γράφει : Ελευθερία Πιπεροπούλου
Η αποχώρηση της Merkel θα μπορούσε να καταστήσει τη Γερμανία πιο ασταθή και λιγότερο ικανή να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη
Για πολλούς, μια Γερμανία χωρίς τη -μέχρι πρότινος ανίκητη- Angela Merkel θεωρείται μάλλον… αδιανόητη.
Παραμένοντας καγκελάριος της Γερμανίας επί 13 συνεχόμενα χρόνια, η Merkel -η «Μαμά» ή «Mutti» των Γερμανών- ήταν η ισχυρότερη ηγετική μορφή της Ευρώπης, με την παρουσία της να γίνεται συνώνυμη της σταθερότητας.
Το να παρακολουθεί κανείς τη Merkel να ανακοινώνει την αποχώρησή της από την προεδρία του κυβερνώντος κόμματος, CDU, και την απόφασή της να μην είναι υποψήφια για καγκελάριος το 2021, ήταν κάτι… αφύσικο.
Η απόφαση της καγκελαρίου καθιστά σαφές ότι ούτε η ίδια ούτε η χώρα της είναι απρόσβλητοι έναντι των δυνάμεων που έχουν αναδιοργανώσει την πολιτική σε όλη την ήπειρο -η άνοδος των λαϊκίστικων δυνάμεων, το ξέσπασμα της μεταναστευτικής κρίσης και μια μετατόπιση από την ιστορική διαίρεση Αριστεράς-Δεξιάς προς μια μάχη ανάμεσα στον φιλελευθερισμό και τον εθνικισμό.
Οι εικασίες για μια τελική έξοδο της Merkel από την πολιτική σκηνή είχαν ενταθεί τους τελευταίους μήνες, οπότε η ανακοίνωση δεν προκαλεί έκπληξη, ωστόσο εξακολουθεί να είναι σοκ, καθώς εντείνει την αβεβαιότητα για μια Ευρώπη χωρίς τη Merkel στο τιμόνι.
Παρότι η Merkel εξέφρασε την προθυμία να παραμείνει καγκελάριος ως τη λήξη της θητείας της, το 2021, οι αναλυτές εκτιμούν ότι κάτι τέτοιο είναι μάλλον… δύσκολο.
Η αποχώρηση της Merkel θα μπορούσε να καταστήσει τη Γερμανία πιο ασταθή και λιγότερο ικανή να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη, σε μια εποχή που η ήπειρος έχει ανάγκη από έναν αληθινό ηγέτη, ικανό να την καθοδηγήσει απέναντι σε μεγάλες προκλήσεις, όπως η επικείμενη αποχώρηση της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και η «κόντρα» Ρώμης – Βρυξελλών για τον ιταλικό προϋπολογισμό.
Είναι αλήθεια ότι δύσκολα μπορεί να αγνοηθεί η γερμανική επιρροή στις ευρωπαϊκές υποθέσεις κατά την εποχή της Merkel και σίγουρα κάποιοι περίμεναν πώς και πώς την στιγμή της αποχώρησής της.
Μετά την οικονομική κρίση του 2007-08, -καθοδηγούμενες από τη Γερμανία- πολιτικές λιτότητας επιβλήθηκαν σε υπερχρεωμένες χώρες, όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και, φυσικά, η Ελλάδα.
Όμως, η Merkel απέδειξε την ηγετική της φυσιογνωμία και στην ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική, διατηρώντας μια σκληρή στάση στη διατήρηση των οικονομικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας μετά τη σύγκρουση στην Ουκρανία, ενώ ύψωσε το… ανάστημά της απέναντι στον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ, Donald Trump, κερδίζοντας τον σεβασμό πολλών στην Ευρώπη, που την είδαν ως υπερασπιστή της φιλελεύθερης τάξης.
Κάτι που απέδειξε και όταν αποφάσισε να δεχτεί εκατοντάδες χιλιάδες αιτούντων άσυλο στη Γερμανία, γνωρίζοντας το τίμημα που θα κληθεί να πληρώσει.
Γιατί ήταν αυτή η απόφασή της που τελικά δίχασε το κόμμα της και τη χώρα της, οδηγώντας λίγο-λίγο στην πτώση και της ίδιας.
Πολλοί κατηγόρησαν τη μεταναστευτική πολιτική της Merkel για την άνοδο της ακροδεξιάς Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD), που πλέον αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη της χώρας.
Η Merkel μπορεί να γίνεται λιγότερο δημοφιλής στη Γερμανία, ωστόσο σε εκείνους που ονειρεύτηκαν και εργάστηκαν για μια βαθύτερη ενοποίηση της Ευρωζώνης, η Merkel αποδείκνυε πάντα την αξιοπιστία, την αξιοπρέπεια και την αφοσίωσή της στην Ευρώπη και τις αξίες της.
Η Merkel έδινε την αίσθηση ότι κάποιος είχε τον έλεγχο, ότι εάν κάνεις λάθος, μπορείς να βασιστείς σε εκείνη.
Η αποχώρησή της, λοιπόν, δημιουργεί άμεσα το ερώτημα: υπάρχει κάποιος άλλος που μπορεί να λειτουργήσει ως… αντικαταστάτης της;
Μια γρήγορη απάντηση θα ήταν ο Γάλλος πρόεδρος, Emmanuel Macron.
Ωστόσο, μέχρι στιγμής ωστόσο, ο Macron δεν έχει πείσει, η δημοτικότητά του στη Γαλλία πέφτει συνεχώς και οι ιδέες που παρουσίασε για τη βαθύτερη ενοποίηση της Ευρωζώνης δεν έτυχαν μεγάλου ενθουσιασμού, δείχνοντας ξεκάθαρα ότι έχει ανάγκη από τη στήριξη του Βερολίνου.
Η αποχώρηση της Merkel δεν θα σηματοδοτήσει τόσο το τέλος μιας εποχής, όσο το ξεκίνημα μιας νέας, όχι μόνο για τη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, αλλά και για την ίδια την ευρωπαϊκή ήπειρο.
Στο συνέδριο του CDU τον Δεκέμβριο, οι Συντηρητικοί της Merkel δεν θα κληθούν απλά να επιλέξουν τον νέο ηγέτη τους, αλλά την κατεύθυνση του κόμματός τους σε δύσκολα και διχαστικά θέματα, όπως η μετανάστευση και το μέλλον της Ευρώπης.
www.bankingnews.gr
Παραμένοντας καγκελάριος της Γερμανίας επί 13 συνεχόμενα χρόνια, η Merkel -η «Μαμά» ή «Mutti» των Γερμανών- ήταν η ισχυρότερη ηγετική μορφή της Ευρώπης, με την παρουσία της να γίνεται συνώνυμη της σταθερότητας.
Το να παρακολουθεί κανείς τη Merkel να ανακοινώνει την αποχώρησή της από την προεδρία του κυβερνώντος κόμματος, CDU, και την απόφασή της να μην είναι υποψήφια για καγκελάριος το 2021, ήταν κάτι… αφύσικο.
Η απόφαση της καγκελαρίου καθιστά σαφές ότι ούτε η ίδια ούτε η χώρα της είναι απρόσβλητοι έναντι των δυνάμεων που έχουν αναδιοργανώσει την πολιτική σε όλη την ήπειρο -η άνοδος των λαϊκίστικων δυνάμεων, το ξέσπασμα της μεταναστευτικής κρίσης και μια μετατόπιση από την ιστορική διαίρεση Αριστεράς-Δεξιάς προς μια μάχη ανάμεσα στον φιλελευθερισμό και τον εθνικισμό.
Οι εικασίες για μια τελική έξοδο της Merkel από την πολιτική σκηνή είχαν ενταθεί τους τελευταίους μήνες, οπότε η ανακοίνωση δεν προκαλεί έκπληξη, ωστόσο εξακολουθεί να είναι σοκ, καθώς εντείνει την αβεβαιότητα για μια Ευρώπη χωρίς τη Merkel στο τιμόνι.
Παρότι η Merkel εξέφρασε την προθυμία να παραμείνει καγκελάριος ως τη λήξη της θητείας της, το 2021, οι αναλυτές εκτιμούν ότι κάτι τέτοιο είναι μάλλον… δύσκολο.
Η αποχώρηση της Merkel θα μπορούσε να καταστήσει τη Γερμανία πιο ασταθή και λιγότερο ικανή να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη, σε μια εποχή που η ήπειρος έχει ανάγκη από έναν αληθινό ηγέτη, ικανό να την καθοδηγήσει απέναντι σε μεγάλες προκλήσεις, όπως η επικείμενη αποχώρηση της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και η «κόντρα» Ρώμης – Βρυξελλών για τον ιταλικό προϋπολογισμό.
Είναι αλήθεια ότι δύσκολα μπορεί να αγνοηθεί η γερμανική επιρροή στις ευρωπαϊκές υποθέσεις κατά την εποχή της Merkel και σίγουρα κάποιοι περίμεναν πώς και πώς την στιγμή της αποχώρησής της.
Μετά την οικονομική κρίση του 2007-08, -καθοδηγούμενες από τη Γερμανία- πολιτικές λιτότητας επιβλήθηκαν σε υπερχρεωμένες χώρες, όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και, φυσικά, η Ελλάδα.
Όμως, η Merkel απέδειξε την ηγετική της φυσιογνωμία και στην ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική, διατηρώντας μια σκληρή στάση στη διατήρηση των οικονομικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας μετά τη σύγκρουση στην Ουκρανία, ενώ ύψωσε το… ανάστημά της απέναντι στον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ, Donald Trump, κερδίζοντας τον σεβασμό πολλών στην Ευρώπη, που την είδαν ως υπερασπιστή της φιλελεύθερης τάξης.
Κάτι που απέδειξε και όταν αποφάσισε να δεχτεί εκατοντάδες χιλιάδες αιτούντων άσυλο στη Γερμανία, γνωρίζοντας το τίμημα που θα κληθεί να πληρώσει.
Γιατί ήταν αυτή η απόφασή της που τελικά δίχασε το κόμμα της και τη χώρα της, οδηγώντας λίγο-λίγο στην πτώση και της ίδιας.
Πολλοί κατηγόρησαν τη μεταναστευτική πολιτική της Merkel για την άνοδο της ακροδεξιάς Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD), που πλέον αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη της χώρας.
Η Merkel μπορεί να γίνεται λιγότερο δημοφιλής στη Γερμανία, ωστόσο σε εκείνους που ονειρεύτηκαν και εργάστηκαν για μια βαθύτερη ενοποίηση της Ευρωζώνης, η Merkel αποδείκνυε πάντα την αξιοπιστία, την αξιοπρέπεια και την αφοσίωσή της στην Ευρώπη και τις αξίες της.
Η Merkel έδινε την αίσθηση ότι κάποιος είχε τον έλεγχο, ότι εάν κάνεις λάθος, μπορείς να βασιστείς σε εκείνη.
Η αποχώρησή της, λοιπόν, δημιουργεί άμεσα το ερώτημα: υπάρχει κάποιος άλλος που μπορεί να λειτουργήσει ως… αντικαταστάτης της;
Μια γρήγορη απάντηση θα ήταν ο Γάλλος πρόεδρος, Emmanuel Macron.
Ωστόσο, μέχρι στιγμής ωστόσο, ο Macron δεν έχει πείσει, η δημοτικότητά του στη Γαλλία πέφτει συνεχώς και οι ιδέες που παρουσίασε για τη βαθύτερη ενοποίηση της Ευρωζώνης δεν έτυχαν μεγάλου ενθουσιασμού, δείχνοντας ξεκάθαρα ότι έχει ανάγκη από τη στήριξη του Βερολίνου.
Η αποχώρηση της Merkel δεν θα σηματοδοτήσει τόσο το τέλος μιας εποχής, όσο το ξεκίνημα μιας νέας, όχι μόνο για τη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, αλλά και για την ίδια την ευρωπαϊκή ήπειρο.
Στο συνέδριο του CDU τον Δεκέμβριο, οι Συντηρητικοί της Merkel δεν θα κληθούν απλά να επιλέξουν τον νέο ηγέτη τους, αλλά την κατεύθυνση του κόμματός τους σε δύσκολα και διχαστικά θέματα, όπως η μετανάστευση και το μέλλον της Ευρώπης.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών