Oι άνθρωποι κατανοούν καλύτερα από κορυφαίους οικονομολόγους τι σημαίνει ύφεση γιατί καταλαβαίνουν τι σημαίνει χαμένες θέσεις εργασίας, απώλεια μισθού, απολύσεις, ανεργία, επισημαίνει το Ινστιτούτο Mises
Οι οικονομολόγοι και οι αναλυτές της Wall Street χρησιμοποιούν τη λέξη ύφεση για να περιγράψουν την καταστροφική βύθιση της παραγωγής στην αμερικανική οικονομία.
Ωστόσο, γίνεται έκδηλο, όπως επισημαίνει σε ανάλυσή του το Mises Institute, ότι δεν μπορούν να συμφωνήσουν στον προσδιορισμό της παρούσας ύφεσης, κάτι που οι άνθρωποι κατανοούν καλύτερα, όπως συμβαίνει συνήθως, γιατί κατανοούν τις χαμένες θέσεις εργασίας, τους μισθούς, τη μείωση της δραστηριότητας στις επιχειρήσεις όπου εργάζονται.
Κατανοούν λιγότερες εργασιακές βάρδιες, λιγότερες εργατοώρες, μείωση μισθού, απολύσεις ή απλήρωτα στεγαστικά δάνεια, ανεργία και την ανάγκη να ζητήσουν από την κυβέρνηση να ενημερωθούν για το πώς θα θρέψουν τις οικογένειές τους και πως θα βοηθηθούν.
Κατανοούν την αβεβαιότητα και τη διαταραχή.
Φοβούνται για το τι, τους ξημερώνει.
Η ύφεση, όπως και όλα τα οικονομικά, έχουν υποκειμενική διάσταση στο ανθρώπινο μυαλό, σε άτομα, σε οικογένειες, σε κοινότητες.
Έχουμε κατανοήσει γιατί οι οικονομικές κρίσεις συμβαίνουν κυκλικά (αν και οι οικονομολόγοι δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε σε αυτό, φυσικά).
Η ανάπτυξη των επιχειρήσεων, το αντίθετο της ύφεσης, οδηγείται από εξοικονόμηση κεφαλαίου και επενδύσεις σε νέες δυνατότητες, νέες και πιο παραγωγικές μηχανές, νέο λογισμικό, νέους δρόμους, μεγαλύτερα πλοία και όλο το κεφάλαιο που οι άνθρωποι θέτουν στην εργασία για να παράγουν περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες.
Οι επενδύσεις είναι ένα υπολογισμένο στοίχημα για την ώρα: αν μια επιχείρηση ξοδεύει αυτά τα χρήματα τώρα σε νέα παραγωγή που θα εμφανιστεί στο μέλλον, υπολογίζει μια θετική απόδοση αυτής της επένδυσης.
Οι οικονομικές δυσχέρειες εμφανίζονται όταν οι κυβερνήσεις παρεμποδίζουν τον υπολογισμό.
Εκδίδουν υπερβολική πίστωση σε υπερβολικά χαμηλή τιμή και ο επιχειρησιακός υπολογισμός σβήνει.
Το χαμηλό κόστος πίστωσης που εισάγεται στον υπολογισμό της επένδυσης δίνει ένα ψευδώς θετικό σύνολο.
Όταν πραγματοποιείται η επένδυση, δεν επιτυγχάνει το αναμενόμενο κέρδος.
Τα έργα τερματίζονται.
Οι θέσεις εργασίας χάνονται.
Έχουμε δει αυτόν τον κύκλο πολλές φορές.
Τον αποτυχημένο υπολογισμό μιας επένδυσης τον είδαμε στην κατάρρευση των εταιριών τεχνολογίας το 2000, στην κατάρρευσης της Lehman Brothers και των στεγαστικών δανείων το 2008, και σε άλλους τομείς.
Την κακή επενδυτική κίνηση την διαδέχεται η οικονομική ανάπτυξη.
Ωστόσο, κατά την ύφεση του 2020, πού τόσο ψυχρά και αδιάφορα την υπολογίζει η Goldman Sachs αλλά δεν είναι όπως την υπολογίζει, εισερχόμαστε σε μια επιβράδυνση της παραγωγής - μια κατάρρευση, πραγματικά - όχι επειδή ορισμένες επιχειρήσεις έχουν υποτιμήσει λανθασμένα τις επενδύσεις τους, αλλά επειδή η κυβέρνηση παρενέβη δραστικά και χωρίς προειδοποίηση να κλείσει όλες τις επιχειρήσεις.
Πώς το έκαναν αυτό;
Απομακρύνοντας τις ελευθερίες των ανθρώπων των οποίων η ενέργεια και η εφαρμογή οδηγούν στην οικονομική ανάπτυξη.
Η κυβέρνηση τους είπε να μείνουν σπίτι.
Μην πηγαίνετε στη δουλειά.
Μην πηγαίνετε σε μπαρ, εστιατόρια και κινηματογράφους.
Μην πάρετε τα παιδιά σας στο σχολείο.
Μην κατασκευάζετε αυτοκίνητα ή αεροπλάνα ή υπολογιστές ή σπίτια.
Μην παρέχετε φιλοξενία σε ξενοδοχεία.
Μην εκτελείτε τα καθήκοντα που αποτελούν μια αναπτυσσόμενη οικονομία, όπου ο καθένας που εργάζεται εξυπηρετεί όλους όσους καταναλώνουν και όλοι ευδοκιμούν.
Ας αφήσουμε στην άκρη αυτή τη στιγμή το μνημειώδες λάθος που κάναμε να επιτρέψουμε στην κυβέρνηση να το κάνει αυτό - να αποσύρει τις οικονομικές μας ελευθερίες με τόσο βλαπτικές συνέπειες.
Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τη σκέψη και τα κίνητρα πίσω από αυτό το τσουνάμι της κυβέρνησης.
Πρώτον, βασίζεται στο χειρότερο λάθος μιας κυβέρνησης: τον κεντρικό προγραμματισμό.
Παρά όλες τις επαναλαμβανόμενες ενδείξεις για το αντίθετο και παρά τις ατελείωτες αποτυχίες τους, οι κυβερνήσεις πιστεύουν ότι μπορούν να προβλέψουν και να αλλάξουν την κατεύθυνση του μέλλοντος με βάση τη μαθηματική μοντελοποίηση της ανθρώπινης κατάστασης.
Τα μοντέλα υπολογίζονται χρησιμοποιώντας τις ίδιες υποθέσεις των κυβερνητικών εμπειρογνωμόνων, επιτυγχάνοντας έτσι μια αυτο-αναλογική κυκλικότητα.
Έχουν δίκιο, επειδή έχουν δίκιο.
Στην παρούσα περίπτωση, οι κυβερνητικοί εμπειρογνώμονες εισάγουν ένα ευρύ φάσμα μη δεδηλωμένων υποθέσεων σχετικά με την επίπτωση και τα ποσοστά μόλυνσης από κορωνοϊό και την διασπορά του μεταξύ των ατόμων.
Φτάνουν στις προβλέψεις της μόλυνσης για τον πληθυσμό και επιλέγουν τη χειρότερη περίπτωση.
Το δεύτερο βήμα είναι το γιγαντιαίο άλμα από τη θεωρητική παραγωγή των μοντέλων στη φαντασίωση ότι η κυβερνητική δράση μπορεί να ληφθεί εναντίον πραγματικών ανθρώπων για να αλλάξουν τις εισροές στο μοντέλο.
Τα ποσοστά αποκατάστασης είναι πάρα πολύ υψηλά.
Παραγγείλετε τους ανθρώπους να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους για να μην πλησιάζουν ο ένας τον άλλο στα 2 μέτρα (μια άλλη παραδοχή από κάποιο μοντέλο κάπου).
Πείτε τους να παραμείνουν στο σπίτι και να εγκαταλείψουν κάθε οικονομική δραστηριότητα.
Κλείστε την κατάσταση.
Κλείστε τη χώρα.
Γιατί το κάνουν αυτό;
Γιατί μπορούν.
Δεν έδωσαν πράγματι λόγο.
Για να σώσει ζωές;
Ποιού?
Γιατί τώρα και όχι σε προηγούμενες εποχές γρίπης, οι οποίες είναι πολύ πιο θανατηφόρες;
Να μειωθεί η πίεση στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης;
Ποιος από εμάς έχει ερωτηθεί αν θέλει να θυσιάσει το βιοπορισμό του σε αντάλλαγμα μιας θεωρητικάς μειωμένη πιθανότητα μόλυνσης από τον COVID-19;
Έχουν τα μοντέλα και έχουν την πολιτική εξουσία να μας παραγγείλουν.
Ο έλεγχος και η εξουσία πάνω από τα άτομα είναι η μόνη δικαιολογία.
Ακόμη χειρότερα, αυτή η κλιμάκωση της εξουσίας της κυβέρνησης, η οποία έχει φτάσει στο σημείο όπου μπορούν να μας διατάξουν να μην εγκαταλείψουμε τα σπίτια μας και να επιβάλουμε τη διαταγή στο σημείο ενός όπλου, θα αποδειχθεί μη αναστρέψιμη.
Δεν θα μπορέσουμε να ξεχωρίσουμε τι μας έκαναν.
Θα καταγραφεί ανεξίτηλα στην ιστορία.
Οι κυβερνήσεις θα επισημάνουν αυτήν την περίπτωση για να δικαιολογήσουν μελλοντικά, χειρότερες περιπτώσεις.
www.bankingnews.gr
Ωστόσο, γίνεται έκδηλο, όπως επισημαίνει σε ανάλυσή του το Mises Institute, ότι δεν μπορούν να συμφωνήσουν στον προσδιορισμό της παρούσας ύφεσης, κάτι που οι άνθρωποι κατανοούν καλύτερα, όπως συμβαίνει συνήθως, γιατί κατανοούν τις χαμένες θέσεις εργασίας, τους μισθούς, τη μείωση της δραστηριότητας στις επιχειρήσεις όπου εργάζονται.
Κατανοούν λιγότερες εργασιακές βάρδιες, λιγότερες εργατοώρες, μείωση μισθού, απολύσεις ή απλήρωτα στεγαστικά δάνεια, ανεργία και την ανάγκη να ζητήσουν από την κυβέρνηση να ενημερωθούν για το πώς θα θρέψουν τις οικογένειές τους και πως θα βοηθηθούν.
Κατανοούν την αβεβαιότητα και τη διαταραχή.
Φοβούνται για το τι, τους ξημερώνει.
Η ύφεση, όπως και όλα τα οικονομικά, έχουν υποκειμενική διάσταση στο ανθρώπινο μυαλό, σε άτομα, σε οικογένειες, σε κοινότητες.
Έχουμε κατανοήσει γιατί οι οικονομικές κρίσεις συμβαίνουν κυκλικά (αν και οι οικονομολόγοι δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε σε αυτό, φυσικά).
Η ανάπτυξη των επιχειρήσεων, το αντίθετο της ύφεσης, οδηγείται από εξοικονόμηση κεφαλαίου και επενδύσεις σε νέες δυνατότητες, νέες και πιο παραγωγικές μηχανές, νέο λογισμικό, νέους δρόμους, μεγαλύτερα πλοία και όλο το κεφάλαιο που οι άνθρωποι θέτουν στην εργασία για να παράγουν περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες.
Οι επενδύσεις είναι ένα υπολογισμένο στοίχημα για την ώρα: αν μια επιχείρηση ξοδεύει αυτά τα χρήματα τώρα σε νέα παραγωγή που θα εμφανιστεί στο μέλλον, υπολογίζει μια θετική απόδοση αυτής της επένδυσης.
Οι οικονομικές δυσχέρειες εμφανίζονται όταν οι κυβερνήσεις παρεμποδίζουν τον υπολογισμό.
Εκδίδουν υπερβολική πίστωση σε υπερβολικά χαμηλή τιμή και ο επιχειρησιακός υπολογισμός σβήνει.
Το χαμηλό κόστος πίστωσης που εισάγεται στον υπολογισμό της επένδυσης δίνει ένα ψευδώς θετικό σύνολο.
Όταν πραγματοποιείται η επένδυση, δεν επιτυγχάνει το αναμενόμενο κέρδος.
Τα έργα τερματίζονται.
Οι θέσεις εργασίας χάνονται.
Έχουμε δει αυτόν τον κύκλο πολλές φορές.
Τον αποτυχημένο υπολογισμό μιας επένδυσης τον είδαμε στην κατάρρευση των εταιριών τεχνολογίας το 2000, στην κατάρρευσης της Lehman Brothers και των στεγαστικών δανείων το 2008, και σε άλλους τομείς.
Την κακή επενδυτική κίνηση την διαδέχεται η οικονομική ανάπτυξη.
Ωστόσο, κατά την ύφεση του 2020, πού τόσο ψυχρά και αδιάφορα την υπολογίζει η Goldman Sachs αλλά δεν είναι όπως την υπολογίζει, εισερχόμαστε σε μια επιβράδυνση της παραγωγής - μια κατάρρευση, πραγματικά - όχι επειδή ορισμένες επιχειρήσεις έχουν υποτιμήσει λανθασμένα τις επενδύσεις τους, αλλά επειδή η κυβέρνηση παρενέβη δραστικά και χωρίς προειδοποίηση να κλείσει όλες τις επιχειρήσεις.
Πώς το έκαναν αυτό;
Απομακρύνοντας τις ελευθερίες των ανθρώπων των οποίων η ενέργεια και η εφαρμογή οδηγούν στην οικονομική ανάπτυξη.
Η κυβέρνηση τους είπε να μείνουν σπίτι.
Μην πηγαίνετε στη δουλειά.
Μην πηγαίνετε σε μπαρ, εστιατόρια και κινηματογράφους.
Μην πάρετε τα παιδιά σας στο σχολείο.
Μην κατασκευάζετε αυτοκίνητα ή αεροπλάνα ή υπολογιστές ή σπίτια.
Μην παρέχετε φιλοξενία σε ξενοδοχεία.
Μην εκτελείτε τα καθήκοντα που αποτελούν μια αναπτυσσόμενη οικονομία, όπου ο καθένας που εργάζεται εξυπηρετεί όλους όσους καταναλώνουν και όλοι ευδοκιμούν.
Ας αφήσουμε στην άκρη αυτή τη στιγμή το μνημειώδες λάθος που κάναμε να επιτρέψουμε στην κυβέρνηση να το κάνει αυτό - να αποσύρει τις οικονομικές μας ελευθερίες με τόσο βλαπτικές συνέπειες.
Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τη σκέψη και τα κίνητρα πίσω από αυτό το τσουνάμι της κυβέρνησης.
Πρώτον, βασίζεται στο χειρότερο λάθος μιας κυβέρνησης: τον κεντρικό προγραμματισμό.
Παρά όλες τις επαναλαμβανόμενες ενδείξεις για το αντίθετο και παρά τις ατελείωτες αποτυχίες τους, οι κυβερνήσεις πιστεύουν ότι μπορούν να προβλέψουν και να αλλάξουν την κατεύθυνση του μέλλοντος με βάση τη μαθηματική μοντελοποίηση της ανθρώπινης κατάστασης.
Τα μοντέλα υπολογίζονται χρησιμοποιώντας τις ίδιες υποθέσεις των κυβερνητικών εμπειρογνωμόνων, επιτυγχάνοντας έτσι μια αυτο-αναλογική κυκλικότητα.
Έχουν δίκιο, επειδή έχουν δίκιο.
Στην παρούσα περίπτωση, οι κυβερνητικοί εμπειρογνώμονες εισάγουν ένα ευρύ φάσμα μη δεδηλωμένων υποθέσεων σχετικά με την επίπτωση και τα ποσοστά μόλυνσης από κορωνοϊό και την διασπορά του μεταξύ των ατόμων.
Φτάνουν στις προβλέψεις της μόλυνσης για τον πληθυσμό και επιλέγουν τη χειρότερη περίπτωση.
Το δεύτερο βήμα είναι το γιγαντιαίο άλμα από τη θεωρητική παραγωγή των μοντέλων στη φαντασίωση ότι η κυβερνητική δράση μπορεί να ληφθεί εναντίον πραγματικών ανθρώπων για να αλλάξουν τις εισροές στο μοντέλο.
Τα ποσοστά αποκατάστασης είναι πάρα πολύ υψηλά.
Παραγγείλετε τους ανθρώπους να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους για να μην πλησιάζουν ο ένας τον άλλο στα 2 μέτρα (μια άλλη παραδοχή από κάποιο μοντέλο κάπου).
Πείτε τους να παραμείνουν στο σπίτι και να εγκαταλείψουν κάθε οικονομική δραστηριότητα.
Κλείστε την κατάσταση.
Κλείστε τη χώρα.
Γιατί το κάνουν αυτό;
Γιατί μπορούν.
Δεν έδωσαν πράγματι λόγο.
Για να σώσει ζωές;
Ποιού?
Γιατί τώρα και όχι σε προηγούμενες εποχές γρίπης, οι οποίες είναι πολύ πιο θανατηφόρες;
Να μειωθεί η πίεση στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης;
Ποιος από εμάς έχει ερωτηθεί αν θέλει να θυσιάσει το βιοπορισμό του σε αντάλλαγμα μιας θεωρητικάς μειωμένη πιθανότητα μόλυνσης από τον COVID-19;
Έχουν τα μοντέλα και έχουν την πολιτική εξουσία να μας παραγγείλουν.
Ο έλεγχος και η εξουσία πάνω από τα άτομα είναι η μόνη δικαιολογία.
Ακόμη χειρότερα, αυτή η κλιμάκωση της εξουσίας της κυβέρνησης, η οποία έχει φτάσει στο σημείο όπου μπορούν να μας διατάξουν να μην εγκαταλείψουμε τα σπίτια μας και να επιβάλουμε τη διαταγή στο σημείο ενός όπλου, θα αποδειχθεί μη αναστρέψιμη.
Δεν θα μπορέσουμε να ξεχωρίσουμε τι μας έκαναν.
Θα καταγραφεί ανεξίτηλα στην ιστορία.
Οι κυβερνήσεις θα επισημάνουν αυτήν την περίπτωση για να δικαιολογήσουν μελλοντικά, χειρότερες περιπτώσεις.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών