Η αμερικανική Winchester, είχε φέρει επανάσταση με το επαναληπτικό, ραβδωτό τουφέκι
Στα τέλη του 1800 οι λέξεις “λειόκανο όπλο” σήμαιναν ένα μονόσφαιρο ή δίκανο που δεχόταν φυσίγγια απευθείας στις θαλάμες.
Αυτά ήταν τα πλέον διαδομένα πυροβόλα της εποχής και χρησιμοποιούνταν για εξασφάλιση τροφής και αυτοάμυνα σε όλο τον κόσμο.
Η αμερικανική Winchester, είχε φέρει επανάσταση με το επαναληπτικό, ραβδωτό τουφέκι.
Διαθέτοντας μια κυλινδρική αποθήκη που χωρούσε 5-10 φυσίγγια και ένα σύστημα μοχλού (lever action) για την όπλιση, άλλαξε την τεχνολογία φορητών όπλων. Θέλησαν να κάνουν το ίδιο και για το λειόκανο.
Ο απρόθυμος εφευρέτης
Ανέθεσαν στον John Browning να σχεδιάσει ένα λειόκανο τουφέκι παρόμοιο σε λειτουργία με τα ραβδωτά (Μ1892 και Μ1894) που κατασκεύαζαν ήδη. Ο εφευρέτης παρατήρησε ότι το μέγεθος των φυσιγγίων cal. 10 ή και των μικρότερων cal. 12 θα απαιτούσε ένα πολύ ογκωδέστερο κλείστρο και μεγαλύτερο κορμό. Κατά τη γνώμη του, το εγχείρημα ήταν άσκοπο.
Αντιπρότεινε μια νέα ιδέα την οποία επεξεργαζόταν, το λειόκανο “τρόμπας” (pump action), που έλυνε το πρόβλημα του όγκου.
Η διοίκηση της Winchester επέμεινε γιατί το σύστημα με μοχλό αποτελούσε εταιρική ταυτότητα. Δέκα χρόνια αργότερα η πρόταση του σχεδιαστή θα έμπαινε σε παραγωγή (ως μοντέλο 1897) και θα γινόταν τεράστια εμπορική επιτυχία. Για την ώρα όμως, αναγκάστηκε να δουλέψει πάνω στην ιδέα του λειόκανου με μοχλό.
Προβλήματα χωροταξίας
Για το 1887 ο Browning εξέλιξε την ιδέα των όπλων με περιστρεφόμενο μπλοκ κλείστρου, όπως το Martini-Henry και το δικό του 1885 High Wall, προσθέτοντας μια κυλινδρική αποθήκη πέντε φυσιγγίων παράλληλα στην κάνη. Υπήρχε ένα μόνο άνοιγμα στον κορμό. Από εκεί γινόταν η είσοδος των φυσιγγίων αλλά και η εξαγωγή των καλύκων.
Ο χειριστής έσπρωχνε το μοχλό προς τα κάτω, αποσύροντας το κλείστρο (το οποίο εξείχε κάτω από τον κορμό) και αποκαλύπτοντας τη θαλάμη και το άνοιγμα της αποθήκης. Το πρώτο φυσίγγιο τοποθετούνταν απευθείας στη θαλάμη και τα επόμενα πιέζονταν λοξά πρός τα κάτω μέσα στην αποθήκη. Η διαδικασία ήταν άβολη κι απαιτούσε τα δάχτυλα να βρεθούν βαθιά στο εσωτερικό του μηχανισμού. Σύροντας το μοχλό πίσω, το κλείστρο ασφάλιζε και η εσωτερική σφύρα όπλιζε.
Το ύψος του κορμού ήταν μεγάλο και αναγκαστικά έφερνε το κοντάκιο σε μια ασυνήθιστη γωνία, αυξάνοντας την ανάκρουση που καταλήγει στον ώμο του χειριστή.
Ένα ακόμη μειονέκτημα ήταν πως το σύστημα δεν επέτρεπε μερική πλήρωση της αποθήκης. Το όπλο θα έπρεπε να αδειάσει πλήρως για να ξαναγεμιστεί, εκτός κι αν ο χειριστής αποφάσιζε να “θυσιάσει” το επόμενο φυσίγγιο που ανέβαζε ο φορέας απο την αποθήκη.
Κατασκευάστηκε σε cal. 10 και 12. Τα περισσότερα είχαν κάνες μήκους 76 και 81cm, αν και υπήρξαν μικρές ποσότητες κοντόκανων (50cm) που αγοράστηκαν από εταιρείες χρηματαποστολών.
Σε κάθε περίπτωση, το Μ1887 αποτελούσε βελτίωση σε σχέση με τα μονόσφαιρα ή δίσφαιρα όπλα και προωθούμενο από το δίκτυο της Winchester πέτυχε 64.000 πωλήσεις. Με την έλευση της “ακαπνης” πυρίτιδας στα πυρομαχικά το 1901, ο μηχανισμός ενισχύθηκε και έγιναν επιμέρους βελτιώσεις. Το βελτιωμένο μοντέλο παρέμεινε στην παραγωγή μόνο σε διαμέτρημα cal. 10 με ακόμη 14.000 όπλα να κατασκευάζονται μέχρι το 1920.
Ο κινηματογράφος
Μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος για τα Μ1887 και Μ1901 προέρχεται από την ταινία TERMINATOR 2 Judgement Day. Ο ρομποτικός Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ το κρύβει μέσα σε ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα και αντιμετωπίζει με αυτό το ανδροειδές Τ1000. Σύμφωνα με το σενάριο, κατά την άφιξη του από το μέλλον, ο χαρακτήρας του εξολοθρευτή κατευθύνεται σε ένα στέκι μηχανόβιων από όπου “κατάσχει” μια μοτοσυκλέτα Harley-Davidson και ένα winchester 1897 που στερείται κοντακίου. Το χρησιμοποιεί ως ένα υπερμεγέθες πιστόλι που οπλίζεται με την περιστροφή γύρω από το μοχλό.
Στην πραγματικότητα, ο οπλουργός της παραγωγής Harry Lu (Χάρρυ Λού) τροποποίησε τέσσερα κινεζικά αντίγραφα Norinco PW-87 κόβοντας την κάνη και το κοντάκιο. Δημιούργησε μια λαβή για χρήση με το ένα χέρι και αφαίρεσε ένα τμήμα της σκανδαλοθήκης ώστε να μη μπλέκονται τα δάκτυλα του ηθοποιού όταν το περιστρέφει για να το οπλίσει. Δύο από τα τουφέκια έχουν τον κανονικού μεγέθους μοχλό, ένω τα άλλα δύο διαθέτουν έναν υπερμεγέθη που διευκολύνει την όπλιση με ένα χέρι. Αυτό το χαρακτηριστικό επέτρεψε το γύρισμα των σκηνών όπου ο “φιλικός” εξολοθρευτής-Σβαρτζενέγκερ οδηγεί τη μοτοσυκλέτα με το ένα χέρι, ενώ πυροβολεί τον ανταγωνιστή του με το Winchester. Ο αντίκτυπος της ταινίας ήταν τόσο μεγάλος ώστε μέχρι σήμερα η Chiappa κατασκευάζει ένα “T-Model” με τα χαρακτηριστικά του όπλου της ταινίας.
Σύγχρονη παραγωγή
Η ιταλική Chiappa συνεχίζει να παράγει και κυνηγετικές εκδοχές του κλασικού Winchster με ενισχύσεις που επιτρέπουν τη χρήση μοντέρνων φυσιγγίων. Πρόκειται για τουφέκια υψηλής ποιότητας. Διακοσμούνται με βαφή ταρταρούγας και επιλεγμένο ξύλο για τον ξυστό και το κοντάκι. Όπως και τα αρχικά 1887, τα σύγχρονα αντίγραφα δέχονται φυσίγγια μήκους 67 και 70mm, καθώς τα μακρύτερα “magnum” δε χωρούν στο μηχανισμό. Ο συνδυασμός μοχλού και λειόκανων διαμετρημάτων τελικά ξεπεράστηκε από το μηχανισμό τρόμπας και λίγα χρόνια αργότερα από τον αυτογεμή μηχανισμό, δύο εφευρέσεις του ίδιου του Browning. Πρακτικά δεν υπάρχει λόγος, πέρα από τη νοσταλγική διάθεση των συλλεκτών για την παραγωγή τέτοιων όπλων.
www.bankingnews.gr
Αυτά ήταν τα πλέον διαδομένα πυροβόλα της εποχής και χρησιμοποιούνταν για εξασφάλιση τροφής και αυτοάμυνα σε όλο τον κόσμο.
Η αμερικανική Winchester, είχε φέρει επανάσταση με το επαναληπτικό, ραβδωτό τουφέκι.
Διαθέτοντας μια κυλινδρική αποθήκη που χωρούσε 5-10 φυσίγγια και ένα σύστημα μοχλού (lever action) για την όπλιση, άλλαξε την τεχνολογία φορητών όπλων. Θέλησαν να κάνουν το ίδιο και για το λειόκανο.
Ο απρόθυμος εφευρέτης
Ανέθεσαν στον John Browning να σχεδιάσει ένα λειόκανο τουφέκι παρόμοιο σε λειτουργία με τα ραβδωτά (Μ1892 και Μ1894) που κατασκεύαζαν ήδη. Ο εφευρέτης παρατήρησε ότι το μέγεθος των φυσιγγίων cal. 10 ή και των μικρότερων cal. 12 θα απαιτούσε ένα πολύ ογκωδέστερο κλείστρο και μεγαλύτερο κορμό. Κατά τη γνώμη του, το εγχείρημα ήταν άσκοπο.
Αντιπρότεινε μια νέα ιδέα την οποία επεξεργαζόταν, το λειόκανο “τρόμπας” (pump action), που έλυνε το πρόβλημα του όγκου.
Η διοίκηση της Winchester επέμεινε γιατί το σύστημα με μοχλό αποτελούσε εταιρική ταυτότητα. Δέκα χρόνια αργότερα η πρόταση του σχεδιαστή θα έμπαινε σε παραγωγή (ως μοντέλο 1897) και θα γινόταν τεράστια εμπορική επιτυχία. Για την ώρα όμως, αναγκάστηκε να δουλέψει πάνω στην ιδέα του λειόκανου με μοχλό.
Προβλήματα χωροταξίας
Για το 1887 ο Browning εξέλιξε την ιδέα των όπλων με περιστρεφόμενο μπλοκ κλείστρου, όπως το Martini-Henry και το δικό του 1885 High Wall, προσθέτοντας μια κυλινδρική αποθήκη πέντε φυσιγγίων παράλληλα στην κάνη. Υπήρχε ένα μόνο άνοιγμα στον κορμό. Από εκεί γινόταν η είσοδος των φυσιγγίων αλλά και η εξαγωγή των καλύκων.
Ο χειριστής έσπρωχνε το μοχλό προς τα κάτω, αποσύροντας το κλείστρο (το οποίο εξείχε κάτω από τον κορμό) και αποκαλύπτοντας τη θαλάμη και το άνοιγμα της αποθήκης. Το πρώτο φυσίγγιο τοποθετούνταν απευθείας στη θαλάμη και τα επόμενα πιέζονταν λοξά πρός τα κάτω μέσα στην αποθήκη. Η διαδικασία ήταν άβολη κι απαιτούσε τα δάχτυλα να βρεθούν βαθιά στο εσωτερικό του μηχανισμού. Σύροντας το μοχλό πίσω, το κλείστρο ασφάλιζε και η εσωτερική σφύρα όπλιζε.
Το ύψος του κορμού ήταν μεγάλο και αναγκαστικά έφερνε το κοντάκιο σε μια ασυνήθιστη γωνία, αυξάνοντας την ανάκρουση που καταλήγει στον ώμο του χειριστή.
Ένα ακόμη μειονέκτημα ήταν πως το σύστημα δεν επέτρεπε μερική πλήρωση της αποθήκης. Το όπλο θα έπρεπε να αδειάσει πλήρως για να ξαναγεμιστεί, εκτός κι αν ο χειριστής αποφάσιζε να “θυσιάσει” το επόμενο φυσίγγιο που ανέβαζε ο φορέας απο την αποθήκη.
Κατασκευάστηκε σε cal. 10 και 12. Τα περισσότερα είχαν κάνες μήκους 76 και 81cm, αν και υπήρξαν μικρές ποσότητες κοντόκανων (50cm) που αγοράστηκαν από εταιρείες χρηματαποστολών.
Σε κάθε περίπτωση, το Μ1887 αποτελούσε βελτίωση σε σχέση με τα μονόσφαιρα ή δίσφαιρα όπλα και προωθούμενο από το δίκτυο της Winchester πέτυχε 64.000 πωλήσεις. Με την έλευση της “ακαπνης” πυρίτιδας στα πυρομαχικά το 1901, ο μηχανισμός ενισχύθηκε και έγιναν επιμέρους βελτιώσεις. Το βελτιωμένο μοντέλο παρέμεινε στην παραγωγή μόνο σε διαμέτρημα cal. 10 με ακόμη 14.000 όπλα να κατασκευάζονται μέχρι το 1920.
Ο κινηματογράφος
Μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος για τα Μ1887 και Μ1901 προέρχεται από την ταινία TERMINATOR 2 Judgement Day. Ο ρομποτικός Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ το κρύβει μέσα σε ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα και αντιμετωπίζει με αυτό το ανδροειδές Τ1000. Σύμφωνα με το σενάριο, κατά την άφιξη του από το μέλλον, ο χαρακτήρας του εξολοθρευτή κατευθύνεται σε ένα στέκι μηχανόβιων από όπου “κατάσχει” μια μοτοσυκλέτα Harley-Davidson και ένα winchester 1897 που στερείται κοντακίου. Το χρησιμοποιεί ως ένα υπερμεγέθες πιστόλι που οπλίζεται με την περιστροφή γύρω από το μοχλό.
Στην πραγματικότητα, ο οπλουργός της παραγωγής Harry Lu (Χάρρυ Λού) τροποποίησε τέσσερα κινεζικά αντίγραφα Norinco PW-87 κόβοντας την κάνη και το κοντάκιο. Δημιούργησε μια λαβή για χρήση με το ένα χέρι και αφαίρεσε ένα τμήμα της σκανδαλοθήκης ώστε να μη μπλέκονται τα δάκτυλα του ηθοποιού όταν το περιστρέφει για να το οπλίσει. Δύο από τα τουφέκια έχουν τον κανονικού μεγέθους μοχλό, ένω τα άλλα δύο διαθέτουν έναν υπερμεγέθη που διευκολύνει την όπλιση με ένα χέρι. Αυτό το χαρακτηριστικό επέτρεψε το γύρισμα των σκηνών όπου ο “φιλικός” εξολοθρευτής-Σβαρτζενέγκερ οδηγεί τη μοτοσυκλέτα με το ένα χέρι, ενώ πυροβολεί τον ανταγωνιστή του με το Winchester. Ο αντίκτυπος της ταινίας ήταν τόσο μεγάλος ώστε μέχρι σήμερα η Chiappa κατασκευάζει ένα “T-Model” με τα χαρακτηριστικά του όπλου της ταινίας.
Σύγχρονη παραγωγή
Η ιταλική Chiappa συνεχίζει να παράγει και κυνηγετικές εκδοχές του κλασικού Winchster με ενισχύσεις που επιτρέπουν τη χρήση μοντέρνων φυσιγγίων. Πρόκειται για τουφέκια υψηλής ποιότητας. Διακοσμούνται με βαφή ταρταρούγας και επιλεγμένο ξύλο για τον ξυστό και το κοντάκι. Όπως και τα αρχικά 1887, τα σύγχρονα αντίγραφα δέχονται φυσίγγια μήκους 67 και 70mm, καθώς τα μακρύτερα “magnum” δε χωρούν στο μηχανισμό. Ο συνδυασμός μοχλού και λειόκανων διαμετρημάτων τελικά ξεπεράστηκε από το μηχανισμό τρόμπας και λίγα χρόνια αργότερα από τον αυτογεμή μηχανισμό, δύο εφευρέσεις του ίδιου του Browning. Πρακτικά δεν υπάρχει λόγος, πέρα από τη νοσταλγική διάθεση των συλλεκτών για την παραγωγή τέτοιων όπλων.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών