γράφει : Νίκος Κονδυλόπουλος
Ο διορισμός της Lagarde ως προέδρου της ΕΚΤ χαιρετίστηκε με ευφορία από τις χρηματοπιστωτικές αγορές και αυτό θα πρέπει να αποτελεί προειδοποιητικό σήμα...
Ο διορισμός της Christine Lagarde ως προέδρου της ΕΚΤ χαιρετίστηκε με ευφορία από τις χρηματοπιστωτικές αγορές.
Αυτή η αντίδραση θα πρέπει να αποτελεί προειδοποιητικό σήμα.
Όταν τα περιουσιακά στοιχεία υψηλού ρίσκου καταγράφουν άνοδο εν μέσω μιας τεράστιας φούσκας λόγω διορισμού διοικητή σε κεντρική τράπεζα, η εποπτεύουσα οντότητα θα πρέπει να ανησυχεί.
Η Lagarde είναι νομικός, όχι οικονομολόγος, και μια πολύ σωστή επαγγελματίας, αλλά η αγορά πιθανώς ερμηνεύει σωστά είναι ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα γίνει ακόμη «dovish» δηλαδή δεν είναι υπέρ της επιθετικής νομισματικής πολιτικής.
Η Lagarde, για παράδειγμα, είναι ισχυρός υποστηρικτής των αρνητικών επιτοκίων.
Η Lagarde και ο Αντιπρόεδρος De Guindos προειδοποίησαν για την ανάγκη λήψης μέτρων για την αποφυγή ενδεχόμενης οικονομικής κρίσης, προτείνοντας διαφορετικούς μηχανισμούς για την άμβλυνση των κλυδωνισμών που δημιουργούνται από τον υπερβολικό κίνδυνο. Και οι δύο έχουν δίκιο, αλλά η αναζήτηση μηχανισμών για να λειτουργήσουν ως ρυθμιστικά σοκ κινδυνεύει να είναι αποστειρωμένος όταν η νομισματική πολιτική ενθαρρύνει την υπερβολή.
Όταν η κεντρική τράπεζα λύνει μια χρηματοπιστωτική κρίση απορροφώντας τον υπερβολικό κίνδυνο που η αγορά πήρε κάποτε, δεν την μειώνει, το μόνο που κάνει είναι να την μεταμφιέζει (χρηματοπιστωτική κρίση).
Οι υπεύθυνοι εποπτείας αγνοούν την επίδραση της συσσώρευσης κινδύνου επειδή το αντιλαμβάνονται ως αναγκαία παράπλευρη ζημιά στην ανάκαμψη.
Ο κίνδυνος συσσωρεύεται ακριβώς επειδή ενθαρρύνεται.
Ο Draghi δήλωσε ότι η νομισματική πολιτική δεν είναι το σωστό μέσο αντιμετώπισης των δημοσιονομικών ανισορροπιών και ότι πρέπει να χρησιμοποιηθούν μέτρα µακροπροληπτικής (macroprudential) εποπτείας.
Ωστόσο, η νομισματική πολιτική προκαλεί αυτές τις ανισορροπίες όταν ένα έκτακτο, υπό όρους και περιορισμένο μέτρο γίνεται αιώνιο και άνευ όρων.
Όταν η νομισματική πολιτική συγκαλύπτει και ενθαρρύνει τον κίνδυνο, τα μακροπροληπτικά μέτρα είναι απλώς αναποτελεσματικά.
Δεν υπάρχει μακροπροληπτικό μέτρο που μετριάζει τον κίνδυνο που δημιουργούν αρνητικά επιτόκια και αγορές περιουσιακών στοιχείων αξίας περίπου 3 τρισ. ευρώ.
Περισσότερο από το ήμισυ του ευρωπαϊκού χρέους (ομόλογα) έχει αρνητικές αποδόσεις και η ΕΚΤ πρέπει να διατηρήσει την επαναγορά των προθεσμιών λήξης, την εισροή ρευστότητας και ακόμη να ανακοινώσει ένα νέο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης ενόψει της έλλειψης επαρκούς ζήτησης στη δευτερογενή αγορά για αυτά τα ομόλογα με αρνητικές αποδόσεις.
Αυτή είναι μια φούσκα.
Ο κίνδυνος αναπτύσσεται αργά και συμβαίνει ακαριαία.
Αυτό δεν φαίνεται να θέλει να καταλάβει ο κεντρικός διευθυντής και ο λόγος που οι δοκιμές αντοχής και τα μακροπροληπτικά μέτρα αποτυγχάνουν στη μέση των νομισματικών πολιτικών.
Επειδή ξεκινούν από μια παραπλανητική βάση: Ceteris paribus και ότι οι ήδη συσσωρευμένες ανισορροπίες είναι διαχειρίσιμες.
Όταν οι περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης χρηματοδοτούνται με αρνητικά επιτόκια για διάστημα έως επτά έως δέκα ετών, δεν υπάρχει κανένας λόγος να διατηρηθούν τα τρέχοντα επιτόκια.
Ο κεντρικός προγραμματιστής μπορεί να πει ότι οι αποδόσεις των ομολόγων είναι χαμηλές λόγω της ζήτησης της αγοράς, αλλά όταν η Κεντρική Τράπεζα υποκαταστήσει την αγορά με την έγχυση, επαναγοράζοντας τις λήξεις και ανακοινώνοντας περισσότερα νομισματικά ερεθίσματα, το εικονικό αποτέλεσμα στην πραγματική οικονομία είναι ανεπαίσθητο και ο κίνδυνος στα χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία τεράστιος.
Η τεράστια εισφορά της προσφοράς χρήματος πηγαίνει σε άλλα περιουσιακά στοιχεία κινδύνου σε αναζήτηση μειωμένης απόδοσης.
Η ευρωζώνη βρίσκεται σε στασιμότητα για αρκετούς μήνες, με πολλούς δείκτες που αποτυπώνουν σε επιδείνωση, και δεν οφείλεται στην έλλειψη κινήτρων, αλλά σε υπερβολικό βαθμό.
Το 64% του κρατικού χρέους της ζώνης του ευρώ έχει αρνητικές αποδόσεις.
Πέντε τρισεκατομμύρια ευρώ.
Πλήρως αδικαιολόγητη εξέταση της σχέσης φερεγγυότητας, ρευστότητας ή ανάπτυξης.
Τα ομόλογα υψηλής απόδοσης βρίσκονται στη χαμηλότερη απόδοση τα τελευταία τριάντα χρόνια, ενώ οι οίκοιαξιολόγησης προειδοποιούν ότι οι λόγοι φερεγγυότητας και ρευστότητας δεν έχουν βελτιωθεί.
Η BIS προειδοποίησε για την αύξηση των εταιρειών ζόμπι, αιώνια αναχρηματοδότηση σε χαμηλές τιμές, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν σε θέση να καλύψει τα έξοδα τόκων με λειτουργικά κέρδη.
Εν τω μεταξύ, οι εταιρείες που βρίσκονται στα πρόθυρα της πτώχευσης χρηματοδοτούνται με επιτόκια 3,5%-4%.
Τα εκατοντάδες δισ. ευρώ που πληρώθηκαν για δομημένα περιουσιακά στοιχεία έχουν αυξηθεί σε λιγότερο από πέντε χρόνια και τώρα κανείς δεν εκπλήσσεται που βλέπει 19 φορές EBITDA που πληρώνονται για περιουσιακά στοιχεία που οδηγούνται από χαμηλά επιτόκια και φθηνό χρέος (ομόλογα).
Η πλεονάζουσα ρευστότητα ανήλθε στα 1,2 τρισεκατομμύρια ευρώ.
Έχει πολλαπλασιαστεί επτά φορές από την έναρξη του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης.
Το χρέος των μη χρηματοπιστωτικών εταιρειών στην ευρωζώνη παραμένει πάνω από το 78% του ΑΕΠ, σύμφωνα με την Standard & Poor's.
Πολλοί λένε ότι τίποτα δεν έχει συμβεί ακόμα, αν αυτό είναι κάτι περισσότερο από αμφισβητήσιμο, σύμφωνα με τις πτωχεύσεις των χρηματοπιστωτικών οντοτήτων και την αύξηση των εταιρειών ζόμπι.
Ωστόσο, το γεγονός ότι δεν έχει σημειωθεί μαζική οικονομική κρίση δεν σημαίνει ότι η φούσκα δεν έχει διογκωθεί.
Και όταν αυτή η φούσκα βρίσκεται σε πολλά περιουσιακά στοιχεία ταυτόχρονα, δεν υπάρχουν μακροπροληπτικά μέτρα για την κάλυψη του κινδύνου.
Το πρόβλημα των κεντρικών τραπεζών είναι πρόβλημα διάγνωσης.
Πιστεύουν ότι αν η πίστωση δεν μεγαλώσει όσο νομίζουν ότι πρέπει να αυξηθεί και οι επενδύσεις και η ανάπτυξη δεν είναι αυτό που εκτιμούν, είναι επειδή χρειάζονται περισσότερα κίνητρα.
Πολλοί αγνοούν την επίδραση της πλεονάζουσας παραγωγικής ικανότητας, του υπερβάλλοντος χρέους και των δημογραφικών στοιχείων, ενώ παράλληλα πραγματοποιούν τη μεγαλύτερη μεταφορά του πλούτου από τους αποταμιευτές και την παραγωγική οικονομία στους χρεωμένους.
Οι προκλήσεις για τη σύνεση και τα μέτρα ανάλυσης κινδύνου θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικές εάν η εσφαλμένη κατανομή του κεφαλαίου δεν ενθαρρύνεται από την ίδια την πολιτική.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα χαμηλότερα επιτόκια και η μεγαλύτερη ρευστότητα δεν θα βελτιώσουν την οικονομία, αλλά μπορεί να δημιουργήσουν μια επικίνδυνη επίδραση μπούμερανγκ σε περιουσιακά στοιχεία υψηλού ρίσκου.
www.bankingnews.gr
Αυτή η αντίδραση θα πρέπει να αποτελεί προειδοποιητικό σήμα.
Όταν τα περιουσιακά στοιχεία υψηλού ρίσκου καταγράφουν άνοδο εν μέσω μιας τεράστιας φούσκας λόγω διορισμού διοικητή σε κεντρική τράπεζα, η εποπτεύουσα οντότητα θα πρέπει να ανησυχεί.
Η Lagarde είναι νομικός, όχι οικονομολόγος, και μια πολύ σωστή επαγγελματίας, αλλά η αγορά πιθανώς ερμηνεύει σωστά είναι ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα γίνει ακόμη «dovish» δηλαδή δεν είναι υπέρ της επιθετικής νομισματικής πολιτικής.
Η Lagarde, για παράδειγμα, είναι ισχυρός υποστηρικτής των αρνητικών επιτοκίων.
Η Lagarde και ο Αντιπρόεδρος De Guindos προειδοποίησαν για την ανάγκη λήψης μέτρων για την αποφυγή ενδεχόμενης οικονομικής κρίσης, προτείνοντας διαφορετικούς μηχανισμούς για την άμβλυνση των κλυδωνισμών που δημιουργούνται από τον υπερβολικό κίνδυνο. Και οι δύο έχουν δίκιο, αλλά η αναζήτηση μηχανισμών για να λειτουργήσουν ως ρυθμιστικά σοκ κινδυνεύει να είναι αποστειρωμένος όταν η νομισματική πολιτική ενθαρρύνει την υπερβολή.
Όταν η κεντρική τράπεζα λύνει μια χρηματοπιστωτική κρίση απορροφώντας τον υπερβολικό κίνδυνο που η αγορά πήρε κάποτε, δεν την μειώνει, το μόνο που κάνει είναι να την μεταμφιέζει (χρηματοπιστωτική κρίση).
Οι υπεύθυνοι εποπτείας αγνοούν την επίδραση της συσσώρευσης κινδύνου επειδή το αντιλαμβάνονται ως αναγκαία παράπλευρη ζημιά στην ανάκαμψη.
Ο κίνδυνος συσσωρεύεται ακριβώς επειδή ενθαρρύνεται.
Ο Draghi δήλωσε ότι η νομισματική πολιτική δεν είναι το σωστό μέσο αντιμετώπισης των δημοσιονομικών ανισορροπιών και ότι πρέπει να χρησιμοποιηθούν μέτρα µακροπροληπτικής (macroprudential) εποπτείας.
Ωστόσο, η νομισματική πολιτική προκαλεί αυτές τις ανισορροπίες όταν ένα έκτακτο, υπό όρους και περιορισμένο μέτρο γίνεται αιώνιο και άνευ όρων.
Όταν η νομισματική πολιτική συγκαλύπτει και ενθαρρύνει τον κίνδυνο, τα μακροπροληπτικά μέτρα είναι απλώς αναποτελεσματικά.
Δεν υπάρχει μακροπροληπτικό μέτρο που μετριάζει τον κίνδυνο που δημιουργούν αρνητικά επιτόκια και αγορές περιουσιακών στοιχείων αξίας περίπου 3 τρισ. ευρώ.
Περισσότερο από το ήμισυ του ευρωπαϊκού χρέους (ομόλογα) έχει αρνητικές αποδόσεις και η ΕΚΤ πρέπει να διατηρήσει την επαναγορά των προθεσμιών λήξης, την εισροή ρευστότητας και ακόμη να ανακοινώσει ένα νέο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης ενόψει της έλλειψης επαρκούς ζήτησης στη δευτερογενή αγορά για αυτά τα ομόλογα με αρνητικές αποδόσεις.
Αυτή είναι μια φούσκα.
Ο κίνδυνος αναπτύσσεται αργά και συμβαίνει ακαριαία.
Αυτό δεν φαίνεται να θέλει να καταλάβει ο κεντρικός διευθυντής και ο λόγος που οι δοκιμές αντοχής και τα μακροπροληπτικά μέτρα αποτυγχάνουν στη μέση των νομισματικών πολιτικών.
Επειδή ξεκινούν από μια παραπλανητική βάση: Ceteris paribus και ότι οι ήδη συσσωρευμένες ανισορροπίες είναι διαχειρίσιμες.
Όταν οι περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης χρηματοδοτούνται με αρνητικά επιτόκια για διάστημα έως επτά έως δέκα ετών, δεν υπάρχει κανένας λόγος να διατηρηθούν τα τρέχοντα επιτόκια.
Ο κεντρικός προγραμματιστής μπορεί να πει ότι οι αποδόσεις των ομολόγων είναι χαμηλές λόγω της ζήτησης της αγοράς, αλλά όταν η Κεντρική Τράπεζα υποκαταστήσει την αγορά με την έγχυση, επαναγοράζοντας τις λήξεις και ανακοινώνοντας περισσότερα νομισματικά ερεθίσματα, το εικονικό αποτέλεσμα στην πραγματική οικονομία είναι ανεπαίσθητο και ο κίνδυνος στα χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία τεράστιος.
Η τεράστια εισφορά της προσφοράς χρήματος πηγαίνει σε άλλα περιουσιακά στοιχεία κινδύνου σε αναζήτηση μειωμένης απόδοσης.
Η ευρωζώνη βρίσκεται σε στασιμότητα για αρκετούς μήνες, με πολλούς δείκτες που αποτυπώνουν σε επιδείνωση, και δεν οφείλεται στην έλλειψη κινήτρων, αλλά σε υπερβολικό βαθμό.
Το 64% του κρατικού χρέους της ζώνης του ευρώ έχει αρνητικές αποδόσεις.
Πέντε τρισεκατομμύρια ευρώ.
Πλήρως αδικαιολόγητη εξέταση της σχέσης φερεγγυότητας, ρευστότητας ή ανάπτυξης.
Τα ομόλογα υψηλής απόδοσης βρίσκονται στη χαμηλότερη απόδοση τα τελευταία τριάντα χρόνια, ενώ οι οίκοιαξιολόγησης προειδοποιούν ότι οι λόγοι φερεγγυότητας και ρευστότητας δεν έχουν βελτιωθεί.
Η BIS προειδοποίησε για την αύξηση των εταιρειών ζόμπι, αιώνια αναχρηματοδότηση σε χαμηλές τιμές, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν σε θέση να καλύψει τα έξοδα τόκων με λειτουργικά κέρδη.
Εν τω μεταξύ, οι εταιρείες που βρίσκονται στα πρόθυρα της πτώχευσης χρηματοδοτούνται με επιτόκια 3,5%-4%.
Τα εκατοντάδες δισ. ευρώ που πληρώθηκαν για δομημένα περιουσιακά στοιχεία έχουν αυξηθεί σε λιγότερο από πέντε χρόνια και τώρα κανείς δεν εκπλήσσεται που βλέπει 19 φορές EBITDA που πληρώνονται για περιουσιακά στοιχεία που οδηγούνται από χαμηλά επιτόκια και φθηνό χρέος (ομόλογα).
Η πλεονάζουσα ρευστότητα ανήλθε στα 1,2 τρισεκατομμύρια ευρώ.
Έχει πολλαπλασιαστεί επτά φορές από την έναρξη του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης.
Το χρέος των μη χρηματοπιστωτικών εταιρειών στην ευρωζώνη παραμένει πάνω από το 78% του ΑΕΠ, σύμφωνα με την Standard & Poor's.
Πολλοί λένε ότι τίποτα δεν έχει συμβεί ακόμα, αν αυτό είναι κάτι περισσότερο από αμφισβητήσιμο, σύμφωνα με τις πτωχεύσεις των χρηματοπιστωτικών οντοτήτων και την αύξηση των εταιρειών ζόμπι.
Ωστόσο, το γεγονός ότι δεν έχει σημειωθεί μαζική οικονομική κρίση δεν σημαίνει ότι η φούσκα δεν έχει διογκωθεί.
Και όταν αυτή η φούσκα βρίσκεται σε πολλά περιουσιακά στοιχεία ταυτόχρονα, δεν υπάρχουν μακροπροληπτικά μέτρα για την κάλυψη του κινδύνου.
Το πρόβλημα των κεντρικών τραπεζών είναι πρόβλημα διάγνωσης.
Πιστεύουν ότι αν η πίστωση δεν μεγαλώσει όσο νομίζουν ότι πρέπει να αυξηθεί και οι επενδύσεις και η ανάπτυξη δεν είναι αυτό που εκτιμούν, είναι επειδή χρειάζονται περισσότερα κίνητρα.
Πολλοί αγνοούν την επίδραση της πλεονάζουσας παραγωγικής ικανότητας, του υπερβάλλοντος χρέους και των δημογραφικών στοιχείων, ενώ παράλληλα πραγματοποιούν τη μεγαλύτερη μεταφορά του πλούτου από τους αποταμιευτές και την παραγωγική οικονομία στους χρεωμένους.
Οι προκλήσεις για τη σύνεση και τα μέτρα ανάλυσης κινδύνου θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικές εάν η εσφαλμένη κατανομή του κεφαλαίου δεν ενθαρρύνεται από την ίδια την πολιτική.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα χαμηλότερα επιτόκια και η μεγαλύτερη ρευστότητα δεν θα βελτιώσουν την οικονομία, αλλά μπορεί να δημιουργήσουν μια επικίνδυνη επίδραση μπούμερανγκ σε περιουσιακά στοιχεία υψηλού ρίσκου.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών