Από όλα τα όπλα του Β’ παγκοσμίου πολέμου, το σιγασμένο τυφέκιο που σχεδίασε ο William DeLilsle είναι το εξωτικότερο.
Μόνο 167 αντίγραφα του κατασκευάστηκαν για τους κομμάντος και πράκτορες που έδρασαν στην Ευρώπη.
Ανοθόδοξος πόλεμος
Το 1943 το Ηνωμένο Βασίλειο πολεμούσε κατά του γερμανικού ράϊχ το οποίο ακόμη κατείχε τα εδάφη της ηπειρωτικής Ευρώπης. Μη έχοντας σταθερές βάσεις στην ευρωπαϊκή ενδοχώρα, οι βρετανοί ήταν αναγκασμένοι να καταφεύγουν σε επιδρομές κατα μήκος των γαλλικών ακτών και των Κάτω Χωρών.
Αυτή η στρατηγική απαιτούσε τη δημιουργία μικρών μονάδων κομμάντος, αντισυμβατικών δυνάμεων που επιχειρούσαν καταστροφές των γερμανικών υποδομών με βάση τον αιφνιδιασμό. Σύντομα κατέστη προφανές ότι αυτοί οι αντισυμβατικοί στρατιώτες, χρειάζονταν και εξειδικευμένο εξοπλισμό. 
Ψηλά στις προτεραιότητες της διοίκησης Combined Operation Executive, η οποία επέβλεπε τις μονάδες κομμάντο ήταν η απόκτηση σιγασμένων όπλων. Ήταν απαραίτητα για εξουδετέρωση φρουρών στις εγκαταστάσεις (λιμάνια, εργοστάσια, αποθήκες πολεμικού υλικού, αεροδρόμια, κλπ.) που θα δέχονταν τις “επισκέψεις” των καταδρομέων. Ο ταγματάρχης Λόρδος Malcolm Campbell (Μάλκολμ Κάμπελ) προώθησε το σχέδιο ενός γνωστού του μηχανολόγου και κυνηγού, του William Godfray De Lisle (Γουίλιαμ Γκόντφρυ Ντε Λιλ), ο οποίος είχε κατασκευάσει μια σιγασμένη καραμπίνα διαμετρήματος .22. Το χρησιμοποιούσε για να συμπληρώνει το οικογενειακό τραπέζι με κρέας μικρών θηραμάτων στη δύσκολη εκείνη εποχή.
Ο στρατός πειραματιζόταν με μια σιγασμένη εκδοχή του οπλοπολυβόλου STEN με ανάμικτα αποτελέσματα. Ο De Lisle συναρμολόγησε τα πρώτα 17 πρωτότυπα της επαναληπτικής καραμπίνας του με τη βοήθεια των τεχνιτών στην αγγλική FORD Motor Company, η οποία είχε επιταχθεί για τις ανάγκες του πολέμου. Συγκρινόμενα με τα STEN, πέτυχαν μεγαλύτερη μείωση θορύβου, καλύτερη συγκέντρωση βολών και περίπου την ίδια αξιοπιστία, λειτουργώντας σωστά για 5.000 βολές πριν απαιτηθεί καθαρισμός και συντήρηση. Έτσι στις 16 Νοεμβρίου 1943, το βρετανικό υπουργείο άμυνας υπέγραψε σύμβαση για την κατασκευή 500 “σιωπηλών τυφεκίων” De Lisle.
Για λόγους κόστους, το τουφέκι (από τεχνική άποψη κατατάσεται στις αραβίδες) βασίστηκε σε υπάρχοντα κατά το δυνατόν όπλα. Ο οπίσθιος κορμός προήλθε από απενεργοποιημένα Lee-Enfield Νο1 Μκ3. Το κλείστρο τροποποιήθηκε ώστε αντί για .303 να λειτουργεί με φυσίγγια .45ACP τα οποία είναι υποηχητικά. Το κανάλι του γεμιστήρα κλείστηκε με ένα κομμάτι ξύλου ώστε να συγκρατεί το γεμιστήρα από το πιστόλι 1911. Η κάνη μήκους 18cm προήλθε από υποπολυβόλο Μ1.
Αυτά τα ετερόκλητα απάρτια συναρμολογούνταν πάνω σε ένα σιγαστήρα (έμπνευσης του De Lisle) αποτελούμενο από ένα σωλήνα μήκους 38 και διαμέτρου 5 εκατοστών. Αρχικά οι σωλήνες ήταν ατσάλινοι αλλά αντικαταστάθηκαν από αλουμινένιους για λιγότερο βάρος. Εντός, μια σειρά από διαφράγματα επιβράδυνε και έψυχε τα αέρια της πυροδότησης, μειώνοντας έτσι την ηχητική υπογραφή του πυροβολισμού. Στην κορυφή του σωλήνα στηριζόταν ένα σετ σκοπευτικών με βαθμονόμηση μεταξύ 50 και 200 γυαρδών.
Επειδή το όπλο ήταν επαναληπτικό, δεν υπήρχε δευτερεύον θόρυβος από την κίνηση του μηχανισμού (όπως πχ. στο STEN) καθιστώντας το εντελώς “σιωπηλό΅ πέρα από τα 50 μέτρα. Ακόμη και ο μοχλός του κινητού ουραίου καλυπτόταν από ένα κομμάτι πλαστικού, ώστε κατά την όπλιση να μην έρχεται σε επαφή με τον κορμό και προκαλεί μεταλλικούς θορύβους. 
Οι κομμάντος δοκίμασαν τα τροποποιημένα τυφέκια σε επιδρομές με καλά αποτελέσματα. Η λειτουργία τους ήταν γνωστή λόγω του Lee-Enfield. Η βαρειά βολίδα .45 ήταν αποτελεσματική στις αποστάσεις που το χρησιμοποιούσαν και η σχεδίαση αποδείχτηκε ανθεκτική και εύκολο να συντηρηθεί. Όμως δεν έμελλε ποτέ να παραλάβουν τα 500 όπλα του συμβολαίου με τη FORD. Ψηλά στην ιεραρχία, το πολεμικό συμβούλιο του πρωθυπουργού Churchill (Τσώρτσιλ) αποφάσισε στις αρχές του 1944 την εισβολή στην Ευρώπη. Οι καταδρομικές επιθέσεις των μονάδων κομμάντο διατηρούσαν τους Γερμανούς κατά μήκος των ακτών σε εγρήγορση και τους ανάγκαζαν να βελτιώνουν την παράκτια άμυνα. Έστρεψαν λοιπόν τους άνδρες αυτούς σε ρόλους επίλεκτου πεζικού που θα λάμβανε μέρος στη μαζική απόβαση. Οι αραβίδες του De Lisle δεν ήταν πλέον απαραίτητες. 130 είχαν ήδη παραδοθεί στο στρατό και με τα διαθέσιμα ανταλλακτικά συναρμολογήθηκαν άλλες 37, πριν τερματιστεί το πρόγραμμα. Μεταξύ των σπάνιων αυτών όπλων υπάρχει και το μοναδικό πρωτότυπο με αναδιλούμενο κοντάκι. Τα 50 τελευταία τουφέκια προορίζονταν για αλεξιπτωτιστές, οπότε υπήρχε ανάγκη για μικρότερο μήκος.
Κάποιες χρησιμοποιήθηκαν από τους πράκτορες της SOE σε αποστολές “εξουδετέρωσης” στελεχών και συμμάχων των ναζί και αργότερα βρέθηκαν στη Μπούρμα και την Μαλαισία στα χέρια των Special Air Service. Σύμφωνα με μαρτυρίες, οι SAS τις διατήρησαν σε υπηρεσία μέχρι και τη δεκαετία του 1980, εξουδετερώνοντας σκύλους και φρουρούς της αργεντίνικης δύναμης στα νησιά Φώκλαντ.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών