Είναι αναγκαίο να βρεθεί μια κοινή γραμμή απέναντι στα δύσκολα και κρίσιμα εθνικά ζητήματα…
Την ώρα που ο Schaeuble διαμηνύει πως δεν υπάρχει τρίτος δρόμος για την Ελλάδα και το δίλημμα που έχει μπροστά της είναι ή σκληρά μέτρα ή Grexit, η ΝΔ επιλέγει να πάει την αντιπαράθεση με την κυβέρνηση στα άκρα.
Σε ενημερωτικό της σημείωμα, με το οποίο σχολιάζει τις αποφάσεις του Eurogroup, η ΝΔ μεταξύ άλλων χαρακτηρίζει Βατερλό την απαίτηση των δανειστών να διατηρηθεί και μετά το 2018 ο στόχος του 3,5% για τα πρωτογενή πλεονάσματα, γεγονός που όπως λέει σημαίνει περισσότερα και επώδυνα μέτρα, κατηγορώντας τον Τσίπρα ότι δέχεται το αδιανόητο.
Η κριτική είναι ορθή και βάσιμη.
Το οξύμωρο όμως είναι ότι την κάνει η ΝΔ, η οποία μόλις πριν δύο χρόνια είχε δεχθεί πρωτογενές πλεόνασμα 4,2% του ΑΕΠ για το 2016 και 4,5% του ΑΕΠ για το 2017 και για το 2018.
Και ενώ η ΝΔ επισημαίνει πως η μόνη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει στον ελληνικό λαό ο Τσίπρας είναι να παραιτηθεί για να υπάρξει πολιτική αλλαγή προκειμένου να εφαρμοστεί το μόνο σοβαρό σχέδιο εξόδου από την κρίση, η Συμφωνία Αλήθειας που όπως λέει, «αλλάζει το μείγμα πολιτικής με λιγότερους φόρους και δαπάνες και αποτελεσματικότερο κράτος με επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων και των αποκρατικοποιήσεων», ο κ.Μητσοτάκης έσπευσε να προλάβει και να κλείσει το μάτι στη μεγαλύτερη «εκλογική πελατεία», τους δημόσιους υπαλλήλους, διαμηνύοντας ότι δεν συζητά για απολύσεις στο Δημόσιο.
Το πώς η Συμφωνία Αλήθειας θα καταφέρει να περικόψει δαπάνες από το κράτος χωρίς να προχωρήσει σε απολύσεις από το δημόσιο και χωρίς να μειώσει μισθούς και συντάξεις σε δημόσιους υπαλλήλους (κάτι που σύμφωνα με πληροφορίες το απαιτεί το ΔΝΤ), παραμένει μυστήριο.
Όπως μυστήριο παραμένει το πώς θα μειώσει την φορολογία όταν ο Schaeuble λέει κατηγορηματικά ή νέα μέτρα ή έξοδος από την ΕΕ.
Και όπως ρωτά το Μέγαρο Μαξίμου τη ΝΔ «αποδέχεται ότι δεν πρέπει να ληφθεί κανένα μέτρο με τη λήξη του προγράμματος;».
Είναι προφανές πως το σχέδιο της ΝΔ έχει βάση, έχει λογική και είναι στην κατεύθυνση εκείνη που μπορεί να βγάλει την χώρα από την κρίση.
Το ερώτημα είναι κατά πόσο μπορεί το σχέδιο αυτό να υλοποιηθεί όταν οι δανειστές εξακολουθούν να έχουν μια, αν μη τι άλλο, προβληματική στάση απέναντι στην Ελλάδα.
Φαίνεται πως οι δανειστές, και πρωτίστως το Βερολίνο, επιλέγουν την καθυστέρηση, ενδεχομένως μην έχοντας και αυτοί ένα σαφές σχέδιο για το τι να κάνουν τελικά με την Ελλάδα, τη μόνη μνημονιακή χώρα που έχει απομείνει στην Ευρώπη.
Ίσως και να προτιμούν αυτή τη στάση αναβλητικότητας, δεδομένου ότι το κόστος δεν είναι και τρομερό για αυτούς, για να έχουν την Ελλάδα ως παράδειγμα για το τι μπορεί να πάθουν οι υπόλοιποι.
Είναι σαφές πως έχει έρθει η στιγμή που κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση πρέπει να βρουν έναν κοινό τόπο, έναν κοινό βηματισμό σε αυτό το μείζον εθνικό ζήτημα.
Αν δεν υπάρξει αυτή η συναίνεση, η αυριανή κυβέρνηση της ΝΔ θα βρεθεί αντιμέτωπη την ίδια απόρριψη που βιώνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος και αυτός είχε δείξει την ίδια προβληματική αντιπολιτευτική γραμμή.
Είναι αυτός ο φαύλος κύκλος, τον οποίο το πολιτικό σύστημα τον συντηρεί αδιάλειπτα τα τελευταία επτά χρόνια, παρά την ξεκάθαρη τοποθέτηση της κοινωνίας που απαιτεί μια κατ’ελάχιστον συναίνεση στα δύσκολα και στα κρίσιμα ζητήματα.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σε ενημερωτικό της σημείωμα, με το οποίο σχολιάζει τις αποφάσεις του Eurogroup, η ΝΔ μεταξύ άλλων χαρακτηρίζει Βατερλό την απαίτηση των δανειστών να διατηρηθεί και μετά το 2018 ο στόχος του 3,5% για τα πρωτογενή πλεονάσματα, γεγονός που όπως λέει σημαίνει περισσότερα και επώδυνα μέτρα, κατηγορώντας τον Τσίπρα ότι δέχεται το αδιανόητο.
Η κριτική είναι ορθή και βάσιμη.
Το οξύμωρο όμως είναι ότι την κάνει η ΝΔ, η οποία μόλις πριν δύο χρόνια είχε δεχθεί πρωτογενές πλεόνασμα 4,2% του ΑΕΠ για το 2016 και 4,5% του ΑΕΠ για το 2017 και για το 2018.
Και ενώ η ΝΔ επισημαίνει πως η μόνη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει στον ελληνικό λαό ο Τσίπρας είναι να παραιτηθεί για να υπάρξει πολιτική αλλαγή προκειμένου να εφαρμοστεί το μόνο σοβαρό σχέδιο εξόδου από την κρίση, η Συμφωνία Αλήθειας που όπως λέει, «αλλάζει το μείγμα πολιτικής με λιγότερους φόρους και δαπάνες και αποτελεσματικότερο κράτος με επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων και των αποκρατικοποιήσεων», ο κ.Μητσοτάκης έσπευσε να προλάβει και να κλείσει το μάτι στη μεγαλύτερη «εκλογική πελατεία», τους δημόσιους υπαλλήλους, διαμηνύοντας ότι δεν συζητά για απολύσεις στο Δημόσιο.
Το πώς η Συμφωνία Αλήθειας θα καταφέρει να περικόψει δαπάνες από το κράτος χωρίς να προχωρήσει σε απολύσεις από το δημόσιο και χωρίς να μειώσει μισθούς και συντάξεις σε δημόσιους υπαλλήλους (κάτι που σύμφωνα με πληροφορίες το απαιτεί το ΔΝΤ), παραμένει μυστήριο.
Όπως μυστήριο παραμένει το πώς θα μειώσει την φορολογία όταν ο Schaeuble λέει κατηγορηματικά ή νέα μέτρα ή έξοδος από την ΕΕ.
Και όπως ρωτά το Μέγαρο Μαξίμου τη ΝΔ «αποδέχεται ότι δεν πρέπει να ληφθεί κανένα μέτρο με τη λήξη του προγράμματος;».
Είναι προφανές πως το σχέδιο της ΝΔ έχει βάση, έχει λογική και είναι στην κατεύθυνση εκείνη που μπορεί να βγάλει την χώρα από την κρίση.
Το ερώτημα είναι κατά πόσο μπορεί το σχέδιο αυτό να υλοποιηθεί όταν οι δανειστές εξακολουθούν να έχουν μια, αν μη τι άλλο, προβληματική στάση απέναντι στην Ελλάδα.
Φαίνεται πως οι δανειστές, και πρωτίστως το Βερολίνο, επιλέγουν την καθυστέρηση, ενδεχομένως μην έχοντας και αυτοί ένα σαφές σχέδιο για το τι να κάνουν τελικά με την Ελλάδα, τη μόνη μνημονιακή χώρα που έχει απομείνει στην Ευρώπη.
Ίσως και να προτιμούν αυτή τη στάση αναβλητικότητας, δεδομένου ότι το κόστος δεν είναι και τρομερό για αυτούς, για να έχουν την Ελλάδα ως παράδειγμα για το τι μπορεί να πάθουν οι υπόλοιποι.
Είναι σαφές πως έχει έρθει η στιγμή που κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση πρέπει να βρουν έναν κοινό τόπο, έναν κοινό βηματισμό σε αυτό το μείζον εθνικό ζήτημα.
Αν δεν υπάρξει αυτή η συναίνεση, η αυριανή κυβέρνηση της ΝΔ θα βρεθεί αντιμέτωπη την ίδια απόρριψη που βιώνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος και αυτός είχε δείξει την ίδια προβληματική αντιπολιτευτική γραμμή.
Είναι αυτός ο φαύλος κύκλος, τον οποίο το πολιτικό σύστημα τον συντηρεί αδιάλειπτα τα τελευταία επτά χρόνια, παρά την ξεκάθαρη τοποθέτηση της κοινωνίας που απαιτεί μια κατ’ελάχιστον συναίνεση στα δύσκολα και στα κρίσιμα ζητήματα.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών