Το προτεινόμενο κόστος ξεκινά στα 1.165 δολλάρια ΗΠΑ, που είναι μάλλον “αλμυρό” για επαναληπτικό όπλο (χράπα-χρούπα)
Μόλις πρίν λίγα εικοσιτετράωρα (17.8) η ιστορική φίρμα από τη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ παρουσίασε στο διεθνές κοινό το πρώτο της λειόκανο τουφέκι εδώ και πολλές δεκαετίες.
Η Smith είχε στη δεκαετία του 1980 στη γκάμα της κάποια επαναληπτικά και αυτογεμή τουφέκια προσανατολισμένα στην κυνηγετική αγορά, τα οποία κυρίως εισήγαγε από την Ιαπωνία και την Κορέα.
Το νέο της όπλο αποτελεί μια τελείως διαφορετική πλατφόρμα, φτιαγμένη από την ίδια στην Αμερική.
Το σχεδίασης Bullpup (μπούλπαπ) τουφέκι, εντάσεται στη σειρά Μ&Ρ (Military& Police) που εκπροσωπεί τα προϊόντα με αμυντικό προσανατολισμό.
Παραδοσιακά συνδεμένη με την κατασκευή περιστρόφων, η κραταιά εταιρεία τα τελευταία χρόνια έχει επεκτείνει τη σειρά ΜΡ σε αποκρύψιμα πιστόλια οπλοφορίας, ημιαυτόματα τυφέκια τύπου AR15 (ΜΡ15) και τώρα με το ΜΡ12, μπαίνει στο χώρο των “αμυντικών” λειόκανων).
Το προτεινόμενο κόστος ξεκινά στα 1.165 δολλάρια ΗΠΑ, που είναι μάλλον “αλμυρό” για επαναληπτικό όπλο (χράπα-χρούπα).
Φτιαγμένο για “φασαρίες”
Με κάνη 48 εκατοστών και μήκος που μόλις αγγίζει τα 70 εκατοστά, το ΜΡ12 είναι φανερό πως σχεδιάστηκε για να προσφέρει την ισχύ πυρός του φυσιγγίου cal. 12 μέσα από ένα πολύ συμπαγές “πακέτο”.
Μπορεί στην Ευρώπη να θεωρούμε τα λειόκανα κατεξοχήν όπλα σπορ και κυνηγίου, στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού όμως, υπάρχει μια ισχυρή παράδοση χρήσης τους για οικιακή άμυνα και αστυνομικές επιχειρήσεις.
Το μικρό μήκος είναι σημαντικός παράγοντας σε τέτοιες περιπτώσεις.
Το βάρος όμως και παρά την εκτεταμένη χρήση πλαστικού στο εξωτερικό σασί, το μοχλό όπλισης και το κοντάκιο φτάνει τα 3,7 κιλά.
Αυτό πριν αρχίσει κανείς να προσθέτει φυσίγγια, εκ των οποίων οι διπλοί σωλήνες αποθήκης του τουφεκιού χωρούν ως και 14 (!).
Για την ακρίβεια, καθεμιά από τις δύο παράλληλες αποθήκες που προσαρμόζονται κάτω από την κάνη χωρά έξι φυσίγια μάγκνουμ (μήκους 76mm) ή επτά από τα βραχύτερα των 70mm.
Η κάθε αποθήκη διαθέτει τη δική της πύλη τροφοδοσίας και διακόπτες πάνω στον κορμό επιλέγουν από ποιά πλευρά τροφοδοτείται η θαλάμη κάθε φορά.
Αυτή η δυνατότητα ανοίγει επιλογές αφού για παράδειγμα ο χρήστης μπορεί να γεμίσει την αριστερή αποθήκη με λαστιχένια μη θανατηφόρα βλήματα και τη δεξιά με ψήφους, ώστε να ανταποκριθεί ανάλογα με την απειλή που εκτυλίσεται στο σπίτι του.
Έξυπνα σκεπτόμενοι στη S&W σχεδίασαν τις κάνες τους ώστε να δέχονται βιδωτά τσοκ τύπου Remington.
Έτσι εξασφαλίζεται μια τεράστια γκάμα από συμβατά τσοκ για το νέο όπλο.
Σχεδιασμός Bullpup
Το δεύτερο σημείο ενδιαφέροντος στα τεχνικά χαρακτηριστικά του ΜΡ12 είναι η διάταξη Bullpup με τη σκανδάλη και τη χειρολαβή να έπονται του κλείστου όπως βλέπουμε το όπλο από την πλευρά του χειριστή.
Αυτή η διαρύθμιση μειώνει το συνολικό μήκος κατά 30-35 εκατοστά σε σχέση με ένα συμβατικό τουφέκι, εξ’ ου και το μικρό μήκος του όπλου.
Δεν είναι άμοιρη άλλων προβλημάτων όμως, το κυριότερο από τα οποία είναι η έλλειψη εργονομίας.
“Θυσιάζοντας” το κοντάκι και τοποθετώντας τη σκανδάλη πέρα από το κλείστρο, η κατασκευή αποκτά περίεργη αίσθηση βάρους και απαιτεί δύσκολους και αφύσικους χειρισμούς για να επανεγεμιστεί το όπλο ή να λυθούν εμπλοκές.
Στο ενημερωτικό βίντεο που κυκλοφόρησε η S&W δείχνει, πως η ενδεδειγμένη τακτική για γέμισμα της αποθήκης είναι να γυριστεί το όπλο ανάποδα, ώστε να υπάρχει οπτική επαφή με τις εισόδους.
Παράλληλα απαιτούνται δύο ελεύθερα χέρια (ένα για να εισάγει τα φυσίγγια και το άλλο για να χειρίζεται τους διακόπτες στην αποθήκη που έχουν και το ρόλο “στοπ” των φυσιγγίων).
Εξυπακούεται ότι αυτή η διαδικασία δε μπορεί να γίνει εν κινήσει ή βιαστικά.
Προφανώς για αυτό το λόγο το ΜΡ12 εξοπλίζεται με δύο αποθήκες και χωρητικότητα ως 14 φυσιγγίων.
Όμως το σχεδιαστικό μειονέκτημα παραμένει.
Ακόμη πιο περίπλοκη είναι η διαδικασία απόρριψης ενός ελλατωματικού φυσιγγίου.
Ενώ σε ένα συμβατικό όπλο μια κίνηση του μηχανισμού (με έλξη του ξυστού ή του μοχλού όπλισης αρκεί, στο ΜΡ12 η περιγραφόμενη διαδικασία περιλαμβάνει “ξεκλείδωμα” του κοντακίου από τον κυρίως κορμό, ώστε να δημιουργηθεί ο απαραίτητος χώρος για να απορριφθεί το σφηνωμένο ελλατωματικό φυσίγγιο.
Με δεδομένο το κοινό στο οποίο απευθύνεται το συγκεκριμένο λειόκανο, αυτά τα σημεία προβληματίζουν.
Προσθήκη παρελκομένων
Ακολουθώντας το δρόμο των στρατιωτικού τύπου όπλων όπως το AR15, οι κατασκευαστές φροντίζουν να προσθέτουν πάνω στα νέα μοντέλα τους συστήματα ραγών picatinny (αρχική ονομασία Mil 1913) που σχεδιάστηκαν για να αναρτούν φακούς, λέηζερ και λοιπά στόχαστρα οι επαγγελματίες πολεμιστές.
Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι εξ ημών “έπαιζαν πόλεμο” μικροί.
Όμως το να βαρυφορτώνει κανείς ράγες mil 1913 και υποδοχές M LOK σε ένα όπλο που πρέπει να είναι ελαφρύ και βολικό για οικιακή άμυνα, μοιάζει με ιδέα κάποιου πιτσιρικά στο τμήμα μάρκετινγκ της Smith που έχει χειριστεί όπλα μόνο στο Fortnite.
Οι δεκάδες ακμές και γωνίες που σχηματίζουν οι ράγες, τα “μπιχλιμπίδια” που ο κάτοχος θα μπεί στον πειρασμό να τοποθετήσει και η εμπρόσθια χειρολαβή που εξέχει κάτω από το μηχανισμό όπλισης στην πάπια είναι σίγουρες “παγίδες”.
Πέρα από το βάρος που προσθέτουν όλα τα παραπάνω, αργά ή γρήγορα θα πιαστούν στο ρουχισμό του χειριστή, θα μαγκώσουν κόντρα σε κάποιο έπιπλο και θα φρακάρουν σε κάσωμα πόρτας τη στιγμή που προσπαθεί να διασχίσει το επικίνδυνο άνοιγμα.
Επιπρόσθετα, η έλλειψη κοντακίου φέρνει την κορυφή του όπλου χαμηλά σε σχέση με τα μάτια του χρήστη.
Οπότε η μόνη λύση για να σημαδεύει είναι η τοποθέτηση οπτικού red dot ή πτυσσόμενων στοχάστρων μεγάλου ύψους.
Αμφότερα σημαίνουν περισσότερες ακμές, βάρος και επιπλέον κόστος.
Εκτίμηση
Το ΜΡ12 δείχνει μια πρόσφατη τάση για εξερεύνηση της ιδέας του Bullpup στα λειόκανα τουφέκια.
Το είδαμε πρόσφατα στο άρθρο για το Kel Tec KSG7 που παρουσιάστηκε από το GUN ROOM.
Το ΜΡ12 κάνει το Kel Tec να φαίνεται καλή ιδέα!
Αν μη τι άλλο είναι φθηνότερο, ελαφρότερο και λιγότερο πολύπλοκο.
Η μόδα των λειόκανων bullpup που ξεπετάγονται τα τελευταία χρόνια ενισχύθηκε από την παρουσία του τουρκικού UTS 15, του ισραηλίτικου Tavor 12 και τώρα του ΜΡ12. Όλα αυτά τα σχέδια υπερπροβάλουν το πλεονέκτημα του μικρού μήκους, το όποίο είναι τελικά και το μοναδικό σε μια σωρεία “συμβιβασμών” που απαιτούνται για την επίτευξη του.
Δυστυχώς -και αυτή είναι μιά από τις λίγες φορές που εκφράζουμε ευθέως τη γνώμη μας- είναι μια κακή ιδέα που δοκιμάστηκε και στο παρελθόν.
Και τότε απέτυχε.
Μια και είστε στο ίντερνετ, μπείτε στον κόπο να ψάξετε τα Hi Standard model 10, Mossberg 500 Bullpup και Pancor JACKHAMMER.
Είναι τρία “πρωτοποριακά” λειόκανα που οι περισσότεροι αγνοούν… φαντάζομαι ότι σε λίγα χρόνια και το ΜΡ12 θα τα συντροφεύει.
www.bankingnews.gr
Η Smith είχε στη δεκαετία του 1980 στη γκάμα της κάποια επαναληπτικά και αυτογεμή τουφέκια προσανατολισμένα στην κυνηγετική αγορά, τα οποία κυρίως εισήγαγε από την Ιαπωνία και την Κορέα.
Το νέο της όπλο αποτελεί μια τελείως διαφορετική πλατφόρμα, φτιαγμένη από την ίδια στην Αμερική.
Το σχεδίασης Bullpup (μπούλπαπ) τουφέκι, εντάσεται στη σειρά Μ&Ρ (Military& Police) που εκπροσωπεί τα προϊόντα με αμυντικό προσανατολισμό.
Παραδοσιακά συνδεμένη με την κατασκευή περιστρόφων, η κραταιά εταιρεία τα τελευταία χρόνια έχει επεκτείνει τη σειρά ΜΡ σε αποκρύψιμα πιστόλια οπλοφορίας, ημιαυτόματα τυφέκια τύπου AR15 (ΜΡ15) και τώρα με το ΜΡ12, μπαίνει στο χώρο των “αμυντικών” λειόκανων).
Το προτεινόμενο κόστος ξεκινά στα 1.165 δολλάρια ΗΠΑ, που είναι μάλλον “αλμυρό” για επαναληπτικό όπλο (χράπα-χρούπα).
Φτιαγμένο για “φασαρίες”
Με κάνη 48 εκατοστών και μήκος που μόλις αγγίζει τα 70 εκατοστά, το ΜΡ12 είναι φανερό πως σχεδιάστηκε για να προσφέρει την ισχύ πυρός του φυσιγγίου cal. 12 μέσα από ένα πολύ συμπαγές “πακέτο”.
Μπορεί στην Ευρώπη να θεωρούμε τα λειόκανα κατεξοχήν όπλα σπορ και κυνηγίου, στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού όμως, υπάρχει μια ισχυρή παράδοση χρήσης τους για οικιακή άμυνα και αστυνομικές επιχειρήσεις.
Το μικρό μήκος είναι σημαντικός παράγοντας σε τέτοιες περιπτώσεις.
Το βάρος όμως και παρά την εκτεταμένη χρήση πλαστικού στο εξωτερικό σασί, το μοχλό όπλισης και το κοντάκιο φτάνει τα 3,7 κιλά.
Αυτό πριν αρχίσει κανείς να προσθέτει φυσίγγια, εκ των οποίων οι διπλοί σωλήνες αποθήκης του τουφεκιού χωρούν ως και 14 (!).
Για την ακρίβεια, καθεμιά από τις δύο παράλληλες αποθήκες που προσαρμόζονται κάτω από την κάνη χωρά έξι φυσίγια μάγκνουμ (μήκους 76mm) ή επτά από τα βραχύτερα των 70mm.
Η κάθε αποθήκη διαθέτει τη δική της πύλη τροφοδοσίας και διακόπτες πάνω στον κορμό επιλέγουν από ποιά πλευρά τροφοδοτείται η θαλάμη κάθε φορά.
Αυτή η δυνατότητα ανοίγει επιλογές αφού για παράδειγμα ο χρήστης μπορεί να γεμίσει την αριστερή αποθήκη με λαστιχένια μη θανατηφόρα βλήματα και τη δεξιά με ψήφους, ώστε να ανταποκριθεί ανάλογα με την απειλή που εκτυλίσεται στο σπίτι του.
Έξυπνα σκεπτόμενοι στη S&W σχεδίασαν τις κάνες τους ώστε να δέχονται βιδωτά τσοκ τύπου Remington.
Έτσι εξασφαλίζεται μια τεράστια γκάμα από συμβατά τσοκ για το νέο όπλο.
Σχεδιασμός Bullpup
Το δεύτερο σημείο ενδιαφέροντος στα τεχνικά χαρακτηριστικά του ΜΡ12 είναι η διάταξη Bullpup με τη σκανδάλη και τη χειρολαβή να έπονται του κλείστου όπως βλέπουμε το όπλο από την πλευρά του χειριστή.
Αυτή η διαρύθμιση μειώνει το συνολικό μήκος κατά 30-35 εκατοστά σε σχέση με ένα συμβατικό τουφέκι, εξ’ ου και το μικρό μήκος του όπλου.
Δεν είναι άμοιρη άλλων προβλημάτων όμως, το κυριότερο από τα οποία είναι η έλλειψη εργονομίας.
“Θυσιάζοντας” το κοντάκι και τοποθετώντας τη σκανδάλη πέρα από το κλείστρο, η κατασκευή αποκτά περίεργη αίσθηση βάρους και απαιτεί δύσκολους και αφύσικους χειρισμούς για να επανεγεμιστεί το όπλο ή να λυθούν εμπλοκές.
Στο ενημερωτικό βίντεο που κυκλοφόρησε η S&W δείχνει, πως η ενδεδειγμένη τακτική για γέμισμα της αποθήκης είναι να γυριστεί το όπλο ανάποδα, ώστε να υπάρχει οπτική επαφή με τις εισόδους.
Παράλληλα απαιτούνται δύο ελεύθερα χέρια (ένα για να εισάγει τα φυσίγγια και το άλλο για να χειρίζεται τους διακόπτες στην αποθήκη που έχουν και το ρόλο “στοπ” των φυσιγγίων).
Εξυπακούεται ότι αυτή η διαδικασία δε μπορεί να γίνει εν κινήσει ή βιαστικά.
Προφανώς για αυτό το λόγο το ΜΡ12 εξοπλίζεται με δύο αποθήκες και χωρητικότητα ως 14 φυσιγγίων.
Όμως το σχεδιαστικό μειονέκτημα παραμένει.
Ακόμη πιο περίπλοκη είναι η διαδικασία απόρριψης ενός ελλατωματικού φυσιγγίου.
Ενώ σε ένα συμβατικό όπλο μια κίνηση του μηχανισμού (με έλξη του ξυστού ή του μοχλού όπλισης αρκεί, στο ΜΡ12 η περιγραφόμενη διαδικασία περιλαμβάνει “ξεκλείδωμα” του κοντακίου από τον κυρίως κορμό, ώστε να δημιουργηθεί ο απαραίτητος χώρος για να απορριφθεί το σφηνωμένο ελλατωματικό φυσίγγιο.
Με δεδομένο το κοινό στο οποίο απευθύνεται το συγκεκριμένο λειόκανο, αυτά τα σημεία προβληματίζουν.
Προσθήκη παρελκομένων
Ακολουθώντας το δρόμο των στρατιωτικού τύπου όπλων όπως το AR15, οι κατασκευαστές φροντίζουν να προσθέτουν πάνω στα νέα μοντέλα τους συστήματα ραγών picatinny (αρχική ονομασία Mil 1913) που σχεδιάστηκαν για να αναρτούν φακούς, λέηζερ και λοιπά στόχαστρα οι επαγγελματίες πολεμιστές.
Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι εξ ημών “έπαιζαν πόλεμο” μικροί.
Όμως το να βαρυφορτώνει κανείς ράγες mil 1913 και υποδοχές M LOK σε ένα όπλο που πρέπει να είναι ελαφρύ και βολικό για οικιακή άμυνα, μοιάζει με ιδέα κάποιου πιτσιρικά στο τμήμα μάρκετινγκ της Smith που έχει χειριστεί όπλα μόνο στο Fortnite.
Οι δεκάδες ακμές και γωνίες που σχηματίζουν οι ράγες, τα “μπιχλιμπίδια” που ο κάτοχος θα μπεί στον πειρασμό να τοποθετήσει και η εμπρόσθια χειρολαβή που εξέχει κάτω από το μηχανισμό όπλισης στην πάπια είναι σίγουρες “παγίδες”.
Πέρα από το βάρος που προσθέτουν όλα τα παραπάνω, αργά ή γρήγορα θα πιαστούν στο ρουχισμό του χειριστή, θα μαγκώσουν κόντρα σε κάποιο έπιπλο και θα φρακάρουν σε κάσωμα πόρτας τη στιγμή που προσπαθεί να διασχίσει το επικίνδυνο άνοιγμα.
Επιπρόσθετα, η έλλειψη κοντακίου φέρνει την κορυφή του όπλου χαμηλά σε σχέση με τα μάτια του χρήστη.
Οπότε η μόνη λύση για να σημαδεύει είναι η τοποθέτηση οπτικού red dot ή πτυσσόμενων στοχάστρων μεγάλου ύψους.
Αμφότερα σημαίνουν περισσότερες ακμές, βάρος και επιπλέον κόστος.
Εκτίμηση
Το ΜΡ12 δείχνει μια πρόσφατη τάση για εξερεύνηση της ιδέας του Bullpup στα λειόκανα τουφέκια.
Το είδαμε πρόσφατα στο άρθρο για το Kel Tec KSG7 που παρουσιάστηκε από το GUN ROOM.
Το ΜΡ12 κάνει το Kel Tec να φαίνεται καλή ιδέα!
Αν μη τι άλλο είναι φθηνότερο, ελαφρότερο και λιγότερο πολύπλοκο.
Η μόδα των λειόκανων bullpup που ξεπετάγονται τα τελευταία χρόνια ενισχύθηκε από την παρουσία του τουρκικού UTS 15, του ισραηλίτικου Tavor 12 και τώρα του ΜΡ12. Όλα αυτά τα σχέδια υπερπροβάλουν το πλεονέκτημα του μικρού μήκους, το όποίο είναι τελικά και το μοναδικό σε μια σωρεία “συμβιβασμών” που απαιτούνται για την επίτευξη του.
Δυστυχώς -και αυτή είναι μιά από τις λίγες φορές που εκφράζουμε ευθέως τη γνώμη μας- είναι μια κακή ιδέα που δοκιμάστηκε και στο παρελθόν.
Και τότε απέτυχε.
Μια και είστε στο ίντερνετ, μπείτε στον κόπο να ψάξετε τα Hi Standard model 10, Mossberg 500 Bullpup και Pancor JACKHAMMER.
Είναι τρία “πρωτοποριακά” λειόκανα που οι περισσότεροι αγνοούν… φαντάζομαι ότι σε λίγα χρόνια και το ΜΡ12 θα τα συντροφεύει.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών