Ο Henry έλαβε πατέντα για το όπλο του τον Οκτώβριο του 1860
Στην εποχή των βιομηχανικών κολοσσών, είναι δύσκολο να διανοηθούμε πως οι εφευρέσεις νέων τεχνολογιών δεν είναι γραμμικές και ούτε προκύπτουν πάντα από δομημένα τμήματα Έρευνας και Ανάπτυξης.
Οι ιστορίες των εφευρέσεων ταυτίζονται με εκείνους που τις γέννησαν. Συχνά μικρές ομάδες ανθρώπων σε μια χρονική στιγμή δημιουργούν μια “κρίσιμη μάζα” που σπρώχνει την τεχνολογία εμπρός αλλάζοντας τον κόσμο.
Ενας μικρός κύκλος
Ο Benjamin Tyler Henry (Μπέντζαμιν Τάηλερ Χένρη) γεννήθηκε το 1821 και στην εφηβεία του μαθήτευσε ως οπλουργός. Εργάστηκε στο κρατικό εργοστάσιο όπλων του Σπρήνγκφηλντ και αργότερα δέχτηκε τη θέση του προϊσταμένου στη βιοτεχνία “Robins & Lawrence Arms Company”. Εκεί συνάντησε τους Horace Smith και Daniel Wesson. Εργάστηκε μαζί τους στην ανάπτυξη ενός επαναληπτικού τυφεκίου που θα τροφοδοτούσε μαύρη πυρίτιδα και βολίδες (πριν την εφεύρεση του σύγχρονου “φυσιγγίου”).
Το 1854, οι Smith και Wesson αποχώρησαν. Ξεκίνησαν τη δική τους εταιρεία “Volcanic Repeating Arms Co.”. Τελειοποίησαν ένα επαναληπτικό πιστόλι με σύστημα μοχλού το Volcanic. Βασιζόταν σε μια ευρασιτεχνία όπου πυρίτιδα και καψύλιο περιέχονταν μέσα στην κοίλη βάση της μολυβένιας βολίδας. Η κρούση του επικρουστήρα ανέφλεγε το γέμισμα, τα μαλακά τοιχώματα της βολίδας εκτείνονονταν σφραγίζοντας τις ραβδώσεις της κάνης και τα αέρια της έκρηξης την προωθούσαν προς το στόμιο.
Το 1856, η έδρα της εταιρείας μεταφέρθηκε στο Νιού Χέηβεν. Με την είσροή κεφαλαίου από τον επενδυτή Oliver Winchester (Όλιβερ Γουιντσέστερ ο οποίος ήταν επιτυχημένος έμπορος υφασμάτων και ειδών ρουχισμού), ξεκίνησαν την παραγωγή πιστολιών και τυφεκίων βασισμένων στο “Volcanic”. Μετά από οικονομικές δυσπραγίες ο Winchester εξαγόρασε το μερίδιο των άλλων δύο, οι οποίοι σύντομα θα ξανασυνεταιρίζονταν για να φτιάξουν την “Smith & Wesson Revolver Company”.
Το κρίσιμο βήμα
Για την ώρα, ο δραστήριος έμπορος υφασμάτων μετονόμασε τη “Volcanic Arms” σε “New Haven Arms Company”. Τον Απρίλιο του 1857, προσέλαβε τον Tyler Henry ως επικεφαλή του εργοστασίου και του ανάθεσε να λύσει τα προβλήματα της σχεδίασης.
Ο μηχανικός εστίασε στην τροφοδοσία και αντικατέστησε τη μολυβένια σφαίρα με ένα χάλκινο κύλινδρο που περιείχε την πυρίτιδα, το βλήμα και το έναυσμα στο ίδιο πακέτο. Το βλήμα είχε διάμετρο .44 ιντσών (11,1mm). Την ίδια περίπου εποχή, οι πρώην συνεργάτες του στη Smith &Wesson εφάρμοζαν την ίδια ιδέα στα περίστροφα και μάλιστα στη μισή κλίμακα (.22 ίντσες). Ήταν το ξεκίνημα των φυσιγγίων περιφερειακής πυροδότησης.
Ένα νέο είδος
Έχοντας πλέον λυμένο το θέμα του πυρομαχικού ο Henry τροποποίησε τη βασική ιδέα του Volcanic, ωστε να τροφοδοτεί τα μεταλλικά φυσίγγια από την κυλινδρική αποθήκη που βρισκόταν παράλληλα με την κάνη. Ο χρήστης άνοιγε μία θυρίδα στο στόμιο της και τοποθετούσε 15 φυσίγγια με τη βολίδα στραμμένη προς τα εμπρός. Δημιούργησε και ένα μηχανισμό για να απορρίπτει άδειους κάλυκες, ένα πρόβλημα που δεν υπήρχε όταν η γόμωση γινόταν με χύμα πυρίτιδα. Τραβώντας το μοχλό προς τα κάτω, το χρησιμοποιημένο φυσίγγιο εξερχόταν και ταυτόχρονα οπλιζόταν η σφύρα. Το ελατήριο της αποθήκης έσπρωχνε το επόμενο φυσίγγιο πάνω σε ένα αναβατόριο. Επαναφέροντας το μοχλό, η κίνηση ωθούσε το νέο φυσίγγιο στη θαλάμη και σφράγιζε το κλείστρο για βολή.
Ένα περίεργο με τα σημερινά δεδομένα στοιχείο ήταν η έλλειψη οποιουδήποτε μηχανισμού ασφάλειας. Μια πτώση σήμαινε πως ο επικρουστήρας πιθανά θα πυροδοτούσε το όπλο. Ήταν ικανό να παράγει 10-12 στοχευμένες βολές το λεπτό, μια τεράστια διαφορά σε σχέση με τα μονόσφαιρα μουσκέτα.
Ο κορμός του όπλου κατασκευαζόταν από μπρούτζο και δεν υπήρχε κάποιου είδους ξύλινος ξυστός για το χέρι που κρατά το όπλο από τις κάνες, δίνοντας του ένα χαρακτηριστικό και αναγνωρίσιμο προφίλ.
Εμπορική πορεία
Ο Henry έλαβε πατέντα για το όπλο του τον Οκτώβριο του 1860 και ήρθε σε συμφωνία με τον Oliver Winchester να αμοιφθεί με ποσοστό από τις πωλήσεις αντί για τον ετήσιο μισθό των US$ 1.500.
Η απόφαση του απέφερε 15.000 δολάρια σε μία πενταετία, αλλά αργότερα θεώρησε ότι ήταν λίγα. Προσπάθησε να ακυρώσει τη συμφωνία και να διεκδικήσει μερίδιο από το εργοστάσιο του εργοδότη του. Όπως ήταν φυσικό… έχασε.
Ο Winchester προσπάθησε να το πουλήσει στο στρατό αλλά η συντηρητική ιεραρχία το απέρριψε. Η απόφαση τους δεν ήταν παράλογη. Παρά τη μεγάλη ταχυβολία, το φυσίγγιο του Henry υστερούσε σε δύναμη και βεληνεκές, οπότε δεν ήταν κατάλληλο για το επικρατόν δόγμα πολέμου. Επίσης ήταν πολύπλοκο και φοβούνταν ότι ο μηχανισμός τροφοδοσίας με το άνοιγμα στην αποθήκη θα ήταν εύθραυστος.
Άλλος ανασταλτικός παράγοντας ήταν το κόστος, αφού πωλούνταν για περίπου τετραπλάσια χρήματα από το στάνταρ υπηρεσιακό όπλο. Ο στρατός αγόρασε μόλις 1.700 μονάδες για δοκιμές.
Η επιρροή του Henry
Παρόλα αυτά πολλοί στρατιώτες το αγόραζαν ιδιωτικά, ειδικά σε μονάδες ιππικού και ανιχνευτών που δρούσαν στον αμερικανικό εμφύλιο. Το χρησιμοποιούσαν σε ενέδρες κατά των μονάδων του Νότου. Η μεγάλη αναχορηγία του έκανε τον συνταγματάρχη των Νοτίων John Mosby να αναφωνήσει αγανακτησμένος για τη ζημιά που προκαλεί το “καταραμένο τουφέκι των Γιάνκηδων που το γεμίζεις την Κυριακή και πυροβολείς όλη την εβδομάδα”.
Ελάχιστα πάρθηκαν ως λάφυρα και κάποια χρησιμοποιήθηκαν από τη σωματοφυλακή του προέδρου της Συνομοσπονδίας (CSA), Jefferson Davis.
Συνολικά μόλις 14.000 τουφέκια Henry 1860 κατασκευάστηκαν.
Αλλά η τεχνολογική τους συμβολή υπήρξε τεράστια. Ήταν ο συνδετικός κρίκος στην εξέλιξη του επαναληπτικού μηχανισμού.
Έξι χρόνια αργότερα, η ισχυροποιημένη και έμπειρη πλέον εταιρεία του Winchester θα έβαζε στην παραγωγή ένα βελτιωμένο μοντέλο.
Διατηρούσε όλα τα στοιχεία του Henry, όμως πλέον τροφοδοτούσε φυσίγγια από μια θυρίδα στα πλάγια του κορμού. Το επαναληπτικό όπλο με μοχλό είχε πλέον εδραιωθεί για τα επόμενα 100 χρόνια
www.bankingnews.gr
Οι ιστορίες των εφευρέσεων ταυτίζονται με εκείνους που τις γέννησαν. Συχνά μικρές ομάδες ανθρώπων σε μια χρονική στιγμή δημιουργούν μια “κρίσιμη μάζα” που σπρώχνει την τεχνολογία εμπρός αλλάζοντας τον κόσμο.
Ενας μικρός κύκλος
Ο Benjamin Tyler Henry (Μπέντζαμιν Τάηλερ Χένρη) γεννήθηκε το 1821 και στην εφηβεία του μαθήτευσε ως οπλουργός. Εργάστηκε στο κρατικό εργοστάσιο όπλων του Σπρήνγκφηλντ και αργότερα δέχτηκε τη θέση του προϊσταμένου στη βιοτεχνία “Robins & Lawrence Arms Company”. Εκεί συνάντησε τους Horace Smith και Daniel Wesson. Εργάστηκε μαζί τους στην ανάπτυξη ενός επαναληπτικού τυφεκίου που θα τροφοδοτούσε μαύρη πυρίτιδα και βολίδες (πριν την εφεύρεση του σύγχρονου “φυσιγγίου”).
Το 1854, οι Smith και Wesson αποχώρησαν. Ξεκίνησαν τη δική τους εταιρεία “Volcanic Repeating Arms Co.”. Τελειοποίησαν ένα επαναληπτικό πιστόλι με σύστημα μοχλού το Volcanic. Βασιζόταν σε μια ευρασιτεχνία όπου πυρίτιδα και καψύλιο περιέχονταν μέσα στην κοίλη βάση της μολυβένιας βολίδας. Η κρούση του επικρουστήρα ανέφλεγε το γέμισμα, τα μαλακά τοιχώματα της βολίδας εκτείνονονταν σφραγίζοντας τις ραβδώσεις της κάνης και τα αέρια της έκρηξης την προωθούσαν προς το στόμιο.
Το 1856, η έδρα της εταιρείας μεταφέρθηκε στο Νιού Χέηβεν. Με την είσροή κεφαλαίου από τον επενδυτή Oliver Winchester (Όλιβερ Γουιντσέστερ ο οποίος ήταν επιτυχημένος έμπορος υφασμάτων και ειδών ρουχισμού), ξεκίνησαν την παραγωγή πιστολιών και τυφεκίων βασισμένων στο “Volcanic”. Μετά από οικονομικές δυσπραγίες ο Winchester εξαγόρασε το μερίδιο των άλλων δύο, οι οποίοι σύντομα θα ξανασυνεταιρίζονταν για να φτιάξουν την “Smith & Wesson Revolver Company”.
Το κρίσιμο βήμα
Για την ώρα, ο δραστήριος έμπορος υφασμάτων μετονόμασε τη “Volcanic Arms” σε “New Haven Arms Company”. Τον Απρίλιο του 1857, προσέλαβε τον Tyler Henry ως επικεφαλή του εργοστασίου και του ανάθεσε να λύσει τα προβλήματα της σχεδίασης.
Ο μηχανικός εστίασε στην τροφοδοσία και αντικατέστησε τη μολυβένια σφαίρα με ένα χάλκινο κύλινδρο που περιείχε την πυρίτιδα, το βλήμα και το έναυσμα στο ίδιο πακέτο. Το βλήμα είχε διάμετρο .44 ιντσών (11,1mm). Την ίδια περίπου εποχή, οι πρώην συνεργάτες του στη Smith &Wesson εφάρμοζαν την ίδια ιδέα στα περίστροφα και μάλιστα στη μισή κλίμακα (.22 ίντσες). Ήταν το ξεκίνημα των φυσιγγίων περιφερειακής πυροδότησης.
Ένα νέο είδος
Έχοντας πλέον λυμένο το θέμα του πυρομαχικού ο Henry τροποποίησε τη βασική ιδέα του Volcanic, ωστε να τροφοδοτεί τα μεταλλικά φυσίγγια από την κυλινδρική αποθήκη που βρισκόταν παράλληλα με την κάνη. Ο χρήστης άνοιγε μία θυρίδα στο στόμιο της και τοποθετούσε 15 φυσίγγια με τη βολίδα στραμμένη προς τα εμπρός. Δημιούργησε και ένα μηχανισμό για να απορρίπτει άδειους κάλυκες, ένα πρόβλημα που δεν υπήρχε όταν η γόμωση γινόταν με χύμα πυρίτιδα. Τραβώντας το μοχλό προς τα κάτω, το χρησιμοποιημένο φυσίγγιο εξερχόταν και ταυτόχρονα οπλιζόταν η σφύρα. Το ελατήριο της αποθήκης έσπρωχνε το επόμενο φυσίγγιο πάνω σε ένα αναβατόριο. Επαναφέροντας το μοχλό, η κίνηση ωθούσε το νέο φυσίγγιο στη θαλάμη και σφράγιζε το κλείστρο για βολή.
Ένα περίεργο με τα σημερινά δεδομένα στοιχείο ήταν η έλλειψη οποιουδήποτε μηχανισμού ασφάλειας. Μια πτώση σήμαινε πως ο επικρουστήρας πιθανά θα πυροδοτούσε το όπλο. Ήταν ικανό να παράγει 10-12 στοχευμένες βολές το λεπτό, μια τεράστια διαφορά σε σχέση με τα μονόσφαιρα μουσκέτα.
Ο κορμός του όπλου κατασκευαζόταν από μπρούτζο και δεν υπήρχε κάποιου είδους ξύλινος ξυστός για το χέρι που κρατά το όπλο από τις κάνες, δίνοντας του ένα χαρακτηριστικό και αναγνωρίσιμο προφίλ.
Εμπορική πορεία
Ο Henry έλαβε πατέντα για το όπλο του τον Οκτώβριο του 1860 και ήρθε σε συμφωνία με τον Oliver Winchester να αμοιφθεί με ποσοστό από τις πωλήσεις αντί για τον ετήσιο μισθό των US$ 1.500.
Η απόφαση του απέφερε 15.000 δολάρια σε μία πενταετία, αλλά αργότερα θεώρησε ότι ήταν λίγα. Προσπάθησε να ακυρώσει τη συμφωνία και να διεκδικήσει μερίδιο από το εργοστάσιο του εργοδότη του. Όπως ήταν φυσικό… έχασε.
Ο Winchester προσπάθησε να το πουλήσει στο στρατό αλλά η συντηρητική ιεραρχία το απέρριψε. Η απόφαση τους δεν ήταν παράλογη. Παρά τη μεγάλη ταχυβολία, το φυσίγγιο του Henry υστερούσε σε δύναμη και βεληνεκές, οπότε δεν ήταν κατάλληλο για το επικρατόν δόγμα πολέμου. Επίσης ήταν πολύπλοκο και φοβούνταν ότι ο μηχανισμός τροφοδοσίας με το άνοιγμα στην αποθήκη θα ήταν εύθραυστος.
Άλλος ανασταλτικός παράγοντας ήταν το κόστος, αφού πωλούνταν για περίπου τετραπλάσια χρήματα από το στάνταρ υπηρεσιακό όπλο. Ο στρατός αγόρασε μόλις 1.700 μονάδες για δοκιμές.
Η επιρροή του Henry
Παρόλα αυτά πολλοί στρατιώτες το αγόραζαν ιδιωτικά, ειδικά σε μονάδες ιππικού και ανιχνευτών που δρούσαν στον αμερικανικό εμφύλιο. Το χρησιμοποιούσαν σε ενέδρες κατά των μονάδων του Νότου. Η μεγάλη αναχορηγία του έκανε τον συνταγματάρχη των Νοτίων John Mosby να αναφωνήσει αγανακτησμένος για τη ζημιά που προκαλεί το “καταραμένο τουφέκι των Γιάνκηδων που το γεμίζεις την Κυριακή και πυροβολείς όλη την εβδομάδα”.
Ελάχιστα πάρθηκαν ως λάφυρα και κάποια χρησιμοποιήθηκαν από τη σωματοφυλακή του προέδρου της Συνομοσπονδίας (CSA), Jefferson Davis.
Συνολικά μόλις 14.000 τουφέκια Henry 1860 κατασκευάστηκαν.
Αλλά η τεχνολογική τους συμβολή υπήρξε τεράστια. Ήταν ο συνδετικός κρίκος στην εξέλιξη του επαναληπτικού μηχανισμού.
Έξι χρόνια αργότερα, η ισχυροποιημένη και έμπειρη πλέον εταιρεία του Winchester θα έβαζε στην παραγωγή ένα βελτιωμένο μοντέλο.
Διατηρούσε όλα τα στοιχεία του Henry, όμως πλέον τροφοδοτούσε φυσίγγια από μια θυρίδα στα πλάγια του κορμού. Το επαναληπτικό όπλο με μοχλό είχε πλέον εδραιωθεί για τα επόμενα 100 χρόνια
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών