Χρησιμοποιείται κυρίως από μονάδες πεζικού που εισβάλλουν σε κτήρια ή εν γένει δρούν σε αστικές περιοχές
Κάποιος που μελετά εικόνες από τις επιχειρήσεις των Αμερικανών σε ξένες χώρες μπορεί να εντοπίσει ένα παράξενο τουφέκι με δύο κάνες.
Χρησιμοποιείται κυρίως από μονάδες πεζικού που εισβάλλουν σε κτήρια ή εν γένει δρούν σε αστικές περιοχές. Μια προσκτικότερη εξέταση θα δείξει ότι δεν πρόκειται για κάποιο εξωτικό νέο οπλομηχάνημα, αλλά για τη συλλογή Μ26 MASS (Modular Accessory Shotgun System). Προσαρτάται πάνω στην τυπική αραβίδα Colt M4 παρομοίως με το βομβιδοβόλο Μ203 και χρησιμοποιείται για τη βαλλιστική διάρρηξη θυρών.
Μια μακροχρόνια σχέση
Ο αμερικανικός στρατός διατηρεί στο απόθεμα του λειόκανα όπλα διαμετρήματος cal. 12 από τις τελευταίες μέρες του 19ου αιώνα μέχρι και σήμερα. Οι ρόλοι βέβαια έχουν αλλάξει. Στις Φιλιππίνες, στα χαρακώματα του Βελγίου και αργότερα στις ζούγκλες της Ινδοκίνας, το λειόκανο ήταν το όπλο του ανιχνευτή και του μαχητή στα χαρακώματα.
Ο συνδυασμός διασποράς βολίδων με την ισχύ των μολυβένιων ψήφων (9βολα 11/0, γνωστά στους αγγλόφωνους ως Buckshot) εξουδετέρωνε άμεσα τους αντιπάλους σε κοντινές μάχες, όπου δεν υπήρχε χρόνος για προσεκτική σκόπευση. Η ενστικτώδης βολή ενός “νέφους” σκαγιών αρκούσε.
Με τον ψυχρό πόλεμο, η πρακτική ατόνισε, για να επανέλθει μετά την εισβολή στο Ιράκ. Οι πεζικάριοι βρήκαν πως τα επαναληπτικά λειόκανα με το μικρό βεληνεκές και την ισχυρή γόμωση ήταν ιδανικά για έλεγχο πλήθους, χωρίς τα προβλήματα εξοστρακισμών των σύγχρονων τυφεκίων εφόδου.
Ανακάλυψαν όμως και ένα νέο ρόλο.
Tα λειόκανα μεταφέρουν στο στόχο υψηλά ποσά ενέργειας, χωρίς να διαπερνούν κατασκευές και υλικά τοιχοποιίας.
Έτσι είναι ιδανικά για τη διάλυση κλειδαριών, μεντεσέδων και πλαισίων σε πόρτες και παράθυρα, σε περίπτωση που δεν υπάρχει χρόνος για μια εναλλακτική μέθοδο (διαρρηκτικά εργαλεία, κριοί, σφυριά, κλπ.). Μία ως δύο βολές στον “αφαλό” μιας κλειδαριάς, συνήθως αρκούν για να δώσουν πρόσβαση σε συνήθεις κλειδωμένες πόρτες, λουκέτα, τζάμια αυτοκινήτων και παράθυρα.
Το πρόβλημα με αυτή την τεχνική είναι πως κάποιος στρατιώτης θα πρέπει να κουβαλά -πέρα από τον οπλισμό του- και ένα λειόκανο τουφέκι για να επέμβει όταν χρειαστεί.
Το “αρθρωτό” τουφέκι
Τη λύση ήρθε να δώσει το πρόγραμμα Light Shotgum System (Ελαφρό Λειόκανο Σύστημα) στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Αναζητούσε ένα νέο όπλο που θα αντικαθιστούσε τα υφιστάμενα επαναληπτικά Moosberg και Remington με ένα συμπαγές και εύκολα μεταφερόμενο λειόκανο.
Η εταιρεία C-More αποκάλυψε το 2008 ένα αντισυμβατικό μοντέλο προορισμένο για χρήση σε αστικό περιβάλλον.
Είναι επαναληπτικό και τροφοδοτείται από αφαιρούμενο γεμιστήρα. Σχεδιάστηκε σε δύο διαμορφώσεις.
Είτε ανεξάρτητο με δικό του κοντάκιο και χειρολαβή, είτε ως προσάρτημα στην αραβίδα Μ4. Στην πρώτη περίπτωση το όπλο ζυγίζει 2,2 (κενό) και έχει μήκος 61 εκατοστά. Μεταφέρεται με ξεχωριστό αορτήρα στο σώμα του χρήστη και έχει ξεχωριστό σκόπευτρο.
Ενσωματωμένο στην αραβίδα, δεν εξέχει πέρα από το άκρο της και προσθέτει 1.300 γραμμάρια βάρους.
Στη δεύτερη περίπτωση ο στρατιώτης επωμίζει το Μ4 και πυροδοτεί το λειόκανο μέσω της ανεξάρτητης σκανδάλης που βρίσκεται μπροστά από το γεμιστήρα του. Η σκόπευση γίνεται κατά προσέγγιση μέσα από το στόχαστρο της αραβίδας, για στόχους μέχρι και 20 μέτρα μακρυά.
Το μικρό βάρος οφείλεται στην εκτεταμένη χρήση αλουμινίου.
Μόνο η κάνη και το κλείστρο κατασκευάζονται από ατσάλι. Κοντάκιο και χειρολαβή είναι από θερμοπλαστικό.
Η κάνη έχει μήκος 197mm και σχεδόν το ένα τρίτο της αποτελεί ο “φλογοκρύπτης” που λειτουργεί ταυτόχρονα και ώς συσκευή ασφαλούς εκτόνωσης της βολής. Κατά τη διάρρηξη θυρών, οι στρατιώτες μαθαίνουν να τοποθετούν το στόμιο της κάνης πάνω στην επιφάνεια.
Οι διαμήκεις οπές του φλογοκρύπτη εκτονώνουν την πίεση, ενώ παράλληλα δεν αφήνουν κομμάτια του γεμίσματος να τραυματίσουν το χρήστη. Εσωτερικά στο φλογοκρύπτη υπάρχει ένα βιδωτό τσοκ που ρυθμίζει τη διασπορά.
Λειτουργία και τροφοδοσία
Η θαλάμη του Μ26 δέχεται φυσίγγια cal 12 μήκους 70 και 76 χιλιοστών (2,75 ή 3 ιντσών) και το κύριο πυρομαχικό είναι τα “9βολα” με μολυβένιους ψήφους. Είναι όμως ικανό να βάλλει λαστιχένια και μη θανατηφόρα βλήματα και ψήφους, φυσίγγια ρινισμάτων ή γύψου (για διάρρηξη θυρών), μολυβένια βλήματα (μονόβολα), δακρυγόνα, και κοινά σκάγια.
Αντί για κυλινδρική αποθήκη, η τροφοδοσία γίνεται από γεμιστήρες 3 ή 5 φυσιγγίων. Οι αμερικανοί αντέγραψαν τον πλαστικό γεμιστήρα του ρωσικού Saiga 12, που είναι κατά γενική ομολογία ο πιο αξιόπιστος του είδους.
Η όπλιση γίνεται μέσω κινητού ουραίου. Έλκοντας προς τα πίσω, απορρίπτεται ο κάλυκας και σπρώχνοντας πάλι εμπρός, η θαλάμη κλειδώνει και είναι έτοιμο για βολή.
Ο μοχλός όπλισης μπορεί να μεταφερθεί στην αριστερή ή τη δεξιά πλευρά, ανάλογα με την προτίμηση του χειριστή και είναι πτυσσόμενος για να καταλαμβάνει λιγότερο χώρο.
Το κινητό ουραίο οπλίζει με δύο κινήσεις “εμπρός-πίσω”. Αρκετοί χρήστες παραπονούνται πως είναι αργότερο από το μηχανισμό “χράπα-χρούπα” των παλιότερων μοντέλων, καθώς απαιτεί μετακίνηση του βοηθητικού χεριού από τον ξυστό για κάθε επανόπλιση.
Κόστος και αποδοχή
Τα περισσότερα Μ26 χορηγήθηκαν στους Μηχανικούς Μάχης- Καταστροφείς και σε μονάδες πεζικού που εκτελούν αστικές επιχειρήσεις. Το σκεπτικό της ανάρτησης πάνω σε αραβίδες Μ4, είναι η εξάλειψη της ανάγκης για δύο φορητά όπλα. Πρακτικά, το σύνολο είναι αρκετά ογκώδες και άβολο στη χρήση.
Αρχικά προβλέπονταν 38.000 συλλογές Μ26, πλήρεις με κοντάκια, στόχαστρα και γεμιστήρες, αλλά φαίνεται πως λιγότερες από τις μισές παραδόθηκαν. Πολλοί θεωρούν ότι αποτελεί “μια λύση κόστους 2,500 δολλαρίων σε ένα πρόβλημα 250 δολλαρίων”. Η βαλλιστική διάρρηξη μπορεί να γίνει το ίδιο καλά με υπάρχοντα και φθηνότερα συστήματα. Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι Πεζοναύτες δεν ακολούθησαν το παράδειγμα του στρατού. Αντιθέτως εκσυγχρόνισαν τα Mossberg 500, με κοντύτερες κάνες και πτυσσόμενα κοντάκια. Θεωρούν πως το κλασικό, επαναληπτικό λειόκανο είναι πιο εύχρηστο ως αμυντικό όπλο σε κοντινή μάχη.
www.bankingnews.gr
Χρησιμοποιείται κυρίως από μονάδες πεζικού που εισβάλλουν σε κτήρια ή εν γένει δρούν σε αστικές περιοχές. Μια προσκτικότερη εξέταση θα δείξει ότι δεν πρόκειται για κάποιο εξωτικό νέο οπλομηχάνημα, αλλά για τη συλλογή Μ26 MASS (Modular Accessory Shotgun System). Προσαρτάται πάνω στην τυπική αραβίδα Colt M4 παρομοίως με το βομβιδοβόλο Μ203 και χρησιμοποιείται για τη βαλλιστική διάρρηξη θυρών.
Μια μακροχρόνια σχέση
Ο αμερικανικός στρατός διατηρεί στο απόθεμα του λειόκανα όπλα διαμετρήματος cal. 12 από τις τελευταίες μέρες του 19ου αιώνα μέχρι και σήμερα. Οι ρόλοι βέβαια έχουν αλλάξει. Στις Φιλιππίνες, στα χαρακώματα του Βελγίου και αργότερα στις ζούγκλες της Ινδοκίνας, το λειόκανο ήταν το όπλο του ανιχνευτή και του μαχητή στα χαρακώματα.
Ο συνδυασμός διασποράς βολίδων με την ισχύ των μολυβένιων ψήφων (9βολα 11/0, γνωστά στους αγγλόφωνους ως Buckshot) εξουδετέρωνε άμεσα τους αντιπάλους σε κοντινές μάχες, όπου δεν υπήρχε χρόνος για προσεκτική σκόπευση. Η ενστικτώδης βολή ενός “νέφους” σκαγιών αρκούσε.
Με τον ψυχρό πόλεμο, η πρακτική ατόνισε, για να επανέλθει μετά την εισβολή στο Ιράκ. Οι πεζικάριοι βρήκαν πως τα επαναληπτικά λειόκανα με το μικρό βεληνεκές και την ισχυρή γόμωση ήταν ιδανικά για έλεγχο πλήθους, χωρίς τα προβλήματα εξοστρακισμών των σύγχρονων τυφεκίων εφόδου.
Ανακάλυψαν όμως και ένα νέο ρόλο.
Tα λειόκανα μεταφέρουν στο στόχο υψηλά ποσά ενέργειας, χωρίς να διαπερνούν κατασκευές και υλικά τοιχοποιίας.
Έτσι είναι ιδανικά για τη διάλυση κλειδαριών, μεντεσέδων και πλαισίων σε πόρτες και παράθυρα, σε περίπτωση που δεν υπάρχει χρόνος για μια εναλλακτική μέθοδο (διαρρηκτικά εργαλεία, κριοί, σφυριά, κλπ.). Μία ως δύο βολές στον “αφαλό” μιας κλειδαριάς, συνήθως αρκούν για να δώσουν πρόσβαση σε συνήθεις κλειδωμένες πόρτες, λουκέτα, τζάμια αυτοκινήτων και παράθυρα.
Το πρόβλημα με αυτή την τεχνική είναι πως κάποιος στρατιώτης θα πρέπει να κουβαλά -πέρα από τον οπλισμό του- και ένα λειόκανο τουφέκι για να επέμβει όταν χρειαστεί.
Το “αρθρωτό” τουφέκι
Τη λύση ήρθε να δώσει το πρόγραμμα Light Shotgum System (Ελαφρό Λειόκανο Σύστημα) στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Αναζητούσε ένα νέο όπλο που θα αντικαθιστούσε τα υφιστάμενα επαναληπτικά Moosberg και Remington με ένα συμπαγές και εύκολα μεταφερόμενο λειόκανο.
Η εταιρεία C-More αποκάλυψε το 2008 ένα αντισυμβατικό μοντέλο προορισμένο για χρήση σε αστικό περιβάλλον.
Είναι επαναληπτικό και τροφοδοτείται από αφαιρούμενο γεμιστήρα. Σχεδιάστηκε σε δύο διαμορφώσεις.
Είτε ανεξάρτητο με δικό του κοντάκιο και χειρολαβή, είτε ως προσάρτημα στην αραβίδα Μ4. Στην πρώτη περίπτωση το όπλο ζυγίζει 2,2 (κενό) και έχει μήκος 61 εκατοστά. Μεταφέρεται με ξεχωριστό αορτήρα στο σώμα του χρήστη και έχει ξεχωριστό σκόπευτρο.
Ενσωματωμένο στην αραβίδα, δεν εξέχει πέρα από το άκρο της και προσθέτει 1.300 γραμμάρια βάρους.
Στη δεύτερη περίπτωση ο στρατιώτης επωμίζει το Μ4 και πυροδοτεί το λειόκανο μέσω της ανεξάρτητης σκανδάλης που βρίσκεται μπροστά από το γεμιστήρα του. Η σκόπευση γίνεται κατά προσέγγιση μέσα από το στόχαστρο της αραβίδας, για στόχους μέχρι και 20 μέτρα μακρυά.
Το μικρό βάρος οφείλεται στην εκτεταμένη χρήση αλουμινίου.
Μόνο η κάνη και το κλείστρο κατασκευάζονται από ατσάλι. Κοντάκιο και χειρολαβή είναι από θερμοπλαστικό.
Η κάνη έχει μήκος 197mm και σχεδόν το ένα τρίτο της αποτελεί ο “φλογοκρύπτης” που λειτουργεί ταυτόχρονα και ώς συσκευή ασφαλούς εκτόνωσης της βολής. Κατά τη διάρρηξη θυρών, οι στρατιώτες μαθαίνουν να τοποθετούν το στόμιο της κάνης πάνω στην επιφάνεια.
Οι διαμήκεις οπές του φλογοκρύπτη εκτονώνουν την πίεση, ενώ παράλληλα δεν αφήνουν κομμάτια του γεμίσματος να τραυματίσουν το χρήστη. Εσωτερικά στο φλογοκρύπτη υπάρχει ένα βιδωτό τσοκ που ρυθμίζει τη διασπορά.
Λειτουργία και τροφοδοσία
Η θαλάμη του Μ26 δέχεται φυσίγγια cal 12 μήκους 70 και 76 χιλιοστών (2,75 ή 3 ιντσών) και το κύριο πυρομαχικό είναι τα “9βολα” με μολυβένιους ψήφους. Είναι όμως ικανό να βάλλει λαστιχένια και μη θανατηφόρα βλήματα και ψήφους, φυσίγγια ρινισμάτων ή γύψου (για διάρρηξη θυρών), μολυβένια βλήματα (μονόβολα), δακρυγόνα, και κοινά σκάγια.
Αντί για κυλινδρική αποθήκη, η τροφοδοσία γίνεται από γεμιστήρες 3 ή 5 φυσιγγίων. Οι αμερικανοί αντέγραψαν τον πλαστικό γεμιστήρα του ρωσικού Saiga 12, που είναι κατά γενική ομολογία ο πιο αξιόπιστος του είδους.
Η όπλιση γίνεται μέσω κινητού ουραίου. Έλκοντας προς τα πίσω, απορρίπτεται ο κάλυκας και σπρώχνοντας πάλι εμπρός, η θαλάμη κλειδώνει και είναι έτοιμο για βολή.
Ο μοχλός όπλισης μπορεί να μεταφερθεί στην αριστερή ή τη δεξιά πλευρά, ανάλογα με την προτίμηση του χειριστή και είναι πτυσσόμενος για να καταλαμβάνει λιγότερο χώρο.
Το κινητό ουραίο οπλίζει με δύο κινήσεις “εμπρός-πίσω”. Αρκετοί χρήστες παραπονούνται πως είναι αργότερο από το μηχανισμό “χράπα-χρούπα” των παλιότερων μοντέλων, καθώς απαιτεί μετακίνηση του βοηθητικού χεριού από τον ξυστό για κάθε επανόπλιση.
Κόστος και αποδοχή
Τα περισσότερα Μ26 χορηγήθηκαν στους Μηχανικούς Μάχης- Καταστροφείς και σε μονάδες πεζικού που εκτελούν αστικές επιχειρήσεις. Το σκεπτικό της ανάρτησης πάνω σε αραβίδες Μ4, είναι η εξάλειψη της ανάγκης για δύο φορητά όπλα. Πρακτικά, το σύνολο είναι αρκετά ογκώδες και άβολο στη χρήση.
Αρχικά προβλέπονταν 38.000 συλλογές Μ26, πλήρεις με κοντάκια, στόχαστρα και γεμιστήρες, αλλά φαίνεται πως λιγότερες από τις μισές παραδόθηκαν. Πολλοί θεωρούν ότι αποτελεί “μια λύση κόστους 2,500 δολλαρίων σε ένα πρόβλημα 250 δολλαρίων”. Η βαλλιστική διάρρηξη μπορεί να γίνει το ίδιο καλά με υπάρχοντα και φθηνότερα συστήματα. Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι Πεζοναύτες δεν ακολούθησαν το παράδειγμα του στρατού. Αντιθέτως εκσυγχρόνισαν τα Mossberg 500, με κοντύτερες κάνες και πτυσσόμενα κοντάκια. Θεωρούν πως το κλασικό, επαναληπτικό λειόκανο είναι πιο εύχρηστο ως αμυντικό όπλο σε κοντινή μάχη.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών