Μια διαφωνία σχετικά με την προσφυγική κρίση θα μπορούσε εν τέλει να προκαλέσει μια πραγματική πολιτική κρίση, που μπορεί να προκαλέσει τη διάλυση της Ε.Ε. και του ευρώ
Μεγαλύτερη απειλή για την επιβίωση του ευρώ είναι η μεταναστευτική κρίση παρά η Ελλάδα, σύμφωνα με άρθρο του αναλυτή της Nomura και συγγραφέα του βιβλίου «Η πτώση του ευρώ», Jens Nordvig, στην επιχειρηματική εφημερίδα «City A.M.».
Όπως αναφέρει, αυτό που κράτησε το ευρώ κατά τη διάρκεια της πολύ έντονης περιόδου της ευρωκρίσης (2020-12) ήταν η ικανότητα των κεντρώων κομμάτων (κεντροαριστερά ή κεντροδεξιά) να παραμείνουν στην εξουσία, ανεξάρτητα από τις κακές επιδόσεις τους στον οικονομικό τομέα, διατηρώντας έτσι εκτός της εξουσίας αντιευρωπαϊκά κόμματα ή κόμματα που ήταν αντίθετα στη λιτότητα.
Από αυτή την οπτική, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου στην Ελλάδα ήταν αξιοσημείωτη: για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρωζώνης, ένα μη κεντρώο κόμμα, που ήταν ενάντια στη λιτότητα, ανέλαβε την εξουσία.
Ωστόσο, αυτό πλέον αποτελεί μια παλιά ιστορία.
Η δεύτερη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη Κυριακή, είναι λιγότερο σημαντική, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετακινηθεί δραματικά προς το κέντρο.
Τα περισσότερο αριστερά στελέχη του κόμματος έχουν «εξαλειφθεί» και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έχει κάνει μια στροφή 180 μοιρών και πλέον έχει ταχθεί υπέρ του προγράμματος διάσωσης.
Ίσως να είναι πρώιμο να αποκαλέσει κανείς την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κεντρώα, ωστόσο δεν είναι σε πορεία σύγκρουσης με την κεντρώα αντίληψη στην υπόλοιπη Ευρωζώνη.
Παρά το ευμετάβλητο πολιτικό περιβάλλον στην Αθήνα, η Ελλάδα πλέον ταιριάζει λιγότερο ή περισσότερο στην ευρύτερη ιστορία σχετικά με την πολιτική της ζώνης του ευρώ.
Στο πλαίσιο αυτό, οι κεντρώες δυνάμεις που έχουν διατηρήσει έναν βαθμό status quo τείνουν να επιτυγχάνουν στο τέλος.
Μέχρι σήμερα, είναι η δυναμική που κρατά το ευρώ ενωμένο.
Χωρίς την κεντρώα αντίληψη σε πολιτικό επίπεδο, το ευρώ θα είχε ήδη θρυμματιστεί.
Ακόμη και η εκλογή μιας λαϊκίστικης κυβέρνησης στην Ελλάδα, ωστόσο, δεν ήταν αρκετή για να κινητοποιήσει μια έξοδο από το ευρώ.
Αυτό είναι το μάθημα από το 2015: ο φόβος για το άγνωστο που σχετίζεται με την αποχώρηση από το ευρώ αποδείχθηκε πολύ μεγάλος για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής ώστε να προχωρήσουν σε μια έξοδο από το κοινό νόμισμα.
Πολλοί εξ αυτών αποστρέφονται τη λιτότητα, όμως στο τέλος βλέπουν τον σταδιακό πόνο που συνδέεται με ένα μέτριο νομισματικό καθεστώς ως πιο εύκολο να το αποδεχθούν απ' ό,τι τον οξύ πόνο που θα μπορούσε να προκαλέσει μια κίνηση σε ένα ανεξάρτητο νόμισμα.
Τι θα μπορούσε να το αλλάξει αυτό; Ο πόνος που σχετίζεται με τη λιτότητα δεν ήταν αρκετός ώστε να αλλάξει τις πολιτικές δυναμικές στην Ευρωζώνη.
Και ενώ η απογοήτευση σχετικά με τη γραφειοκρατία της Ε.Ε. ίσως να είναι αρκετή για να δημιουργήσει αντιευρωπαϊκά αισθήματα στο Ηνωμένο Βασίλειο, δεν είναι αρκετή για να προκαλέσει ένα ευρύτερο αντιευρωπαϊκό αίσθημα σε χώρες που ήδη χρησιμοποιούν το ευρώ.
Ωστόσο, η κλιμακούμενη μεταναστευτική κρίση θα μπορούσε να είναι διαφορετικό ζήτημα.
Οι εικόνες πλήθους προσφύγων να απειλούν να συντρίψουν την ασφάλεια στην Ουγγαρία, την Αυστρία και ακόμη και στο Καλέ, έχουν τη δυναμική να επανακαθορίσουν τις ευρωπαϊκές πολιτικές.
Για πολλούς ψηφοφόρους η διατήρηση του νόμου και της τάξης μπορεί να αποτελεί υψίστης σημασίας και αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει την κεντρώα αντίληψη από μια νέα, μη οικονομική, οπτική.
Η πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη είναι εξαιρετικά αβέβαιη.
Περαιτέρω πολιτική ενσωμάτωση φαινόταν ένα μη ρεαλιστικό ιδανικό ακόμη πριν ξεσπάσει η προσφυγική κρίση.
Τώρα, όμως, η πραγματική πολιτική διχόνοια είναι ένας ακόμη υψηλότερος κίνδυνος.
Μια διαφωνία σχετικά με αυτή την κρίση θα μπορούσε εν τέλει να προκαλέσει μια πραγματική πολιτική κρίση, που μπορεί να προκαλέσει τη διάλυση της Ε.Ε. και του ευρώ.
Αυτή τη φορά, ωστόσο, το επίκεντρο αυτής της κρίσης δεν θα είναι απαραίτητα η Ελλάδα…
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελένη Κάτσουρα
www.bankingnews.gr
Όπως αναφέρει, αυτό που κράτησε το ευρώ κατά τη διάρκεια της πολύ έντονης περιόδου της ευρωκρίσης (2020-12) ήταν η ικανότητα των κεντρώων κομμάτων (κεντροαριστερά ή κεντροδεξιά) να παραμείνουν στην εξουσία, ανεξάρτητα από τις κακές επιδόσεις τους στον οικονομικό τομέα, διατηρώντας έτσι εκτός της εξουσίας αντιευρωπαϊκά κόμματα ή κόμματα που ήταν αντίθετα στη λιτότητα.
Από αυτή την οπτική, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου στην Ελλάδα ήταν αξιοσημείωτη: για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρωζώνης, ένα μη κεντρώο κόμμα, που ήταν ενάντια στη λιτότητα, ανέλαβε την εξουσία.
Ωστόσο, αυτό πλέον αποτελεί μια παλιά ιστορία.
Η δεύτερη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη Κυριακή, είναι λιγότερο σημαντική, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετακινηθεί δραματικά προς το κέντρο.
Τα περισσότερο αριστερά στελέχη του κόμματος έχουν «εξαλειφθεί» και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έχει κάνει μια στροφή 180 μοιρών και πλέον έχει ταχθεί υπέρ του προγράμματος διάσωσης.
Ίσως να είναι πρώιμο να αποκαλέσει κανείς την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κεντρώα, ωστόσο δεν είναι σε πορεία σύγκρουσης με την κεντρώα αντίληψη στην υπόλοιπη Ευρωζώνη.
Παρά το ευμετάβλητο πολιτικό περιβάλλον στην Αθήνα, η Ελλάδα πλέον ταιριάζει λιγότερο ή περισσότερο στην ευρύτερη ιστορία σχετικά με την πολιτική της ζώνης του ευρώ.
Στο πλαίσιο αυτό, οι κεντρώες δυνάμεις που έχουν διατηρήσει έναν βαθμό status quo τείνουν να επιτυγχάνουν στο τέλος.
Μέχρι σήμερα, είναι η δυναμική που κρατά το ευρώ ενωμένο.
Χωρίς την κεντρώα αντίληψη σε πολιτικό επίπεδο, το ευρώ θα είχε ήδη θρυμματιστεί.
Ακόμη και η εκλογή μιας λαϊκίστικης κυβέρνησης στην Ελλάδα, ωστόσο, δεν ήταν αρκετή για να κινητοποιήσει μια έξοδο από το ευρώ.
Αυτό είναι το μάθημα από το 2015: ο φόβος για το άγνωστο που σχετίζεται με την αποχώρηση από το ευρώ αποδείχθηκε πολύ μεγάλος για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής ώστε να προχωρήσουν σε μια έξοδο από το κοινό νόμισμα.
Πολλοί εξ αυτών αποστρέφονται τη λιτότητα, όμως στο τέλος βλέπουν τον σταδιακό πόνο που συνδέεται με ένα μέτριο νομισματικό καθεστώς ως πιο εύκολο να το αποδεχθούν απ' ό,τι τον οξύ πόνο που θα μπορούσε να προκαλέσει μια κίνηση σε ένα ανεξάρτητο νόμισμα.
Τι θα μπορούσε να το αλλάξει αυτό; Ο πόνος που σχετίζεται με τη λιτότητα δεν ήταν αρκετός ώστε να αλλάξει τις πολιτικές δυναμικές στην Ευρωζώνη.
Και ενώ η απογοήτευση σχετικά με τη γραφειοκρατία της Ε.Ε. ίσως να είναι αρκετή για να δημιουργήσει αντιευρωπαϊκά αισθήματα στο Ηνωμένο Βασίλειο, δεν είναι αρκετή για να προκαλέσει ένα ευρύτερο αντιευρωπαϊκό αίσθημα σε χώρες που ήδη χρησιμοποιούν το ευρώ.
Ωστόσο, η κλιμακούμενη μεταναστευτική κρίση θα μπορούσε να είναι διαφορετικό ζήτημα.
Οι εικόνες πλήθους προσφύγων να απειλούν να συντρίψουν την ασφάλεια στην Ουγγαρία, την Αυστρία και ακόμη και στο Καλέ, έχουν τη δυναμική να επανακαθορίσουν τις ευρωπαϊκές πολιτικές.
Για πολλούς ψηφοφόρους η διατήρηση του νόμου και της τάξης μπορεί να αποτελεί υψίστης σημασίας και αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει την κεντρώα αντίληψη από μια νέα, μη οικονομική, οπτική.
Η πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη είναι εξαιρετικά αβέβαιη.
Περαιτέρω πολιτική ενσωμάτωση φαινόταν ένα μη ρεαλιστικό ιδανικό ακόμη πριν ξεσπάσει η προσφυγική κρίση.
Τώρα, όμως, η πραγματική πολιτική διχόνοια είναι ένας ακόμη υψηλότερος κίνδυνος.
Μια διαφωνία σχετικά με αυτή την κρίση θα μπορούσε εν τέλει να προκαλέσει μια πραγματική πολιτική κρίση, που μπορεί να προκαλέσει τη διάλυση της Ε.Ε. και του ευρώ.
Αυτή τη φορά, ωστόσο, το επίκεντρο αυτής της κρίσης δεν θα είναι απαραίτητα η Ελλάδα…
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελένη Κάτσουρα
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών