Χρειάζεται η διασφάλιση μεγαλύτερης οικονομικής ισότητας, μακροπρόθεσμη λογική και η ανάκτηση του ελέγχου των χρηματο-οικονομικών αγορών
Η δημοσιονομική λιτότητα των κυβερνήσεων και η ποσοτική χαλάρωση του νομίσματος των κεντρικών τραπεζών πρακτικά απέτυχαν να καταστούν πυλώνες ενίσχυσης της ιδιωτικής κατανάλωσης, των επενδύσεων και της οικονομικής ανάπτυξης, διακινδυνεύοντας μια νέα παγκόσμια χρηματο-οικονομική κρίση.
Στις στρεβλές αυτές πολιτικές οφείλεται η συρρίκνωση κατά 54% του μέσου ετήσιου ρυθμού ανάπτυξης των ανεπτυγμένων οικονομιών σε σύγκριση με την κρίση του 2008, η αύξηση κατά 12 (σε 44) εκατομμύρια των ανέργων στις ανεπτυγμένες χώρες σε σύγκριση με το 2007, αλλά και η υποχώρηση του πληθωρισμού στο χαμηλότερο επίπεδό του από την αρχή της κρίσης.
Αυτό επισημαίνουν σε άρθρο τους στον ιστότοπο γνώμης Project Syndicate ο Νομπελίστας οικονομολόγος Joseph Stiglitz και ο επικεφαλής του Global Economic Monitoring στο τμήμα Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων του ΟΗΕ, Hamid Rashid.
Οι συγγραφείς αναφέρουν επιπλέον, ότι ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης των ανεπτυγμένων οικονομιών παρουσιάζει μεγάλη μεταβλητότητα, γεγονός που προκαλεί έκπληξη, καθώς θα έπρεπε να διαπιστώνεται το αντίθετο στη βάση της ανοιχτής δομής του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.
Στις ΗΠΑ, η ποσοτική χαλάρωση δεν κατάφερε να προκαλέσει την ώθηση της κατανάλωσης και των επενδύσεων επειδή μέρος της πλεονάζουσας ρευστότητας επέστρεφε και πάλι στη Federal Reserve υπό τη μορφή τραπεζικών καταθέσεων πλεονάσματος κεφαλαίου.
Μέσω της συγκεκριμένης πρακτικής, οι τράπεζες στις ΗΠΑ κατάφεραν να κερδίσουν σε τόκους 30 δισ. δολάρια με μηδενικό κίνδυνο την τελευταία πενταετία, καθώς οι καταθέσεις τους στη Fed αυξήθηκαν από μέση αξία 200 δισ. δολαρίων την περιοδο 2000-2008, σε 1,6 τρισ. δολάρια στην περίοδο 2009-2015.
Τα χαμηλά επιτόκια σε παγκόσμιο επίπεδο απέτυχαν να τονώσουν τις επενδύσεις, ενισχύοντας αντ' αυτού τον δανεισμό, την κεφαλαιοποίηση (λόγω επαναγοράς τίτλων) και την κερδοφορία του χρηματο-οικονομικού τομέα.
Επιπλέον, μια από τις συνέπειες του φθηνού χρήματος ήταν η τεράστια αύξηση των κεφαλαιακών ροών προς τις αναδυόμενες οικονομίες, από 20 δισ. δολάρια το 2008, σε 600 δισ. δολάρια το 2010, κεφάλαια που στο μεγαλύτερο μέρος τους δεν κατέληξαν σε πάγιες επενδύσεις.
Οι συγγραφείς συμπεραίνουν, ότι ως έχουν τα πράγματα σήμερα, ούτε η νομισματική πολιτική, ούτε ο χρηματο-οικονομικός τομέας δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, καθώς η πλημμυρίδα ρευστότητας που δημιουργήθηκε έχει καταλήξει με δυσανάλογο τρόπο στη δημιουργία χρηματο-οικονομικού πλούτου και «φουσκών» σε διάφορες κλάσεις ενεργητικού, αντί να ενισχύσει την πραγματική οικονομία.
Η λύση που προτείνεται, είναι να ξαναγραφτούν οι κανόνες της οικονομίας της αγοράς, με τρόπο που να καθίσταται προτεραιότητα η υπόσχεση της αποκατάστασης της βιώσιμης ανάπτυξης για όλους, δίχως αποκλεισμούς.
Χρειάζεται η διασφάλιση μεγαλύτερης οικονομικής ισότητας, μακροπρόθεσμη λογική και η ανάκτηση του ελέγχου των χρηματο-οικονομικών αγορών μέσω αποτελεσματικής εποπτείας τους και παροχής δημιουργίας κατάλληλων δομών κινήτρων παραγωγικότητας.
Μεταξύ άλλων, θα απαιτηθεί μεγάλη αύξηση στις δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές, παιδεία και τεχνολογία, οι οποίες εν μέρει να χρηματοδοτηθούν από την επιβολή περιβαλλοντικών φόρων, φόρων στα μονοπώλια, αλλά και φόρων σε άλλες στρεβλώσεις που διαπερνούν την οικονομία της αγοράς και συμβάλλουν σε τεράστιο βαθμό στην καταγραφόμενη ανισότητα και στη βραδεία ανάπτυξη.
www.bankingnews.gr
Στις στρεβλές αυτές πολιτικές οφείλεται η συρρίκνωση κατά 54% του μέσου ετήσιου ρυθμού ανάπτυξης των ανεπτυγμένων οικονομιών σε σύγκριση με την κρίση του 2008, η αύξηση κατά 12 (σε 44) εκατομμύρια των ανέργων στις ανεπτυγμένες χώρες σε σύγκριση με το 2007, αλλά και η υποχώρηση του πληθωρισμού στο χαμηλότερο επίπεδό του από την αρχή της κρίσης.
Αυτό επισημαίνουν σε άρθρο τους στον ιστότοπο γνώμης Project Syndicate ο Νομπελίστας οικονομολόγος Joseph Stiglitz και ο επικεφαλής του Global Economic Monitoring στο τμήμα Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων του ΟΗΕ, Hamid Rashid.
Οι συγγραφείς αναφέρουν επιπλέον, ότι ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης των ανεπτυγμένων οικονομιών παρουσιάζει μεγάλη μεταβλητότητα, γεγονός που προκαλεί έκπληξη, καθώς θα έπρεπε να διαπιστώνεται το αντίθετο στη βάση της ανοιχτής δομής του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.
Στις ΗΠΑ, η ποσοτική χαλάρωση δεν κατάφερε να προκαλέσει την ώθηση της κατανάλωσης και των επενδύσεων επειδή μέρος της πλεονάζουσας ρευστότητας επέστρεφε και πάλι στη Federal Reserve υπό τη μορφή τραπεζικών καταθέσεων πλεονάσματος κεφαλαίου.
Μέσω της συγκεκριμένης πρακτικής, οι τράπεζες στις ΗΠΑ κατάφεραν να κερδίσουν σε τόκους 30 δισ. δολάρια με μηδενικό κίνδυνο την τελευταία πενταετία, καθώς οι καταθέσεις τους στη Fed αυξήθηκαν από μέση αξία 200 δισ. δολαρίων την περιοδο 2000-2008, σε 1,6 τρισ. δολάρια στην περίοδο 2009-2015.
Τα χαμηλά επιτόκια σε παγκόσμιο επίπεδο απέτυχαν να τονώσουν τις επενδύσεις, ενισχύοντας αντ' αυτού τον δανεισμό, την κεφαλαιοποίηση (λόγω επαναγοράς τίτλων) και την κερδοφορία του χρηματο-οικονομικού τομέα.
Επιπλέον, μια από τις συνέπειες του φθηνού χρήματος ήταν η τεράστια αύξηση των κεφαλαιακών ροών προς τις αναδυόμενες οικονομίες, από 20 δισ. δολάρια το 2008, σε 600 δισ. δολάρια το 2010, κεφάλαια που στο μεγαλύτερο μέρος τους δεν κατέληξαν σε πάγιες επενδύσεις.
Οι συγγραφείς συμπεραίνουν, ότι ως έχουν τα πράγματα σήμερα, ούτε η νομισματική πολιτική, ούτε ο χρηματο-οικονομικός τομέας δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, καθώς η πλημμυρίδα ρευστότητας που δημιουργήθηκε έχει καταλήξει με δυσανάλογο τρόπο στη δημιουργία χρηματο-οικονομικού πλούτου και «φουσκών» σε διάφορες κλάσεις ενεργητικού, αντί να ενισχύσει την πραγματική οικονομία.
Η λύση που προτείνεται, είναι να ξαναγραφτούν οι κανόνες της οικονομίας της αγοράς, με τρόπο που να καθίσταται προτεραιότητα η υπόσχεση της αποκατάστασης της βιώσιμης ανάπτυξης για όλους, δίχως αποκλεισμούς.
Χρειάζεται η διασφάλιση μεγαλύτερης οικονομικής ισότητας, μακροπρόθεσμη λογική και η ανάκτηση του ελέγχου των χρηματο-οικονομικών αγορών μέσω αποτελεσματικής εποπτείας τους και παροχής δημιουργίας κατάλληλων δομών κινήτρων παραγωγικότητας.
Μεταξύ άλλων, θα απαιτηθεί μεγάλη αύξηση στις δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές, παιδεία και τεχνολογία, οι οποίες εν μέρει να χρηματοδοτηθούν από την επιβολή περιβαλλοντικών φόρων, φόρων στα μονοπώλια, αλλά και φόρων σε άλλες στρεβλώσεις που διαπερνούν την οικονομία της αγοράς και συμβάλλουν σε τεράστιο βαθμό στην καταγραφόμενη ανισότητα και στη βραδεία ανάπτυξη.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών