Οι ΗΠΑ απέτυχαν όλα αυτά τα χρόνια να προσδιορίσουν την πραγματική φύση του πολέμου στο Αφγανιστάν και για τον λόγο αυτό έχασαν τον πόλεμο.
Γιατί μετά την Ρωσία και οι ΗΠΑ έχασαν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν;
Οι Ρώσοι έδωσαν επί χρόνια μάχες στο Αφγανιστάν και έχασαν τον πόλεμο καθώς μεταξύ άλλων και οι αμερικανοί υποστήριξαν τους Αφγανούς.
Οι αμερικανοί έχασαν τον πόελμο στο Αφγανιστάν γιατί δεν κατάλαβαν την φύση του πολέμου στην χώρα και δεν είδαν τον ρόλο της Κίνας.
Στο ερώτημα αυτό απαντάει με ανάλυση του το Modern War Institute που ειδικεύεται σε αναλύσεις πολέμου και στρατηγικές.
Σε ένα πρόσφατο άρθρο του Modern War Institute με τίτλο «Μην αφήνετε την Kabul 2020 μην επαναληφθεί το σενάριο της Saigon 1975, αναλύονταν οι κίνδυνοι της απόσυρσης από το Αφγανιστάν με πρωτεύουσα την Kabul και εξηγούσε γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες έχασαν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν.
Εάν οι ΗΠΑ αποφασίσουν να αποσυρθούν βιαστικά από το Αφγανιστάν απλά θα έχουν αποτύχει καθώς τα προβλήματα θα επανεμφανιστούν.
Η στρατιωτική απόσυρση των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ πρέπει να γίνει υπεύθυνα ώστε για να διαφυλάξει τα κεκτημένα σε θέματα όπως οι πολιτικές ελευθερίες και τα δικαιώματα των γυναικών κατά τα τελευταία δεκαοκτώ χρόνια.
Όμως η αλήθεια είναι ότι όπως επισκεφθεί οποιαδήποτε στιγμή το Αφγανιστάν πέρα από τα φυλασσόμενα όρια ενός στρατοπέδου, θα διαπιστώσει ότι ελάχιστα έχουν επιτευχθεί.
Μια σωστή στρατηγική εξόδου είναι μια διαδικασία μετατόπισης του βάρους κατά τρόπο που προστατεύει τα ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ, αποτρέποντας παράλληλα τους αντιπάλους των αμερικανών να επωφελούνται από την απόσυρση των στρατευμάτων.
Οι ΗΠΑ απέτυχαν όλα αυτά τα χρόνια να προσδιορίσουν την πραγματική φύση του πολέμου στο Αφγανιστάν και για τον λόγο αυτό έχασαν τον πόλεμο.
Από την παράμετρο αυτή προκύπτουν όλες οι παρερμηνείες της σημερινής κατάστασης και οι λανθασμένες συνταγές για το μέλλον.
Τι είναι ο πόλεμος στο Αφγανιστάνn και ο ρόλος της Κίνας;
1)Η σύγκρουση στο Αφγανιστάν δεν είναι εξέγερση. Πρόκειται για έναν πόλεμο ελέγχου που διεξάγεται από το Πακιστάν κατά του Αφγανιστάν και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Είναι κάτι παρόμοιο μεταξύ του Πακιστάν κατά της Ινδίας στο Κασμίρ.
Το Πακιστάν ανέκαθεν θεωρούσε το Αφγανιστάν ως ένα κράτος –πελάτη, χρησιμοποιούσε πάντα το Αφγανιστάν ως κράτος αναπλήρωσης άπαξ και η Ινδία ανέκοπτε τα σχέδια του Πακιστάν στο Κασμίρ.
Η αμερικανική στρατηγική για την καταπολέμηση της βίας δεν ήταν αποτελεσματική όσο το Πακιστάν τροφοδοτούσε με στρατιωτικό υλικό τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν.
2)Το Πακιστάν δεν ήταν ποτέ σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά ένας διπρόσωπος εταίρος, επιδιώκοντας να ικανοποιήσει τα δικά του συμφέροντα σε συντονισμό με τον πραγματικό σύμμαχό του, την Κίνα και ενώ χρηματοδοτήθηκε γενναιόδωρα από τους αμερικανούς.
Το Πακιστάν αντιμετωπίζει θετικά τις νέες κινεζικές πρωτοβουλίες για ειρήνη στο Αφγανιστάν καθώς μπορεί να αλλάξουν σημαντικά τις ισορροπίες σε ολόκληρη την περιοχή.
Το Πακιστάν μπορεί να διαδραματίσει ζωτικό ρόλο σε μια βιώσιμη λύση στη σύγκρουση στο Αφγανιστάν (που ελέγχει το Αφγανιστάν ως κράτος-πελάτη).
Η απόσυρση των αμερικανών υπό την καθοδηγούμενη από τους Ταλιμπάν και λοιπούς Αφγανούς είναι η μόνη μόνιμη διέξοδος.
Η ειρήνη στο Αφγανιστάν θα επιτρέψει την οικονομική δραστηριότητα μεταξύ της Κεντρικής Ασίας, της Ρωσίας, της Κίνας και των αραβικών κρατών.
Μπορεί να αλλάξει τη μοίρα ολόκληρης της περιοχής.
Κινεζικά έργα όπως η πρωτοβουλία Belt and Road και οι στόχοι του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης [SCO].
Κατά την πρόσφατη σύνοδο κορυφής της SCO, ο πρόεδρος του Αφγανιστάν κλήθηκε ως επισκέπτης και παρατηρητής.
Ας ελπίσουμε ότι η χώρα σύντομα θα ενταχθεί στην SCO.
Ο οικονομικός διάδρομος Κίνας-Πακιστάν μπορεί επίσης να επεκταθεί για να ωφελήσει το Αφγανιστάν στο εγγύς μέλλον εάν υπάρξει ειρήνη.
Η Κίνα έχει προτείνει να ενταχθεί στον CPEC το Αφγανιστάν στον οικονομικό διάδρομο μεταξύ Κίνας και Πακιστάν.
Η Κίνα θα κατασκευάσει στρατιωτική εγκατάσταση και θα αναπτύξει κινεζικά στρατεύματα στο Αφγανιστάν.
Οι θα εκπαιδευτεί στην Κίνα και μέλη του αφγανικού κοινοβουλίου Τελικά, ο πιο εντυπωσιακός αντίπαλος της Αμερικής στη Νότια Ασία θα είναι η Κίνα, στην οποία θα επικεντρωθεί ο μελλοντικός στρατηγικός σχεδιασμός των ΗΠΑ.
Η Κίνα επιδιώκει παγκόσμια κυριαρχία.
Ένα όχημα για την επίτευξη του είναι η πρωτοβουλία Belt and Road Initiative (BRI), μια συλλογή έργων υποδομής και ένα δίκτυο εμπορικών συμφωνιών σε 152 χώρες που έχουν σχεδιαστεί για να συνδέουν ολόκληρο τον κόσμο απευθείας με την κινεζική οικονομία μέσω διασυνδεδεμένων χερσαίων και θαλάσσιων οδών.
Ένα στοιχείο της Belt and Road Initiative είναι ο οικονομικός διάδρομος Κίνας-Πακιστάν (CPEC), ένα έργο υποδομής και ανάπτυξης, η ραχοκοκαλιά του οποίου είναι ένα δίκτυο μεταφοράς που συνδέει την Κίνα με τους πακιστανούς θαλάσσιους λιμένες του Gwadar και Karachi που βρίσκονται στην Αραβική Θάλασσα
Η Κίνα σχεδιάζει να δημιουργήσει ναυτικές και αεροπορικές βάσεις στην Αραβική Θάλασσα με εύκολη πρόσβαση από το στρατηγικά σημαντικό Στενό του Ορμούζ στον Περσικό Κόλπο.
Αυτή η στρατιωτική διευκόλυνση θα συμπληρώσει την ήδη επιχειρησιακή ναυτική βάση της Κίνας στο Τζιμπουτί, που βρίσκεται σε ένα άλλο στρατηγικό σημείο στην είσοδο στην Ερυθρά Θάλασσα και το κανάλι του Σουέζ.
Με ή χωρίς την έγκριση ή τη συμμετοχή των ΗΠΑ, η Κίνα προτίθεται να ενσωματώσει το Αφγανιστάν στην CPEC και να εκμεταλλευτεί τα εκτιμώμενα 3 τρισεκατομμύρια δολάρια σε αναξιοποίητους πόρους των ορυκτών του Αφγανιστάν.
Το μόνο πρόβλημα που υπάρχει σε αυτό το σχέδιο είναι ο
Ισλαμικός εξτρεμισμός, που επίκεντρο του είναι το Πακιστάν και όχι το Αφγανιστάν.
Από τη δεκαετία του 1950, το Πακιστάν άρχισε να στέλνει Ισλαμιστές που συνδέονται με το κόμμα του Jamaat-e-Islami στο Αφγανιστάν.
Το 1974, ο πρωθυπουργός Zulfiqar Ali Bhutto του Πακιστάν δημιούργησε μια ζώνη για να ξεκινήσει τη διαχείριση των ισλαμιστών στο Αφγανιστάν.
Υπό την Προεδρία Zia ul-Haq (1977-1988), το Πακιστάν ακολούθησε μια πολιτική επιθετικού «εξισλαμισμού» με την αύξηση των θρησκευτικών σχολών και θρησκευτικών πολιτικών κομμάτων, με αποτέλεσμα η κοινωνία του Πακιστάν να μετατραπεί σε πιο ακραία.
Μια πηγή του σημερινού διλήμματος της Αμερικής στο Αφγανιστάν ήταν η αποτυχία της διοίκησης του Ρέιγκαν να επιτρέψει στην Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών την SIA να αναθέσει τυφλά τη χρηματοδότηση των μουντζαχεντίν του Πακιστάν.
Είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι οι Ταλιμπάν δημιουργήθηκαν αρχής γενομένης το 1994, ως μέσο παρέμβασης στον εμφύλιο πόλεμο του Αφγανιστάν για να επηρεάσουν το αποτέλεσμα υπέρ των εθνικών συμφερόντων του Πακιστάν.
Οι στρατιωτικοί του Πακιστάν δεν σταμάτησαν ποτέ να παρέχουν οικονομική, υλικοτεχνική και στρατιωτική υποστήριξη στους Ταλιμπάν.
Η υποκρισία των πολιτικών του Πακιστάν ήταν ήδη εμφανής στις πρώτες ημέρες του πολέμου στο Αφγανιστάν.
Θα πρέπει να ασκηθεί οικονομική πίεση στο Πακιστάν για τη συνεχή στήριξη της τρομοκρατίας και πρέπει να ληφθούν μέτρα για την αποτροπή της κινεζικής οικονομικής και στρατιωτικής επέκτασης στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της στενότερης συνεργασίας μεταξύ ΗΠΑ και Ινδίας.
Το μόνο διαπραγματευτικό χαρτί που έχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις είναι η παρουσία στο Αφγανιστάν.
Το επιχείρημα της "παρουσίας" είναι σαφώς μη βιώσιμο.
Από τώρα έως την αρχή της απόσυρσης, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να εντοπίσουν νέες μορφές μόχλευσης, βραχυπρόθεσμα, για να ενισχύσουν τη διαπραγματευτική τους θέση και μακροπρόθεσμα, ως βάση μιας νέας στρατηγικής για τη Νότια Ασία.
www.bankingnews.gr
Οι Ρώσοι έδωσαν επί χρόνια μάχες στο Αφγανιστάν και έχασαν τον πόλεμο καθώς μεταξύ άλλων και οι αμερικανοί υποστήριξαν τους Αφγανούς.
Οι αμερικανοί έχασαν τον πόελμο στο Αφγανιστάν γιατί δεν κατάλαβαν την φύση του πολέμου στην χώρα και δεν είδαν τον ρόλο της Κίνας.
Στο ερώτημα αυτό απαντάει με ανάλυση του το Modern War Institute που ειδικεύεται σε αναλύσεις πολέμου και στρατηγικές.
Σε ένα πρόσφατο άρθρο του Modern War Institute με τίτλο «Μην αφήνετε την Kabul 2020 μην επαναληφθεί το σενάριο της Saigon 1975, αναλύονταν οι κίνδυνοι της απόσυρσης από το Αφγανιστάν με πρωτεύουσα την Kabul και εξηγούσε γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες έχασαν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν.
Εάν οι ΗΠΑ αποφασίσουν να αποσυρθούν βιαστικά από το Αφγανιστάν απλά θα έχουν αποτύχει καθώς τα προβλήματα θα επανεμφανιστούν.
Η στρατιωτική απόσυρση των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ πρέπει να γίνει υπεύθυνα ώστε για να διαφυλάξει τα κεκτημένα σε θέματα όπως οι πολιτικές ελευθερίες και τα δικαιώματα των γυναικών κατά τα τελευταία δεκαοκτώ χρόνια.
Όμως η αλήθεια είναι ότι όπως επισκεφθεί οποιαδήποτε στιγμή το Αφγανιστάν πέρα από τα φυλασσόμενα όρια ενός στρατοπέδου, θα διαπιστώσει ότι ελάχιστα έχουν επιτευχθεί.
Μια σωστή στρατηγική εξόδου είναι μια διαδικασία μετατόπισης του βάρους κατά τρόπο που προστατεύει τα ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ, αποτρέποντας παράλληλα τους αντιπάλους των αμερικανών να επωφελούνται από την απόσυρση των στρατευμάτων.
Οι ΗΠΑ απέτυχαν όλα αυτά τα χρόνια να προσδιορίσουν την πραγματική φύση του πολέμου στο Αφγανιστάν και για τον λόγο αυτό έχασαν τον πόλεμο.
Από την παράμετρο αυτή προκύπτουν όλες οι παρερμηνείες της σημερινής κατάστασης και οι λανθασμένες συνταγές για το μέλλον.
Τι είναι ο πόλεμος στο Αφγανιστάνn και ο ρόλος της Κίνας;
1)Η σύγκρουση στο Αφγανιστάν δεν είναι εξέγερση. Πρόκειται για έναν πόλεμο ελέγχου που διεξάγεται από το Πακιστάν κατά του Αφγανιστάν και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Είναι κάτι παρόμοιο μεταξύ του Πακιστάν κατά της Ινδίας στο Κασμίρ.
Το Πακιστάν ανέκαθεν θεωρούσε το Αφγανιστάν ως ένα κράτος –πελάτη, χρησιμοποιούσε πάντα το Αφγανιστάν ως κράτος αναπλήρωσης άπαξ και η Ινδία ανέκοπτε τα σχέδια του Πακιστάν στο Κασμίρ.
Η αμερικανική στρατηγική για την καταπολέμηση της βίας δεν ήταν αποτελεσματική όσο το Πακιστάν τροφοδοτούσε με στρατιωτικό υλικό τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν.
2)Το Πακιστάν δεν ήταν ποτέ σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά ένας διπρόσωπος εταίρος, επιδιώκοντας να ικανοποιήσει τα δικά του συμφέροντα σε συντονισμό με τον πραγματικό σύμμαχό του, την Κίνα και ενώ χρηματοδοτήθηκε γενναιόδωρα από τους αμερικανούς.
Το Πακιστάν αντιμετωπίζει θετικά τις νέες κινεζικές πρωτοβουλίες για ειρήνη στο Αφγανιστάν καθώς μπορεί να αλλάξουν σημαντικά τις ισορροπίες σε ολόκληρη την περιοχή.
Το Πακιστάν μπορεί να διαδραματίσει ζωτικό ρόλο σε μια βιώσιμη λύση στη σύγκρουση στο Αφγανιστάν (που ελέγχει το Αφγανιστάν ως κράτος-πελάτη).
Η απόσυρση των αμερικανών υπό την καθοδηγούμενη από τους Ταλιμπάν και λοιπούς Αφγανούς είναι η μόνη μόνιμη διέξοδος.
Η ειρήνη στο Αφγανιστάν θα επιτρέψει την οικονομική δραστηριότητα μεταξύ της Κεντρικής Ασίας, της Ρωσίας, της Κίνας και των αραβικών κρατών.
Μπορεί να αλλάξει τη μοίρα ολόκληρης της περιοχής.
Κινεζικά έργα όπως η πρωτοβουλία Belt and Road και οι στόχοι του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης [SCO].
Κατά την πρόσφατη σύνοδο κορυφής της SCO, ο πρόεδρος του Αφγανιστάν κλήθηκε ως επισκέπτης και παρατηρητής.
Ας ελπίσουμε ότι η χώρα σύντομα θα ενταχθεί στην SCO.
Ο οικονομικός διάδρομος Κίνας-Πακιστάν μπορεί επίσης να επεκταθεί για να ωφελήσει το Αφγανιστάν στο εγγύς μέλλον εάν υπάρξει ειρήνη.
Η Κίνα έχει προτείνει να ενταχθεί στον CPEC το Αφγανιστάν στον οικονομικό διάδρομο μεταξύ Κίνας και Πακιστάν.
Η Κίνα θα κατασκευάσει στρατιωτική εγκατάσταση και θα αναπτύξει κινεζικά στρατεύματα στο Αφγανιστάν.
Οι θα εκπαιδευτεί στην Κίνα και μέλη του αφγανικού κοινοβουλίου Τελικά, ο πιο εντυπωσιακός αντίπαλος της Αμερικής στη Νότια Ασία θα είναι η Κίνα, στην οποία θα επικεντρωθεί ο μελλοντικός στρατηγικός σχεδιασμός των ΗΠΑ.
Η Κίνα επιδιώκει παγκόσμια κυριαρχία.
Ένα όχημα για την επίτευξη του είναι η πρωτοβουλία Belt and Road Initiative (BRI), μια συλλογή έργων υποδομής και ένα δίκτυο εμπορικών συμφωνιών σε 152 χώρες που έχουν σχεδιαστεί για να συνδέουν ολόκληρο τον κόσμο απευθείας με την κινεζική οικονομία μέσω διασυνδεδεμένων χερσαίων και θαλάσσιων οδών.
Ένα στοιχείο της Belt and Road Initiative είναι ο οικονομικός διάδρομος Κίνας-Πακιστάν (CPEC), ένα έργο υποδομής και ανάπτυξης, η ραχοκοκαλιά του οποίου είναι ένα δίκτυο μεταφοράς που συνδέει την Κίνα με τους πακιστανούς θαλάσσιους λιμένες του Gwadar και Karachi που βρίσκονται στην Αραβική Θάλασσα
Η Κίνα σχεδιάζει να δημιουργήσει ναυτικές και αεροπορικές βάσεις στην Αραβική Θάλασσα με εύκολη πρόσβαση από το στρατηγικά σημαντικό Στενό του Ορμούζ στον Περσικό Κόλπο.
Αυτή η στρατιωτική διευκόλυνση θα συμπληρώσει την ήδη επιχειρησιακή ναυτική βάση της Κίνας στο Τζιμπουτί, που βρίσκεται σε ένα άλλο στρατηγικό σημείο στην είσοδο στην Ερυθρά Θάλασσα και το κανάλι του Σουέζ.
Με ή χωρίς την έγκριση ή τη συμμετοχή των ΗΠΑ, η Κίνα προτίθεται να ενσωματώσει το Αφγανιστάν στην CPEC και να εκμεταλλευτεί τα εκτιμώμενα 3 τρισεκατομμύρια δολάρια σε αναξιοποίητους πόρους των ορυκτών του Αφγανιστάν.
Το μόνο πρόβλημα που υπάρχει σε αυτό το σχέδιο είναι ο
Ισλαμικός εξτρεμισμός, που επίκεντρο του είναι το Πακιστάν και όχι το Αφγανιστάν.
Από τη δεκαετία του 1950, το Πακιστάν άρχισε να στέλνει Ισλαμιστές που συνδέονται με το κόμμα του Jamaat-e-Islami στο Αφγανιστάν.
Το 1974, ο πρωθυπουργός Zulfiqar Ali Bhutto του Πακιστάν δημιούργησε μια ζώνη για να ξεκινήσει τη διαχείριση των ισλαμιστών στο Αφγανιστάν.
Υπό την Προεδρία Zia ul-Haq (1977-1988), το Πακιστάν ακολούθησε μια πολιτική επιθετικού «εξισλαμισμού» με την αύξηση των θρησκευτικών σχολών και θρησκευτικών πολιτικών κομμάτων, με αποτέλεσμα η κοινωνία του Πακιστάν να μετατραπεί σε πιο ακραία.
Μια πηγή του σημερινού διλήμματος της Αμερικής στο Αφγανιστάν ήταν η αποτυχία της διοίκησης του Ρέιγκαν να επιτρέψει στην Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών την SIA να αναθέσει τυφλά τη χρηματοδότηση των μουντζαχεντίν του Πακιστάν.
Είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι οι Ταλιμπάν δημιουργήθηκαν αρχής γενομένης το 1994, ως μέσο παρέμβασης στον εμφύλιο πόλεμο του Αφγανιστάν για να επηρεάσουν το αποτέλεσμα υπέρ των εθνικών συμφερόντων του Πακιστάν.
Οι στρατιωτικοί του Πακιστάν δεν σταμάτησαν ποτέ να παρέχουν οικονομική, υλικοτεχνική και στρατιωτική υποστήριξη στους Ταλιμπάν.
Η υποκρισία των πολιτικών του Πακιστάν ήταν ήδη εμφανής στις πρώτες ημέρες του πολέμου στο Αφγανιστάν.
Θα πρέπει να ασκηθεί οικονομική πίεση στο Πακιστάν για τη συνεχή στήριξη της τρομοκρατίας και πρέπει να ληφθούν μέτρα για την αποτροπή της κινεζικής οικονομικής και στρατιωτικής επέκτασης στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της στενότερης συνεργασίας μεταξύ ΗΠΑ και Ινδίας.
Το μόνο διαπραγματευτικό χαρτί που έχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις είναι η παρουσία στο Αφγανιστάν.
Το επιχείρημα της "παρουσίας" είναι σαφώς μη βιώσιμο.
Από τώρα έως την αρχή της απόσυρσης, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να εντοπίσουν νέες μορφές μόχλευσης, βραχυπρόθεσμα, για να ενισχύσουν τη διαπραγματευτική τους θέση και μακροπρόθεσμα, ως βάση μιας νέας στρατηγικής για τη Νότια Ασία.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών