Η Ανατολική Μεσόγειος το 2020: Απειλές και συμμαχίες - Τι σηματοδοτει η συμφωνία Ελλάδας - Ισραήλ
Στις 7 Ιουλίου ψηφίστηκε από τη Βουλή η αμυντική συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών υπό τον τίτλο «Κύρωση της Συμφωνίας μεταξύ του Υπουργείου Άμυνας του Κράτους του Ισραήλ και του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας της Ελληνικής Δημοκρατίας για την προμήθεια Εξοπλισμού και Υπηρεσιών Άμυνας».
Η συμφωνία αυτή σημειώνουμε ότι αποτελεί διακομματική και διαχρονική έμπνευση -παρά την παιδαριώδη προσπάθεια της αντιπολίτευσης να τηρήσει αποστάσεις. Είχε συναφθεί και δρομολογηθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση, η οποία την υπέγραψε το 2016 και διεκπεραιώνεται από την σημερινή διοίκηση.
Η Ανατολική Μεσόγειος το 2020: Απειλές και συμμαχίες
Δεν αμφισβητείται ότι ένας από τους κύριους λόγους για τη σύναψη αυτής της συμφωνίας είναι η δική μας ανάγκη για εξεύρεση «στηριγμάτων και συμμάχων» έναντι στην αναθεωρητική πολιτική των Τούρκων.
Η παντελής αδιαφορία των Αμερικανών για τα τεκταινόμενα στη Μεσόγειο -ή κατά άλλους- ακόμη και η σιωπηρή τους συγκατάβαση για μια κατάσταση που θα δυσκολέψει το ενεργειακό και πολιτικό μέλλον της γερμανο-κρατούμενης Ε.Ε., έχει άμεσο αντίκτυπο στην Ελλάδα.
Και μη έχοντας «νύχια για να ξυστεί» τρέχει να προσδεθεί στο άρμα του Ισραήλ.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι το «τι δίνουμε και τι παίρνουμε;»
Πολύς λόγος έγινε και θα γίνει για τα «εάν», τα «όχι» ή τον πολιτικό αντίκτυπο της συμφωνίας και τα ταμπού που σπάει στην παραδοσιακά φιλο-αραβική πολιτική της Ελλάδος.
Καταρχήν, να ενημερώσουμε όσους ζουν ακόμη στη δεκαετία του 1980 ότι δεν υφίσταται φιλο- αραβική πολιτική της Ελλάδος, γιατί απλά δεν υπάρχει πλέον ο «αραβικός κόσμος» με τον οποίο συμπορευόταν η πρώιμη «πασοκική» Ελλάδα.
Αφού λοιπόν ξεκαθαρίσαμε ότι η αραβική άνοιξη και οι αμερικανικές εκστρατείες στη μέση Ανατολή εξαφάνισαν τους τριτοκοσμικούς πάλαι ποτέ συμπορευόμενους δικτάτορες του Ανδρέα, ας «κάνουμε ταμείο».
Τι δίνουμε στο Ισραήλ
Δίνουμε λοιπόν στο ισραηλινό κράτος ένα μεγάλο στρατηγικό βάθος και μια προτιμησιακή αγορά για εξοπλισμούς και υπηρεσίες, γιατί ας μη γελιόμαστε παρά την φρασεολογία της συμφωνίας εμείς δεν έχουμε να πουλήσουμε αμυντική τεχνολογία στους νέους στρατηγικούς συμμάχους μας.
Στήσαμε επί της ουσίας μια διακρατική συμφωνία που θυμίζει τις αντίστοιχες που έχουμε με τις ΗΠΑ.
Αγοράζουμε δηλαδή όπλα και χρήση τεχνολογίας, που εκείνοι μας επιτρέπουν και εμείς τους πληρώνουμε.
Η ειδοποιός διαφορά έγκειται σε δύο σημεία.
Πρώτον οι ΗΠΑ είναι ο «μεγαλοπροαγωγός» της υφηλίου και αφού έτυχε να βρισκόμαστε κάτω από την κυριαρχία τους πρέπει να συμβάλλουμε (με παραχωρήσεις εξυπηρετήσεων, με «ενοικίαση» στρατιωτικών βάσεων, με συμμετοχή σε ειρηνευτικές αποστολές και με την αγορά εξοπλισμού από εκείνους) στην κοινή μας αμυντική πολιτική.
Δεύτερον και πολύ σημαντικό, οι ΗΠΑ όντας «διπλωματικότερες» και με μεγάλη τσέπη μας πωλούν τα αμυντικά υλικά που εκείνες εγκρίνουν μέσω προγραμμάτων FMS (Foreign Military Sales) αλλά και αντίστοιχων προγραμμάτων παραχώρησης αμυντικού υλικού από πλεονάσματα.
Έτσι για παράδειγμα λάβαμε ουσιαστικά δωρεάν τα περίφημα ελικόπτερα Kiowa, τα μεταχειρισμένα Chinook, σκάφη ειδικού πολέμου αλλά και φορητό οπλισμό και εξοπλισμό ειδικών επιχειρήσεων.
Οι αμερικανοί μας δανείζουν για να αγοράζουμε αυτά τα όπλα και εμείς ουσιαστικά πληρώνουμε στο διηνεκές τους τόκους των δανείων.
Αυτή η πολύ σημαντική διαφορά λείπει από την συμφωνία με τους Ισραηλινούς.
Εδώ θα αγοράζουμε από το στρατηγικό εταίρο, αλλά θα πληρώνουμε «ντούκου» για να προχωρήσει η αγορά.
Οπότε γιατί να μπαίνουμε σε μια τέτοια οδό, όταν δεν υπάρχουν «διευκολύνσεις»;
Δόξα τω Θεώ υπάρχουν εναλλακτικές πηγές, το ίδιο πρόθυμες να πάρουν τα χρήματα μας και των οποίων το ειδικό βάρος σε διεθνή φόρα μας είναι πολύ πιο χρήσιμο (βλέπε Γαλλία και Γερμανία).
Στο δεύτερο σκέλος, αυτό του στρατηγικού βάθους δίνουμε τη δυνατότητα στους νέους μας συμμάχους να επιτηρούν την ανατολική μεσόγειο και τη βόρεια Αφρική μέσω της βάσης που τους επιτρέπουμε να στήσουν στην Κρήτη και της χρήσης του εναέριου μας χώρου.
Μη ξεχνάμε ότι το Ισραήλ έχει εξαιρετικές πλατφόρμες επιτήρησης/υποκλοπών και τεχνολογία drone και αποκτά τη δυνατότητα να «βλέπει» πλέον πολύ πέρα από τα σύνορα του.
Του επιτρέπουμε τρόπον τινά να υποκαταστήσει την χαμένη μας εθνική κυριαρχία σε εκείνες τις γεωγραφικές περιοχές, με την υπόσχεση ότι θα μας ενημερώνει για τις πληροφορίες που συλλέγει.
Αν κρίνουμε από το πως δουλεύει η αντίστοιχη συμφωνία με τις ΗΠΑ, μάλλον θα κοιμόμαστε στο σκοτάδι...
Τι παίρνουμε από το Ισραήλ
Περιχαρείς υπουργοί μας ενημέρωσαν ότι θα ανοίξει πακτωλός επενδύσεων στον αμυντικό τομέα.
Οι ισραηλινοί αν μη τι άλλο δεν είναι «κορόϊδα» και δε σκοπεύουν να επενδύσουν στα ναυάγια της κρατικής αμυντικής βιομηχανίας μας.
Το πιθανότερο είναι -και αφού μάλιστα συνομιλούμε μαζί τους σε ένα προτιμησιακό και πολιτικά προαποφασισμένο καθεστώς – να απαιτήσουν ένα επενδυτικό πλαίσιο τύπου ΟΤΕ, ΣΕΚΑΠ, κλπ.
Δηλαδή εμείς πληρώνουμε τα χρέη και τις εθελούσιες εξόδους των κρατικοδίαιτων της αμυντικής βιομηχανίας και εκείνοι αναλαμβάνουν τις επενδύσεις στις «νέες» εταιρείες από μηδενική βάση.
Για παράδειγμα, ενδιαφέρονται να επενδύσουν στην Ελληνική Βιομηχανία Οπλών, αλλά ετοιμαζόμαστε (καταστρατηγώντας κάθε επίφαση νομιμότητας) να τους δώσουμε μια απευθείας ανάθεση για 150.000 νέα «Εθνικά Τυφέκια» που μας είναι άχρηστα.
Θέλουν να εξαγοράσουν την Βιομηχανία Οχημάτων αλλά αφού τους εξασφαλίσουμε μια «μπίζνα» για 10.000 νέα οχήματα για το στρατό μας και άλλα τόσα από το ευρύτερο Δημόσιο.
Θέλουν να επενδύσουν στα ναυπηγεία, αλλά αφού τους εξασφαλίσουμε 4 κορβέτες για το ΠΝ.
Έτσι κύριοι δε φέρνουμε επενδύσεις.
Απλώς επαναλαμβάνουμε ένα νέο κύκλο διασπάθισης του λιγοστού και δανεικού δημόσιου χρήματος, με τους Ισραηλινούς στο ρόλο των Γερμανών πριν 20 χρόνια.
Η συμφωνία περιγράφει ότι οι συμβαλλόμενοι θα υποστηρίζουν ο ένας τον άλλο με συστήματα και ανταλλακτικά ακόμη και σε περίπτωση πολέμου.
Πιστεύει κανείς ότι το Ισραήλ θα έχει την επάρκεια ή την ικανότητα σε μια κρίση να μας προσφέρει συστήματα που θα είναι ζωτικά για τη δική του άμυνα;
Εδώ με την τεράστια εφοδιαστική υποστήριξη των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ πίσω μας και μεγάλο μέρος του αεροπορικού μας στόλου παραπαίει μεταξύ «φθοράς και αφθαρσίας» καταπονούμενο από τον επιχειρησιακό ρυθμό του ακήρυχτο πολέμου με την Τουρκία.
Θα μπορούν πχ. να μας υποστηρίξουν για τις μελλοντικές κορβέτες κλάσης «Θεμιστοκλης» που υπάρχουν μόνο σε μπροσούρες και «θα» ναυπηγηθούν αποκλειστικά για εμάς;
Η ιστορία της σύμβασης για τα εκσυγχρονισμένα Ρ3 Ορίων που 5 χρόνια και 500 εκατομμύρια αργότερα βρίσκονται στην αναμονή, αφήνει αμφιβολίες.
Η «αφανής ισχύς» του Ισραήλ
Σε αυτό το σημείο πολλοί «αναλυτές» θα σπεύσουν να χλευάσουν την άγνοια μας και να υποδείξουν ότι οι παραχωρήσεις αυτές είναι επίπονες αλλά απαραίτητες ώστε να βρεθούμε υπό την ασπίδα προστασίας του Δαυίδ.
Ας το αναλύσουμε όμως. Το Ισραήλ διαθέτει τρία σπουδαία χαρακτηριστικά που το καθιστούν μοναδικό:
-Το πρώτο και σημαντικότερο είναι η ψυχοσύνθεση του λαού του.
Οι Εβραίοι μέτοικοι στην Παλαιστίνη ήξεραν ότι δεν υπήρχε άλλη γη για να σταθούν πάνω της.
Οι Ναζί τους είχαν διδάξει τη μοίρα των άοπλων και το μάθημα ήταν σκληρό.
Αν άφηναν στους Άραβες μια σπιθαμή γης θα κατέληγαν στη θάλασσα, ή κάτω από τις ερπύστριες των αρμάτων του Γκαμάλ Νάσερ.
Αυτή η φιλοσοφία άρνησης να παραιτηθούν έχει διαπεράσει τη σύγχρονη ιστορία του κράτους του Ισραήλ.
Αν υπάρχει κάτι που μπορούμε να μάθουμε από εκείνους, είναι η παθιασμένη αγάπη τους για το έθνος και τη φυλή.
Η συνεργασία είναι απλή.
Ας ζητήσουμε μερικές δεκάδες εκπαιδευτές της IDF να έρθουν στα στρατόπεδα μας.
Nα διδάξουν στα «καλοζωισμένα» νιάτα μας τι σημαίνει εκπαίδευση εφέδρου στρατιώτη και θητεία 3 ετών.
Αυτό θα αρκούσε για να αναβαθμίσει τις πολεμικές μας ικανότητες περισσότερο από κάθε Tavor.
-Το δεύτερο είναι η δυσανάλογη επιρροή του Ισραήλ στην αμερικανική πολιτική σκηνή.
Η διοίκηση της υπερδύναμης επηρεάζεται υπογείως και με διαφόρους τρόπους, «μεροληπτώντας» και βοηθώντας το εναντίον των αντιπάλων του.
Οι λόγοι ξεφεύγουν του παρόντος άρθρου, όμως δε βλέπουμε γιατί θα μπορούσε ή θα έπρεπε να περιμένουμε ότι αυτή η επιρροή «ελέω Ισραήλ» θα επεκταθεί προς ημάς.
Για ποιούς λόγους το σύμμαχο κράτος θα σπαταλήσει πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο και επιρροή στην Ουάσινγκτον για να προωθήσει φιλελληνικές θέσεις. Ειδικά απέναντι σε μια Τουρκία με την οποία γνωρίζει ότι -κάποια στιγμή μετά Erdogan- θα πρέπει να ξανασυνεργαστεί.
Να θυμίσουμε ότι οι Ισραηλινοί που αύριο θα επισκευάζουν τα αεροσκάφη μας είναι οι ίδιοι που έφτιαξαν τα τουρκικά F4 Terminator και έδωσαν την τεχνολογία για τα drone που αντιμετωπίζουμε στον Έβρο, αλλά εμείς τότε κάναμε φιέστες και Ολυμπιάδες.
-Το τρίτο πλεονέκτημα του Ισραήλ είναι η θρυλούμενη πυρηνική του ικανότητα.
Οι Άραβες εχθροί του (και εισβολείς στη χώρα μας γνωρίζουν ή τουλάχιστον φοβούνται ότι αν το οδηγήσουν στον αφανισμό με συμβατικό πόλεμο, θα απαντήσει με τα περιορισμένα πυρηνικά όπλα που φέρεται να διαθέτει.
Αυτή είναι η δικλείδα που κρατά σε ισορροπία τη Μέση Ανατολή εδώ και 40 χρόνια.
Όμως είναι εντελώς άκυρη εκτός των συνθηκών της περιοχής.
Εκτός κι αν υπάρχει έγκυρος στρατηγικός αναλυτής που πιστεύει ότι το Τελ Αβιβ θα διατάξει το πυρηνικό βομβαρδισμό της Τουρκίας σε περίπτωση σύρραξης με τους Έλληνες…
Οπότε, το μεγαλύτερο στρατιωτικό πλεονέκτημα του Ισραήλ, απλά δεν υφίσταται όσον αφορά τη συμμαχία μας.
Φαίνεται ότι αντί να αποφασίσουμε ότι πρέπει να πολεμήσουμε εμείς οι ίδιοι για αυτά τα λίγα που μας απέμειναν, προτιμούμε να τα δώσουμε «αντιπαροχή» και να προσευχόμαστε για έλεος.
Η ιστορία όμως έχει δείξει ότι όταν ο Ιουστινιάνης δεν βλέπει γύρω του Ρωμιούς να υπερασπίζονται τα τείχη τους, θα μπει στο καράβι του και θα αποχωρήσει αηδιασμένος με τη δειλία τους.
www.bankingnews.gr
Η συμφωνία αυτή σημειώνουμε ότι αποτελεί διακομματική και διαχρονική έμπνευση -παρά την παιδαριώδη προσπάθεια της αντιπολίτευσης να τηρήσει αποστάσεις. Είχε συναφθεί και δρομολογηθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση, η οποία την υπέγραψε το 2016 και διεκπεραιώνεται από την σημερινή διοίκηση.
Η Ανατολική Μεσόγειος το 2020: Απειλές και συμμαχίες
Δεν αμφισβητείται ότι ένας από τους κύριους λόγους για τη σύναψη αυτής της συμφωνίας είναι η δική μας ανάγκη για εξεύρεση «στηριγμάτων και συμμάχων» έναντι στην αναθεωρητική πολιτική των Τούρκων.
Η παντελής αδιαφορία των Αμερικανών για τα τεκταινόμενα στη Μεσόγειο -ή κατά άλλους- ακόμη και η σιωπηρή τους συγκατάβαση για μια κατάσταση που θα δυσκολέψει το ενεργειακό και πολιτικό μέλλον της γερμανο-κρατούμενης Ε.Ε., έχει άμεσο αντίκτυπο στην Ελλάδα.
Και μη έχοντας «νύχια για να ξυστεί» τρέχει να προσδεθεί στο άρμα του Ισραήλ.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι το «τι δίνουμε και τι παίρνουμε;»
Πολύς λόγος έγινε και θα γίνει για τα «εάν», τα «όχι» ή τον πολιτικό αντίκτυπο της συμφωνίας και τα ταμπού που σπάει στην παραδοσιακά φιλο-αραβική πολιτική της Ελλάδος.
Καταρχήν, να ενημερώσουμε όσους ζουν ακόμη στη δεκαετία του 1980 ότι δεν υφίσταται φιλο- αραβική πολιτική της Ελλάδος, γιατί απλά δεν υπάρχει πλέον ο «αραβικός κόσμος» με τον οποίο συμπορευόταν η πρώιμη «πασοκική» Ελλάδα.
Αφού λοιπόν ξεκαθαρίσαμε ότι η αραβική άνοιξη και οι αμερικανικές εκστρατείες στη μέση Ανατολή εξαφάνισαν τους τριτοκοσμικούς πάλαι ποτέ συμπορευόμενους δικτάτορες του Ανδρέα, ας «κάνουμε ταμείο».
Τι δίνουμε στο Ισραήλ
Δίνουμε λοιπόν στο ισραηλινό κράτος ένα μεγάλο στρατηγικό βάθος και μια προτιμησιακή αγορά για εξοπλισμούς και υπηρεσίες, γιατί ας μη γελιόμαστε παρά την φρασεολογία της συμφωνίας εμείς δεν έχουμε να πουλήσουμε αμυντική τεχνολογία στους νέους στρατηγικούς συμμάχους μας.
Στήσαμε επί της ουσίας μια διακρατική συμφωνία που θυμίζει τις αντίστοιχες που έχουμε με τις ΗΠΑ.
Αγοράζουμε δηλαδή όπλα και χρήση τεχνολογίας, που εκείνοι μας επιτρέπουν και εμείς τους πληρώνουμε.
Η ειδοποιός διαφορά έγκειται σε δύο σημεία.
Πρώτον οι ΗΠΑ είναι ο «μεγαλοπροαγωγός» της υφηλίου και αφού έτυχε να βρισκόμαστε κάτω από την κυριαρχία τους πρέπει να συμβάλλουμε (με παραχωρήσεις εξυπηρετήσεων, με «ενοικίαση» στρατιωτικών βάσεων, με συμμετοχή σε ειρηνευτικές αποστολές και με την αγορά εξοπλισμού από εκείνους) στην κοινή μας αμυντική πολιτική.
Δεύτερον και πολύ σημαντικό, οι ΗΠΑ όντας «διπλωματικότερες» και με μεγάλη τσέπη μας πωλούν τα αμυντικά υλικά που εκείνες εγκρίνουν μέσω προγραμμάτων FMS (Foreign Military Sales) αλλά και αντίστοιχων προγραμμάτων παραχώρησης αμυντικού υλικού από πλεονάσματα.
Έτσι για παράδειγμα λάβαμε ουσιαστικά δωρεάν τα περίφημα ελικόπτερα Kiowa, τα μεταχειρισμένα Chinook, σκάφη ειδικού πολέμου αλλά και φορητό οπλισμό και εξοπλισμό ειδικών επιχειρήσεων.
Οι αμερικανοί μας δανείζουν για να αγοράζουμε αυτά τα όπλα και εμείς ουσιαστικά πληρώνουμε στο διηνεκές τους τόκους των δανείων.
Αυτή η πολύ σημαντική διαφορά λείπει από την συμφωνία με τους Ισραηλινούς.
Εδώ θα αγοράζουμε από το στρατηγικό εταίρο, αλλά θα πληρώνουμε «ντούκου» για να προχωρήσει η αγορά.
Οπότε γιατί να μπαίνουμε σε μια τέτοια οδό, όταν δεν υπάρχουν «διευκολύνσεις»;
Δόξα τω Θεώ υπάρχουν εναλλακτικές πηγές, το ίδιο πρόθυμες να πάρουν τα χρήματα μας και των οποίων το ειδικό βάρος σε διεθνή φόρα μας είναι πολύ πιο χρήσιμο (βλέπε Γαλλία και Γερμανία).
Στο δεύτερο σκέλος, αυτό του στρατηγικού βάθους δίνουμε τη δυνατότητα στους νέους μας συμμάχους να επιτηρούν την ανατολική μεσόγειο και τη βόρεια Αφρική μέσω της βάσης που τους επιτρέπουμε να στήσουν στην Κρήτη και της χρήσης του εναέριου μας χώρου.
Μη ξεχνάμε ότι το Ισραήλ έχει εξαιρετικές πλατφόρμες επιτήρησης/υποκλοπών και τεχνολογία drone και αποκτά τη δυνατότητα να «βλέπει» πλέον πολύ πέρα από τα σύνορα του.
Του επιτρέπουμε τρόπον τινά να υποκαταστήσει την χαμένη μας εθνική κυριαρχία σε εκείνες τις γεωγραφικές περιοχές, με την υπόσχεση ότι θα μας ενημερώνει για τις πληροφορίες που συλλέγει.
Αν κρίνουμε από το πως δουλεύει η αντίστοιχη συμφωνία με τις ΗΠΑ, μάλλον θα κοιμόμαστε στο σκοτάδι...
Τι παίρνουμε από το Ισραήλ
Περιχαρείς υπουργοί μας ενημέρωσαν ότι θα ανοίξει πακτωλός επενδύσεων στον αμυντικό τομέα.
Οι ισραηλινοί αν μη τι άλλο δεν είναι «κορόϊδα» και δε σκοπεύουν να επενδύσουν στα ναυάγια της κρατικής αμυντικής βιομηχανίας μας.
Το πιθανότερο είναι -και αφού μάλιστα συνομιλούμε μαζί τους σε ένα προτιμησιακό και πολιτικά προαποφασισμένο καθεστώς – να απαιτήσουν ένα επενδυτικό πλαίσιο τύπου ΟΤΕ, ΣΕΚΑΠ, κλπ.
Δηλαδή εμείς πληρώνουμε τα χρέη και τις εθελούσιες εξόδους των κρατικοδίαιτων της αμυντικής βιομηχανίας και εκείνοι αναλαμβάνουν τις επενδύσεις στις «νέες» εταιρείες από μηδενική βάση.
Για παράδειγμα, ενδιαφέρονται να επενδύσουν στην Ελληνική Βιομηχανία Οπλών, αλλά ετοιμαζόμαστε (καταστρατηγώντας κάθε επίφαση νομιμότητας) να τους δώσουμε μια απευθείας ανάθεση για 150.000 νέα «Εθνικά Τυφέκια» που μας είναι άχρηστα.
Θέλουν να εξαγοράσουν την Βιομηχανία Οχημάτων αλλά αφού τους εξασφαλίσουμε μια «μπίζνα» για 10.000 νέα οχήματα για το στρατό μας και άλλα τόσα από το ευρύτερο Δημόσιο.
Θέλουν να επενδύσουν στα ναυπηγεία, αλλά αφού τους εξασφαλίσουμε 4 κορβέτες για το ΠΝ.
Έτσι κύριοι δε φέρνουμε επενδύσεις.
Απλώς επαναλαμβάνουμε ένα νέο κύκλο διασπάθισης του λιγοστού και δανεικού δημόσιου χρήματος, με τους Ισραηλινούς στο ρόλο των Γερμανών πριν 20 χρόνια.
Η συμφωνία περιγράφει ότι οι συμβαλλόμενοι θα υποστηρίζουν ο ένας τον άλλο με συστήματα και ανταλλακτικά ακόμη και σε περίπτωση πολέμου.
Πιστεύει κανείς ότι το Ισραήλ θα έχει την επάρκεια ή την ικανότητα σε μια κρίση να μας προσφέρει συστήματα που θα είναι ζωτικά για τη δική του άμυνα;
Εδώ με την τεράστια εφοδιαστική υποστήριξη των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ πίσω μας και μεγάλο μέρος του αεροπορικού μας στόλου παραπαίει μεταξύ «φθοράς και αφθαρσίας» καταπονούμενο από τον επιχειρησιακό ρυθμό του ακήρυχτο πολέμου με την Τουρκία.
Θα μπορούν πχ. να μας υποστηρίξουν για τις μελλοντικές κορβέτες κλάσης «Θεμιστοκλης» που υπάρχουν μόνο σε μπροσούρες και «θα» ναυπηγηθούν αποκλειστικά για εμάς;
Η ιστορία της σύμβασης για τα εκσυγχρονισμένα Ρ3 Ορίων που 5 χρόνια και 500 εκατομμύρια αργότερα βρίσκονται στην αναμονή, αφήνει αμφιβολίες.
Η «αφανής ισχύς» του Ισραήλ
Σε αυτό το σημείο πολλοί «αναλυτές» θα σπεύσουν να χλευάσουν την άγνοια μας και να υποδείξουν ότι οι παραχωρήσεις αυτές είναι επίπονες αλλά απαραίτητες ώστε να βρεθούμε υπό την ασπίδα προστασίας του Δαυίδ.
Ας το αναλύσουμε όμως. Το Ισραήλ διαθέτει τρία σπουδαία χαρακτηριστικά που το καθιστούν μοναδικό:
-Το πρώτο και σημαντικότερο είναι η ψυχοσύνθεση του λαού του.
Οι Εβραίοι μέτοικοι στην Παλαιστίνη ήξεραν ότι δεν υπήρχε άλλη γη για να σταθούν πάνω της.
Οι Ναζί τους είχαν διδάξει τη μοίρα των άοπλων και το μάθημα ήταν σκληρό.
Αν άφηναν στους Άραβες μια σπιθαμή γης θα κατέληγαν στη θάλασσα, ή κάτω από τις ερπύστριες των αρμάτων του Γκαμάλ Νάσερ.
Αυτή η φιλοσοφία άρνησης να παραιτηθούν έχει διαπεράσει τη σύγχρονη ιστορία του κράτους του Ισραήλ.
Αν υπάρχει κάτι που μπορούμε να μάθουμε από εκείνους, είναι η παθιασμένη αγάπη τους για το έθνος και τη φυλή.
Η συνεργασία είναι απλή.
Ας ζητήσουμε μερικές δεκάδες εκπαιδευτές της IDF να έρθουν στα στρατόπεδα μας.
Nα διδάξουν στα «καλοζωισμένα» νιάτα μας τι σημαίνει εκπαίδευση εφέδρου στρατιώτη και θητεία 3 ετών.
Αυτό θα αρκούσε για να αναβαθμίσει τις πολεμικές μας ικανότητες περισσότερο από κάθε Tavor.
-Το δεύτερο είναι η δυσανάλογη επιρροή του Ισραήλ στην αμερικανική πολιτική σκηνή.
Η διοίκηση της υπερδύναμης επηρεάζεται υπογείως και με διαφόρους τρόπους, «μεροληπτώντας» και βοηθώντας το εναντίον των αντιπάλων του.
Οι λόγοι ξεφεύγουν του παρόντος άρθρου, όμως δε βλέπουμε γιατί θα μπορούσε ή θα έπρεπε να περιμένουμε ότι αυτή η επιρροή «ελέω Ισραήλ» θα επεκταθεί προς ημάς.
Για ποιούς λόγους το σύμμαχο κράτος θα σπαταλήσει πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο και επιρροή στην Ουάσινγκτον για να προωθήσει φιλελληνικές θέσεις. Ειδικά απέναντι σε μια Τουρκία με την οποία γνωρίζει ότι -κάποια στιγμή μετά Erdogan- θα πρέπει να ξανασυνεργαστεί.
Να θυμίσουμε ότι οι Ισραηλινοί που αύριο θα επισκευάζουν τα αεροσκάφη μας είναι οι ίδιοι που έφτιαξαν τα τουρκικά F4 Terminator και έδωσαν την τεχνολογία για τα drone που αντιμετωπίζουμε στον Έβρο, αλλά εμείς τότε κάναμε φιέστες και Ολυμπιάδες.
-Το τρίτο πλεονέκτημα του Ισραήλ είναι η θρυλούμενη πυρηνική του ικανότητα.
Οι Άραβες εχθροί του (και εισβολείς στη χώρα μας γνωρίζουν ή τουλάχιστον φοβούνται ότι αν το οδηγήσουν στον αφανισμό με συμβατικό πόλεμο, θα απαντήσει με τα περιορισμένα πυρηνικά όπλα που φέρεται να διαθέτει.
Αυτή είναι η δικλείδα που κρατά σε ισορροπία τη Μέση Ανατολή εδώ και 40 χρόνια.
Όμως είναι εντελώς άκυρη εκτός των συνθηκών της περιοχής.
Εκτός κι αν υπάρχει έγκυρος στρατηγικός αναλυτής που πιστεύει ότι το Τελ Αβιβ θα διατάξει το πυρηνικό βομβαρδισμό της Τουρκίας σε περίπτωση σύρραξης με τους Έλληνες…
Οπότε, το μεγαλύτερο στρατιωτικό πλεονέκτημα του Ισραήλ, απλά δεν υφίσταται όσον αφορά τη συμμαχία μας.
Φαίνεται ότι αντί να αποφασίσουμε ότι πρέπει να πολεμήσουμε εμείς οι ίδιοι για αυτά τα λίγα που μας απέμειναν, προτιμούμε να τα δώσουμε «αντιπαροχή» και να προσευχόμαστε για έλεος.
Η ιστορία όμως έχει δείξει ότι όταν ο Ιουστινιάνης δεν βλέπει γύρω του Ρωμιούς να υπερασπίζονται τα τείχη τους, θα μπει στο καράβι του και θα αποχωρήσει αηδιασμένος με τη δειλία τους.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών