To 1907 η Smith & Wesson παρουσίασε αυτό που αναγνωρίζεται ως ο “προπάτορας” των μεγάλων περιστρόφων διπλής ενέργειας.
Δίνοντας έμφαση σε μια νέα εποχή βιομηχανίας και τεχνολογίας, το ονόμασαν New Century (Νέος Αιώνας).
Μαζί ήρθε το νέο, ισχυρό διαμέτρημα .44 Special.
Ο ενισχυμένος σκελετός έφερνε το βάρος στα σχεδόν 1.100 γραμμάρια.
Μεταξύ των συλλεκτών έμεινε γνωστό ως “Πρώτο Μοντέλο” και “Τριπλό Κλείδωμα” (Triple Lock) λόγω ενός έξτρα κλειδιού που ασφάλιζε το βραχίονα του μύλου (βυκίου) πάνω στο σκελετό.
Το άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ήταν πως η ράβδος του εξωστήρα -για πρώτη φορά σε περίστροφο- περιέχονταν μέσα σε ένα κάλυμμα, στο κάτω μέρος της κάνης.
Κόστιζε εικοσιένα δολλάρια το 1910, σχεδόν ένα μισθό της εποχής.
Στον Α’ Παγκόσμιο
Με τις εχθροπραξίες να μαίνονται στην Ευρώπη, οι Βρετανοί στράφηκαν στις ΗΠΑ για εξοπλισμούς.
To 1915 παρήγγειλαν στη Smith Wesson 15.000 περίστροφα New Century στο διαμέτρημα .455 Webbley που χρησιμοποιούσε ο στρατός τους.
Διέθεταν σταθερά σκοπευτικά ώστε να αντέχουν την κακομεταχείριση. Μετά τη χρήση των πρώτων πέντε χιλιάδων στο Δυτικό Μέτωπο, ανακάλυψαν ότι το κάλυμμα του εξωστήρα μπορούσε να γεμίσει εύκολα με λάσπη, καθιστώντας το όπλο προσωρινά άχρηστο. Απαίτησαν την αφαίρεση του, όπως και την απάλειψη του τρίτου κλειδιού στο βυκίο.
Έτσι προέκυψε το “Δεύτερο Μοντέλο”.
Στο μεταξύ ο Αμερικανικός Στρατός μπήκε επίσης στο Μεγάλο Πόλεμο ενάντια στους Γερμανούς.
Έχοντας υιοθετήσει το πιστόλι Colt M1911 λίγα χρόνια πριν, βρέθηκαν σε δεινή θέση: η παραγωγή δεν κάλυπτε τις ανάγκες της εκστρατείας και η επέκταση της γραμμής ήταν χρονοβόρα. Ερευνήθηκε η πιθανότητα συνδυασμού περιστρόφων, για τα οποία υπήρχε περίσεια παραγωγικής ικανότητα με το φυσίγγιο του Μ1911.
Το πρόβλημα ήταν πως το νέο πυρομαχικό (αφού προοριζόταν για τροφοδοσία από γεμιστήρα) δε διέθετε δακτύλιο για την συγκράτηση του από τις θαλάμες στο μύλο του περιστρόφου. Ήταν αδύνατο λοιπόν να συγκρατηθεί σε αυτές ή να απορριφθεί με αξιοπιστία μετά τη βολή.
Οι μηχανικοί της Smith σε συνεργασία με το κρατικό εργοστάσιο Springfield Armory βρήκαν μια φθηνή λύση.
Ένα ατσάλινο έλασμα το οποίο εφαρμόζει στην εγκοπή του κάλυκα που χρησιμοποιεί ο εξολκέας του πιστολιού. Ονομάστηκε “Moon Clip” γιατί αρχικά είχε σχήμα μισοφέγγαρου και συγκρατούσε τρία φυσίγγια μαζί. Με δύο κλιπς ο στρατιώτης μπορούσε να γεμίσει ένα εξάσφαιρο περίστροφο.
Αργότερα παρουσιάστηκαν και ελάσματα με έξι θέσεις. Ο εξωστήρας των περιστρόφων έσπρωχνε το έλασμα, αδειάζοντας ταυτόχρονα και τις έξι θαλάμες.
Η Smith & Wesson τροποποίησε το .”Δεύτερο Μοντέλο” New Century ώστε να δέχεται φυσίγγια .45ACP. Διέθεταν κάνες μήκους 5,5 ιντσών (14 εκατοστά) και ένα κρίκο στη λαβή για να δένονται με κορδόνι. Το “νέο” περίστροφο ονομάστηκε Μ1917 και μπήκε σε υπηρεσία ως δευτερεύον στάνταρ.
Σκληροτράχηλη ποιότητα
Ξεκινώντας από το Σεπτέμβριο του 1917, 150.000 αντίγραφα φτιάχτηκαν για τις ανάγκες της πολεμικής προσπάθειας.
Το 1937 το κράτος της Βραζιλίας παράγγειλε 25.000 αντίγραφα του ίδιου ακριβώς όπλου για τις αστυνομικές και στρατιωτικές του δυνάμεις.
Oι ΗΠΑ αγόρασαν άλλα 210.886 μοντέλα Μ1917 κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου.
Πολλά από αυτά καθώς και αγγλικά αποθέματα σε διαμέτρημα .455 Webbley βρίσκονται ακόμη στη διεθνή αγορά μεταχειρισμένων.
Χαίρουν εκτίμησης γιατί είναι κατασκευασμένα σε μια εποχή που η τεχνογνωσία παραγωγής περιστρόφων βρισκόταν στο απώγειο.
Η εξοικονόμηση κόστους στην κατασκευή τους προήλθε από το φινίρισμα.
Έτσι για παράδειγμα τα στρατιωτικά Μ1917 βάφονταν με ματ φωσφάτωση αντί της λαμπερής βαφής αλάτων των πολιτικών New Century και διέθεταν λείες ξύλινες λαβές αντί των πολυτελών με το χρυσό θυρεό της S&W. Κάτω από την επιφάνεια όμως, η ακρίβεια και η μηχανική αρτιότητα ήταν η μέγιστη που μπορούσε να υπάρξει.
Δεν είναι περίεργο που υποδείγματα ηλικίας 100 χρόνων λειτουργούν άψογα σήμερα.
Στο “Κυνήγι της Χαμένης Κιβωτού”
Ίσως για αυτό ο George Lukas (Τζόρτζ Λούκας) όταν έγραφε την πρώτη ταινία, όπλισε τον αρχαιολόγο Ιντιάνα Τζόουνς με ένα Smith M1917.
Η ιστορία τοποθετείται στο 1936, εικοσιπέντε χρόνια μετά την υιοθέτηση του φυσιγγίου .45 ACP από τον αμερικανικό στρατό, οπότε θα ήταν άμεσα διαθέσιμο παντού.
Ένας τέτοιος τυχοδιώκτης χρειάζεται ένα αξιόπιστο και ισχυρό όπλο για προστασία κατά τις συναναστροφές του με μυστικές κοινωνίες, ναζί που αναζητούν την κιβωτό της Διαθήκης και φυλές αγρίων.
Όπως λέει και ο ίδιος ο Τζόουνς (Χάρρισον Φόρντ) στο συνάδελφο του Μπρόντυ: “Ξέρεις τι προσεκτικός τύπος είμαι”, ενώ ταυτόχρονα βάζει το σαρανταπεντάρι περίστροφο στη βαλίτσα του.
Στο συγκεκριμένο όπλο η κάνη έχει κοντύνει στα 11 εκατοστά και διαθέτει μικρότερο στόχαστρο.
Αργότερα το χρησιμοποιεί στο Κάιρο για να εξουδετερώσει ένα γιγαντόσωμο μαυροφορεμένο πολεμιστή που κραδαίνει μια σπάθα.
Ένα ωραίο ανέκδοτο από αυτή τη σκηνή (η οποία στην πραγματικότητα γυρίστηκε στην Τυνησία), είναι πως αρχικά είχε σχεδιαστεί ως μια “πάλη” αρκετών λεπτών.
Όμως ο Χάρρισον Φόρντ υπέφερε από γαστεντερίτιδα λόγω μολυσμένου νερού και υψηλό πυρετό. Ο ιδρώτας που φαίνεται στην οθόνη είναι αποτέλεσμα της κατάστασης του. Έτσι συνεννοήθηκε με το διευθυντή φωτογραφίας και το στάντμαν, απλά να τον “πυροβολήσει” και να λήξει σε τρία δευτερόλεπτα!
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών