Ο Σαντάμ χρειαζόταν όπλα κάθε είδους και πολλοί από τους μελλοντικούς εχθρούς του τον υποστήριζαν εμφανώς ή παρασκηνιακά.
Η “βιομηχανία όπλων του Ιράκ” ίσως να ακούγεται σήμερα ως κακόγουστο αστείο, αλλά μέχρι το 2003, χρονιά εισβολής των αμερικανών στη χώρα κρακινής, ήταν πέρα για πέρα αληθινή.
Ένας τυπικός δικτάτορας
Ο Σαντάμ Χουσεϊν διοικούσε τη χώρα με σιδερένια γροθιά βασισμένος στη δύναμη ενός τεράστιου δικτύου εσωτερικής ασφάλειας.
Ιδεολογικά, στηριζόταν στην ταύτιση του κόμματος Μπαάθ με το κράτος.
Eνδυόταν το σοσιαλιστικό μανδύα, διανθισμένο με τον παναραβικό εθνικισμό.
Όλοι οι κρατικοί υπάλληλοι θα έπρεπε να είναι μέλη του κόμματος και να αποδεικνύουν την αφοσίωση τους.
Δε διέφερε σε τίποτε από τον κινεζικό ή ανατολικογερμανικό “σοσιαλισμό”.
Ο Σαντάμ διεκδικούσε για τον εαυτό του το ρόλο του ηγέτη των Αράβων της Μέσης ανατολής, αντιγράφοντας το αρχέτυπο του Aιγύπτιου Γκαμάλ Νάσερ.
Για να διατηρεί τη συνοχή μεταξύ των φυλετικών και θρησκευτικών μειονοτήτων του Ιράκ, ο Σαντάμ εφάρμοζε μια τακτική ακολουθεί κάθε δικτάτορας ο οποίος σέβεται τον εαυτό του: επινοούσε εξωτερικούς εχθρούς και συνάσπιζε το λαό του για να τους αντιμετωπίσει.
Στην παλέττα υπήρχε το Ισραήλ και το Κουβέητ, αλλά προεξέχον ήταν το γειτονικό Ιράν.
Μετά τη σιιτική επανάσταση, Ιρακινοί και Ιρανοί ενεπλάκησαν στον πιο μακροχρόνιο πόλεμο της σύγχρονης ιστορίας στη Μέση Ανατολή.
Ο Σαντάμ χρειαζόταν όπλα κάθε είδους και πολλοί από τους μελλοντικούς εχθρούς του τον υποστήριζαν εμφανώς ή παρασκηνιακά.
Οι Γάλλοι του πούλησαν Mirage, οι Ρώσοι άρματα μάχης και Mig 25, οι Αμερικανοί πληροφορίες για την άμυνα του Ιράν (που εκείνοι είχαν στήσει λίγα χρόνια πρίν) και πάει λέγοντας.
Για να οπλίσει όμως τους 800.000 στρατιώτες του χρειαζόταν τουφέκια και κάποιον πρόθυμο να του μεταφέρει τεχνογνωσία.
Οι Γιουγκοσλάβοι πείστηκαν να “βοηθήσουν” για το κατάλληλο αντίτιμο σε πετροδολλάρια.
Το εργοστάσιο Al Qadisiyah
Στις αρχές του 1980 το Ιράκ ξεκίνησε μια τεράστια επένδυση σε μηχανήματα και υποδομές για την εγχώρια παραγωγή φορητών όπλων με τη βοήθεια της Zastava.
Το πρόγραμμα ονομάστηκε “Tabuk” (ερμηνεύεται ως εκστρατεία ή μάχη και όπως πολλά όνόματα όπλων στον αραβικό κόσμο η λέξη προέρχεται από το κοράνι).
Τα πρώτα όπλα φτιάχτηκαν με τη βοήθεια Γουγκοσλάβων τεχνικών και με κορμούς από τη Zastava.
Σταδιακά οι Ιρακινοί έγιναν ανεξάρτητοι, παράγοντας όλα τα απάρτια. Σφράγιζαν τα όπλα τους με το “λέοντα της Βαβυλώνας” στη δεξιά πλευρά του κορμού κάτω από το κλισιοσκόπιο.
Το κρατικό εργοστάσιο Al Quadisiyah κατόρθωσε να κατασκευάζει μέχρι το 2003 τρία έκδοχα του Kalashnikov, για να καλύψει αντίστοιχες ανάγκες: τυφέκιο πεζικού, οπλοπολυβόλο και τυφέκιο “ελεύθερου σκοπευτή”.
Το τελευταίο είναι το μοναδικό όπλο του είδους του στον κόσμο και προκαλεί το ενδιαφέρον με τα χαρακτηριστικά του.
Αντίγραφα του αντιγράφου
Οι σχέσεις μεταξύ Σοβιετικών και Γιουγκοσλάβων ήταν συχνά ανταγωνιστικές.
Έτσι αρνήθηκαν να τους δώσουν τεχνική βιβλιογραφία για την παραγωγή ΑΚΜ.
Οι δεύτεροι αγόρασαν μερικές εκατοντάδες όπλα από μια αφρικανική χώρα, τα ανέλυσαν και αντέγραψαν για δική τους χρήση.
Οι κορμοί των ρωσικών Kalashnikov διαμορφώνονται από χαλυβδόφυλλο πάχους 1mm.
Ενισχύσεις και πριτσίνια συγκρατούν την κάνη και τη βάση του επανατατικού ελατηρίου.
Οι Γουγκοσλάβοι όταν ανέπτυξαν τα Μ70Β (τουφέκι) και Μ72Β (οπλοπολυβόλο), αντέγραψαν τον κορμό πάχους 1,5mm του οπλοπολυβόλου RPK . Το αποτέλεσμα είναι αυξημένο βάρος αλλά και αντοχή.
Το Tabuk ακολουθεί αυτό το υπόδειγμα. Λόγω της μακρυάς κάνης (60cm), ζυγίζει 4,5 κιλά.
Οι Ιρακινοί χρησιμοποίησαν ελαφρύτερη κάνη και παρέλειψαν τη διαδικασία χρωμίωσης του εσωτερικού (κοίλο και θαλάμη) αφού δε προορίζεται για ριπές.
Αλλά αυτό οδηγεί σε ευκολότερη διάβρωση.
Οπτικά ξεχωρίζει με την πρώτη ματιά. Διότι ο χειροφυλακτήρας (με τις τρείς οπές ψύξης) εκτείνεται για να καλύψει την κάνη και το χαρακτηριστικό κενό στο κοντάκι έγινε για να “γλιτώσουν” κάποια γραμμάρια βάρους.
Τα σκόπευτρα είναι ρυθμιζόμενα, αλλά το όπλο βασίζεται σε μια ράγα στην αριστερή πλευρά που επιτρέπει την προσαρμογή διοπτρών.
Η στάνταρ διόπτρα ZARK 4X24 εισαγόταν από τη Γιουγκοσλαβία, αλλά ταιριάζουν οι εκδόσεις της PSO-1 από την Ουκρανία ή τη Ρωσία.
Αρχικά τα όπλα παραδίδονταν με ένα “μαξιλαράκι” πάνω στο μάγουλο του κοντακίου το οποίο φέρνει το μάτι του χρήστη στο σωστό ύψος για να διακρίνει το σταυρόνημα.
Η τροφοδοσία γίνεται από γεμιστήρες των 20 φυσιγγίων, ώστε ο χειριστής του Tabuk να παρουσιάζει χαμηλότερο προφίλ όταν βάλλει ξαπλωμένος (πρηνηδόν).
Όμως χρησιμοποιεί και εκείνους των 30 ή 40 φυσιγγίων από το ΑΚ/RPK, απλοποιώντας τον προσπορισμό πυρομαχικών.
Δύο διαφορές του Tabuk από το Zastava M72 είναι πως δε διαθέτει δίποδα ή δυνατότητα αυτόματης βολής.
Αμφότερες οι επιλογές είναι λογικές αφού η ανάρτηση ενός δίποδα στο άκρο της κάνης επηρεάζει αρνητικά την ακρίβεια.
Παρομοίως, η εκτόξευση αυτομάτων ριπών ζεσταίνει την κάνη και σπαταλά σφαίρες, ενώ το ζητούμενο είναι επιλεγμένες βολές.
Επειδή διατηρεί το διαμέτρημα 7,62Χ39mm δεν είναι πραγματικό τουφέκι μεγάλων αποστάσεων.
Η τροχιά του φυσιγγίου Μ43 το περιορίζει το βεληνεκές στα 600 μέτρα, ενώ τα 400 είναι μια ρεαλιστικότερη εκτίμηση.
Είναι όμως αρκετό για να εξουδετερώνει τους βαθμοφόρους του αντιπάλου στα χαρακώματα, αντίστοιχο του “τυφεκίου ακροβολιστή” για τους ευρωπαίους.
Μουσειακή αξία
Δεν είναι γνωστό πόσα Tabuk παρήχθηκαν στο Ιράκ, γιατί οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί κατέστρεψαν τα εργοστάσια και αρχεία.
Σίγουρα δεν ήταν αρκετά για το σύνολο του στρατού γιατί το καθεστώς του Σαντάμ αγόραζε AKM από την Κίνα, και τη Ρωσία για να καλύπτει τις ανάγκες.
Ελάχιστες εκατοντάδες μακρύκανα Tabuk πέρασαν στην κατοχή της νέας ιρακινής αστυνομίας μετά το 2003.
Χρησιμοποιήθηκαν κατά των ατάκτων ισλαμιστών μέχρι που αντικαταστάθηκαν από αμερικανικά Μ16. Σήμερα, ελάχιστα βρίσκονται σε συλλογές και μουσεία, ως τρόπαια του πολέμου στο Ιράκ.
www.bankingnews.gr
Ένας τυπικός δικτάτορας
Ο Σαντάμ Χουσεϊν διοικούσε τη χώρα με σιδερένια γροθιά βασισμένος στη δύναμη ενός τεράστιου δικτύου εσωτερικής ασφάλειας.
Ιδεολογικά, στηριζόταν στην ταύτιση του κόμματος Μπαάθ με το κράτος.
Eνδυόταν το σοσιαλιστικό μανδύα, διανθισμένο με τον παναραβικό εθνικισμό.
Όλοι οι κρατικοί υπάλληλοι θα έπρεπε να είναι μέλη του κόμματος και να αποδεικνύουν την αφοσίωση τους.
Δε διέφερε σε τίποτε από τον κινεζικό ή ανατολικογερμανικό “σοσιαλισμό”.
Ο Σαντάμ διεκδικούσε για τον εαυτό του το ρόλο του ηγέτη των Αράβων της Μέσης ανατολής, αντιγράφοντας το αρχέτυπο του Aιγύπτιου Γκαμάλ Νάσερ.
Για να διατηρεί τη συνοχή μεταξύ των φυλετικών και θρησκευτικών μειονοτήτων του Ιράκ, ο Σαντάμ εφάρμοζε μια τακτική ακολουθεί κάθε δικτάτορας ο οποίος σέβεται τον εαυτό του: επινοούσε εξωτερικούς εχθρούς και συνάσπιζε το λαό του για να τους αντιμετωπίσει.
Στην παλέττα υπήρχε το Ισραήλ και το Κουβέητ, αλλά προεξέχον ήταν το γειτονικό Ιράν.
Μετά τη σιιτική επανάσταση, Ιρακινοί και Ιρανοί ενεπλάκησαν στον πιο μακροχρόνιο πόλεμο της σύγχρονης ιστορίας στη Μέση Ανατολή.
Ο Σαντάμ χρειαζόταν όπλα κάθε είδους και πολλοί από τους μελλοντικούς εχθρούς του τον υποστήριζαν εμφανώς ή παρασκηνιακά.
Οι Γάλλοι του πούλησαν Mirage, οι Ρώσοι άρματα μάχης και Mig 25, οι Αμερικανοί πληροφορίες για την άμυνα του Ιράν (που εκείνοι είχαν στήσει λίγα χρόνια πρίν) και πάει λέγοντας.
Για να οπλίσει όμως τους 800.000 στρατιώτες του χρειαζόταν τουφέκια και κάποιον πρόθυμο να του μεταφέρει τεχνογνωσία.
Οι Γιουγκοσλάβοι πείστηκαν να “βοηθήσουν” για το κατάλληλο αντίτιμο σε πετροδολλάρια.
Το εργοστάσιο Al Qadisiyah
Στις αρχές του 1980 το Ιράκ ξεκίνησε μια τεράστια επένδυση σε μηχανήματα και υποδομές για την εγχώρια παραγωγή φορητών όπλων με τη βοήθεια της Zastava.
Το πρόγραμμα ονομάστηκε “Tabuk” (ερμηνεύεται ως εκστρατεία ή μάχη και όπως πολλά όνόματα όπλων στον αραβικό κόσμο η λέξη προέρχεται από το κοράνι).
Τα πρώτα όπλα φτιάχτηκαν με τη βοήθεια Γουγκοσλάβων τεχνικών και με κορμούς από τη Zastava.
Σταδιακά οι Ιρακινοί έγιναν ανεξάρτητοι, παράγοντας όλα τα απάρτια. Σφράγιζαν τα όπλα τους με το “λέοντα της Βαβυλώνας” στη δεξιά πλευρά του κορμού κάτω από το κλισιοσκόπιο.
Το κρατικό εργοστάσιο Al Quadisiyah κατόρθωσε να κατασκευάζει μέχρι το 2003 τρία έκδοχα του Kalashnikov, για να καλύψει αντίστοιχες ανάγκες: τυφέκιο πεζικού, οπλοπολυβόλο και τυφέκιο “ελεύθερου σκοπευτή”.
Το τελευταίο είναι το μοναδικό όπλο του είδους του στον κόσμο και προκαλεί το ενδιαφέρον με τα χαρακτηριστικά του.
Αντίγραφα του αντιγράφου
Οι σχέσεις μεταξύ Σοβιετικών και Γιουγκοσλάβων ήταν συχνά ανταγωνιστικές.
Έτσι αρνήθηκαν να τους δώσουν τεχνική βιβλιογραφία για την παραγωγή ΑΚΜ.
Οι δεύτεροι αγόρασαν μερικές εκατοντάδες όπλα από μια αφρικανική χώρα, τα ανέλυσαν και αντέγραψαν για δική τους χρήση.
Οι κορμοί των ρωσικών Kalashnikov διαμορφώνονται από χαλυβδόφυλλο πάχους 1mm.
Ενισχύσεις και πριτσίνια συγκρατούν την κάνη και τη βάση του επανατατικού ελατηρίου.
Οι Γουγκοσλάβοι όταν ανέπτυξαν τα Μ70Β (τουφέκι) και Μ72Β (οπλοπολυβόλο), αντέγραψαν τον κορμό πάχους 1,5mm του οπλοπολυβόλου RPK . Το αποτέλεσμα είναι αυξημένο βάρος αλλά και αντοχή.
Το Tabuk ακολουθεί αυτό το υπόδειγμα. Λόγω της μακρυάς κάνης (60cm), ζυγίζει 4,5 κιλά.
Οι Ιρακινοί χρησιμοποίησαν ελαφρύτερη κάνη και παρέλειψαν τη διαδικασία χρωμίωσης του εσωτερικού (κοίλο και θαλάμη) αφού δε προορίζεται για ριπές.
Αλλά αυτό οδηγεί σε ευκολότερη διάβρωση.
Οπτικά ξεχωρίζει με την πρώτη ματιά. Διότι ο χειροφυλακτήρας (με τις τρείς οπές ψύξης) εκτείνεται για να καλύψει την κάνη και το χαρακτηριστικό κενό στο κοντάκι έγινε για να “γλιτώσουν” κάποια γραμμάρια βάρους.
Τα σκόπευτρα είναι ρυθμιζόμενα, αλλά το όπλο βασίζεται σε μια ράγα στην αριστερή πλευρά που επιτρέπει την προσαρμογή διοπτρών.
Η στάνταρ διόπτρα ZARK 4X24 εισαγόταν από τη Γιουγκοσλαβία, αλλά ταιριάζουν οι εκδόσεις της PSO-1 από την Ουκρανία ή τη Ρωσία.
Αρχικά τα όπλα παραδίδονταν με ένα “μαξιλαράκι” πάνω στο μάγουλο του κοντακίου το οποίο φέρνει το μάτι του χρήστη στο σωστό ύψος για να διακρίνει το σταυρόνημα.
Η τροφοδοσία γίνεται από γεμιστήρες των 20 φυσιγγίων, ώστε ο χειριστής του Tabuk να παρουσιάζει χαμηλότερο προφίλ όταν βάλλει ξαπλωμένος (πρηνηδόν).
Όμως χρησιμοποιεί και εκείνους των 30 ή 40 φυσιγγίων από το ΑΚ/RPK, απλοποιώντας τον προσπορισμό πυρομαχικών.
Δύο διαφορές του Tabuk από το Zastava M72 είναι πως δε διαθέτει δίποδα ή δυνατότητα αυτόματης βολής.
Αμφότερες οι επιλογές είναι λογικές αφού η ανάρτηση ενός δίποδα στο άκρο της κάνης επηρεάζει αρνητικά την ακρίβεια.
Παρομοίως, η εκτόξευση αυτομάτων ριπών ζεσταίνει την κάνη και σπαταλά σφαίρες, ενώ το ζητούμενο είναι επιλεγμένες βολές.
Επειδή διατηρεί το διαμέτρημα 7,62Χ39mm δεν είναι πραγματικό τουφέκι μεγάλων αποστάσεων.
Η τροχιά του φυσιγγίου Μ43 το περιορίζει το βεληνεκές στα 600 μέτρα, ενώ τα 400 είναι μια ρεαλιστικότερη εκτίμηση.
Είναι όμως αρκετό για να εξουδετερώνει τους βαθμοφόρους του αντιπάλου στα χαρακώματα, αντίστοιχο του “τυφεκίου ακροβολιστή” για τους ευρωπαίους.
Μουσειακή αξία
Δεν είναι γνωστό πόσα Tabuk παρήχθηκαν στο Ιράκ, γιατί οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί κατέστρεψαν τα εργοστάσια και αρχεία.
Σίγουρα δεν ήταν αρκετά για το σύνολο του στρατού γιατί το καθεστώς του Σαντάμ αγόραζε AKM από την Κίνα, και τη Ρωσία για να καλύπτει τις ανάγκες.
Ελάχιστες εκατοντάδες μακρύκανα Tabuk πέρασαν στην κατοχή της νέας ιρακινής αστυνομίας μετά το 2003.
Χρησιμοποιήθηκαν κατά των ατάκτων ισλαμιστών μέχρι που αντικαταστάθηκαν από αμερικανικά Μ16. Σήμερα, ελάχιστα βρίσκονται σε συλλογές και μουσεία, ως τρόπαια του πολέμου στο Ιράκ.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών