Οι αγορές θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την Ελλάδα ότι βρίσκεται σε μια κατάσταση ισορροπίας, όχι σε ένα μεταβατικό στάδιο προς την ανάπτυξη.
Το συνεχιζόμενο ελληνικό έπος του χρέους είναι τραγικό για πολλούς λόγους, κυρίως γιατί η σχέση της Ελλάδος με τους πιστωτές της, θυμίζει σχέσεις μεταξύ του αναπτυσσόμενου κόσμου και ενισχύσεων….σε βιομηχανίες και όχι σε μια χώρα, αναφέρει η Dambisa Moyo συγγραφέας του Dead Aid, ο νικητής τα παίρνει όλα στο Project Syndicate
Όπως και στην περίπτωση των άλλων προγραμμάτων βοήθειας, που αντιστοιχούν σε ισοδύναμο εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων μεταφέρθηκαν κεφάλαια από τις πλουσιότερες οικονομίες σε μια πολύ φτωχότερη, με αρνητικές συνέπειες.
Το πρόγραμμα διάσωσης είχε σχεδιαστεί για να αποτρέψει την χρεοκοπία της Ελλάδας, ωστόσο αυξήθηκε το χρέος ως προς το ΑΕΠ από το 130% κατά την έναρξη της κρίσης το 2009 σε πάνω από 170% που είναι σήμερα, με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να προβλέπει ότι το χρέος θα φθάσει στο 200% του ΑΕΠ μέσα στα επόμενα δύο χρόνια.
Αυτό το σπιράλ χρέους απειλεί να ισοπεδώσει την πορεία ανάπτυξης της Ελλάδος και επιδεινώνει τις προοπτικές απασχόλησης.
Η Ελλάδα έκλεισε deal με την ευρωζώνη υπό τη μορφή de facto ελάφρυνσης του χρέους μέσω επιδοτούμενων δανείων και καταβολή των δεδουλευμένων τόκων.
Κανένας λογικός άνθρωπος δεν πιστεύει ότι η Ελλάδα θα είναι σε θέση να εξοφλήσει τα χρέη της, αλλά η χώρα έχει παγιδευτεί σε έναν φαινομενικά ατελείωτο κύκλο πληρωμών και διασώσεων και είναι απόλυτα εξαρτημένη από τους δανειστές της.
Οι πιστωτές της Ελλάδος, από την πλευρά τους, έχουν ένα κίνητρο να προστατεύσουν το ευρώ και να περιορίσουν τον γεωπολιτικό κίνδυνο από μια ελληνική έξοδο από την ευρωζώνη.
Ως αποτέλεσμα, ακόμα και όταν η Ελλάδα δεν συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις των πιστωτών της π.χ. δεν αποδεχθεί περαιτέρω αυξήσεις φόρων ή τις μεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό - θα συνεχίζει να λαμβάνει βοήθεια με ελάχιστες ποινές.
Παραδόξως, όσο χειρότερη είναι η η κατάσταση στην Ελλάδα, τόσο μεγαλύτερες ενισχύσεις λαμβάνει.
Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες αυτού του κύκλου εξάρτησης μπορεί να είναι σοβαρές.
Εφ 'όσον τα οικονομικά της Ελλάδα στηρίζονται στους διεθνείς πιστωτές, πολιτικοί της χώρας θα είναι σε θέση να κάνουν εκπτώσεις σε πλειάδα θεμάτων οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής όπως η παροχής δημόσιων αγαθών, όπως η εκπαίδευση, η υγειονομική περίθαλψη, η εθνική ασφάλεια και οι υποδομές.
Η εξάρτηση από τη βοήθεια υπονομεύει τη σιωπηρή σύμβαση μεταξύ των πολιτών και της κυβέρνησης στην Ελλάδα, σύμφωνα με την οποία οι πολιτικοί θα πρέπει να συνεχίσουν να αντλούν έσοδα από τους φορολογούμενους.
Όταν οι κυβερνήσεις ξέρουν ότι θα λάβουν βοήθεια, μπορεί να μετριάσουν τις προσπάθειες τους για μεταρρυθμίσεις.
Επίσης υπάρχει κίνδυνος να αυξηθεί εκ νέου η διαφθορά και η αναποτελεσματικότητα.
Μέχρι στιγμής, η ελληνική κρίση έχει καταστεί επαναλαμβανόμενη και έκτακτης ανάγκης, παρά το διαρθρωτικό χαρακτήρα της.
Και όμως, όσο η Ελλάδα παραμένει κλειδωμένη σε ένα κύκλο αλληλεξάρτησης με τους πιστωτές της, η κατάσταση διαρκούς κρίσης είναι πιθανό να συνεχιστεί.
Τα προγράμματα βοήθειας έχουν σχεδόν πάντα προσωρινό χαρακτήρα, όπως συνέβη με το Σχέδιο Μάρσαλ.
Η διεθνής εμπειρία έχει δείξει ότι η βοήθεια που λαμβάνει η Ελλάδα – πλούσιες χώρες βοηθούν μια φτωχή - είχαν περιορισμένη επιτυχία, στην καλύτερη περίπτωση.
Εφ 'όσον οι Έλληνες αντιληφθούν την βοήθεια, ως δεδομένη θα έχουν περιορισμένο κίνητρο για να θέσουν τη χώρα τους σε προς μια πορεία οικονομικής αυτάρκειας.
Όποιος κι αν είναι ο δρόμος προς τα εμπρός για την Ελλάδα, εάν πρόκειται να υπάρξει οποιαδήποτε ελπίδα για πρόοδο, η βοήθεια που παρέχεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ πρέπει να είναι μόνο προσωρινή.
Υπάρχουν ελάχιστες ενδείξεις ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη να πορευθεί μόνη της και εφ 'όσον η οικονομική βοήθεια συνεχιστεί είναι απίθανο να αλλάξει η χώρα.
Υπό την έννοια αυτή, οι αγορές θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την Ελλάδα ότι βρίσκεται σε μια κατάσταση ισορροπίας, όχι σε ένα μεταβατικό στάδιο προς την ανάπτυξη.
www.bankingnews.gr
Όπως και στην περίπτωση των άλλων προγραμμάτων βοήθειας, που αντιστοιχούν σε ισοδύναμο εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων μεταφέρθηκαν κεφάλαια από τις πλουσιότερες οικονομίες σε μια πολύ φτωχότερη, με αρνητικές συνέπειες.
Το πρόγραμμα διάσωσης είχε σχεδιαστεί για να αποτρέψει την χρεοκοπία της Ελλάδας, ωστόσο αυξήθηκε το χρέος ως προς το ΑΕΠ από το 130% κατά την έναρξη της κρίσης το 2009 σε πάνω από 170% που είναι σήμερα, με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να προβλέπει ότι το χρέος θα φθάσει στο 200% του ΑΕΠ μέσα στα επόμενα δύο χρόνια.
Αυτό το σπιράλ χρέους απειλεί να ισοπεδώσει την πορεία ανάπτυξης της Ελλάδος και επιδεινώνει τις προοπτικές απασχόλησης.
Η Ελλάδα έκλεισε deal με την ευρωζώνη υπό τη μορφή de facto ελάφρυνσης του χρέους μέσω επιδοτούμενων δανείων και καταβολή των δεδουλευμένων τόκων.
Κανένας λογικός άνθρωπος δεν πιστεύει ότι η Ελλάδα θα είναι σε θέση να εξοφλήσει τα χρέη της, αλλά η χώρα έχει παγιδευτεί σε έναν φαινομενικά ατελείωτο κύκλο πληρωμών και διασώσεων και είναι απόλυτα εξαρτημένη από τους δανειστές της.
Οι πιστωτές της Ελλάδος, από την πλευρά τους, έχουν ένα κίνητρο να προστατεύσουν το ευρώ και να περιορίσουν τον γεωπολιτικό κίνδυνο από μια ελληνική έξοδο από την ευρωζώνη.
Ως αποτέλεσμα, ακόμα και όταν η Ελλάδα δεν συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις των πιστωτών της π.χ. δεν αποδεχθεί περαιτέρω αυξήσεις φόρων ή τις μεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό - θα συνεχίζει να λαμβάνει βοήθεια με ελάχιστες ποινές.
Παραδόξως, όσο χειρότερη είναι η η κατάσταση στην Ελλάδα, τόσο μεγαλύτερες ενισχύσεις λαμβάνει.
Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες αυτού του κύκλου εξάρτησης μπορεί να είναι σοβαρές.
Εφ 'όσον τα οικονομικά της Ελλάδα στηρίζονται στους διεθνείς πιστωτές, πολιτικοί της χώρας θα είναι σε θέση να κάνουν εκπτώσεις σε πλειάδα θεμάτων οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής όπως η παροχής δημόσιων αγαθών, όπως η εκπαίδευση, η υγειονομική περίθαλψη, η εθνική ασφάλεια και οι υποδομές.
Η εξάρτηση από τη βοήθεια υπονομεύει τη σιωπηρή σύμβαση μεταξύ των πολιτών και της κυβέρνησης στην Ελλάδα, σύμφωνα με την οποία οι πολιτικοί θα πρέπει να συνεχίσουν να αντλούν έσοδα από τους φορολογούμενους.
Όταν οι κυβερνήσεις ξέρουν ότι θα λάβουν βοήθεια, μπορεί να μετριάσουν τις προσπάθειες τους για μεταρρυθμίσεις.
Επίσης υπάρχει κίνδυνος να αυξηθεί εκ νέου η διαφθορά και η αναποτελεσματικότητα.
Μέχρι στιγμής, η ελληνική κρίση έχει καταστεί επαναλαμβανόμενη και έκτακτης ανάγκης, παρά το διαρθρωτικό χαρακτήρα της.
Και όμως, όσο η Ελλάδα παραμένει κλειδωμένη σε ένα κύκλο αλληλεξάρτησης με τους πιστωτές της, η κατάσταση διαρκούς κρίσης είναι πιθανό να συνεχιστεί.
Τα προγράμματα βοήθειας έχουν σχεδόν πάντα προσωρινό χαρακτήρα, όπως συνέβη με το Σχέδιο Μάρσαλ.
Η διεθνής εμπειρία έχει δείξει ότι η βοήθεια που λαμβάνει η Ελλάδα – πλούσιες χώρες βοηθούν μια φτωχή - είχαν περιορισμένη επιτυχία, στην καλύτερη περίπτωση.
Εφ 'όσον οι Έλληνες αντιληφθούν την βοήθεια, ως δεδομένη θα έχουν περιορισμένο κίνητρο για να θέσουν τη χώρα τους σε προς μια πορεία οικονομικής αυτάρκειας.
Όποιος κι αν είναι ο δρόμος προς τα εμπρός για την Ελλάδα, εάν πρόκειται να υπάρξει οποιαδήποτε ελπίδα για πρόοδο, η βοήθεια που παρέχεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ πρέπει να είναι μόνο προσωρινή.
Υπάρχουν ελάχιστες ενδείξεις ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη να πορευθεί μόνη της και εφ 'όσον η οικονομική βοήθεια συνεχιστεί είναι απίθανο να αλλάξει η χώρα.
Υπό την έννοια αυτή, οι αγορές θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την Ελλάδα ότι βρίσκεται σε μια κατάσταση ισορροπίας, όχι σε ένα μεταβατικό στάδιο προς την ανάπτυξη.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών