Εντός πέντε εβδομάδων είχαν στα χέρια τους ένα λειτουργικό πρωτότυπο που φτιάχτηκε σε τόρνο και το δοκίμασαν τροφοδοτώντας φυσίγγια ένα προς ένα στη θαλάμ
Οι Thomas Dornaus and Michael Dixon ήταν δύο άνθρωποι που ενδιαφέρονταν για τα όπλα και την αμυντική σκοποβολή.
Ζώντας στην Βόρεια Καλιφόρνια τα τέλη της δεκαετίας του 1970, νομοτελειακά βρέθηκαν να περιφέρονται στην τροχιά του αστεριού που λεγόταν συνταγματάρχης Jeff Cooper.
Η παρόρμηση
Ο Cooper που αναγνωρίζεται ως ο πατέρας της σύγχρονης οπλομαχίας, πρέσβευε με προσήλωση τη χρήση πιστολιών μεγάλου διαμετρήματος (κυρίως του Colt 1911 σε .45 ACP).
Ταυτόχρονα αναγνώριζε τη λειτουργική ανωτερότητα του τσεχοσλοβάκικου πιστολιού CZ75.
Θεωρούσε οτι θα ήταν το τέλειο αμυντικό όπλο αν δεν “περιοριοζόταν από το αναιμικό διαμέτρημα 9mm”.
Επηρεασμένοι από τα γραπτά και τη διδασκαλία του συνταγματάρχη οι δύο φίλοι αποφάσισαν να δημιουργήσουν το “τέλειο πιστόλι”, στην ουσία ένα μεγεθυμένο CZ που να χωρά τα μεγαλύτερα φυσίγγια .45.
Συγκέντρωσαν 27.000 δολλάρια και το Δεκέμβριο του 1979 ίδρυσαν τη Dornaus & Dixon Enterprises.
Εντός πέντε εβδομάδων είχαν στα χέρια τους ένα λειτουργικό πρωτότυπο που φτιάχτηκε σε τόρνο και το δοκίμασαν τροφοδοτώντας φυσίγγια ένα προς ένα στη θαλάμη, αφού δεν υπήρχε κατάλληλος γεμιστήρας.
Αλλαγή πλεύσης
Παρουσίασαν το όπλο στο μέντορα τους, ο οποίος έδειξε ενδιαφέρον και θέλησε να εμπλακεί.
Πρότεινε να συνδυάσουν το νέο πιστόλι με ένα άλλο σχέδιο το οποίο εξερευνούσε την ίδια εποχή ως μέλος της όμαδας του περιοδικού “Guns & Ammo”.
Το φυσίγγιο .40G&A ήταν μια προσπάθεια για ένα αμυντικό φυσίγγιο που θα έβαζε την ισχύ του περιστρόφου .357 Magnum σε ένα αυτογεμές πιστόλι που θα πλεονεκτούσε σε ταχύτητα επαναγέμισης και χωρητικότητα.
Οι πειραματικές γομώσεις παρήγαν με ευκολία 500 ποδόλιβρα ενέργειας (σε αντιδιαστολή με τα 300-370 ποδόλιβρα των 9mm και .45 αντιστοίχως).
Θεωρώντας πως έτσι θα εξασφαλίσουν την υποστήριξη και δημοσιότητα που μπορούσε να προσφέρει ο Cooper, δέχτηκαν και άρχισαν να τροποποιούν το νέο πιστόλι. Η σουηδική Norma ανέλαβε τη βιομηχανική παραγωγή των φυσιγγίων που έγιναν γνωστά ως 10mm Auto.
Ακριβή επένδυση
Τα πιστόλια παραγωγής φτιάχνονταν από ένα συνδυασμό ανθρακούχου ατσαλιού για το κλείστρο και ανοξείδωτου για τον κορμό.
Ζύγιζαν ένα κιλό κενά και διέθεταν την ίδιου τύπου σκανδάλη με το CZ75.
Μπορούσαν να βάλλουν από θέση διπλής ενέργειας ή εναλλακτικά να μεταφέρονται με και οπλισμένη και ασφαλισμένη τη σφύρα σε διαμόρφωση μονής ενέργειας. Αυτό το χαρακτηριστικό ικανοποιούσε τους “ακολούθους” της φιλοσοφίας του Cooper. Διέθετε δύο μοναδικά εργονομικά χαρακτηριστικά.
Η χειροκίνητη ασφάλεια βρισκόταν στη δεξιά πλευρά, αλλά μπορούσε να αντιστραφεί για τους αριστερόχειρες.
Επίσης στο πίσω μέρος του κλείστρου ενσωμάτωσαν μια πρόσθετη “ασφάλεια απικρουστήρα” που δεν υπήρχε sτο CZ75.
Είναι ένα στρογγυλό κουμπί που όταν πιέζεται μπλοκάρει τη διαδρομή του επικρουστήρα.
Ήταν ένα αμφιλεγόμενο στοιχείο χωρίς ουσιαστική αξία για την πλειοψηφία των χρηστών.
Τα σκοπευτικά ήταν σταθερά με επιλογή για ρυθμιζόμενο οπίσθιο στόχαστρο που χρεωνόταν έξτρα.
Το πόνημα των δύο συνεταίρων είχε πλέον εκτροχιαστεί από τον αρχικό σκοπό, που στην ουσία ήταν η κατασκευή ενός μεγαλύτερου “σαρανταπενταριού” CZ75.
Εξελίχθηκε σε ταυτόχρονο λανσάρισμα ενός νέου όπλου και διαμετρήματος.
Αυτό αύξησε ραγδαία το κόστος του εγχειρήματος και τις πιθανότητες αποτυχίας.
Ο Cooper χρησιμοποιήσε την επιρροή του μέσα από περιοδικά και παρουσιάσεις και επινόησε το όνομα BREN 10 μια αναφορά στο Brno (έδρα της CZ) και τη διάμετρο του φυσιγγίου.
Συμφωνήθηκε να υπάρχουν κιτ μετατροπής με δεύτερη κάνη και κλείστρο για το .45 ACP. Η χωρητικότητα και στα δύο διαμετρήματα θα ήταν 10 σφαίρες.
Τεχνικά και οικονομικά ζητήματα
Σχεδόν ταυτόχρονα άρχισαν τα προβλήματα.
Πολλά από τα ανταλλακτικά με κυριότερους τους γεμιστήρες κατασκευάζονταν από εξωτερικούς συνεργάτες.
O Tom Dornhaus που ήταν υπεύθυνος για τη συναρμολόγηση πάλευε με απάρτια που είχαν λάθος διαστάσεις ή/και κακή ποιότητα.
Το χειρότερο ήταν η χρόνια έλλειψη γεμιστήρων.
Οι αρχικοί παραγγέλθηκαν από τη Mec-Gar στην Ιταλία και σχεδιάστηκαν για φυσίγγια .45. Αργότερα το σχέδιο τροποποιήθηκε ώστε να λειτουργεί και για το 10mm.
Σύντομα ανακάλυψαν ότι μετά από 800-1000 φυσίγγια, τα χείλη τροφοδοσίας παραμορφώνονταν, μπλοκάροντας το όπλο.
Οι παραλαβές σταμάτησαν.
Εντωμεταξύ για να αντλήσουν κεφάλαιο, οι Dornhaus & Dixon είχαν δεχτεί προκαταβολές για ειδικές εκδόσεις του BREN 10, τις οποίες αδυνατούσαν να παραδώσουν.
Παράπονα, επιστολές διαμαρτυρίας και σε μερικές περιπτώσεις αγωγές από οπλοπώλες επιβάρυναν περαιτέρω την κατάσταση. Πολλά πιστόλια έφυγαν από το εργοστάσιο για τους πελάτες χωρίς καν γεμιστήρες, ή με λάθος ανταλλακτικά για να αποφευχθούν αθετήσεις συμφωνιών.
Η εταιρεία αναζήτησε χρηματοδότες ώστε να επιπλεύσει και να εκτελέσει τις χιλιάδες παραγγελίες που είχε εξασφαλίσει, ενώ ανακοίνωσε και νέες παραλλαγές του αρχικού μοντέλου.
Προωθήθηκε η έκδοση Special Forces, της οποίας η απλούστερη βαφή κόστιζε λιγότερο και ήταν ταχύτερο να παραχθεί. Διέθετε βραχύτερη κάνη και κλείστρο για εύκολη απόκρυψη.
Στο άλλο άκρο, η D&D διαφήμιζε μοντέλα με διακοσμητική χάραξη, πολυτελείς ξύλινες λαβές και επικάλυψη χρωμίου. Το ακριβότερο ονομαζόταν “Jeff Cooper Commemorative”.
Διέθετε επίχρυσες λεπτομέρειες, σκάλισμα με τα αρχικά του Cooper στις λαβές και το λογότυπο με το κοράκι που ο συγγραφέας χρησιμοποιούσε στο σχολείο σκοποβολής Gunsite.
Πιστεύεται πως μόλις 12 τέτοια πιστόλια ολοκληρώθηκαν και σήμερα τιμώνται στα 15.000 δολλάρια έκαστο.
Επιμύθιο
Μέσα σε τρία χρόνια (1983-1986) η Dornhaus & Dixon κατάφερε να φτιάξει κάτι λιγότερο από 1.500 πιστόλια.
Το όλο εγχείρημα ήταν καταστροφικό για τους εμπλεκόμενους που χρεωκόπησαν.
Πριν το BREN 10 περάσει στην αφάνεια, είχε την τύχη να χρησιμοποιηθεί στην τηλεοπτική σειρά “Miami Vice”. Ο πρωταγωνιστής Σόνι Κρόκετ (που υποδυόταν ο ηθοποιός Ντον Τζόνσον) κουβαλούσε το πιο προηγμένο πιστόλι της εποχής σε μια θήκη ώμου.
Η προβολή αυτή έφερε ενδιαφέρον για το όπλο και συνεισφέρει ακόμη στη συλλεκτική του αξία.
Από τη όλη περιπέτεια, αυτό που επέζησε ως τις ημέρες μας είναι το φυσίγγιο 10mm Auto.
Η Colt (με το Delta Elite) και η Smith & Wesson (1006) το διέσωσαν, όταν τροποποίησαν τα αντίστοιχα “σαρανταπεντάρια” τους για το νέο διαμέτρημα.
Αν και ποτέ δε κατάφερε να εκτοπίσει το .45 ή το 9mm, εξελίχθηκε σε ένα ικανό πυρομαχικό για κυνηγετική κυρίως χρήση.
www.bankingnews.gr
Ζώντας στην Βόρεια Καλιφόρνια τα τέλη της δεκαετίας του 1970, νομοτελειακά βρέθηκαν να περιφέρονται στην τροχιά του αστεριού που λεγόταν συνταγματάρχης Jeff Cooper.
Η παρόρμηση
Ο Cooper που αναγνωρίζεται ως ο πατέρας της σύγχρονης οπλομαχίας, πρέσβευε με προσήλωση τη χρήση πιστολιών μεγάλου διαμετρήματος (κυρίως του Colt 1911 σε .45 ACP).
Ταυτόχρονα αναγνώριζε τη λειτουργική ανωτερότητα του τσεχοσλοβάκικου πιστολιού CZ75.
Θεωρούσε οτι θα ήταν το τέλειο αμυντικό όπλο αν δεν “περιοριοζόταν από το αναιμικό διαμέτρημα 9mm”.
Επηρεασμένοι από τα γραπτά και τη διδασκαλία του συνταγματάρχη οι δύο φίλοι αποφάσισαν να δημιουργήσουν το “τέλειο πιστόλι”, στην ουσία ένα μεγεθυμένο CZ που να χωρά τα μεγαλύτερα φυσίγγια .45.
Συγκέντρωσαν 27.000 δολλάρια και το Δεκέμβριο του 1979 ίδρυσαν τη Dornaus & Dixon Enterprises.
Εντός πέντε εβδομάδων είχαν στα χέρια τους ένα λειτουργικό πρωτότυπο που φτιάχτηκε σε τόρνο και το δοκίμασαν τροφοδοτώντας φυσίγγια ένα προς ένα στη θαλάμη, αφού δεν υπήρχε κατάλληλος γεμιστήρας.
Αλλαγή πλεύσης
Παρουσίασαν το όπλο στο μέντορα τους, ο οποίος έδειξε ενδιαφέρον και θέλησε να εμπλακεί.
Πρότεινε να συνδυάσουν το νέο πιστόλι με ένα άλλο σχέδιο το οποίο εξερευνούσε την ίδια εποχή ως μέλος της όμαδας του περιοδικού “Guns & Ammo”.
Το φυσίγγιο .40G&A ήταν μια προσπάθεια για ένα αμυντικό φυσίγγιο που θα έβαζε την ισχύ του περιστρόφου .357 Magnum σε ένα αυτογεμές πιστόλι που θα πλεονεκτούσε σε ταχύτητα επαναγέμισης και χωρητικότητα.
Οι πειραματικές γομώσεις παρήγαν με ευκολία 500 ποδόλιβρα ενέργειας (σε αντιδιαστολή με τα 300-370 ποδόλιβρα των 9mm και .45 αντιστοίχως).
Θεωρώντας πως έτσι θα εξασφαλίσουν την υποστήριξη και δημοσιότητα που μπορούσε να προσφέρει ο Cooper, δέχτηκαν και άρχισαν να τροποποιούν το νέο πιστόλι. Η σουηδική Norma ανέλαβε τη βιομηχανική παραγωγή των φυσιγγίων που έγιναν γνωστά ως 10mm Auto.
Ακριβή επένδυση
Τα πιστόλια παραγωγής φτιάχνονταν από ένα συνδυασμό ανθρακούχου ατσαλιού για το κλείστρο και ανοξείδωτου για τον κορμό.
Ζύγιζαν ένα κιλό κενά και διέθεταν την ίδιου τύπου σκανδάλη με το CZ75.
Μπορούσαν να βάλλουν από θέση διπλής ενέργειας ή εναλλακτικά να μεταφέρονται με και οπλισμένη και ασφαλισμένη τη σφύρα σε διαμόρφωση μονής ενέργειας. Αυτό το χαρακτηριστικό ικανοποιούσε τους “ακολούθους” της φιλοσοφίας του Cooper. Διέθετε δύο μοναδικά εργονομικά χαρακτηριστικά.
Η χειροκίνητη ασφάλεια βρισκόταν στη δεξιά πλευρά, αλλά μπορούσε να αντιστραφεί για τους αριστερόχειρες.
Επίσης στο πίσω μέρος του κλείστρου ενσωμάτωσαν μια πρόσθετη “ασφάλεια απικρουστήρα” που δεν υπήρχε sτο CZ75.
Είναι ένα στρογγυλό κουμπί που όταν πιέζεται μπλοκάρει τη διαδρομή του επικρουστήρα.
Ήταν ένα αμφιλεγόμενο στοιχείο χωρίς ουσιαστική αξία για την πλειοψηφία των χρηστών.
Τα σκοπευτικά ήταν σταθερά με επιλογή για ρυθμιζόμενο οπίσθιο στόχαστρο που χρεωνόταν έξτρα.
Το πόνημα των δύο συνεταίρων είχε πλέον εκτροχιαστεί από τον αρχικό σκοπό, που στην ουσία ήταν η κατασκευή ενός μεγαλύτερου “σαρανταπενταριού” CZ75.
Εξελίχθηκε σε ταυτόχρονο λανσάρισμα ενός νέου όπλου και διαμετρήματος.
Αυτό αύξησε ραγδαία το κόστος του εγχειρήματος και τις πιθανότητες αποτυχίας.
Ο Cooper χρησιμοποιήσε την επιρροή του μέσα από περιοδικά και παρουσιάσεις και επινόησε το όνομα BREN 10 μια αναφορά στο Brno (έδρα της CZ) και τη διάμετρο του φυσιγγίου.
Συμφωνήθηκε να υπάρχουν κιτ μετατροπής με δεύτερη κάνη και κλείστρο για το .45 ACP. Η χωρητικότητα και στα δύο διαμετρήματα θα ήταν 10 σφαίρες.
Τεχνικά και οικονομικά ζητήματα
Σχεδόν ταυτόχρονα άρχισαν τα προβλήματα.
Πολλά από τα ανταλλακτικά με κυριότερους τους γεμιστήρες κατασκευάζονταν από εξωτερικούς συνεργάτες.
O Tom Dornhaus που ήταν υπεύθυνος για τη συναρμολόγηση πάλευε με απάρτια που είχαν λάθος διαστάσεις ή/και κακή ποιότητα.
Το χειρότερο ήταν η χρόνια έλλειψη γεμιστήρων.
Οι αρχικοί παραγγέλθηκαν από τη Mec-Gar στην Ιταλία και σχεδιάστηκαν για φυσίγγια .45. Αργότερα το σχέδιο τροποποιήθηκε ώστε να λειτουργεί και για το 10mm.
Σύντομα ανακάλυψαν ότι μετά από 800-1000 φυσίγγια, τα χείλη τροφοδοσίας παραμορφώνονταν, μπλοκάροντας το όπλο.
Οι παραλαβές σταμάτησαν.
Εντωμεταξύ για να αντλήσουν κεφάλαιο, οι Dornhaus & Dixon είχαν δεχτεί προκαταβολές για ειδικές εκδόσεις του BREN 10, τις οποίες αδυνατούσαν να παραδώσουν.
Παράπονα, επιστολές διαμαρτυρίας και σε μερικές περιπτώσεις αγωγές από οπλοπώλες επιβάρυναν περαιτέρω την κατάσταση. Πολλά πιστόλια έφυγαν από το εργοστάσιο για τους πελάτες χωρίς καν γεμιστήρες, ή με λάθος ανταλλακτικά για να αποφευχθούν αθετήσεις συμφωνιών.
Η εταιρεία αναζήτησε χρηματοδότες ώστε να επιπλεύσει και να εκτελέσει τις χιλιάδες παραγγελίες που είχε εξασφαλίσει, ενώ ανακοίνωσε και νέες παραλλαγές του αρχικού μοντέλου.
Προωθήθηκε η έκδοση Special Forces, της οποίας η απλούστερη βαφή κόστιζε λιγότερο και ήταν ταχύτερο να παραχθεί. Διέθετε βραχύτερη κάνη και κλείστρο για εύκολη απόκρυψη.
Στο άλλο άκρο, η D&D διαφήμιζε μοντέλα με διακοσμητική χάραξη, πολυτελείς ξύλινες λαβές και επικάλυψη χρωμίου. Το ακριβότερο ονομαζόταν “Jeff Cooper Commemorative”.
Διέθετε επίχρυσες λεπτομέρειες, σκάλισμα με τα αρχικά του Cooper στις λαβές και το λογότυπο με το κοράκι που ο συγγραφέας χρησιμοποιούσε στο σχολείο σκοποβολής Gunsite.
Πιστεύεται πως μόλις 12 τέτοια πιστόλια ολοκληρώθηκαν και σήμερα τιμώνται στα 15.000 δολλάρια έκαστο.
Επιμύθιο
Μέσα σε τρία χρόνια (1983-1986) η Dornhaus & Dixon κατάφερε να φτιάξει κάτι λιγότερο από 1.500 πιστόλια.
Το όλο εγχείρημα ήταν καταστροφικό για τους εμπλεκόμενους που χρεωκόπησαν.
Πριν το BREN 10 περάσει στην αφάνεια, είχε την τύχη να χρησιμοποιηθεί στην τηλεοπτική σειρά “Miami Vice”. Ο πρωταγωνιστής Σόνι Κρόκετ (που υποδυόταν ο ηθοποιός Ντον Τζόνσον) κουβαλούσε το πιο προηγμένο πιστόλι της εποχής σε μια θήκη ώμου.
Η προβολή αυτή έφερε ενδιαφέρον για το όπλο και συνεισφέρει ακόμη στη συλλεκτική του αξία.
Από τη όλη περιπέτεια, αυτό που επέζησε ως τις ημέρες μας είναι το φυσίγγιο 10mm Auto.
Η Colt (με το Delta Elite) και η Smith & Wesson (1006) το διέσωσαν, όταν τροποποίησαν τα αντίστοιχα “σαρανταπεντάρια” τους για το νέο διαμέτρημα.
Αν και ποτέ δε κατάφερε να εκτοπίσει το .45 ή το 9mm, εξελίχθηκε σε ένα ικανό πυρομαχικό για κυνηγετική κυρίως χρήση.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών