Που τελειώνει η ατομική ευθύνη και που ξεκινάει η ευθύνη της Πολιτείας

Τα δραματικά γεγονότα των τελευταίων ημερών, με θύματα δεκάδες συμπολίτες μας από τη φονική πυρκαγιά, έφεραν στο προσκήνιο το εξής ερώτημα:
Πού τελειώνει η ατομική ευθύνη και που ξεκινάει η ευθύνη της Πολιτείας;
Ποιος έχει την ευθύνη που σχεδόν το σύνολο των σπιτιών στο Μάτι ήταν αυθαίρετα;
Ποιος ευθύνεται που τόσα χρόνια με την ανοχή πάντα των κυβερνητικών αρχών, χτίζονται αυθαίρετες κατασκευές, μπαζώνονται ρέματα, χτίζουν σπίτια δίπλα στο κύμα, υψώνουν τοίχους και μάντρες και περιφράζουν τις περιουσίες τους, εμποδίζοντας την ελεύθερη διέλευση και πρόσβαση στη θάλασσα, γιατί ο καθένας θέλει να έχει την δική του ιδιωτική παραλία;
Αν και ο πολεοδομικός χωροταξικός σχεδιασμός απαγορεύει ρητά το χτίσιμο σπιτιού σε απόσταση μικρότερη των 50 μέτρων, το σύνολο της ακτογραμμής - κυρίως στο Μάτι - είχε καταληφθεί από σπίτια.
Όπως επίσης και το γεγονός ότι στην εκτός σχεδίου δόμηση για να είναι οικοδομήσιμο το οικόπεδο απαιτείται έκταση 4 στρεμμάτων.
Αυτό αλλά και όλα τα υπόλοιπα ρίχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων αφού στην Ελλάδα όπως λέει και ένας φίλος μηχανικός, οι νόμοι είναι για να καταπατούνται.
Και αν η ευθύνη είναι μεγάλη για όσους έχουν χτίσει παράνομα κατοικίες μέσα σε δάση, δίπλα στο κύμα κλπ, μεγαλύτερη είναι η ευθύνη της Πολιτείας που κάνοντας τα στραβά μάτια όλα τα χρόνια, νομιμοποιούσε ουσιαστικά τις αυθαίρετες κατασκευές, δίνοντας ρεύμα και νερό.
Μήπως ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες;
Μήπως ήρθε να σταματήσουμε να ρίχνουμε το ανάθεμα στο κράτος και να αρχίσουμε έστω και τώρα να σεβόμαστε τους κανόνες;