Οι Ρώσοι μελετούσαν τα διδάγματα από τους πολέμους στο Βιετνάμ, την Αγκόλα και τη Ροδεσία και κατέληξαν στο ότι το πεζικό “ξόδευε” ως και 6.000 φυσίγγια για κάθε νεκρό εχθρό. Αιτία ήταν τα ανεξέλεγκτα “αυτόματα πυρά”.
Το 1980, ο σοβιετικός στρατός εξοπλιζόταν με το τρίτης γενιάς Καλάσνικωφ ΑΚ-74.
Συνδύαζε την παροιμιώδη ανθεκτικότητα και αξιοπιστία του αρχικού ΑΚ-47, με ένα φυσίγγιο υψηλής ταχύτητας και μικρής διαμέτρου (5,45Χ39mm).
Πετύχαινε μεγάλη ευστοχία, χαμηλή ανάκρουση και ευκολία εκπαίδευσης/συντήρησης.
Οι Ρώσοι μελετούσαν με προσοχή τα διδάγματα από τους πολέμους στο Βιετνάμ, την Αγκόλα και τη Ροδεσία και κατέληξαν σε ένα συμπέρασμα:
Πρώτον, οι μάχες όλο συχνότερα συνέβαιναν μέσα σε οικισμούς και σε αποστάσεις μεταξύ 30 και 120 μέτρων.
Δεύτερον, τα στατιστικά έδειχναν πως το πεζικό “ξόδευε” ως και 6.000 φυσίγγια για κάθε νεκρό εχθρό. Αιτία ήταν τα ανεξέλεγκτα “αυτόματα πυρά”.
Υψηλότατες απαιτήσεις
Μια επιτροπή κατέληξε πως στο μέλλον θα επιβίωναν όσοι στρατιώτες θα μπορούσαν να καταβάλλλουν τον αντίπαλο με γρήγορα και εύστοχα, πολλαπλά πλήγματα σε αυτές τις κοντινές αποστάσεις.
Το μειονέκτημα του ΑΚ-74, “εντοπίστηκε” στο γεγονός ότι οι αυτόματες βολές ήταν άστοχες μετά τα πρώτα 1-2 φυσίγγια.
Ανέδειξαν αυτό ως το κύριο πεδίο βελτίωσης για τα μελλοντικά τυφέκια του στρατού και κάλεσαν τα κύρια σχεδιαστικά γραφεία (Kalashnikov, Kovrov, Stechkin) να προτείνουν λύσεις.
Ο στρατός προδιέγραψε πως για να είναι δικαιολογημένη η επένδυση σε ένα μαζικό πρόγραμμα επανεξοπλισμού (που την εποχή εκείνη σήμαινε σχεδόν ένα εκατομμύριο νέα όπλα), ο αντικαταστάτης θα έπρεπε να υπερέχει του AK-74 κατά 50% σε αποτελεσματικότητα, και να επιτυγχάνει αυξημένη ευστοχία και αξιοπιστία, χρησιμοποιώντας το ίδιο φυσίγγιο 7Ν6.
Υπερ-ταχυβολία
Η ομάδα στο εργοστάσιο Izmash (σημερινό Kalashnikov Group) προχώρησε βασισμένη στο σχέδιο του Γενάντι Νίκονωφ.
Ο μηχανικός υπέθεσε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα στην βελτίωση ευστοχίας είναι η συσσωρευμένη ανάκρουση από τις διαδοχικές αυτόματες πυροδοτήσεις.
Σκέφτηκε να περιορίσει τη ριπή σε μόλις δύο φυσίγγια, τα οποία θα εκτοξεύονται σε πολύ γρήγορη διαδοχή.
Έτσι, η πιθανότητα ευστοχίας και η αποτελεσματικότητα θα αυξάνονταν.
Τα πρωτότυπα δοκιμάστηκαν μεταξύ 1981 και 1984. Βασίζονται σε ένα πρωτότυπο σχέδιο, όπου η κάνη οπισθοδρομεί κατά τη βολή μαζί με το φορέα του κλείστρου.
Ένα “φορείο” συγκρατεί το δεύτερο φυσίγγιο μεταξύ του γεμιστήρα και της θαλάμης.
Πολύπλοκη λειτουργία
Όταν βάλλει, μια σειρά από πολύπλοκες κινήσεις γίνονται ταυτόχρονα: κάνη και φορέας οπισθοχωρούν προς τα πισω σπρωγμένα από τα αέρια της πυροδότησης.
Η περιστροφική κεφαλή του κλείστρου συνδεμένη μέσω συρματόσκοινου και τροχαλίας με το φορείο, απορρίπτει τον κάλυκα.
Το φορείο σπρώχνει το δεύτερο φυσίγγιο στη θαλάμη, η κεφαλή αναστρέφει την πορεία της, το εισάγει στη θαλάμη και το πυροδοτεί.
Ωστόσο, ο φορέας του κλείστρου και η κάνη μόλις εκείνη τη στιγμή τερματίζουν τη διαδρομή τους.
Τα μέρη επιστρέφουν και κλειδώνουν στην αρχική τους θέση, σύροντας ένα τρίτο φυσίγγιο στη θαλάμη.
Το όπλο είναι έτοιμο να επαναλάβει τη διαδικασία με το επόμενο πάτημα της σκανδάλης.
Το αποτέλεσμα είναι δύο σφαίρες που πετούν προς το στόχο με ταχύτητα 880 m/sec πριν ο χειριστής νιώσει την ανάκρουση στον ώμο του.
Η θεωρητική ταχυβολία είναι 1.800 φυσίγγια το λεπτό, διπλάσια από οποιουδήποτε τυφεκίου.
Αν επιλεγεί αυτόματη βολή, οι σφαίρες θα φεύγουν με ένα χαμηλό ρυθμό (περίπου 650 ανά λεπτό).
Στη μονή βολή συμπεριφέρεται όπως το ΑΚ-74, με λιγότερη ανύψωση της κάνης, λόγω του ιδιόμορφου φλογοκρύπτη που εκτονώνει τα αέρια στο στόμιο.
Εξωτερικά το όπλο ξεχωρίζει για το πλαστικό αναδιπλούμενο κοντάκιο - χαρακτηριστικό που μοιράζεται με το ΑΚ74Μ – και το ασυνήθιστα πλατύ χειροφυλακτήρα (ο οποίος καλύπτει το μηχανισμό της τροχαλίας).
Η παλινδρομική κίνηση της κάνης ανάγκασε τους σχεδιαστές να τοποθετήσουν την ξιφολόγχη...στα πλάγια, ενώ και ο γεμιστήρας (ίδιος με του ΑΚ-74) μπαίνει με κλίση προς τα δεξιά, ώστε να υπάρξει χώρος για το “φορείο” και το συρματόσκοινο του μηχανισμού.
Στα πολύ θετικά του ΑΝ-94 ξεχώριζε ο μοχλός πυρός και τα αναβαθμισμένα σκόπευτρα.
Ανεκπλήρωτη τεχνολογική εξέλιξη
Οι οικονομικές συγκυρίες και η κατάρρευση της ΕΣΣΔ σταμάτησαν την παραγωγή του μέχρι το 1994, οπότε και έλαβε το χαρακτηρισμό ΑΝ-94 (Αvtomat Nikonova).
Οι συνθήκες τότε ήταν πολύ διαφορετικές. Το Νίκονωφ, αν και εξαιρετικά ικανό, ήταν πολύπλοκο στη συναρμολόγηση και κόστιζε περίπου πέντε φορές περισσότερο από το ΑΚ-74.
Σε σημερινές τιμές αυτό αντιστοιχεί σε περίπου 1.050 ευρώ.
Το υψηλό κόστος και το γεγονός ότι υπήρχαν εκατοντάδες χιλιάδες Καλάσνικωφ στις αποθήκες, καταδίκασε το μέλλον του βελτιωμένου όπλου.
Λιγότερα από 20.000 αντίγραφα κατασκευάστηκαν για χρήση από εξειδικευμένες μονάδες (Spetsnaz) του υπουργείου εσωτερικών της Ρωσίας και κάποιων περιφερειακών συμμάχων από την πρώην ΕΣΣΔ.
Ο ρωσικός στρατός αρκέστηκε στο εκσυγχρονισμένο ΑΚ-74Μ, κρίνοντας ότι το αποτελεσματικό αλλά πολύπλοκο AN-94 δεν θα ήταν προτέρημα στα χέρια κληρωτών στρατιωτών.
www.bankingnews.gr
Συνδύαζε την παροιμιώδη ανθεκτικότητα και αξιοπιστία του αρχικού ΑΚ-47, με ένα φυσίγγιο υψηλής ταχύτητας και μικρής διαμέτρου (5,45Χ39mm).
Πετύχαινε μεγάλη ευστοχία, χαμηλή ανάκρουση και ευκολία εκπαίδευσης/συντήρησης.
Οι Ρώσοι μελετούσαν με προσοχή τα διδάγματα από τους πολέμους στο Βιετνάμ, την Αγκόλα και τη Ροδεσία και κατέληξαν σε ένα συμπέρασμα:
Πρώτον, οι μάχες όλο συχνότερα συνέβαιναν μέσα σε οικισμούς και σε αποστάσεις μεταξύ 30 και 120 μέτρων.
Δεύτερον, τα στατιστικά έδειχναν πως το πεζικό “ξόδευε” ως και 6.000 φυσίγγια για κάθε νεκρό εχθρό. Αιτία ήταν τα ανεξέλεγκτα “αυτόματα πυρά”.
Υψηλότατες απαιτήσεις
Μια επιτροπή κατέληξε πως στο μέλλον θα επιβίωναν όσοι στρατιώτες θα μπορούσαν να καταβάλλλουν τον αντίπαλο με γρήγορα και εύστοχα, πολλαπλά πλήγματα σε αυτές τις κοντινές αποστάσεις.
Το μειονέκτημα του ΑΚ-74, “εντοπίστηκε” στο γεγονός ότι οι αυτόματες βολές ήταν άστοχες μετά τα πρώτα 1-2 φυσίγγια.
Ανέδειξαν αυτό ως το κύριο πεδίο βελτίωσης για τα μελλοντικά τυφέκια του στρατού και κάλεσαν τα κύρια σχεδιαστικά γραφεία (Kalashnikov, Kovrov, Stechkin) να προτείνουν λύσεις.
Ο στρατός προδιέγραψε πως για να είναι δικαιολογημένη η επένδυση σε ένα μαζικό πρόγραμμα επανεξοπλισμού (που την εποχή εκείνη σήμαινε σχεδόν ένα εκατομμύριο νέα όπλα), ο αντικαταστάτης θα έπρεπε να υπερέχει του AK-74 κατά 50% σε αποτελεσματικότητα, και να επιτυγχάνει αυξημένη ευστοχία και αξιοπιστία, χρησιμοποιώντας το ίδιο φυσίγγιο 7Ν6.
Υπερ-ταχυβολία
Η ομάδα στο εργοστάσιο Izmash (σημερινό Kalashnikov Group) προχώρησε βασισμένη στο σχέδιο του Γενάντι Νίκονωφ.
Ο μηχανικός υπέθεσε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα στην βελτίωση ευστοχίας είναι η συσσωρευμένη ανάκρουση από τις διαδοχικές αυτόματες πυροδοτήσεις.
Σκέφτηκε να περιορίσει τη ριπή σε μόλις δύο φυσίγγια, τα οποία θα εκτοξεύονται σε πολύ γρήγορη διαδοχή.
Έτσι, η πιθανότητα ευστοχίας και η αποτελεσματικότητα θα αυξάνονταν.
Τα πρωτότυπα δοκιμάστηκαν μεταξύ 1981 και 1984. Βασίζονται σε ένα πρωτότυπο σχέδιο, όπου η κάνη οπισθοδρομεί κατά τη βολή μαζί με το φορέα του κλείστρου.
Ένα “φορείο” συγκρατεί το δεύτερο φυσίγγιο μεταξύ του γεμιστήρα και της θαλάμης.
Πολύπλοκη λειτουργία
Όταν βάλλει, μια σειρά από πολύπλοκες κινήσεις γίνονται ταυτόχρονα: κάνη και φορέας οπισθοχωρούν προς τα πισω σπρωγμένα από τα αέρια της πυροδότησης.
Η περιστροφική κεφαλή του κλείστρου συνδεμένη μέσω συρματόσκοινου και τροχαλίας με το φορείο, απορρίπτει τον κάλυκα.
Το φορείο σπρώχνει το δεύτερο φυσίγγιο στη θαλάμη, η κεφαλή αναστρέφει την πορεία της, το εισάγει στη θαλάμη και το πυροδοτεί.
Ωστόσο, ο φορέας του κλείστρου και η κάνη μόλις εκείνη τη στιγμή τερματίζουν τη διαδρομή τους.
Τα μέρη επιστρέφουν και κλειδώνουν στην αρχική τους θέση, σύροντας ένα τρίτο φυσίγγιο στη θαλάμη.
Το όπλο είναι έτοιμο να επαναλάβει τη διαδικασία με το επόμενο πάτημα της σκανδάλης.
Το αποτέλεσμα είναι δύο σφαίρες που πετούν προς το στόχο με ταχύτητα 880 m/sec πριν ο χειριστής νιώσει την ανάκρουση στον ώμο του.
Η θεωρητική ταχυβολία είναι 1.800 φυσίγγια το λεπτό, διπλάσια από οποιουδήποτε τυφεκίου.
Αν επιλεγεί αυτόματη βολή, οι σφαίρες θα φεύγουν με ένα χαμηλό ρυθμό (περίπου 650 ανά λεπτό).
Στη μονή βολή συμπεριφέρεται όπως το ΑΚ-74, με λιγότερη ανύψωση της κάνης, λόγω του ιδιόμορφου φλογοκρύπτη που εκτονώνει τα αέρια στο στόμιο.
Εξωτερικά το όπλο ξεχωρίζει για το πλαστικό αναδιπλούμενο κοντάκιο - χαρακτηριστικό που μοιράζεται με το ΑΚ74Μ – και το ασυνήθιστα πλατύ χειροφυλακτήρα (ο οποίος καλύπτει το μηχανισμό της τροχαλίας).
Η παλινδρομική κίνηση της κάνης ανάγκασε τους σχεδιαστές να τοποθετήσουν την ξιφολόγχη...στα πλάγια, ενώ και ο γεμιστήρας (ίδιος με του ΑΚ-74) μπαίνει με κλίση προς τα δεξιά, ώστε να υπάρξει χώρος για το “φορείο” και το συρματόσκοινο του μηχανισμού.
Στα πολύ θετικά του ΑΝ-94 ξεχώριζε ο μοχλός πυρός και τα αναβαθμισμένα σκόπευτρα.
Ανεκπλήρωτη τεχνολογική εξέλιξη
Οι οικονομικές συγκυρίες και η κατάρρευση της ΕΣΣΔ σταμάτησαν την παραγωγή του μέχρι το 1994, οπότε και έλαβε το χαρακτηρισμό ΑΝ-94 (Αvtomat Nikonova).
Οι συνθήκες τότε ήταν πολύ διαφορετικές. Το Νίκονωφ, αν και εξαιρετικά ικανό, ήταν πολύπλοκο στη συναρμολόγηση και κόστιζε περίπου πέντε φορές περισσότερο από το ΑΚ-74.
Σε σημερινές τιμές αυτό αντιστοιχεί σε περίπου 1.050 ευρώ.
Το υψηλό κόστος και το γεγονός ότι υπήρχαν εκατοντάδες χιλιάδες Καλάσνικωφ στις αποθήκες, καταδίκασε το μέλλον του βελτιωμένου όπλου.
Λιγότερα από 20.000 αντίγραφα κατασκευάστηκαν για χρήση από εξειδικευμένες μονάδες (Spetsnaz) του υπουργείου εσωτερικών της Ρωσίας και κάποιων περιφερειακών συμμάχων από την πρώην ΕΣΣΔ.
Ο ρωσικός στρατός αρκέστηκε στο εκσυγχρονισμένο ΑΚ-74Μ, κρίνοντας ότι το αποτελεσματικό αλλά πολύπλοκο AN-94 δεν θα ήταν προτέρημα στα χέρια κληρωτών στρατιωτών.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών