Το όπλο συνοδεύει η αντίστοιχη ξιφολόγχη, σετ καθαριστικών και αορτήρας, μαζί με ένα στρατιωτικό εγχειρίδιο TM-9-1005-223-12
Στρατιωτική καταγωγή
Απλά κοιτώντας το Μ1Α αντιλαμβάνεται κανείς πως προέρχεται από μια άλλη εποχή. Οι ρίζες της σχεδίασης βρίσκονται στη δεκαετία του 1930, όταν ο Αμερικανο-καναδός John Garand (Τζον Γκαράντ) συνέλαβε το πρώτο ημιαυτόματο τουφέκι του αμερικανικού στρατού. Σχεδιασμένο γύρω από το πανίσχυρο φυσίγγιο cal 30-06 (7,62X63mm), ήταν ένα “θηρίο” 4,3 κιλά.
Έδωσε στον αμερικανό πεζικάριο το αποφασιστικό πλεονέκτημα. Παρά τις αρετές του, είχε ένα σοβαρό σχεδιαστικό μειονέκτημα: τροφοδοτούσε από ένα προπαρασκευασμένο κλιπ 8 φυσιγγίων. Αυτό σήμαινε πως η επαναγέμιση ήταν υπόθεση “όλα ή τίποτα”. Το όπλο έπρεπε να ξοδέψει όλη του την αναχορηγία, εκτοξεύοντας το μεταλλικό κλιπ με την τελευταία βολή.
Ήταν αδύνατο να αναπληρωθεί ένας μερικώς χρησιμοποιημένος γεμιστήρας. Μετά το Β.π.π. ο Στρατός ξεκίνησε να διορθώσει αυτό το ζήτημα και εν τω μεταξύ προέκυψε το ΝΑΤΟ.
Ο στρατός υπό την καθοδήγηση του Garand κινητοποίησε τους ταχνικούς του κρατικού εργοστασίου όπλων για να βελτιώσουν το Μ1, τροποποιώντας το ταυτόχρονα για ένα βραχύτερο φυσίγγιο (7,62Χ51mm). Το αποτέλεσμα αυτών των προσπαθειών ήταν το πρόγραμμα ΧΜ-14. Ήταν ουσιαστικά ένα βελτιωμένο Μ1 Garand με αφαιρούμενο γεμιστήρα 20 φυσιγγίων.
Μπήκε σε υπηρεσία το 1957 και αποσύρθηκε ως γενικό όπλο πεζικού μόλις επτά χρόνια αργότερα, προς χάρην του Colt M 16. Οστόσο θα παρέμενε σε χρήση ως δευτερεύον υλικό μέχρι τις αρχές του 2000. Λόγω του ισχυρού πυρομαχικού, αρκετές χιλιάδες τροποποιήθηκαν ως όπλα ακροβολιστών και τυφέκια καταστροφής υλικού.
Μια “δεύτερη Springfield Armory”
Η απόσυρση των Μ 14 δημιούργησε μια μεγάλη ροή πλεοναζόντων όπλων και ανταλλακτικών προς την πολιτική αγορά. Επειδή πολλά από αυτά είχαν ικανότητα αυτόματης βολής, θεωρούνταν πολυβόλα και απαγορευόταν η πώληση στο κοινό.
Οπότε πριν πωληθούν, οι κορμοί αχρηστεύονταν με κοπή οξυγόνου. Ο Bob Reese από το Ιλλινόι ήταν αγρότης και σκοπευτής του τραπ. Συμπλήρωνε το εισόδημα του αγοράζοντας τα “κομμένα” τυφέκια και αποσυναρμολογώντας τα για χρήσιμα ανταλλακτικά που μεταπωλούσε σε οπλουργούς.
Το 1968 το κρατικό Springfield Armory της Μασαχουσέτης έκλεισε.
Ο Reese αγόρασε πολλά από τα ανταλλακτικά. Σχεδόν από τύχη απέκτησε από μια άλλη επιχείρηση μηχανήματα και εξοπλισμό. To 1974 άρχισε να συναρμολογεί ημιαυτόματα τουφέκια με το σχεδιασμό του Μ 14 (πλην της αυτόματης σχαστηρίας) πάνω σε νέους κορμούς. Ονόμασε την εταιρεία του Springfield Armory. Η Κυβέρνηση των ΗΠΑ του απαγόρευσε τη χρήση του ονόματος “Μ 14” ως πνευματική ιδιοκτησία του κράτους.
Έκτοτε όλα τα όπλα που παράγονται από την ιδιωτική “Springfield Armory” στη κωμόπολη Geneseo, φέρουν το όνομα Μ1Α. Αργότερα επεκτάθηκε στην παραγωγή M1 Garand και πιστολιών Μ1911, καλύπτοντας όλα τα διάσημα αμερικανικά όπλα του 20ου αιώνα.
Με τον καιρό εξέλιξαν το σχέδιο και ανέπτυξαν πλήρη κατασκευή με απάρτια και κορμούς υψηλότερων προδιαγραφών από τις αρχικές του στρατού. Απέκτησαν φήμη συναρμολογώντας τυφέκια Μ1Α National Match (NM) που χρησιμοποιύνται σε αγώνες ακρίβειας. Κάθε χρόνο, εν ενεργεία στρατιωτικοί και πολίτες σκοπευτές αγωνίζονται με στρατιωτικού τύπου όπλα για το κύπελλο του Διευθυντή του προγράμματος πολιτικής σκοποβολής που έχει σκοπό τη διατήρηση της σκοπευτικής δεινότητας των Αμερικανών πολιτών. Επί πολλά χρόνια το Μ1Α κυριαρχούσε στα πεδία βολής.
1974 αριθμημένα αντίγραφα
Το 2024 συμπληρώνονται 50 χρόνια από το ξεκίνημα και η οικογένεια του Reese που παραμένει στο τιμόνι της εταιρείας τιμά την επέτειο με τη δημιουργία ενός επετειακού μοντέλου. Τα τουφέκια φέρουν πάνω στη ράβδο όπλισης την εγχάραξη “1 από 1974”, σημαίνοντας το έτος. Καθένα φυλάσσεται σε ένα ξύλινο κιβώτιο από λευκό έλατο που ανοίγει και γίνεται βάση επίδειξης.
Το όπλο συνοδεύει η αντίστοιχη ξιφολόγχη, σετ καθαριστικών και αορτήρας, μαζί με ένα στρατιωτικό εγχειρίδιο TM-9-1005-223-12 ( τεχνικό εγχειρίδιο για το Μ14). Αξίζει να σημειωθεί ότι συχνά στο παρελθόν έχουν υπάρξει Μ1Α που για “λόγους πολιτικής ορθότητας” δε διαθέτουν κάποια λειτουργικά ή αισθητικά χαρακτηριστικά του Μ14, ώστε να μπορεί να πουληθούν σε κάποιες περιοχές. Αυτό δε συμβαίνει με το επετειακό μοντέλο. Με εξαίρεση τον επιλογέα αυτόματης βολής (τον οποίο ούτως ή άλλως δε δσιέθεταν όλα τα όπλα του στρατού), ακολουθεί κάθε λεπτομέρεια περιλαμβάνοντας το άγκιστρο της ξιφολόγχης, το φλοκοκρύπτη, τα ρυθμιζόμενα σκόπευτρα, ακόμη και το μεταλλικό πέλμα στο κοντάκιο με τη “φωλιά” για το σετ καθαρισμού,
Το φινίρισμα του μετάλλου είναι αντάξιο της επετείου με στιλπνή, ομοιόμορφη βαφή. Το μονοκόμματο κοντάκιο έχει φτιαχτεί από κόκκινωπή αμερικανική καρυδιά με όμορφες, μαύρες “φλέβες” που το διατρέχουν κατά μήκος. Το πυκνό ξύλο είναι ανθεκτικότερο αλλά και αισθητικά ευχάριστο και τονίζεται από το φινίρισμα με λάδι και το μενταγιόν με τα σταυρωτά κανόνια που το διακοσμούν.
Κάθε επετειακό Μ1Α συνοδεύεται από ένα πιστοποιητικό γνησιότητας υπογεγραμμένο από τον Dennis Reece, CEO της Springfield Armory Inc. και γιό του ιδρυτή της.
www.bankingnews.gr
Απλά κοιτώντας το Μ1Α αντιλαμβάνεται κανείς πως προέρχεται από μια άλλη εποχή. Οι ρίζες της σχεδίασης βρίσκονται στη δεκαετία του 1930, όταν ο Αμερικανο-καναδός John Garand (Τζον Γκαράντ) συνέλαβε το πρώτο ημιαυτόματο τουφέκι του αμερικανικού στρατού. Σχεδιασμένο γύρω από το πανίσχυρο φυσίγγιο cal 30-06 (7,62X63mm), ήταν ένα “θηρίο” 4,3 κιλά.
Έδωσε στον αμερικανό πεζικάριο το αποφασιστικό πλεονέκτημα. Παρά τις αρετές του, είχε ένα σοβαρό σχεδιαστικό μειονέκτημα: τροφοδοτούσε από ένα προπαρασκευασμένο κλιπ 8 φυσιγγίων. Αυτό σήμαινε πως η επαναγέμιση ήταν υπόθεση “όλα ή τίποτα”. Το όπλο έπρεπε να ξοδέψει όλη του την αναχορηγία, εκτοξεύοντας το μεταλλικό κλιπ με την τελευταία βολή.
Ήταν αδύνατο να αναπληρωθεί ένας μερικώς χρησιμοποιημένος γεμιστήρας. Μετά το Β.π.π. ο Στρατός ξεκίνησε να διορθώσει αυτό το ζήτημα και εν τω μεταξύ προέκυψε το ΝΑΤΟ.
Ο στρατός υπό την καθοδήγηση του Garand κινητοποίησε τους ταχνικούς του κρατικού εργοστασίου όπλων για να βελτιώσουν το Μ1, τροποποιώντας το ταυτόχρονα για ένα βραχύτερο φυσίγγιο (7,62Χ51mm). Το αποτέλεσμα αυτών των προσπαθειών ήταν το πρόγραμμα ΧΜ-14. Ήταν ουσιαστικά ένα βελτιωμένο Μ1 Garand με αφαιρούμενο γεμιστήρα 20 φυσιγγίων.
Μπήκε σε υπηρεσία το 1957 και αποσύρθηκε ως γενικό όπλο πεζικού μόλις επτά χρόνια αργότερα, προς χάρην του Colt M 16. Οστόσο θα παρέμενε σε χρήση ως δευτερεύον υλικό μέχρι τις αρχές του 2000. Λόγω του ισχυρού πυρομαχικού, αρκετές χιλιάδες τροποποιήθηκαν ως όπλα ακροβολιστών και τυφέκια καταστροφής υλικού.
Μια “δεύτερη Springfield Armory”
Η απόσυρση των Μ 14 δημιούργησε μια μεγάλη ροή πλεοναζόντων όπλων και ανταλλακτικών προς την πολιτική αγορά. Επειδή πολλά από αυτά είχαν ικανότητα αυτόματης βολής, θεωρούνταν πολυβόλα και απαγορευόταν η πώληση στο κοινό.
Οπότε πριν πωληθούν, οι κορμοί αχρηστεύονταν με κοπή οξυγόνου. Ο Bob Reese από το Ιλλινόι ήταν αγρότης και σκοπευτής του τραπ. Συμπλήρωνε το εισόδημα του αγοράζοντας τα “κομμένα” τυφέκια και αποσυναρμολογώντας τα για χρήσιμα ανταλλακτικά που μεταπωλούσε σε οπλουργούς.
Το 1968 το κρατικό Springfield Armory της Μασαχουσέτης έκλεισε.
Ο Reese αγόρασε πολλά από τα ανταλλακτικά. Σχεδόν από τύχη απέκτησε από μια άλλη επιχείρηση μηχανήματα και εξοπλισμό. To 1974 άρχισε να συναρμολογεί ημιαυτόματα τουφέκια με το σχεδιασμό του Μ 14 (πλην της αυτόματης σχαστηρίας) πάνω σε νέους κορμούς. Ονόμασε την εταιρεία του Springfield Armory. Η Κυβέρνηση των ΗΠΑ του απαγόρευσε τη χρήση του ονόματος “Μ 14” ως πνευματική ιδιοκτησία του κράτους.
Έκτοτε όλα τα όπλα που παράγονται από την ιδιωτική “Springfield Armory” στη κωμόπολη Geneseo, φέρουν το όνομα Μ1Α. Αργότερα επεκτάθηκε στην παραγωγή M1 Garand και πιστολιών Μ1911, καλύπτοντας όλα τα διάσημα αμερικανικά όπλα του 20ου αιώνα.
Με τον καιρό εξέλιξαν το σχέδιο και ανέπτυξαν πλήρη κατασκευή με απάρτια και κορμούς υψηλότερων προδιαγραφών από τις αρχικές του στρατού. Απέκτησαν φήμη συναρμολογώντας τυφέκια Μ1Α National Match (NM) που χρησιμοποιύνται σε αγώνες ακρίβειας. Κάθε χρόνο, εν ενεργεία στρατιωτικοί και πολίτες σκοπευτές αγωνίζονται με στρατιωτικού τύπου όπλα για το κύπελλο του Διευθυντή του προγράμματος πολιτικής σκοποβολής που έχει σκοπό τη διατήρηση της σκοπευτικής δεινότητας των Αμερικανών πολιτών. Επί πολλά χρόνια το Μ1Α κυριαρχούσε στα πεδία βολής.
1974 αριθμημένα αντίγραφα
Το 2024 συμπληρώνονται 50 χρόνια από το ξεκίνημα και η οικογένεια του Reese που παραμένει στο τιμόνι της εταιρείας τιμά την επέτειο με τη δημιουργία ενός επετειακού μοντέλου. Τα τουφέκια φέρουν πάνω στη ράβδο όπλισης την εγχάραξη “1 από 1974”, σημαίνοντας το έτος. Καθένα φυλάσσεται σε ένα ξύλινο κιβώτιο από λευκό έλατο που ανοίγει και γίνεται βάση επίδειξης.
Το όπλο συνοδεύει η αντίστοιχη ξιφολόγχη, σετ καθαριστικών και αορτήρας, μαζί με ένα στρατιωτικό εγχειρίδιο TM-9-1005-223-12 ( τεχνικό εγχειρίδιο για το Μ14). Αξίζει να σημειωθεί ότι συχνά στο παρελθόν έχουν υπάρξει Μ1Α που για “λόγους πολιτικής ορθότητας” δε διαθέτουν κάποια λειτουργικά ή αισθητικά χαρακτηριστικά του Μ14, ώστε να μπορεί να πουληθούν σε κάποιες περιοχές. Αυτό δε συμβαίνει με το επετειακό μοντέλο. Με εξαίρεση τον επιλογέα αυτόματης βολής (τον οποίο ούτως ή άλλως δε δσιέθεταν όλα τα όπλα του στρατού), ακολουθεί κάθε λεπτομέρεια περιλαμβάνοντας το άγκιστρο της ξιφολόγχης, το φλοκοκρύπτη, τα ρυθμιζόμενα σκόπευτρα, ακόμη και το μεταλλικό πέλμα στο κοντάκιο με τη “φωλιά” για το σετ καθαρισμού,
Το φινίρισμα του μετάλλου είναι αντάξιο της επετείου με στιλπνή, ομοιόμορφη βαφή. Το μονοκόμματο κοντάκιο έχει φτιαχτεί από κόκκινωπή αμερικανική καρυδιά με όμορφες, μαύρες “φλέβες” που το διατρέχουν κατά μήκος. Το πυκνό ξύλο είναι ανθεκτικότερο αλλά και αισθητικά ευχάριστο και τονίζεται από το φινίρισμα με λάδι και το μενταγιόν με τα σταυρωτά κανόνια που το διακοσμούν.
Κάθε επετειακό Μ1Α συνοδεύεται από ένα πιστοποιητικό γνησιότητας υπογεγραμμένο από τον Dennis Reece, CEO της Springfield Armory Inc. και γιό του ιδρυτή της.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών