Ο σχεδιασμός της απόβασης στην Κρήτη το 1941 (επιχείρηση “Ερμής”), θα είχε ως κύριο σκέλος την αεραπόβαση
Η γερμανική αεροπορία Luftwaffe διατηρούσε τη δική της ελίτ δύναμη αλεξιπτωτιστών τους Fallschirmjäger.
Όντας υπό τη διοίκηση του Χέρμαν Γκέρινγκ έπαιξαν μεγάλο ρόλο για το πρεστίζ του υψηλόβαθμου ναζί.
Ο Γκέρινγκ - αρχηγός της αεροπορίας και ανάμεσα στους δελφίνους του Χίτλερ - προσπάθησε να επιβάλλει τη χρήση αερομεταφερόμενων στρατιωτών σε επιχειρήσεις.
Mε δική του παρέμβαση ο σχεδιασμός της απόβασης στην Κρήτη το 1941 (επιχείρηση “Ερμής”), θα είχε ως κύριο σκέλος την αεραπόβαση.
Το δόγμα των αλεξιπτωτιστών προέβλεπε πως οι στρατιώτες προσγειώνονταν στη ζώνη ρίψης οπλισμένοι μόνο με πιστόλια και χειροβομβίδες.
Αυτό διότι τα γερμανικής σχεδίασης αλεξίπτωτα δεν μπορούσαν να μεταφέρουν μεγάλο βάρος και οι άνδρες έφταναν στο έδαφος με το πρόσωπο εμπρός ώστε να προσγειωθούν με τα χέρια και τα γόνατα.
Τα κύρια όπλα (τυφέκια, υποπολυβόλα, αντιαρματικά) πακετάρονταν μέσα σε κάνιστρα που έπεφταν ξεχωριστά.
Στην Κρήτη, ο άνεμος τους διασκόρπισε μακρυά από το βαρύ οπλισμό, με αποτέλεσμα να σφαγιαστούν από την Αντίσταση.
Εξειδικευμένες ανάγκες
Μετά την αποτυχία της Κρήτης οι αλεξιπτωτιστές άρχισαν να αναζητούν λύση ώστε να αυξηθεί η ισχύς πυρός στις μικρές ομάδες τους.
Μέχρι τότε χρησιμοποιούσαν τον τυποποιημένο οπλισμό του στρατού ήτοι επαναληπτικά τυφέκια Mauser K98 και υποπολυβόλα ΜΡ 40.
Συγκέντρωσαν τις απαιτήσεις σε μια προδιαγραφή για ένα αυτογεμές όπλο που θα συνδύαζε τις ικανότητες του υποπολυβόλου, του τυφεκίου και του οπλοπολυβόλου.
Θα έπρεπε να μην υπερβαίνει σε μήκος το ένα μέτρο, να δέχεται ξιφολόγχη και να εκτοξεύει οπλοβομβίδες.
Ζητούσαν εν ολίγοις ένα τύπο για τους αλεξιπτωτιστές που θα αντικαθιστούσε τρία υφιστάμενα όπλα.
Παρά την ύπαρξη του νεώτερου φυσιγγίου 7,92 Kurtz επέμειναν στο πλήρους ισχύος διαμέτρημα 8mm Mauser.
Το σκεπτικό ήταν η αύξηση της ισχύος πυρός σε μεγάλη απόσταση και ταυτόχρονη απλοποίηση της λογιστικής υποστήριξης.
Εσπευσμένη ανάπτυξη
Το Δεκέμβριο του 1941 η Rheinmetall πρότεινε στην αεροπορία ένα σχέδιο ένα σχέδιο του μηχανικού Louis Stange ο οποίος είχε εργαστεί και στο πολυβόλο MG34.
Το αρχικό πρωτότυπο απαιτούσε τη χρήση χρωμιονικελιούχου χάλυβα, υλικό που ήταν σε έλλειψη και έγιναν αλλαγές ώστε να αντικατασταθεί από μαγγανιούχο ατσάλι που ήταν πιο προσβάσιμο. Τα ατσάλινα μέρη προέρχονταν από συγγκόλληση φύλλων και η θήκη του κλείστρου κατασκευαζόταν από αλουμίνιο για χαμηλό βάρος.
Στα μέσα του 1942 δώθηκε η άδεια για παραγωγή 3.000 όπλων με την ονομασία FG42 (FallschirmjägerGewehr 1942: Τυφέκιο Αλεξιπτωτιστή 1942).
Την κατασκευή ανέλαβε η Krieghoff, διότι η Rheinmetall δεν διέθετε παραγωγική δυνατότητα λόγω ανηλειμένων υποχρεώσεων.
Λόγω της εσπευσμένης αναπτυξης και της πίεσης του πολέμου, η ανάπτυξη γινόταν παράλληλα με τη βιομηχανική παραγωγή και οι αλλαγές περνούσαν άμεσα στα όπλα χωρίς τη συνήθη γραφειοκρατική τεκμηρίωση.
Από τα υποδείγματα που μελετήθηκαν μετά τον πόλεμο φαίνεται ότι υπήρξαν τουλάχιστον τρία διαφορετικά μοντέλα και πολλαπλές μικροπαραλλαγές του στη διάρκεια της παραγωγής.
Μπροστά από την εποχή του
Κοιτώντας σήμερα το FG42 μοιάζει φουτουριστικό και νέο. Φανταστείτε πως ένιωσαν αυτοί που το πρωτοείδαν το 1942.
Για να καλύψει τις απαιτήσεις της Luftwaffe η ομάδα της Rheinmetall σκέφτηκε πρωτοποριακές λύσεις που εκπλήσσουν ακόμη.
Εξετάζοντας το σχήμα παρατηρούμε ότι ο άξονας της κάνης βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με το κοντάκιο.
Αυτή η χωροταξία μειώνει την αναπήδηση της κάνης. Τον ίδιο σκοπό έχει και ο αντισταθμιστής ανάκρουσης στο στόμιο.
Τα αέρια της πυροδότησης εκτρέπονται προς τα πάνω και κρατούν την κάνη χαμηλά.
Επειδή το όπλο έβαλλε και ριπές, ήταν ίσως το πρώτο ατομικό τουφέκι με ενσωματωμένο χαλινωτήριο (Buffer) ανάκρουσης μέσα στο κοντάκι. Εξίσου μοναδικός ήταν ο μηχανισμός πυροδότησης. Το FG42 έβαλλε στην μονή βολή “κανονικά” από κλειστό κλείστρο, όπως τα περισσότερα αυτογεμή.
Δηλαδή το κλείστρο κοχλίωνε μέσα στους οδηγούς τις κάνης και παρέμενε κλειδωμένο μέχρι τον πυροβολισμό.
Αυτό συντελεί στην ακρίβεια βολής. Στην αυτόματη βολή όμως, το κλείστρο παρέμενε ανοικτό και κλείδωνε για τη βολή μόνο τη στιγμή που πιεζόταν η σκανδάλη, πριν επιστρέψει αμέσως στην ανοικτή θέση.
Έτσι επέτρεπε στον αέρα να περνά μέσα από την κάνη, ψύχοντας τη θαλάμη μεταξύ των ριπών όπως τα πολυβόλα.
Το επόμενο υπηρεσιακό όπλο με τέτοια τεχνολογία ήταν το Μ27 IAR των αμερικανών πεζοναυτών το 2011(!).
Ακόμη και το σύστημα σκοπευτικών εκπλήσει. Το βασικό στόχαστρο ήταν μια διόπτρα (μεγέθυνσης 1,5Χ ή 4Χ), υποστηριζόμενη από πτυσσόμενα “σιδερένια” σκοπευτικά. Με τη χρήση του αναδιπλούμενου δίποδα το FG42 μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν οπλοπολυβόλο ή τυφέκιο ακροβολιστή.
Είκοσι φυσίγγια των 8mm ήταν σημαντική δύναμη πυρός. Αφαιρώντας την εύκολα αποσπώμενη διόπτρα και κουμπώνοντας την ξιφολόγχη “σουβλί” που αποθηκευόταν στο δίποδα, το όπλο ήταν κατάλληλο για κοντινή μάχη.
“Καταδικασμένο”
Λόγω της πολυπλοκότητας στην κατασκευή και του υψηλού κόστους, μόνο 7.000 FG42 όπλισαν τη Γερμανία, μη παίζοντας σημαντικό ρόλο στην έκβαση του πολέμου.
Δεν ήταν άμοιρο μειονεκτημάτων. Η τοποθέτηση του γεμιστήρα στην αριστερή πλευρά του κορμού επηρέαζε την ισορροπία, ο δίποδας “δίπλωνε” κατά τη βολή και στα ύστερα μοντέλα το βάρος είχε αυξηθεί στα 4,9 κιλά λόγω υποδεέστερων πρώτων υλών. Όμως δε θα θέλαμε να φανταστούμε ένα στρατό Γερμανών οπλισμένων με FG42 την εποχή που οι αντίπαλοι τους υστερούσαν τεχνολογικά. Η ισχύς πυρός απέναντι σε Άγγλους και Ρώσους θα ήταν συγκλονιστική.
www.bankingnews.gr
Όντας υπό τη διοίκηση του Χέρμαν Γκέρινγκ έπαιξαν μεγάλο ρόλο για το πρεστίζ του υψηλόβαθμου ναζί.
Ο Γκέρινγκ - αρχηγός της αεροπορίας και ανάμεσα στους δελφίνους του Χίτλερ - προσπάθησε να επιβάλλει τη χρήση αερομεταφερόμενων στρατιωτών σε επιχειρήσεις.
Mε δική του παρέμβαση ο σχεδιασμός της απόβασης στην Κρήτη το 1941 (επιχείρηση “Ερμής”), θα είχε ως κύριο σκέλος την αεραπόβαση.
Το δόγμα των αλεξιπτωτιστών προέβλεπε πως οι στρατιώτες προσγειώνονταν στη ζώνη ρίψης οπλισμένοι μόνο με πιστόλια και χειροβομβίδες.
Αυτό διότι τα γερμανικής σχεδίασης αλεξίπτωτα δεν μπορούσαν να μεταφέρουν μεγάλο βάρος και οι άνδρες έφταναν στο έδαφος με το πρόσωπο εμπρός ώστε να προσγειωθούν με τα χέρια και τα γόνατα.
Τα κύρια όπλα (τυφέκια, υποπολυβόλα, αντιαρματικά) πακετάρονταν μέσα σε κάνιστρα που έπεφταν ξεχωριστά.
Στην Κρήτη, ο άνεμος τους διασκόρπισε μακρυά από το βαρύ οπλισμό, με αποτέλεσμα να σφαγιαστούν από την Αντίσταση.
Εξειδικευμένες ανάγκες
Μετά την αποτυχία της Κρήτης οι αλεξιπτωτιστές άρχισαν να αναζητούν λύση ώστε να αυξηθεί η ισχύς πυρός στις μικρές ομάδες τους.
Μέχρι τότε χρησιμοποιούσαν τον τυποποιημένο οπλισμό του στρατού ήτοι επαναληπτικά τυφέκια Mauser K98 και υποπολυβόλα ΜΡ 40.
Συγκέντρωσαν τις απαιτήσεις σε μια προδιαγραφή για ένα αυτογεμές όπλο που θα συνδύαζε τις ικανότητες του υποπολυβόλου, του τυφεκίου και του οπλοπολυβόλου.
Θα έπρεπε να μην υπερβαίνει σε μήκος το ένα μέτρο, να δέχεται ξιφολόγχη και να εκτοξεύει οπλοβομβίδες.
Ζητούσαν εν ολίγοις ένα τύπο για τους αλεξιπτωτιστές που θα αντικαθιστούσε τρία υφιστάμενα όπλα.
Παρά την ύπαρξη του νεώτερου φυσιγγίου 7,92 Kurtz επέμειναν στο πλήρους ισχύος διαμέτρημα 8mm Mauser.
Το σκεπτικό ήταν η αύξηση της ισχύος πυρός σε μεγάλη απόσταση και ταυτόχρονη απλοποίηση της λογιστικής υποστήριξης.
Εσπευσμένη ανάπτυξη
Το Δεκέμβριο του 1941 η Rheinmetall πρότεινε στην αεροπορία ένα σχέδιο ένα σχέδιο του μηχανικού Louis Stange ο οποίος είχε εργαστεί και στο πολυβόλο MG34.
Το αρχικό πρωτότυπο απαιτούσε τη χρήση χρωμιονικελιούχου χάλυβα, υλικό που ήταν σε έλλειψη και έγιναν αλλαγές ώστε να αντικατασταθεί από μαγγανιούχο ατσάλι που ήταν πιο προσβάσιμο. Τα ατσάλινα μέρη προέρχονταν από συγγκόλληση φύλλων και η θήκη του κλείστρου κατασκευαζόταν από αλουμίνιο για χαμηλό βάρος.
Στα μέσα του 1942 δώθηκε η άδεια για παραγωγή 3.000 όπλων με την ονομασία FG42 (FallschirmjägerGewehr 1942: Τυφέκιο Αλεξιπτωτιστή 1942).
Την κατασκευή ανέλαβε η Krieghoff, διότι η Rheinmetall δεν διέθετε παραγωγική δυνατότητα λόγω ανηλειμένων υποχρεώσεων.
Λόγω της εσπευσμένης αναπτυξης και της πίεσης του πολέμου, η ανάπτυξη γινόταν παράλληλα με τη βιομηχανική παραγωγή και οι αλλαγές περνούσαν άμεσα στα όπλα χωρίς τη συνήθη γραφειοκρατική τεκμηρίωση.
Από τα υποδείγματα που μελετήθηκαν μετά τον πόλεμο φαίνεται ότι υπήρξαν τουλάχιστον τρία διαφορετικά μοντέλα και πολλαπλές μικροπαραλλαγές του στη διάρκεια της παραγωγής.
Μπροστά από την εποχή του
Κοιτώντας σήμερα το FG42 μοιάζει φουτουριστικό και νέο. Φανταστείτε πως ένιωσαν αυτοί που το πρωτοείδαν το 1942.
Για να καλύψει τις απαιτήσεις της Luftwaffe η ομάδα της Rheinmetall σκέφτηκε πρωτοποριακές λύσεις που εκπλήσσουν ακόμη.
Εξετάζοντας το σχήμα παρατηρούμε ότι ο άξονας της κάνης βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με το κοντάκιο.
Αυτή η χωροταξία μειώνει την αναπήδηση της κάνης. Τον ίδιο σκοπό έχει και ο αντισταθμιστής ανάκρουσης στο στόμιο.
Τα αέρια της πυροδότησης εκτρέπονται προς τα πάνω και κρατούν την κάνη χαμηλά.
Επειδή το όπλο έβαλλε και ριπές, ήταν ίσως το πρώτο ατομικό τουφέκι με ενσωματωμένο χαλινωτήριο (Buffer) ανάκρουσης μέσα στο κοντάκι. Εξίσου μοναδικός ήταν ο μηχανισμός πυροδότησης. Το FG42 έβαλλε στην μονή βολή “κανονικά” από κλειστό κλείστρο, όπως τα περισσότερα αυτογεμή.
Δηλαδή το κλείστρο κοχλίωνε μέσα στους οδηγούς τις κάνης και παρέμενε κλειδωμένο μέχρι τον πυροβολισμό.
Αυτό συντελεί στην ακρίβεια βολής. Στην αυτόματη βολή όμως, το κλείστρο παρέμενε ανοικτό και κλείδωνε για τη βολή μόνο τη στιγμή που πιεζόταν η σκανδάλη, πριν επιστρέψει αμέσως στην ανοικτή θέση.
Έτσι επέτρεπε στον αέρα να περνά μέσα από την κάνη, ψύχοντας τη θαλάμη μεταξύ των ριπών όπως τα πολυβόλα.
Το επόμενο υπηρεσιακό όπλο με τέτοια τεχνολογία ήταν το Μ27 IAR των αμερικανών πεζοναυτών το 2011(!).
Ακόμη και το σύστημα σκοπευτικών εκπλήσει. Το βασικό στόχαστρο ήταν μια διόπτρα (μεγέθυνσης 1,5Χ ή 4Χ), υποστηριζόμενη από πτυσσόμενα “σιδερένια” σκοπευτικά. Με τη χρήση του αναδιπλούμενου δίποδα το FG42 μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν οπλοπολυβόλο ή τυφέκιο ακροβολιστή.
Είκοσι φυσίγγια των 8mm ήταν σημαντική δύναμη πυρός. Αφαιρώντας την εύκολα αποσπώμενη διόπτρα και κουμπώνοντας την ξιφολόγχη “σουβλί” που αποθηκευόταν στο δίποδα, το όπλο ήταν κατάλληλο για κοντινή μάχη.
“Καταδικασμένο”
Λόγω της πολυπλοκότητας στην κατασκευή και του υψηλού κόστους, μόνο 7.000 FG42 όπλισαν τη Γερμανία, μη παίζοντας σημαντικό ρόλο στην έκβαση του πολέμου.
Δεν ήταν άμοιρο μειονεκτημάτων. Η τοποθέτηση του γεμιστήρα στην αριστερή πλευρά του κορμού επηρέαζε την ισορροπία, ο δίποδας “δίπλωνε” κατά τη βολή και στα ύστερα μοντέλα το βάρος είχε αυξηθεί στα 4,9 κιλά λόγω υποδεέστερων πρώτων υλών. Όμως δε θα θέλαμε να φανταστούμε ένα στρατό Γερμανών οπλισμένων με FG42 την εποχή που οι αντίπαλοι τους υστερούσαν τεχνολογικά. Η ισχύς πυρός απέναντι σε Άγγλους και Ρώσους θα ήταν συγκλονιστική.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών