Οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που θα πληρώσουν το λογαριασμό του Ταμείου Ανάκαμψης της Ευρώπης, μέσω νέων γύρων λιτότητας, υποστηρίζει ο κ. Βαρουφάκης
Τα κεφάλαια που θα κληθεί να διαχειριστεί και να διανείμει το προτεινόμενο Tαμείο Aνάκαμψης της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αντιμετώπιση των οικονομικών επιπτώσεων της πανδημίας στο εσωτερικό των κρατών μελών, θα αφήσει τους λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε χειρότερη κατάσταση από πριν, εντείνοντας τις ταξικές αντιθέσεις, υποστηρίζει σε ανάλυσή του ο αρχηγός του ΜέΡΑ25 Γιάνης Βαρουφάκης, σε ανάλυσή του στο Project Syndicate και αναλύει το γιατί.
Τα οικονομικά δεδομένα θα προστατευτούν και πάλι, ενώ οι εργαζόμενοι θα είναι αυτοί που θα πληρώσουν το λογαριασμό μέσω νέων γύρων λιτότητας.
Η κρίση του ευρώ που ξέσπασε πριν από μια δεκαετία απεικονίζεται εδώ και πολύ καιρό, ως σύγκρουση ανάμεσα στον λιτό Βορρά της Ευρώπης και τον άδικο Νότο.
Στην πραγματικότητα, στην καρδιά του πολέμου αυτού ήταν ένας έντονος ταξικός πόλεμος που άφησε την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των καπιταλιστών της, πολύ εξασθενημένη σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα.
Ακόμη χειρότερα, η απάντηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην πανδημία, συμπεριλαμβανομένου του ταμείου ανάκαμψης της ΕΕ που βρίσκεται υπό συζήτηση, είναι δεδομένο ότι θα εντείνει αυτόν τον ταξικό πόλεμο και θα προκαλέσει ένα ακόμη πλήγμα στο κοινωνικοοικονομικό μοντέλο της Ευρώπης.
Εάν μάθαμε κάτι τις τελευταίες δεκαετίες, είναι πως είναι άσκοπο να εστιάζεις στην οικονομία οποιασδήποτε χώρας μεμονωμένα.
Κάποτε, όταν τα χρήματα μετακινούνταν μεταξύ των χωρών, κυρίως για τη χρηματοδότηση του εμπορίου και τόνωση των καταναλωτικών δαπανών, ωφελούσαν τους εγχώριους παραγωγούς, ενώ τα πλεονεκτήματα και οι αδυναμίες μιας εθνικής οικονομίας μπορούσαν να εκτιμηθούν μεμονομένα.
Οχι πια.
Σήμερα, οι αδυναμίες, για παράδειγμα, της Κίνας και της Γερμανίας είναι αλληλένδετες με εκείνες χωρών όπως οι ΗΠΑ και η Ελλάδα.
Η αποδέσμευση της χρηματοδότησης στις αρχές της δεκαετίας του 1980, μετά την εξάλειψη των κεφαλαιακών ελέγχων ως απόρροια του συστήματος Bretton Woods, επέτρεψε σε τεράστιες εμπορικές ανισορροπίες να χρηματοδοτούνται από ροές χρημάτων που δημιουργούνταν ιδιωτικά, μέσω της χρηματοδοτικής μηχανής.
Καθώς οι ΗΠΑ μετακινήθηκαν από το εμπορικό πλεόνασμα στο τεράστιο έλλειμμα, η ηγεμονία τους αυξήθηκε.
Οι εισαγωγές τους διατηρούν την παγκόσμια ζήτηση και χρηματοδοτούνται από την εισροή των κερδών των ξένων που ρέουν μέσω της Wall Street.
Αυτή την περίεργη διαδικασία ανακύκλωσης διαχειρίζεται η de facto κεντρική τράπεζα του κόσμου, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ.
Και η διατήρηση μιας τόσο εντυπωσιακής δημιουργίας - ενός μόνιμα ανισορροπημένου παγκόσμιου συστήματος - απαιτεί τη συνεχή εντατικοποίηση του ταξικού πολέμου στις χώρες με ελλείμματα και πλεονάσματα.
Οι χώρες με ελλείμματα είναι όλες ίδιες υπό την εξής έννοια: είτε είναι ισχυρές όπως οι ΗΠΑ, είτε αδύναμες όπως η Ελλάδα, καταδικάζονται να δημιουργούν φούσκες χρέους καθώς οι εργαζόμενοί τους παρακολουθούν ανίσχυρα τις βιομηχανικές περιοχές τους να καταρρέουν.
Μόλις σπάσουν οι φούσκες, οι εργαζόμενοι στα Μεσοδυτικά ή στην Πελοπόννησο για παράδειγμα, αντιμετωπίζουν τη δουλεία του χρέους και την πτώση του βιοτικού τους επιπέδου.
Από την άλλη πλευρά και οι χώρες με πλεονάσματα, διακρίνονται για την ταξική μάχη εναντίον των εργαζομένων τους, διαφέρουν ωστόσο, σημαντικά μεταξύ τους.
Δείτε την Κίνα και τη Γερμανία.
Και οι δύο διαθέτουν μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα με τις ΗΠΑ και την υπόλοιπη Ευρώπη.
Και οι δύο καταστέλλουν το εισόδημα και τον πλούτο των εργαζομένων τους.
Η κύρια διαφορά μεταξύ τους είναι ότι η Κίνα διατηρεί τεράστια επίπεδα επενδύσεων μέσω μιας εγχώριας πιστωτικής φούσκας, ενώ οι γερμανικές εταιρείες επενδύουν πολύ λιγότερο και βασίζονται στις πιστωτικές φούσκες των άλλων στην ευρωζώνη.
Η κρίση του ευρώ δεν ήταν ποτέ σύγκρουση μεταξύ των Γερμανών και των Ελλήνων (ως συντόμευση, για τη μυθική σύγκρουση Βορρά-Νότου).
Αντ 'αυτού, προήλθε από την εντατικοποίηση του ταξικού πολέμου στη Γερμανία και στην Ελλάδα στα χέρια μιας ολιγαρχίας χωρίς σύνορα που ζούσε από οικονομικές ροές.
Για παράδειγμα, όταν το ελληνικό κράτος χρεοκόπησε το 2010, η λιτότητα που επιβλήθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πληθυσμού έκανε περιόρισε δραματικά τις επενδύσεις στην Ελλάδα.
Επέδρασε το ίδιο και στη Γερμανία, καταπιέζοντας έμμεσα τους γερμανικούς μισθούς σε μια εποχή που η εκτύπωση χρημάτων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έστειλε τις τιμές των μετοχών (και τα μπόνους των Γερμανών διευθυντών) στα ύψη.
Ο ταξικός πόλεμος είναι αναμφισβήτητα πιο βάναυσος στην Κίνα και τις ΗΠΑ από ότι είναι στην Ευρώπη.
Όμως, η έλλειψη πολιτικής ένωσης στην Ευρώπη διασφαλίζει ότι ο ταξικός αυτός πόλεμος εξελίσσεται στο να είναι άσκοπος, ακόμη και από την οπτική των καπιταλιστών.
Δεν είναι δύσκολο να βρεθεί η απόδειξη ότι οι Γερμανοί καπιταλιστές σπατάλησαν τον πλούτο που προέρχεται από τις εργατικές τάξεις της ΕΕ.
Η κρίση του ευρώ προκάλεσε μια τεράστια υποτίμηση 7% των πλεονασμάτων που είχε συσσωρεύσει ο γερμανικός ιδιωτικός τομέας από το 1999 και μετά, επειδή οι ιδιοκτήτες κεφαλαίων δεν είχαν άλλη εναλλακτική λύση παρά να δανείσουν αυτά τα τρισεκατομμύρια σε ξένους, με μεγάλες απώλειες.
Αυτό δεν είναι μόνο ένα γερμανικό πρόβλημα.
Είναι μια κατάσταση που πλήττει και τις άλλες πλεονασματικές χώρες της ΕΕ.
Η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt αποκάλυψε πρόσφατα μια αξιοσημείωτη αντιστροφή.
Ενώ το 2007, οι εταιρείες της ΕΕ κέρδισαν περίπου 100 δισεκατομμύρια ευρώ (113 δισεκατομμύρια δολάρια) περισσότερα από τους ομολόγους τους στις ΗΠΑ, το 2019 η κατάσταση αντιστράφηκε... και αυτή είναι μια επιταχυνόμενη τάση.
Το 2019, τα εταιρικά κέρδη αυξήθηκαν κατά 50% γρηγορότερα στις ΗΠΑ από ό, τι στην Ευρώπη.
Και τα αμερικανικά εταιρικά κέρδη αναμένεται να υποφέρουν λιγότερο από την ύφεση που προκαλείται από την πανδημία, παρουσιάζοντας μείωση κατά 20% το 2020, σε σύγκριση με τη μείωση κατά 33% που θα υποστούν στην Ευρώπη.
Η ουσία του αινίγματος της Ευρώπης είναι ότι, ενώ είναι μια πλεονασματική οικονομία, ο κατακερματισμός του διασφαλίζει ότι το εισόδημα που χάνουν οι Γερμανοί και οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν μετατρέπεται σε βιώσιμο κέρδος για τους καπιταλιστές της Ευρώπης.
Εν ολίγοις, πίσω από την αφήγηση της βόρειας λιτότητας κρύβεται το φάντασμα της χαμένης εκμετάλλευσης.
Αναφορές ότι ο COVID-19 προκάλεσε την ΕΕ να αυξήσει το παιχνίδι της είναι υπερβολική.
Ο ήσυχος θάνατος της ευρωπαϊκής αμοιβαιοποίησης χρέους εγγυάται ότι η τεράστια αύξηση των ελλειμμάτων του εθνικού προϋπολογισμού θα ακολουθηθεί από εξίσου σημαντική λιτότητα σε κάθε χώρα.
Με άλλα λόγια, ο ταξικός πόλεμος που έχει ήδη διαβρώσει τα εισοδήματα των περισσότερων ανθρώπων θα ενταθεί.
«Τι γίνεται όμως με το προτεινόμενο Ταμείο Ανάπτυξης των 750 δισεκατομμυρίων ευρώ;» μπορεί κανείς να ρωτήσει.
«Η συμφωνία για την έκδοση κοινού χρέους δεν είναι σημαντική;»
Ναι και Οχι κυρίως γιατί είναι ανεπαρκής ως προϋπόθεση για τη βελτίωση του εντεινόμενου ταξικού πολέμου.
Για να διαδραματίσει προοδευτικό ρόλο, το νέο αυτό κεφάλαιο, θα πρέπει να χρηματοδοτήσει τα πιο αδύναμα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις σε ολόκληρο τον κοινό οικονομικό χώρο: στη Γερμανία και στην Ελλάδα.
Και πρέπει να το κάνει αυτόματα, χωρίς να στηρίζεται στην καλοσύνη των τοπικών ολιγαρχών.
Πρέπει να λειτουργεί σαν αυτοματοποιημένος μηχανισμός ανακύκλωσης που μετατοπίζει τα πλεονάσματα σε αυτούς που βρίσκονται σε έλλειψη σε κάθε πόλη, περιοχή και πολιτεία.
Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, τα κουπόνια τροφίμων και τα επιδόματα κοινωνικής ασφάλισης, υποστηρίζουν τους αδύναμους στην Καλιφόρνια και στο Μισσούρι, μεταφέροντας καθαρούς πόρους από την Καλιφόρνια στο Μιζούρι - και όλα αυτά χωρίς καμία συμμετοχή από κυβερνήτες ή τοπικούς γραφειοκράτες.
Αντίθετα, η σταθερή κατανομή του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ στα κράτη μέλη, θα εναλλάξει το βάρος μεταξύ τους, καθώς το σταθερό ποσό που θα δοθεί, για παράδειγμα, στην Ιταλία ή την Ελλάδα απεικονίζεται ως φόρος στην εργατική τάξη της Γερμανίας.
Επιπλέον, η ιδέα είναι να μεταφερθούν τα χρήματα στις εθνικές κυβερνήσεις, αναθέτοντας αποτελεσματικά στην τοπική ολιγαρχία το καθήκον να τα διανείμει.
Η ενίσχυση της αλληλεγγύης των ολιγαρχών της Ευρώπης δεν είναι καλή στρατηγική για την ενδυνάμωση της πλειοψηφίας των λαών της Ευρώπης.
Το αντίθετο.
Κάθε «ανάκαμψη» που βασίζεται σε μια τέτοια φόρμουλα θα αλλάξει σύντομα σχεδόν όλους τους Ευρωπαίους και θα ωθήσει την πλειοψηφία σε βαθύτερη απόγνωση.
www.bankingnews.gr
Τα οικονομικά δεδομένα θα προστατευτούν και πάλι, ενώ οι εργαζόμενοι θα είναι αυτοί που θα πληρώσουν το λογαριασμό μέσω νέων γύρων λιτότητας.
Η κρίση του ευρώ που ξέσπασε πριν από μια δεκαετία απεικονίζεται εδώ και πολύ καιρό, ως σύγκρουση ανάμεσα στον λιτό Βορρά της Ευρώπης και τον άδικο Νότο.
Στην πραγματικότητα, στην καρδιά του πολέμου αυτού ήταν ένας έντονος ταξικός πόλεμος που άφησε την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των καπιταλιστών της, πολύ εξασθενημένη σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα.
Ακόμη χειρότερα, η απάντηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην πανδημία, συμπεριλαμβανομένου του ταμείου ανάκαμψης της ΕΕ που βρίσκεται υπό συζήτηση, είναι δεδομένο ότι θα εντείνει αυτόν τον ταξικό πόλεμο και θα προκαλέσει ένα ακόμη πλήγμα στο κοινωνικοοικονομικό μοντέλο της Ευρώπης.
Εάν μάθαμε κάτι τις τελευταίες δεκαετίες, είναι πως είναι άσκοπο να εστιάζεις στην οικονομία οποιασδήποτε χώρας μεμονωμένα.
Κάποτε, όταν τα χρήματα μετακινούνταν μεταξύ των χωρών, κυρίως για τη χρηματοδότηση του εμπορίου και τόνωση των καταναλωτικών δαπανών, ωφελούσαν τους εγχώριους παραγωγούς, ενώ τα πλεονεκτήματα και οι αδυναμίες μιας εθνικής οικονομίας μπορούσαν να εκτιμηθούν μεμονομένα.
Οχι πια.
Σήμερα, οι αδυναμίες, για παράδειγμα, της Κίνας και της Γερμανίας είναι αλληλένδετες με εκείνες χωρών όπως οι ΗΠΑ και η Ελλάδα.
Η αποδέσμευση της χρηματοδότησης στις αρχές της δεκαετίας του 1980, μετά την εξάλειψη των κεφαλαιακών ελέγχων ως απόρροια του συστήματος Bretton Woods, επέτρεψε σε τεράστιες εμπορικές ανισορροπίες να χρηματοδοτούνται από ροές χρημάτων που δημιουργούνταν ιδιωτικά, μέσω της χρηματοδοτικής μηχανής.
Καθώς οι ΗΠΑ μετακινήθηκαν από το εμπορικό πλεόνασμα στο τεράστιο έλλειμμα, η ηγεμονία τους αυξήθηκε.
Οι εισαγωγές τους διατηρούν την παγκόσμια ζήτηση και χρηματοδοτούνται από την εισροή των κερδών των ξένων που ρέουν μέσω της Wall Street.
Αυτή την περίεργη διαδικασία ανακύκλωσης διαχειρίζεται η de facto κεντρική τράπεζα του κόσμου, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ.
Και η διατήρηση μιας τόσο εντυπωσιακής δημιουργίας - ενός μόνιμα ανισορροπημένου παγκόσμιου συστήματος - απαιτεί τη συνεχή εντατικοποίηση του ταξικού πολέμου στις χώρες με ελλείμματα και πλεονάσματα.
Οι χώρες με ελλείμματα είναι όλες ίδιες υπό την εξής έννοια: είτε είναι ισχυρές όπως οι ΗΠΑ, είτε αδύναμες όπως η Ελλάδα, καταδικάζονται να δημιουργούν φούσκες χρέους καθώς οι εργαζόμενοί τους παρακολουθούν ανίσχυρα τις βιομηχανικές περιοχές τους να καταρρέουν.
Μόλις σπάσουν οι φούσκες, οι εργαζόμενοι στα Μεσοδυτικά ή στην Πελοπόννησο για παράδειγμα, αντιμετωπίζουν τη δουλεία του χρέους και την πτώση του βιοτικού τους επιπέδου.
Από την άλλη πλευρά και οι χώρες με πλεονάσματα, διακρίνονται για την ταξική μάχη εναντίον των εργαζομένων τους, διαφέρουν ωστόσο, σημαντικά μεταξύ τους.
Δείτε την Κίνα και τη Γερμανία.
Και οι δύο διαθέτουν μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα με τις ΗΠΑ και την υπόλοιπη Ευρώπη.
Και οι δύο καταστέλλουν το εισόδημα και τον πλούτο των εργαζομένων τους.
Η κύρια διαφορά μεταξύ τους είναι ότι η Κίνα διατηρεί τεράστια επίπεδα επενδύσεων μέσω μιας εγχώριας πιστωτικής φούσκας, ενώ οι γερμανικές εταιρείες επενδύουν πολύ λιγότερο και βασίζονται στις πιστωτικές φούσκες των άλλων στην ευρωζώνη.
Η κρίση του ευρώ δεν ήταν ποτέ σύγκρουση μεταξύ των Γερμανών και των Ελλήνων (ως συντόμευση, για τη μυθική σύγκρουση Βορρά-Νότου).
Αντ 'αυτού, προήλθε από την εντατικοποίηση του ταξικού πολέμου στη Γερμανία και στην Ελλάδα στα χέρια μιας ολιγαρχίας χωρίς σύνορα που ζούσε από οικονομικές ροές.
Για παράδειγμα, όταν το ελληνικό κράτος χρεοκόπησε το 2010, η λιτότητα που επιβλήθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πληθυσμού έκανε περιόρισε δραματικά τις επενδύσεις στην Ελλάδα.
Επέδρασε το ίδιο και στη Γερμανία, καταπιέζοντας έμμεσα τους γερμανικούς μισθούς σε μια εποχή που η εκτύπωση χρημάτων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έστειλε τις τιμές των μετοχών (και τα μπόνους των Γερμανών διευθυντών) στα ύψη.
Ο ταξικός πόλεμος είναι αναμφισβήτητα πιο βάναυσος στην Κίνα και τις ΗΠΑ από ότι είναι στην Ευρώπη.
Όμως, η έλλειψη πολιτικής ένωσης στην Ευρώπη διασφαλίζει ότι ο ταξικός αυτός πόλεμος εξελίσσεται στο να είναι άσκοπος, ακόμη και από την οπτική των καπιταλιστών.
Δεν είναι δύσκολο να βρεθεί η απόδειξη ότι οι Γερμανοί καπιταλιστές σπατάλησαν τον πλούτο που προέρχεται από τις εργατικές τάξεις της ΕΕ.
Η κρίση του ευρώ προκάλεσε μια τεράστια υποτίμηση 7% των πλεονασμάτων που είχε συσσωρεύσει ο γερμανικός ιδιωτικός τομέας από το 1999 και μετά, επειδή οι ιδιοκτήτες κεφαλαίων δεν είχαν άλλη εναλλακτική λύση παρά να δανείσουν αυτά τα τρισεκατομμύρια σε ξένους, με μεγάλες απώλειες.
Αυτό δεν είναι μόνο ένα γερμανικό πρόβλημα.
Είναι μια κατάσταση που πλήττει και τις άλλες πλεονασματικές χώρες της ΕΕ.
Η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt αποκάλυψε πρόσφατα μια αξιοσημείωτη αντιστροφή.
Ενώ το 2007, οι εταιρείες της ΕΕ κέρδισαν περίπου 100 δισεκατομμύρια ευρώ (113 δισεκατομμύρια δολάρια) περισσότερα από τους ομολόγους τους στις ΗΠΑ, το 2019 η κατάσταση αντιστράφηκε... και αυτή είναι μια επιταχυνόμενη τάση.
Το 2019, τα εταιρικά κέρδη αυξήθηκαν κατά 50% γρηγορότερα στις ΗΠΑ από ό, τι στην Ευρώπη.
Και τα αμερικανικά εταιρικά κέρδη αναμένεται να υποφέρουν λιγότερο από την ύφεση που προκαλείται από την πανδημία, παρουσιάζοντας μείωση κατά 20% το 2020, σε σύγκριση με τη μείωση κατά 33% που θα υποστούν στην Ευρώπη.
Η ουσία του αινίγματος της Ευρώπης είναι ότι, ενώ είναι μια πλεονασματική οικονομία, ο κατακερματισμός του διασφαλίζει ότι το εισόδημα που χάνουν οι Γερμανοί και οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν μετατρέπεται σε βιώσιμο κέρδος για τους καπιταλιστές της Ευρώπης.
Εν ολίγοις, πίσω από την αφήγηση της βόρειας λιτότητας κρύβεται το φάντασμα της χαμένης εκμετάλλευσης.
Αναφορές ότι ο COVID-19 προκάλεσε την ΕΕ να αυξήσει το παιχνίδι της είναι υπερβολική.
Ο ήσυχος θάνατος της ευρωπαϊκής αμοιβαιοποίησης χρέους εγγυάται ότι η τεράστια αύξηση των ελλειμμάτων του εθνικού προϋπολογισμού θα ακολουθηθεί από εξίσου σημαντική λιτότητα σε κάθε χώρα.
Με άλλα λόγια, ο ταξικός πόλεμος που έχει ήδη διαβρώσει τα εισοδήματα των περισσότερων ανθρώπων θα ενταθεί.
«Τι γίνεται όμως με το προτεινόμενο Ταμείο Ανάπτυξης των 750 δισεκατομμυρίων ευρώ;» μπορεί κανείς να ρωτήσει.
«Η συμφωνία για την έκδοση κοινού χρέους δεν είναι σημαντική;»
Ναι και Οχι κυρίως γιατί είναι ανεπαρκής ως προϋπόθεση για τη βελτίωση του εντεινόμενου ταξικού πολέμου.
Για να διαδραματίσει προοδευτικό ρόλο, το νέο αυτό κεφάλαιο, θα πρέπει να χρηματοδοτήσει τα πιο αδύναμα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις σε ολόκληρο τον κοινό οικονομικό χώρο: στη Γερμανία και στην Ελλάδα.
Και πρέπει να το κάνει αυτόματα, χωρίς να στηρίζεται στην καλοσύνη των τοπικών ολιγαρχών.
Πρέπει να λειτουργεί σαν αυτοματοποιημένος μηχανισμός ανακύκλωσης που μετατοπίζει τα πλεονάσματα σε αυτούς που βρίσκονται σε έλλειψη σε κάθε πόλη, περιοχή και πολιτεία.
Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, τα κουπόνια τροφίμων και τα επιδόματα κοινωνικής ασφάλισης, υποστηρίζουν τους αδύναμους στην Καλιφόρνια και στο Μισσούρι, μεταφέροντας καθαρούς πόρους από την Καλιφόρνια στο Μιζούρι - και όλα αυτά χωρίς καμία συμμετοχή από κυβερνήτες ή τοπικούς γραφειοκράτες.
Αντίθετα, η σταθερή κατανομή του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ στα κράτη μέλη, θα εναλλάξει το βάρος μεταξύ τους, καθώς το σταθερό ποσό που θα δοθεί, για παράδειγμα, στην Ιταλία ή την Ελλάδα απεικονίζεται ως φόρος στην εργατική τάξη της Γερμανίας.
Επιπλέον, η ιδέα είναι να μεταφερθούν τα χρήματα στις εθνικές κυβερνήσεις, αναθέτοντας αποτελεσματικά στην τοπική ολιγαρχία το καθήκον να τα διανείμει.
Η ενίσχυση της αλληλεγγύης των ολιγαρχών της Ευρώπης δεν είναι καλή στρατηγική για την ενδυνάμωση της πλειοψηφίας των λαών της Ευρώπης.
Το αντίθετο.
Κάθε «ανάκαμψη» που βασίζεται σε μια τέτοια φόρμουλα θα αλλάξει σύντομα σχεδόν όλους τους Ευρωπαίους και θα ωθήσει την πλειοψηφία σε βαθύτερη απόγνωση.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών