πρωτάθλημα με την Λάρισα, τους είχατε στο μυαλό σας;
«Το είχα πει όταν πήραμε το κύπελλο το 1985, το ξαναείπα στο πρωτάθλημα του 1988. Και τα δύο, ήταν αφιερωμένα σε αυτά τα δύο παιδιά και όσους έχουν αφήσει την ζωή τους για την Λάρισα. Ποτέ δεν κατάλαβα τι άθλο είχαμε κάνει, μέχρι να σταματήσω την καριέρα μου. Τότε αντιλήφθηκα τι είχαμε πετύχει. Αλλά ότι πήραμε, το είχαμε αφιερώσει σε εκείνους.»
- Σας έρχονται εκείνες οι εικόνες μέχρι και σήμερα;
«Και βέβαια. Θυμάμαι τα πάντα από το συμβάν μέχρι να κοιμηθώ. Πως είμασταν όταν τρώγαμε στα Καμένα Βούρλα, τι φάγαμε, πως φύγαμε. Θυμάμαι όταν περιμέναμε τον Τάκη (Μουσιάρη) για να τελειώσει το μάθημά του, που είμασταν απέξω και ήταν χαρούμενος που είχε πάει καλά. Με αυτά τα παιδιά γενικά βρισκόμασταν συνέχεια. Έμεναν σε εμένα για να πηγαίνουμε μαζί προπόνηση»
- Τι είδους ποδοσφαιριστές ήταν και αν πιστεύετε, πως θα έκαναν μεγάλη καριέρα αν ήταν στην ζωή;
«Ήταν παιχταράδες. Αυτό έχω να πω. Με όλη την σημασία της λέξης. Τεράστια ταλέντα και για εμένα οι κορυφαίοι του ελληνικού ποδοσφαίρου εκείνη την εποχή. Ειδικά ο Μουσιάρης, κόλλαγε την μπάλα στα πόδια και δεν την άφηνε. Αν ζούσαν, αρχικά τώρα θα μιλάγαμε για εκείνους, όπως λέμε για τον Χατζηπαναγή ή τον Παπαϊωάννου. Επίσης, ένα από εμάς τους τρεις, ή δύο, θα είχαμε πάρει σίγουρα μεταγραφή σε άλλη ομάδα, μην σου πω και του εξωτερικού»
Νότης Χάλαρης
www.bnsports.gr
Σχόλια αναγνωστών