Αντίστοιχα, το ημιαυτόματο AR15 είναι το αρχέτυπο του μοντέρνου αγωνιστικού και κυνηγετικού τυφεκίου
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το M16 είναι το πλέον εμπορικά επιτυχημένο, στρατιωτικό όπλο του 21ου αιώνα.
Αντίστοιχα, το ημιαυτόματο AR15 είναι το αρχέτυπο του μοντέρνου αγωνιστικού και κυνηγετικού τυφεκίου.
Το οικείο και γνώριμο όπλο του σήμερα, έμοιαζε φουτουριστικό και “εξωτικό” 60 χρόνια πριν.
Το κομβικό σημείο για την αποδοχή του ήταν ο πόλεμος των Αμερικανών στο Βιετνάμ.
Ο πόλεμος του “μαύρου τουφεκιού”
Το 1963, ο αμερικανικός στρατός έστρεψε το ενδιαφέρον του στην άγνωστη πρώην γαλλική αποικία της Ινδοκίνας, μία χώρα που λειτουργούσε με ρυθμούς και δομές προηγούμενων αιώνων. Η επιρροή της κομουνιστικής Κίνας στην περιοχή θεωρήθηκε απειλή.
Στα επόμενα χρόνια, 200.000 στρατιωτικοί “σύμβουλοι” βοηθούσαν την κυβέρνηση του Νοτίου Βιετνάμ στην εμφύλια σύρραξη με τους αποσχισθέντες, βόρειους ομοεθνείς τους.
Το τουφέκι μάχης των αμερικανών από το 1958 ήταν το Springfield Armory M14, ουσιαστικά ένα βελτιωμένο Μ1 Garand βασισμένο σε τεχνολογία του 1930.
Η εμπλοκή σε ένα ανταρτοπόλεμο που διεξαγόταν σε τεραίν με έντονη βλάστηση, διαρκείς βροχοπτώσεις και αποπνικτική ζέστη, επέβαλε τακτικές πολύ διαφορετικές από εκείνες του Β’ παγκοσμίου 20 χρόνια πριν.
Χωρίς καθορισμένες γραμμές αντιπαράθεσης, χαρακώματα και οχυρώσεις, τα προτερήματα ενός ισχυρού και ογκώδους όπλου ήταν ελάχιστα. Τα ξύλινα μέρη στρεβλώνονταν και σάπιζαν από την υγρασία, επηρεάζοντας την ακρίβεια και το βάρος τουφεκιού και πυρομαχικών ταλαιπωρούσαν τους άνδρες που περιπολούσαν επί ημέρες σε λασπωμένα μονοπάτια.
Μια μερίδα αξιωματικών είδε τη λύση στο επαναστατικό τυφέκιο AR15 που είχε αναπτυχθεί για την πολιτική αγορά. Η αμερικανική αεροπορία το είχε πρόσφατα υιοθετήσει για τις μονάδες φύλαξης των αεροδρομίων. Κάνοντας εκτεταμένη χρήση αλουμινίου και θερμοπλαστικών, ζύγιζε μόλις 2,7 κιλά γεμάτο.
Χρησιμοποιούσε ένα νέο φυσίγγιο μικρής διαμέτρου (5,56mm αντί του διαδομένου 7,62mm), επιτρέποντας τη μεταφορά διπλάσιων σχεδόν σφαιρών για το ίδιο βάρος.
Οι ελαφρότερες βολίδες παρουσίαζαν χαμηλότερη ανάκρουση. Αν και αρχικά τα όπλα εξοπλίζονταν με γεμιστήρες χωρητικότητας 20 φυσιγγίων, σύντομα παρουσιάστηκαν μεγαλύτεροι με 30, που επέτρεπαν την εκτόξευση μαζικού πυρός.
Οι πρώτες μονάδες που παρέλαβαν το νέο όπλο ήταν οι ειδικές δυνάμεις και οι αλεξιπτωτιστές που επιχειρούσαν στο Βιετνάμ.
Τα αρχικά σχόλια ήταν θετικά από τους πεζούς στρατιώτες, οι οποίοι ήταν αναγκασμένοι να μεταφέρουν όλο τον εξοπλισμό στους ώμους τους. Οι βιετναμέζοι του έδωσαν το προσωνύμιο “Μαύρο Τουφέκι” από το χρώμα που διέφερε από τα συνηθισμένα.
Άσχημο ξεκίνημα
Τα πρώτα Μ16 απέκτησαν κακή φήμη όταν ο στρατός αποφάσισε να αλλάξει την πυρίτιδα των φυσιγγίων και να επιβάλλει τη χρήση αχρωμίωτων κανών (που έγιναν για λόγους μείωσης κόστους). Οι αλλαγές επέφεραν αυξημένο αριθμό εμπλοκών.
Η ρίζα του προβλήματος εντοπίστηκε στη συσσώρευση στάχτης και κατάλοιπων πυρίτιδας στην κεφαλή του κλείστρου και τη θαλάμη. Γιατί σε αντίθεση με τα προηγούμενα στρατιωτικά τουφέκια, στο Μ16 δεν υπάρχει πιστόνι που να παρεμβάλεται μεταξύ κάνης και κλείστρου.
Η κίνηση του μηχανισμού είναι αποτέλεσμα της απευθείας έγχυσης αερίου υψηλής πίεσης στο χώρο του φορέα του κλείστρου. Ως αποτέλεσμα το τουφέκι απαιτεί συχνότερο καθάρισμα για να παραμένει λειτουργικό.
Μια σειρά από βελτιώσεις οδήγησαν στο Μ16Α1, το οποίο αποτέλεσε το νέο στάνταρ από το έτος 1967. Περιλάμβαναν εσωτερική χρωμίωση των κανών και την προσθήκη ενός πλευρικού μοχλού που σφηνώνει τα φυσίγγια στη θαλάμη όταν υπάρχει βρωμιά. Οι στρατιώτες απέκτησαν καλύτερη εκπαίδευση και συλλογές καθαρισμού, ώστε να συντηρούν τα ατομικά τους όπλα με κάθε δυνατή ευκαιρία.
Το ανεκπλήρωτο σχέδιο
Οι μηχανικοί Stoner και Sullivan, συνέλλαβαν το M16 ως ένα σπονδυλωτό όπλο που θα άλλαζε ρόλους και μορφή με την προσθήκη απαρτίων σε ένα βασικό κορμό.
Βιδώνοντας διαφορετικά κοντάκια, κάνες, δίποδες ακόμη και συγκροτήματα κλείστρου που τροφοδοτούν από ταινία, θα μετατρεπόταν σε οπλοπολυβόλο, πολυβόλο, τυφέκιο πεζικού ή αραβίδα.
Ο αμερικανικός στρατός πειραματίστηκε για λίγο με την ιδέα, πριν ανακαλύψουν πως η λύση “ένα για όλα” δεν λειτουργούσε στην πράξη. Το μοναδικό που υλοποιήθηκε τελικά ήταν το σχέδιο μιας ελαφρύτερης, βραχύκανης αραβίδας για τους άνδρες των ειδικών δυνάμεων.
Από το Μ 16 στο CAR 15
H Colt αγόρασε τις πατέντες του AR15/M16 (από την Armalite που το ανέπτυξε) και ξεκίνησε τη στρατιωτική παραγωγή το 1964.
Σύντομα άρχισαν να δουλεύουν πάνω σε μία μικρότερη και ελαφρότερη έκδοση με βραχύτερη κάνη και αντίστοιχα τροποποιημένο σωλήνα αερίων. Αυτό οδήγησε στο πρώτο Colt Automatic Rifle 15 (εργοστασιακός κωδικός Model 607). Διέθετε ένα πτυσσόμενο αλουμινένιο κοντάκι, το οποίο έκλεινε σε δύο θέσεις.
Η κάνη των 50cm αντικαταστάθηκε από άλλη με το μισό μήκος. Αποτέλεσε το γενάρχη μιας ξεχωριστής σειράς εκδόσεων που ξεκινά από τα GAU-5/A και ΧΜ-177 του 1970 για να καταλήξει στα σημερινό Μ4Α1 και Μκ18.
Οι ελαφρές αραβίδες παρουσίαζαν έντονη λάμψη και θόρυβο κατά τη βολή, ήταν όμως επιθυμητές λόγω μικρού βάρους και όγκου.
Η λύση ήταν η τοποθέτηση ενός χαρακτηριστικού μακρύτερου φλογοκρύπτη, το εσωτερικό του οποίου μείωνε και το θόρυβο της πυροδότησης. Έγιναν ιδιαίτερα αγαπητά από τους βατραχανθρώπους SEALs και τους στρατιώτες των πράσινων μπερέ που εκτελούσαν περιπολίες με την μυστική μονάδα MAC-V-SOG.
www.bankingnews.gr
Αντίστοιχα, το ημιαυτόματο AR15 είναι το αρχέτυπο του μοντέρνου αγωνιστικού και κυνηγετικού τυφεκίου.
Το οικείο και γνώριμο όπλο του σήμερα, έμοιαζε φουτουριστικό και “εξωτικό” 60 χρόνια πριν.
Το κομβικό σημείο για την αποδοχή του ήταν ο πόλεμος των Αμερικανών στο Βιετνάμ.
Ο πόλεμος του “μαύρου τουφεκιού”
Το 1963, ο αμερικανικός στρατός έστρεψε το ενδιαφέρον του στην άγνωστη πρώην γαλλική αποικία της Ινδοκίνας, μία χώρα που λειτουργούσε με ρυθμούς και δομές προηγούμενων αιώνων. Η επιρροή της κομουνιστικής Κίνας στην περιοχή θεωρήθηκε απειλή.
Στα επόμενα χρόνια, 200.000 στρατιωτικοί “σύμβουλοι” βοηθούσαν την κυβέρνηση του Νοτίου Βιετνάμ στην εμφύλια σύρραξη με τους αποσχισθέντες, βόρειους ομοεθνείς τους.
Το τουφέκι μάχης των αμερικανών από το 1958 ήταν το Springfield Armory M14, ουσιαστικά ένα βελτιωμένο Μ1 Garand βασισμένο σε τεχνολογία του 1930.
Η εμπλοκή σε ένα ανταρτοπόλεμο που διεξαγόταν σε τεραίν με έντονη βλάστηση, διαρκείς βροχοπτώσεις και αποπνικτική ζέστη, επέβαλε τακτικές πολύ διαφορετικές από εκείνες του Β’ παγκοσμίου 20 χρόνια πριν.
Χωρίς καθορισμένες γραμμές αντιπαράθεσης, χαρακώματα και οχυρώσεις, τα προτερήματα ενός ισχυρού και ογκώδους όπλου ήταν ελάχιστα. Τα ξύλινα μέρη στρεβλώνονταν και σάπιζαν από την υγρασία, επηρεάζοντας την ακρίβεια και το βάρος τουφεκιού και πυρομαχικών ταλαιπωρούσαν τους άνδρες που περιπολούσαν επί ημέρες σε λασπωμένα μονοπάτια.
Μια μερίδα αξιωματικών είδε τη λύση στο επαναστατικό τυφέκιο AR15 που είχε αναπτυχθεί για την πολιτική αγορά. Η αμερικανική αεροπορία το είχε πρόσφατα υιοθετήσει για τις μονάδες φύλαξης των αεροδρομίων. Κάνοντας εκτεταμένη χρήση αλουμινίου και θερμοπλαστικών, ζύγιζε μόλις 2,7 κιλά γεμάτο.
Χρησιμοποιούσε ένα νέο φυσίγγιο μικρής διαμέτρου (5,56mm αντί του διαδομένου 7,62mm), επιτρέποντας τη μεταφορά διπλάσιων σχεδόν σφαιρών για το ίδιο βάρος.
Οι ελαφρότερες βολίδες παρουσίαζαν χαμηλότερη ανάκρουση. Αν και αρχικά τα όπλα εξοπλίζονταν με γεμιστήρες χωρητικότητας 20 φυσιγγίων, σύντομα παρουσιάστηκαν μεγαλύτεροι με 30, που επέτρεπαν την εκτόξευση μαζικού πυρός.
Οι πρώτες μονάδες που παρέλαβαν το νέο όπλο ήταν οι ειδικές δυνάμεις και οι αλεξιπτωτιστές που επιχειρούσαν στο Βιετνάμ.
Τα αρχικά σχόλια ήταν θετικά από τους πεζούς στρατιώτες, οι οποίοι ήταν αναγκασμένοι να μεταφέρουν όλο τον εξοπλισμό στους ώμους τους. Οι βιετναμέζοι του έδωσαν το προσωνύμιο “Μαύρο Τουφέκι” από το χρώμα που διέφερε από τα συνηθισμένα.
Άσχημο ξεκίνημα
Τα πρώτα Μ16 απέκτησαν κακή φήμη όταν ο στρατός αποφάσισε να αλλάξει την πυρίτιδα των φυσιγγίων και να επιβάλλει τη χρήση αχρωμίωτων κανών (που έγιναν για λόγους μείωσης κόστους). Οι αλλαγές επέφεραν αυξημένο αριθμό εμπλοκών.
Η ρίζα του προβλήματος εντοπίστηκε στη συσσώρευση στάχτης και κατάλοιπων πυρίτιδας στην κεφαλή του κλείστρου και τη θαλάμη. Γιατί σε αντίθεση με τα προηγούμενα στρατιωτικά τουφέκια, στο Μ16 δεν υπάρχει πιστόνι που να παρεμβάλεται μεταξύ κάνης και κλείστρου.
Η κίνηση του μηχανισμού είναι αποτέλεσμα της απευθείας έγχυσης αερίου υψηλής πίεσης στο χώρο του φορέα του κλείστρου. Ως αποτέλεσμα το τουφέκι απαιτεί συχνότερο καθάρισμα για να παραμένει λειτουργικό.
Μια σειρά από βελτιώσεις οδήγησαν στο Μ16Α1, το οποίο αποτέλεσε το νέο στάνταρ από το έτος 1967. Περιλάμβαναν εσωτερική χρωμίωση των κανών και την προσθήκη ενός πλευρικού μοχλού που σφηνώνει τα φυσίγγια στη θαλάμη όταν υπάρχει βρωμιά. Οι στρατιώτες απέκτησαν καλύτερη εκπαίδευση και συλλογές καθαρισμού, ώστε να συντηρούν τα ατομικά τους όπλα με κάθε δυνατή ευκαιρία.
Το ανεκπλήρωτο σχέδιο
Οι μηχανικοί Stoner και Sullivan, συνέλλαβαν το M16 ως ένα σπονδυλωτό όπλο που θα άλλαζε ρόλους και μορφή με την προσθήκη απαρτίων σε ένα βασικό κορμό.
Βιδώνοντας διαφορετικά κοντάκια, κάνες, δίποδες ακόμη και συγκροτήματα κλείστρου που τροφοδοτούν από ταινία, θα μετατρεπόταν σε οπλοπολυβόλο, πολυβόλο, τυφέκιο πεζικού ή αραβίδα.
Ο αμερικανικός στρατός πειραματίστηκε για λίγο με την ιδέα, πριν ανακαλύψουν πως η λύση “ένα για όλα” δεν λειτουργούσε στην πράξη. Το μοναδικό που υλοποιήθηκε τελικά ήταν το σχέδιο μιας ελαφρύτερης, βραχύκανης αραβίδας για τους άνδρες των ειδικών δυνάμεων.
Από το Μ 16 στο CAR 15
H Colt αγόρασε τις πατέντες του AR15/M16 (από την Armalite που το ανέπτυξε) και ξεκίνησε τη στρατιωτική παραγωγή το 1964.
Σύντομα άρχισαν να δουλεύουν πάνω σε μία μικρότερη και ελαφρότερη έκδοση με βραχύτερη κάνη και αντίστοιχα τροποποιημένο σωλήνα αερίων. Αυτό οδήγησε στο πρώτο Colt Automatic Rifle 15 (εργοστασιακός κωδικός Model 607). Διέθετε ένα πτυσσόμενο αλουμινένιο κοντάκι, το οποίο έκλεινε σε δύο θέσεις.
Η κάνη των 50cm αντικαταστάθηκε από άλλη με το μισό μήκος. Αποτέλεσε το γενάρχη μιας ξεχωριστής σειράς εκδόσεων που ξεκινά από τα GAU-5/A και ΧΜ-177 του 1970 για να καταλήξει στα σημερινό Μ4Α1 και Μκ18.
Οι ελαφρές αραβίδες παρουσίαζαν έντονη λάμψη και θόρυβο κατά τη βολή, ήταν όμως επιθυμητές λόγω μικρού βάρους και όγκου.
Η λύση ήταν η τοποθέτηση ενός χαρακτηριστικού μακρύτερου φλογοκρύπτη, το εσωτερικό του οποίου μείωνε και το θόρυβο της πυροδότησης. Έγιναν ιδιαίτερα αγαπητά από τους βατραχανθρώπους SEALs και τους στρατιώτες των πράσινων μπερέ που εκτελούσαν περιπολίες με την μυστική μονάδα MAC-V-SOG.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών