Το όπλο που σκότωσε τον Τζών Κέννεντυ
Στην πολύχρονη και πολυδιάστατη ιστορία των όπλων κάποια ξεχωρίζουν για την τεχνική αρτιότητα, άλλα για το ρόλο που έπαιξαν σε σπουδαία γεγονότα και μερικά γιατί αποτέλεσαν σημαντικά βήματα στην τεχνολογική εξέλιξη.
Εύκολα τοποθετεί κανείς σε αυτό το πλαίσιο το Colt 1873 Peacemaker ή το STG-44.
Όμως ένα από τα σημαντικότερα και ταυτόχρονα διαβόητα πυροβόλα που έφτιαξε ποτέ άνθρωπος είναι το ιταλικό τουφέκι Carcano.
Μια βαλλιστική επανάσταση
Στα τέλη του 19ου αιώνα, το κράτος της Ιταλίας περνούσε στη βιομηχανική εποχή.
Το 1888 μια κρατική επιτροπή ξεκίνησε την ανάπτυξη ενός επαναληπτικού τυφεκίου που θα εκμεταλλευόταν τη νέα ανακάλυψη που ονομαζόταν “άκαπνη” πυρίτιδα.
Το βασιλικό εργαστήριο πυροτεχνίας της Μπολόνια πειραματίστηκε με μια σειρά διαμετρήματα και σχήματα βολίδων.
Σε αντίθεση πχ. με τους Βρετανούς ή τους Γερμανούς που προέκριναν μεγάλα διαμετρήματα (7,5-8mm), οι Ιταλοί υπό τον Αντόνιο Μπενεντέτι καταλήξαν στο 6,5Χ52mm.
Το μικρότερης διαμέτρου φυσίγγιο παρουσίαζε μια σειρά από πλεονεκτήματα που έχουν επίδραση στη βαλλιστική ως σήμερα.
Αποτελεί τη “μέση οδό”, επιτρέπει τη σχεδίαση όπλων με χαμηλότερο βάρος και όγκο, έχει σημαντικά χαμηλότερη ανάκρουση και -κυρίως η ευθυτενής τροχιά του επιτρέπει ευχερέστερη σκόπευση εντός 300 μέτρων χωρίς ανάγκες για ρύθμιση.
Αυτό έδινε στο μέσο στρατιώτη πλεονέκτημα μέχρι του ρεαλιστικού βεληνεκούς εντός του οποίου μπορεί να σημαδεύει.
Τέτοια ήταν η επιτυχία του διαμετρήματος 6,5mm που οδήγησε σε μία σειρά από παράγωγα από το 6,5Χ54mm Manlicher (του ελληνικού στρατού) και το “σουηδικό” 6,5Χ55mm ως και τα σημερινά 6,5 Creedmoor.
Απλό και εύχρηστο
Ο ιταλικός στρατός χρειαζόταν ένα τουφέκι για το νέο φυσίγγιο.
Το πολεμικό εργοστάσιο της Μπρέσια δούλεψε πάνω στο σχέδιο του αντισυνταγματάρχη Salvatore Carcano (Σαλβατόρε Καρκάνο), το οποίο ήταν ένα απλό τυφέκιο κινητού ουραίου. Δύο κλειδιά στην κεφαλή του κλείστρου σφράγιζαν τη θαλάμη με την περιστροφή του μοχλού στη δεξιά πλευρά του κορμού.
Αντί να χρησιμοποιήσουν μια εσωτερική αποθήκη, ο Carcano και ο συνεργάτης του Parravicino ενσωμάτωσαν την πατέντα της “κασέττας” (ενός ελάσματος από σίδηρο ή μπρούτζο) του Ferdinard Manlicher.
Αυτό έδωσε στο όπλο το προσωνύμιο “Manlicher-Carcano” παρόλο που ο αυστριακός δεν είχε να κάνει τίποτε με το σχεδιασμό του όπλου.
Το έλασμα συγκρατεί έξι φυσίγγια και τοποθετείται από το άνοιγμα του κλείστρου στην κορυφή.
Όταν τα φυσίγγια τελειώσουν, απορρίπτεται και μία νέα δεσμίδα τοποθετείται στο όπλο.
Ο απλός μηχανισμός επέτρεψε μικρό βάρος που δε ξεπερνούσε τα 3,3-3,4 κιλά.
Ο αορτήρας έδενε στο πλευρό του κοντακίου, διευκολύνοντας τη μεταφορά στο στήθος και οι Ιταλοί πειραματίστηκαν με μία πτυσσόμενη ξιφολόγχη.
Τα στοιχεία αυτά θα περάσουν αργότερα σε όπλα όπως το Mauser 98 και το SKS.
Το όπλο μπήκε σε υπηρεσία το 1896 και παρέμεινε μέσω μίας σειράς εκδόσεων και παραλλαγών κύριο όπλο του ιταλικού στρατού μέχρι το 1944.
Εκατοντάδες χιλιάδες κατέληξαν στην αφρικανική ζώνη επιρροής της Ιταλίας όπου συνέχισαν να υπηρετούν μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα.
Σε όλη αυτή τη σταδιοδρομία ο βασικός μηχανισμός παρέμεινε απαράλλακτος.
Οι αλλαγές αφορούσαν την κατάργηση της μακριάς κάνης (78cm) του τυφεκίου πεζικού προς χάριν της βραχύτερης (53cm) της αραβίδας. Έτσι προέκυψε το τυφέκιο που χρησιμοποίησαν οι Ιταλοί στον πόλεμο του 1940.
Τα carcano 1891 χρησιμοποιήθηκαν σε συγκρούσεις από το αλβανικό μέτωπο μέχρι την εθνικιστική Κίνα.
Εμφανίζονται ακόμη και σήμερα στη Σομαλία και το μαινόμενο εμφύλιο της Λιβύης.
Αυτά τα κειμήλια της ιταλικής αποικιοκρατίας αποδεικνύουν την ανθεκτικότητα τους.
Τεχνολογικές πρωτοπορείες
Η επιλογή του φυσιγγίου 6,5mm και η δεσμίδα φυσιγγίων ήταν δύο σημαντικές καινοτομίες του Carcano, αλλά όχι οι μόνες.
Το τρίτο ήταν η χρήση προοδευτικής ράβδωσης, μια εφαρμογή στην οποία το “βήμα” της κάνης (ο ρυθμός περιστροφής των ραβδώσεων) γίνεται γρηγορότερο όσο προχωρά πρός την έξοδο.
Επιτυγχάνεται έτσι βελτιωμένη σταθεροποίηση των βλημάτων και μικρότερη διασπορά των βολών.
Αυτό έκανε το Carcano απρόσμενα αποτελεσματικό για την κατηγορία βάρους του.
Οι Ιταλοί καταλάβαιναν πως η χαμηλή ανάκρουση βοηθά στην ευστοχία και ότι οι στρατιώτες σπάνια είχαν τις γνώσεις για να ρυθμίσουν τα σκοπευτικά τους για διαφορετικές αποστάσεις.
Έτσι τα περισσότερα Carcano της εποχή του Β’ ΠΠ φέρουν ένα σταθερό, απλό κλισιοσκόπιο ρυθμισμένο στα 200 μέτρα.
Με την τροχιά του φυσιγγίου παρέμενε εύχρηστο μεταξύ 100 και 300 μέτρων.
Το όπλο που σκότωσε τον Τζων Κέννεντυ
Πολλά χρόνια μετά την απόσυρση του από τον ιταλικό στρατό, το εμπνευσμένο και απλό τουφέκι ενεπλάκη στη γνωστότερη πολιτική δολοφονία του 20ου αιώνα.
Αν πιστέψει κανείς την αναφορά της επιτροπής Γουόρεν, ο πρώην πεζοναύτης Χάρβυ Λή Όσβαλντ με ένα Carcano σκότωσε τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζών Φιτζέραλντ Κέννεντυ το μεσημέρι της 22ας Νοεμβρίου 1963. Σύμφωνα με το πόρισμα, ο Όσβαλντ το αγόρασε έναντι 19,95 δολλαρίων (σημερινή αξία σχεδόν 200 ευρώ) μέσω ταχυδρομικού καταλόγου.
Το συγκεκριμένο υπόδειγμα τυφεκίου ήταν 1891/38 (το απλοποιημένο μοντέλο του Β’ ΠΠ) κατασκευασμένο το 1940. Συνοδευόταν από μία φθηνή σκοπευτική διόπτρα (μεγέθυνσης 4Χ) που τοποθετήθηκε από το οπλοπωλείο Klein’s Sporting Goods στο Σικάγο.
Ο υποτιθέμενος δολοφόνος του προέδρου Κέννεντυ μπήκε στον κόπο να φωτογραφηθεί στον κήπο του σπιτιού του κρατώντας το όπλο και αντίτυπα δύο φιλοκομμουνιστικών εφημερίδων – προφανώς ώστε να μην υπάρχουν στο μέλλον αμφιβολίες για τη συμμετοχή και τα κίνητρα του.
Βάλλοντας από τον έκτο όροφο του αποθετηρίου σχολικών βιβλίων στο Ντάλλας κατάφερε να εκτοξεύσει τέσσερις (εκ των οποίων τρείς εύστοχες) βολές εναντίον του εποχούμενου Κέννεντυ εντός 4,8-5,6 δευτερολέπτων.
Αν αυτό ισχύει, ο Όσβαλντ υπήρξε εξαιρετικός σκοπευτής και το Carcano ίσως ήταν το καλύτερο όπλο που είχε φτιαχτεί μέχρι τότε.
www.bankingnews.gr
Εύκολα τοποθετεί κανείς σε αυτό το πλαίσιο το Colt 1873 Peacemaker ή το STG-44.
Όμως ένα από τα σημαντικότερα και ταυτόχρονα διαβόητα πυροβόλα που έφτιαξε ποτέ άνθρωπος είναι το ιταλικό τουφέκι Carcano.
Μια βαλλιστική επανάσταση
Στα τέλη του 19ου αιώνα, το κράτος της Ιταλίας περνούσε στη βιομηχανική εποχή.
Το 1888 μια κρατική επιτροπή ξεκίνησε την ανάπτυξη ενός επαναληπτικού τυφεκίου που θα εκμεταλλευόταν τη νέα ανακάλυψη που ονομαζόταν “άκαπνη” πυρίτιδα.
Το βασιλικό εργαστήριο πυροτεχνίας της Μπολόνια πειραματίστηκε με μια σειρά διαμετρήματα και σχήματα βολίδων.
Σε αντίθεση πχ. με τους Βρετανούς ή τους Γερμανούς που προέκριναν μεγάλα διαμετρήματα (7,5-8mm), οι Ιταλοί υπό τον Αντόνιο Μπενεντέτι καταλήξαν στο 6,5Χ52mm.
Το μικρότερης διαμέτρου φυσίγγιο παρουσίαζε μια σειρά από πλεονεκτήματα που έχουν επίδραση στη βαλλιστική ως σήμερα.
Αποτελεί τη “μέση οδό”, επιτρέπει τη σχεδίαση όπλων με χαμηλότερο βάρος και όγκο, έχει σημαντικά χαμηλότερη ανάκρουση και -κυρίως η ευθυτενής τροχιά του επιτρέπει ευχερέστερη σκόπευση εντός 300 μέτρων χωρίς ανάγκες για ρύθμιση.
Αυτό έδινε στο μέσο στρατιώτη πλεονέκτημα μέχρι του ρεαλιστικού βεληνεκούς εντός του οποίου μπορεί να σημαδεύει.
Τέτοια ήταν η επιτυχία του διαμετρήματος 6,5mm που οδήγησε σε μία σειρά από παράγωγα από το 6,5Χ54mm Manlicher (του ελληνικού στρατού) και το “σουηδικό” 6,5Χ55mm ως και τα σημερινά 6,5 Creedmoor.
Απλό και εύχρηστο
Ο ιταλικός στρατός χρειαζόταν ένα τουφέκι για το νέο φυσίγγιο.
Το πολεμικό εργοστάσιο της Μπρέσια δούλεψε πάνω στο σχέδιο του αντισυνταγματάρχη Salvatore Carcano (Σαλβατόρε Καρκάνο), το οποίο ήταν ένα απλό τυφέκιο κινητού ουραίου. Δύο κλειδιά στην κεφαλή του κλείστρου σφράγιζαν τη θαλάμη με την περιστροφή του μοχλού στη δεξιά πλευρά του κορμού.
Αντί να χρησιμοποιήσουν μια εσωτερική αποθήκη, ο Carcano και ο συνεργάτης του Parravicino ενσωμάτωσαν την πατέντα της “κασέττας” (ενός ελάσματος από σίδηρο ή μπρούτζο) του Ferdinard Manlicher.
Αυτό έδωσε στο όπλο το προσωνύμιο “Manlicher-Carcano” παρόλο που ο αυστριακός δεν είχε να κάνει τίποτε με το σχεδιασμό του όπλου.
Το έλασμα συγκρατεί έξι φυσίγγια και τοποθετείται από το άνοιγμα του κλείστρου στην κορυφή.
Όταν τα φυσίγγια τελειώσουν, απορρίπτεται και μία νέα δεσμίδα τοποθετείται στο όπλο.
Ο απλός μηχανισμός επέτρεψε μικρό βάρος που δε ξεπερνούσε τα 3,3-3,4 κιλά.
Ο αορτήρας έδενε στο πλευρό του κοντακίου, διευκολύνοντας τη μεταφορά στο στήθος και οι Ιταλοί πειραματίστηκαν με μία πτυσσόμενη ξιφολόγχη.
Τα στοιχεία αυτά θα περάσουν αργότερα σε όπλα όπως το Mauser 98 και το SKS.
Το όπλο μπήκε σε υπηρεσία το 1896 και παρέμεινε μέσω μίας σειράς εκδόσεων και παραλλαγών κύριο όπλο του ιταλικού στρατού μέχρι το 1944.
Εκατοντάδες χιλιάδες κατέληξαν στην αφρικανική ζώνη επιρροής της Ιταλίας όπου συνέχισαν να υπηρετούν μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα.
Σε όλη αυτή τη σταδιοδρομία ο βασικός μηχανισμός παρέμεινε απαράλλακτος.
Οι αλλαγές αφορούσαν την κατάργηση της μακριάς κάνης (78cm) του τυφεκίου πεζικού προς χάριν της βραχύτερης (53cm) της αραβίδας. Έτσι προέκυψε το τυφέκιο που χρησιμοποίησαν οι Ιταλοί στον πόλεμο του 1940.
Τα carcano 1891 χρησιμοποιήθηκαν σε συγκρούσεις από το αλβανικό μέτωπο μέχρι την εθνικιστική Κίνα.
Εμφανίζονται ακόμη και σήμερα στη Σομαλία και το μαινόμενο εμφύλιο της Λιβύης.
Αυτά τα κειμήλια της ιταλικής αποικιοκρατίας αποδεικνύουν την ανθεκτικότητα τους.
Τεχνολογικές πρωτοπορείες
Η επιλογή του φυσιγγίου 6,5mm και η δεσμίδα φυσιγγίων ήταν δύο σημαντικές καινοτομίες του Carcano, αλλά όχι οι μόνες.
Το τρίτο ήταν η χρήση προοδευτικής ράβδωσης, μια εφαρμογή στην οποία το “βήμα” της κάνης (ο ρυθμός περιστροφής των ραβδώσεων) γίνεται γρηγορότερο όσο προχωρά πρός την έξοδο.
Επιτυγχάνεται έτσι βελτιωμένη σταθεροποίηση των βλημάτων και μικρότερη διασπορά των βολών.
Αυτό έκανε το Carcano απρόσμενα αποτελεσματικό για την κατηγορία βάρους του.
Οι Ιταλοί καταλάβαιναν πως η χαμηλή ανάκρουση βοηθά στην ευστοχία και ότι οι στρατιώτες σπάνια είχαν τις γνώσεις για να ρυθμίσουν τα σκοπευτικά τους για διαφορετικές αποστάσεις.
Έτσι τα περισσότερα Carcano της εποχή του Β’ ΠΠ φέρουν ένα σταθερό, απλό κλισιοσκόπιο ρυθμισμένο στα 200 μέτρα.
Με την τροχιά του φυσιγγίου παρέμενε εύχρηστο μεταξύ 100 και 300 μέτρων.
Το όπλο που σκότωσε τον Τζων Κέννεντυ
Πολλά χρόνια μετά την απόσυρση του από τον ιταλικό στρατό, το εμπνευσμένο και απλό τουφέκι ενεπλάκη στη γνωστότερη πολιτική δολοφονία του 20ου αιώνα.
Αν πιστέψει κανείς την αναφορά της επιτροπής Γουόρεν, ο πρώην πεζοναύτης Χάρβυ Λή Όσβαλντ με ένα Carcano σκότωσε τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζών Φιτζέραλντ Κέννεντυ το μεσημέρι της 22ας Νοεμβρίου 1963. Σύμφωνα με το πόρισμα, ο Όσβαλντ το αγόρασε έναντι 19,95 δολλαρίων (σημερινή αξία σχεδόν 200 ευρώ) μέσω ταχυδρομικού καταλόγου.
Το συγκεκριμένο υπόδειγμα τυφεκίου ήταν 1891/38 (το απλοποιημένο μοντέλο του Β’ ΠΠ) κατασκευασμένο το 1940. Συνοδευόταν από μία φθηνή σκοπευτική διόπτρα (μεγέθυνσης 4Χ) που τοποθετήθηκε από το οπλοπωλείο Klein’s Sporting Goods στο Σικάγο.
Ο υποτιθέμενος δολοφόνος του προέδρου Κέννεντυ μπήκε στον κόπο να φωτογραφηθεί στον κήπο του σπιτιού του κρατώντας το όπλο και αντίτυπα δύο φιλοκομμουνιστικών εφημερίδων – προφανώς ώστε να μην υπάρχουν στο μέλλον αμφιβολίες για τη συμμετοχή και τα κίνητρα του.
Βάλλοντας από τον έκτο όροφο του αποθετηρίου σχολικών βιβλίων στο Ντάλλας κατάφερε να εκτοξεύσει τέσσερις (εκ των οποίων τρείς εύστοχες) βολές εναντίον του εποχούμενου Κέννεντυ εντός 4,8-5,6 δευτερολέπτων.
Αν αυτό ισχύει, ο Όσβαλντ υπήρξε εξαιρετικός σκοπευτής και το Carcano ίσως ήταν το καλύτερο όπλο που είχε φτιαχτεί μέχρι τότε.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών