Τελευταία Νέα
Αναλύσεις – Εκθέσεις

Mises institute: Η λέξη-κλειδί στον «Δημοκρατικό Σοσιαλισμό» είναι ο «Σοσιαλισμός»

Mises institute: Η λέξη-κλειδί στον «Δημοκρατικό Σοσιαλισμό» είναι ο «Σοσιαλισμός»
Για να είμαστε ειλικρινείς αναφέρει το Mises institute, αναλύουμε διακρίσεις χωρίς πραγματικές διαφορές, καθώς και οι σοσιαλιστές και οι «δημοκράτες σοσιαλιστές» διαφέρουν μόνο ως προς τα μέσα για την επίτευξη των ίδιων στόχων:
Η λέξη-κλειδί στον «Δημοκρατικό Σοσιαλισμό» είναι ο «Σοσιαλισμός» αναλύει το Mises institute το ινστιτούτο σκέψης της Αυστρίας.
Τι είναι πραγματικά ο δημοκρατικός σοσιαλισμός;
Όπως αναφέρει το Business insider o «δημοκρατικός σοσιαλισμός» διαφέρει από τον απόλυτο σοσιαλισμό στο επίπεδο του κρατικού ελέγχου της οικονομίας, με τους σοσιαλιστές να θέλουν στην κυβέρνηση να κατέχει σχεδόν όλη την ιδιοκτησία και όλα τα μέσα οικονομικής παραγωγής, ενώ οι «δημοκρατικοί σοσιαλιστές» αποδέχονται και τον ιδιωτικό τομέα.
Οι δημοκράτες σοσιαλιστές πιστεύουν επίσης σθεναρά στη δημοκρατία και στις δημοκρατικές αρχές.
Δεν είναι σε καμία περίπτωση υποστηρικτές αυταρχικών κυβερνητικών συστημάτων που πολλοί Αμερικανοί συνδέουν με τον σοσιαλισμό.
Όπως λέει ο ιστότοπος της DSA (Δημοκρατικός Σοσιαλιστής της Αμερικής):
«Στη ρίζα του σοσιαλισμού μας είναι μια βαθιά δέσμευση στη δημοκρατία, ως μέσο και τέλος.
Επειδή είναι απίθανο να αμβλυνθεί άμεσα ο καπιταλισμός, η DSA αγωνίζεται σήμερα για μεταρρυθμίσεις ώστε να αποδυναμώσει τη δύναμη των εταιρειών και να αυξήσει τη δύναμη των εργαζομένων».
Αναζητώντας το ίδιο τέλος με διαφορετικά μέσα
Για να είμαστε ειλικρινείς αναφέρει το Mises institute, αναλύουμε διακρίσεις χωρίς πραγματικές διαφορές, καθώς και οι σοσιαλιστές και οι «δημοκράτες σοσιαλιστές» διαφέρουν μόνο ως προς τα μέσα για την επίτευξη των ίδιων στόχων:
ο συνολικός κρατικός έλεγχος όλων σε μια κοινωνία.
Επιπλέον, ακόμα και ο Bernie Sanders δεν έχει αποποιηθεί πλήρως την εκτίμηση του στον Leon Trotsky και τους Μπολσεβίκους της κόκκινης τρομοκρατίας.  
Στις παλαιές περιόδους, υπήρξαν πολλές αναφορές ότι η Cheka (η μυστική αστυνομία των μπολσεβίκων η οποία βρήκε μιμητές στην Γκεστάπο στην ναζιστική Γερμανία, λειτουργούσε υπεράνω του νόμου)
Η Cheka χρησιμοποιούσε μεθόδους βασανιστηρίων οι οποίες, σύμφωνα με τον Ορλάντο Φίγκες βρετανό ιστορικό, «ταιριάζουν μόνο με την Ισπανική Ιερά Εξέταση».
Στην Οδησσό η Cheka έδεσε αξιωματικούς σε σανίδες και τους έβαζε σε φούρνους ή δεξαμενές με βραστό νερό.
Στο Χάρκοβο, έγδερναν τα χέρια των θυμάτων για να παράξουν "γάντια".
Βασάνιζαν ανθρώπους με το ποιο ακραίο τρόπο.
Στο Κίεβο, η Cheka τοποθετούσαν αρουραίους σε σωλήνες σφραγισμένους στο ένα άκρο με συρματόπλεγμα και στο άλλο άκρο τοποθετούσαν το σώμα ενός φυλακισμένου, θέρμαιναν τους σωλήνες έως ότου οι αρουραίοι να βρίσκουν διέξοδο μέσα από το σώμα του θύματος σε μια προσπάθεια να ξεφύγουν.
Οι εξέχοντες "δημοκρατικοί σοσιαλιστές" υιοθέτησαν τους στόχους του σοσιαλισμού, χωρίς να υιοθετήσουν ανοιχτά τη βία και τις δολοφονίες.
Μπορούμε επίσης να υποθέσουμε ότι η χρήση μιας εκλογικής διαδικασίας για την ψήφιση των σοσιαλιστικών μέτρων θα κάνει τον σοσιαλισμό να λειτουργήσει καλύτερα από ότι στο παρελθόν, αφού οι μηχανικοί του σοσιαλισμού δεν διαφέρουν εάν το σοσιαλιστικό καθεστώς εγκαθίσταται μέσω επαναστατικής βίας ή μέσω εκλογών.
Εξάλλου, τόσο ο Hugo Chavez όσο και ο Nicolas Maduro εξελέγησαν με συντριπτική πλειοψηφία στη Βενεζουέλα σε αυτό που γενικά θεωρούνται σχετικά ελεύθερες και δίκαιες εκλογές και τώρα που η κρατική οικονομία έχει καταρρεύσει, οι «δημοκρατικοί σοσιαλιστές» υποστηρικτές στις ΗΠΑ είτε προσποιούνται ότι η κυβέρνηση δεν είναι σοσιαλιστική ή ότι το καθεστώς Maduro δεν είναι αρκετά σοσιαλιστικό.
Αν ο σοσιαλισμός θεωρηθεί ως ένα σύστημα στο οποίο οι εργαζόμενοι και οι κοινότητες (και όχι οι γραφειοκράτες, οι πολιτικοί και οι καλά συνδεδεμένοι επιχειρηματίες) ασκούν αποτελεσματικό δημοκρατικό έλεγχο στην οικονομική και πολιτική λήψη αποφάσεων, φαίνεται ότι η Βενεζουέλα υποφέρει όχι από υπερβολικό σοσιαλισμό, αλλά από πολύ λίγο σοσιαλισμό.
Αυτό το απόσπασμα είναι σημαντικό στην ανάλυση της «σοσιαλδημοκρατίας»,  αλλά μόνο για τη χρήση της ρητορικής ως εργαλείου κοινωνικής οργάνωσης.
Το Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμ της Αμερικής διακηρύσσει:
Παραδοσιακές αριστερές συνταγές απέτυχαν και στις δύο πλευρές του κομμουνιστικού / σοσιαλιστικού μετώπου.
Η παγκόσμια οικονομική ολοκλήρωση έχει καταστεί παρωχημένη τόσο στην κοινωνικο-δημοκρατική λύση των ανεξάρτητων εθνικών οικονομιών που υποστηρίζουν ένα ισχυρό κράτος κοινωνικής πρόνοιας όσο και στην κομμουνιστική λύση των κρατικών εθνικών οικονομιών που προωθούν την κοινωνική ανάπτυξη.
Η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου απαιτεί ένα ανανεωμένο όραμα και τακτική.
Αλλά η ουσία του σοσιαλιστικού οράματος - ότι οι άνθρωποι μπορούν ελεύθερα και δημοκρατικά να ελέγχουν την κοινωνία
παραμένει κεντρική στο κίνημα της ριζοσπαστικής δημοκρατίας.
Οι αμερικανοί δημοκράτες σοσιαλιστές ισχυρίζονται (ψευδώς) ότι τα ποσοστά φτώχειας αυξάνονται και ότι οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είναι φτωχότεροι από ότι πριν από μισό αιώνα.
Αλλά παρόλο που η φτώχεια αυξάνεται και τα πάντα στον κόσμο (λόγω του καπιταλισμού) είναι χειρότερα από οποιαδήποτε στιγμή στην ιστορία, οι «δημοκρατικοί σοσιαλιστές» μέσω της πολιτικής οργάνωσης και της κυβερνητικής εξαγοράς των εμπορικών και κοινωνικών θεσμών - θα δημιουργήσουν την ουτοπία που οι σοσιαλιστές πριν από έναν αιώνα ονειρευόταν με την χειρονακτική εργασία.
Δεν είναι σαν οι σοσιαλιστές να έχουν ανακαλύψει ξαφνικά τη λέξη «δημοκρατία».
Υπενθυμίζεται ότι το σοσιαλιστικό έθνος που γνωρίζουμε ως Βόρεια Κορέα είναι στην πραγματικότητα η Δημοκρατική Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας.
Η χώρα που γνωρίζαμε ως Ανατολική Γερμανία - διάσημη για το τείχος της που εμπόδιζε τους ανθρώπους να ξεφύγουν από τα σύνορά της - επίσημα ονομαζόταν Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας και ούτω καθεξής.
Για την Καμπότζη και το καθεστώς που δολοφόνησε πάνω από το ένα τρίτο του πληθυσμού από το 1975 έως το 1979, ονομαζόταν Δημοκρατία της Καμπότζης.
Δεδομένου ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αντιπροσωπευτική δημοκρατία, φαίνεται ότι ο «δημοκρατικός σοσιαλισμός» θα εφαρμοστεί από εκλεγμένους αντιπροσώπους που θα κατευθύνουν παράγοντες παραγωγής και θα καθορίζουν τι πρέπει και δεν πρέπει να δημιουργηθεί.
Έχουμε δύο σημαντικά ιστορικά παραδείγματα αυτού του είδους του «δημοκρατικού σοσιαλισμού» σε δράση.
Το πρώτο παράδειγμα «δημοκρατικού σοσιαλισμού» είναι καθεστώς στη Βενεζουέλα.
Οι ψηφοφόροι στη χώρα αυτή εξέλεξαν ελεύθερα τον Hugo Chavez, ο οποίος δημιούργησε ένα σοσιαλιστικό καθεστώς το οποίο κατέσχεσε τεράστια ποσά ιδιωτικής περιουσίας, εθνικοποίησε τον πετρελαϊκό τομέα και πολλά άλλα.
Πολλοί πίστευαν ότι ο Τσάβες βελτιώνει τη ζωή των φτωχών στη Βενεζουέλα μέσω υπηρεσιών υγείας και εκπαίδευσης.  
Το δεύτερο παράδειγμα είναι ο Salvador Allende της Δημοκρατίας της Χιλής.
Οι πολίτες της Χιλής το 1970 έδωσαν στον Salvador Allende, ο οποίος ήταν πιστός κομμουνιστής (επέμενε να ονομάζετε "σύντροφος Πρόεδρος"), εξελέγη με ελάχιστες ψήφους.
Μόλις κατέλαβε την εξουσία, η κυβέρνηση του Allende έκανε ότι κάνουν οι σοσιαλιστές: κατέσχεσε ιδιωτική ιδιοκτησία, απαλλοτρίωσε ολόκληρες βιομηχανίες, τριπλασίασε τους μισθούς σε μερικούς εργαζόμενους και στη συνέχεια ο υπερπληθωρισμός άρχισε να καλπάζει πετυχαίνοντας τον χειρότερο πληθωρισμό τον 20ό αιώνα.
(Η Βενεζουέλα έχει την τιμή να δημιουργήσει τον χειρότερο υπερπληθωρισμό του 21ου αιώνα.)
Ο Allende πέθανε κατά τη διάρκεια ενός πραξικοπήματος το 1973 που έφερε δικτατορία στη Χιλή, αλλά τελικά το νέο καθεστώς τερμάτισε τη σοσιαλιστική οικονομία.
Θεωρητικά, εάν μπορεί να εκλεγεί ένα "δημοκρατικό σοσιαλιστικό" καθεστώς, θα πρέπει να εκλέγεται.
Ωστόσο, οι σοσιαλιστές βλέπουν τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο, καθώς θεωρούν την καθιέρωση ενός σοσιαλιστικού καθεστώτος ως κοινωνικό και πολιτικό «θρίαμβο» που δεν μπορεί να ανατραπεί από την ιδιοτροπία των ψηφοφόρων.
Η άποψη των σοσιαλιστών είναι ότι μόλις δημιουργηθεί ένα σύστημα κρατικού ελέγχου, οτιδήποτε επιχειρούσε να το αλλάξει θα ήταν παράνομο, αντιδραστικό και θα το πολεμούσαν.

www.bankingnews.gr

Ρoή Ειδήσεων

Σχόλια αναγνωστών

Δείτε επίσης