Σύμφωνα με αξιωματούχους η ΕΕ χρειάζεται ένα ισχυρότερο ευρώ, πιο ισχυρές εμπορικές πολιτικές, έναν στρατό για να επιβληθεί παγκοσμίως
Πριν από περίπου 15 χρόνια, ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Romano Prodi πρότεινε ένα όραμα για την Ευρώπη που περιβάλλεται από «φιλους». Τα λόγια του δεν εφαρμόστηκαν διόλου ορθά.
Σήμερα, αντιθέτως, η Γηραιά Ήπειρος περιβάλλεται από τσάρους, σουλτάνους και αυτοκράτορες, που παίζουν σχεδόν αδίστακτα εναντίον της ΕΕ.
Η κατάσταση έχει ως εξής:
Μια αντιπαράθεση με τον Ρώσο πρόεδρο Vladimir Putin βρίσκεται εν εξελίξει.
Ο Τούρκος πρόεδρος ξαναγράφει τον χάρτη της Ανατολικής Μεσογείου.
Ο Κινέζος Πρόεδρος Xi Jinping επεκτείνει την επιρροή του στα Βαλκάνια.
Και κάπου εκεί ανάμεσα εμφνίζεται και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Trump, ο οποίος αποκαλεί την ΕΕ «σχεδόν τόσο κακή όσο η Κίνα».
Η απάντηση της ΕΕ ήταν η επανεκκίνηση της 70χρονης συναίνεσης που βασίζεται στην ειρήνη, τους κανόνες και το εμπόριο - αλλά και αναγνώριση ότι πρέπει να γίνει παγκόσμιος «παίκτης» (επιτέλους).
Η Πρόεδρος της Επιτροπής Ursula von der Leyen το χαρακτήρισε ως χάραξη «γεωπολιτικής» της Επιτροπής.
Ο Ύπατος Εκπρόσωπος της ΕΕ Josep Borrell παρότρυνε την Ευρώπη να μάθει «τη γλώσσα της εξουσίας».
Ενώ ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Michel είπε: «Η Ευρώπη πρέπει να είναι ένας παίκτης, όχι ένας αγωνιστικός χώρος».
Ωστόσο, πώς ακριβώς η Ευρώπη σκοπεύει να κάνει αυτήν τη μεταμόρφωση παραμένει ασαφής.
Ίσως δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι μέθοδοι της Ευρώπης εξασθενίζουν με το πέρας του χρόνου.
Σε τελική ανάλυση, όταν οι κανόνες χάνουν τη σημασία τους, ποιος χρειάζεται πια τους διαιτητές;
Όπως πάντα στις Βρυξέλλες, αναζητούν απαντήσεις με τη μορφή μέσων χάραξης πολιτικής και άλλων διαδικασιών.
Για να γίνει η ΕΕ παίκτης, ισχυρίζονται αξιωματούχοι, χρειάζεται ένα ισχυρότερο ευρώ, πιο ισχυρές εμπορικές πολιτικές, έναν στρατό.
Στην ομιλία της για την Ευρ.Ένωση, η von der Leyen ζήτησε την έγκριση της πλειοψηφίας για την εξωτερική πολιτική αντί για ομοφωνία, για να επιτραπεί μεγαλύτερη ευελιξία και ταχύτερη δράση όσον αφορά την επιβολή κυρώσεων, για παράδειγμα.
Όμως, ενώ τέτοιες καινοτομίες είναι σημαντικές, παραβλέπουν την ανάγκη για βαθύτερο μετασχηματισμό.
Η ΕΕ δεν χρειάζεται μόνο νέα εργαλεία.
Χρειάζεται μια νέα νοοτροπία, στρατηγικά αντανακλαστικά και το ήθος ενός «παίκτη».
Πρέπει να κατανοήσει τι σημαίνει να είσαι παίκτης - υπαρξιακά και ηθικά - και να αρχίσει να σκέφτεται ως έτσι.
Δυστυχώς, υπάρχουν μόνο περιορισμένες ενδείξεις ότι αυτή η αλλαγή λαμβάνει χώρα.
Οι Βρυξέλλες δυσκολεύονται να αφήσουν την παλιά εικόνα της, στην οποία δεν είναι παίκτης αλλά διαιτητής:
υπεύθυνος δηλαδή για την τήρηση των διεθνών κανόνων όπως τα Ηνωμένα Έθνη.
Μερικοί πολιτικοί φαίνεται να πιστεύουν ότι η Ευρώπη επιδιώκει την παγκόσμια εξουσία απλώς για να γίνει πιο ισχυρός διαιτητής, δίνοντας περισσότερες κίτρινες και κόκκινες κάρτες στους κακούς.
Αυτό ισχυρίζεται η ΕΕ ότι κάνει στη Λευκορωσία ή όταν ο ισχυρός της Βραζιλίας Jair Bolsonaro αποτυγχάνει να σβήσει τις πυρκαγιές στον Αμαζόνιο.
Εάν αυτή είναι η καλύτερη απάντηση της ΕΕ, μάλλον αυταπατάται καθώς χρειάζεται ακόμα περισσότερες δράσεις.
Κατά τα τελευταία τέσσερα χρόνια, οι ηγέτες προσπάθησαν να εκδιώξουν τον Trump, με λίγη όμως επιτυχία:
Ξεκίνησε εμπορικούς πολέμους, επέβαλε κυρώσεις, απείλησε να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ κ.α.
Τα ποινικά μέτρα εναντίον της Ρωσίας απέτρεψαν ελάχιστα τονμ Putin, ο οποίος συνεχίζει να επιδιώκει τα συμφέροντά του ατάραχος για την ευρωπαϊκή επίπληξη, όπως έδειξε πρόσφατα η υπόθεηση με τη δηλητηρίαση του Alexei Navalny με Novichok.
Η Ευρώπη είναι επίσης ανίσχυρη για να εμποδίσει την Κίνα να επιτύχει τους οικονομικούς και πολιτικούς της στόχους.
Ο Κινέζος λαός δεν θα δεχτεί έναν «εκπαιδευτή » για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δήλωσε ο Πρόεδρος Xi στους Ευρωπαίους ομολόγους του σε μια εικονική σύνοδο κορυφής τον Σεπτέμβριο του 2020.
Ίσως δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι μέθοδοι της Ευρώπης εξασθενίζουν σταδιακά.
Σε τελική ανάλυση, όταν οι κανόνες χάνουν τη σημασία τους, ποιος χρειάζεται διαιτητές
Τι σημαίνει να είσαι παίκτης;
Η Politico αναλύει χαρακτηριστικά απευθυνόμενη προς του Ευρωπαίους:
Θα πρέπει να κατεβείτε από την κορυφή του βουνού και να αποδεχτείτε ότι δεν είστε ειδικοί είστε μόνο μία από τις πολλές κυρίαρχες δυνάμεις που ασχολούνται με τη μάχη για την επικράτεια, την πρόσβαση σε τεχνολογία, υποδομή, φυσικούς πόρους, πλούτο, κυριαρχία και επιρροή.
Η Ευρώπη μπορεί να μην είναι σε θέση να σώσει τον κόσμο από τον φιλελευθερισμό, το χάος και τις βλάβες που προκαλούνται από τις ταραχές.
Αλλά περικυκλωμένη από αυτούς, θα πρέπει τουλάχιστον να σωθεί, και ίσως μια μέρα να επεκτείνει ξανά τα όρια του φιλελεύθερου βασιλείου της.
Η μετάβαση από τον ρόλο του διαιτητή στον παίκτη είναι ίσως δύσκολη.
Αλλά για μια ΕΕ που επιδιώκει μεγαλύτερη παγκόσμια επιβολή, πρέπει επίσης να είναι απελευθερωτική και ενδυναμωτική.
Σε αντίθεση με τους διαιτητές, οι παίκτες μπορούν να έχουν ενδιαφέροντα και στρατηγικές για την υπεράσπισή τους.
Μπορούν - και έπρεπε ακόμη - να κάνουν ό, τι χρειάζεται για να επιτύχουν τους στόχους τους.
Το καλύτερο απ 'όλα, επιτρέπεται και λίγος εγωισμός:
Ίσως εξακολουθεί να είναι σωστό να «χτυπήσετε δικτάτορες» όπως ο Lukashenko της Λευκορωσίας με κυρώσεις ή να διώξετε τελείως τον Ερντογάν όταν παραβιάζει κάθε μορφή Δικαίου στην ΕΕ.
Ορισμένοι Ευρωπαίοι πολιτικοί, συμπεριλαμβανομένου του Γάλλου Προέδρου, φαίνεται ήδη να σκέφτονται αυτές τις σκέψεις.
Δυστυχώς, δύσκολα όμως μπορούν οι ηγέτες να εκφραστούν δυνατά.
Ωστόσο, μόνο όταν δεν είναι πλέον ταμπού αυτή η σκέψη, μπορεί να ξεκινήσει πραγματικά ο αγώνας της Ευρώπης, γράφει η Politico.
www.bankingnews.gr
Σήμερα, αντιθέτως, η Γηραιά Ήπειρος περιβάλλεται από τσάρους, σουλτάνους και αυτοκράτορες, που παίζουν σχεδόν αδίστακτα εναντίον της ΕΕ.
Η κατάσταση έχει ως εξής:
Μια αντιπαράθεση με τον Ρώσο πρόεδρο Vladimir Putin βρίσκεται εν εξελίξει.
Ο Τούρκος πρόεδρος ξαναγράφει τον χάρτη της Ανατολικής Μεσογείου.
Ο Κινέζος Πρόεδρος Xi Jinping επεκτείνει την επιρροή του στα Βαλκάνια.
Και κάπου εκεί ανάμεσα εμφνίζεται και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Trump, ο οποίος αποκαλεί την ΕΕ «σχεδόν τόσο κακή όσο η Κίνα».
Η απάντηση της ΕΕ ήταν η επανεκκίνηση της 70χρονης συναίνεσης που βασίζεται στην ειρήνη, τους κανόνες και το εμπόριο - αλλά και αναγνώριση ότι πρέπει να γίνει παγκόσμιος «παίκτης» (επιτέλους).
Η Πρόεδρος της Επιτροπής Ursula von der Leyen το χαρακτήρισε ως χάραξη «γεωπολιτικής» της Επιτροπής.
Ο Ύπατος Εκπρόσωπος της ΕΕ Josep Borrell παρότρυνε την Ευρώπη να μάθει «τη γλώσσα της εξουσίας».
Ενώ ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Michel είπε: «Η Ευρώπη πρέπει να είναι ένας παίκτης, όχι ένας αγωνιστικός χώρος».
Ωστόσο, πώς ακριβώς η Ευρώπη σκοπεύει να κάνει αυτήν τη μεταμόρφωση παραμένει ασαφής.
Ίσως δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι μέθοδοι της Ευρώπης εξασθενίζουν με το πέρας του χρόνου.
Σε τελική ανάλυση, όταν οι κανόνες χάνουν τη σημασία τους, ποιος χρειάζεται πια τους διαιτητές;
Όπως πάντα στις Βρυξέλλες, αναζητούν απαντήσεις με τη μορφή μέσων χάραξης πολιτικής και άλλων διαδικασιών.
Για να γίνει η ΕΕ παίκτης, ισχυρίζονται αξιωματούχοι, χρειάζεται ένα ισχυρότερο ευρώ, πιο ισχυρές εμπορικές πολιτικές, έναν στρατό.
Στην ομιλία της για την Ευρ.Ένωση, η von der Leyen ζήτησε την έγκριση της πλειοψηφίας για την εξωτερική πολιτική αντί για ομοφωνία, για να επιτραπεί μεγαλύτερη ευελιξία και ταχύτερη δράση όσον αφορά την επιβολή κυρώσεων, για παράδειγμα.
Όμως, ενώ τέτοιες καινοτομίες είναι σημαντικές, παραβλέπουν την ανάγκη για βαθύτερο μετασχηματισμό.
Η ΕΕ δεν χρειάζεται μόνο νέα εργαλεία.
Χρειάζεται μια νέα νοοτροπία, στρατηγικά αντανακλαστικά και το ήθος ενός «παίκτη».
Πρέπει να κατανοήσει τι σημαίνει να είσαι παίκτης - υπαρξιακά και ηθικά - και να αρχίσει να σκέφτεται ως έτσι.
Δυστυχώς, υπάρχουν μόνο περιορισμένες ενδείξεις ότι αυτή η αλλαγή λαμβάνει χώρα.
Οι Βρυξέλλες δυσκολεύονται να αφήσουν την παλιά εικόνα της, στην οποία δεν είναι παίκτης αλλά διαιτητής:
υπεύθυνος δηλαδή για την τήρηση των διεθνών κανόνων όπως τα Ηνωμένα Έθνη.
Μερικοί πολιτικοί φαίνεται να πιστεύουν ότι η Ευρώπη επιδιώκει την παγκόσμια εξουσία απλώς για να γίνει πιο ισχυρός διαιτητής, δίνοντας περισσότερες κίτρινες και κόκκινες κάρτες στους κακούς.
Αυτό ισχυρίζεται η ΕΕ ότι κάνει στη Λευκορωσία ή όταν ο ισχυρός της Βραζιλίας Jair Bolsonaro αποτυγχάνει να σβήσει τις πυρκαγιές στον Αμαζόνιο.
Εάν αυτή είναι η καλύτερη απάντηση της ΕΕ, μάλλον αυταπατάται καθώς χρειάζεται ακόμα περισσότερες δράσεις.
Κατά τα τελευταία τέσσερα χρόνια, οι ηγέτες προσπάθησαν να εκδιώξουν τον Trump, με λίγη όμως επιτυχία:
Ξεκίνησε εμπορικούς πολέμους, επέβαλε κυρώσεις, απείλησε να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ κ.α.
Τα ποινικά μέτρα εναντίον της Ρωσίας απέτρεψαν ελάχιστα τονμ Putin, ο οποίος συνεχίζει να επιδιώκει τα συμφέροντά του ατάραχος για την ευρωπαϊκή επίπληξη, όπως έδειξε πρόσφατα η υπόθεηση με τη δηλητηρίαση του Alexei Navalny με Novichok.
Η Ευρώπη είναι επίσης ανίσχυρη για να εμποδίσει την Κίνα να επιτύχει τους οικονομικούς και πολιτικούς της στόχους.
Ο Κινέζος λαός δεν θα δεχτεί έναν «εκπαιδευτή » για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δήλωσε ο Πρόεδρος Xi στους Ευρωπαίους ομολόγους του σε μια εικονική σύνοδο κορυφής τον Σεπτέμβριο του 2020.
Ίσως δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι μέθοδοι της Ευρώπης εξασθενίζουν σταδιακά.
Σε τελική ανάλυση, όταν οι κανόνες χάνουν τη σημασία τους, ποιος χρειάζεται διαιτητές
Τι σημαίνει να είσαι παίκτης;
Η Politico αναλύει χαρακτηριστικά απευθυνόμενη προς του Ευρωπαίους:
Θα πρέπει να κατεβείτε από την κορυφή του βουνού και να αποδεχτείτε ότι δεν είστε ειδικοί είστε μόνο μία από τις πολλές κυρίαρχες δυνάμεις που ασχολούνται με τη μάχη για την επικράτεια, την πρόσβαση σε τεχνολογία, υποδομή, φυσικούς πόρους, πλούτο, κυριαρχία και επιρροή.
Η Ευρώπη μπορεί να μην είναι σε θέση να σώσει τον κόσμο από τον φιλελευθερισμό, το χάος και τις βλάβες που προκαλούνται από τις ταραχές.
Αλλά περικυκλωμένη από αυτούς, θα πρέπει τουλάχιστον να σωθεί, και ίσως μια μέρα να επεκτείνει ξανά τα όρια του φιλελεύθερου βασιλείου της.
Η μετάβαση από τον ρόλο του διαιτητή στον παίκτη είναι ίσως δύσκολη.
Αλλά για μια ΕΕ που επιδιώκει μεγαλύτερη παγκόσμια επιβολή, πρέπει επίσης να είναι απελευθερωτική και ενδυναμωτική.
Σε αντίθεση με τους διαιτητές, οι παίκτες μπορούν να έχουν ενδιαφέροντα και στρατηγικές για την υπεράσπισή τους.
Μπορούν - και έπρεπε ακόμη - να κάνουν ό, τι χρειάζεται για να επιτύχουν τους στόχους τους.
Το καλύτερο απ 'όλα, επιτρέπεται και λίγος εγωισμός:
Ίσως εξακολουθεί να είναι σωστό να «χτυπήσετε δικτάτορες» όπως ο Lukashenko της Λευκορωσίας με κυρώσεις ή να διώξετε τελείως τον Ερντογάν όταν παραβιάζει κάθε μορφή Δικαίου στην ΕΕ.
Ορισμένοι Ευρωπαίοι πολιτικοί, συμπεριλαμβανομένου του Γάλλου Προέδρου, φαίνεται ήδη να σκέφτονται αυτές τις σκέψεις.
Δυστυχώς, δύσκολα όμως μπορούν οι ηγέτες να εκφραστούν δυνατά.
Ωστόσο, μόνο όταν δεν είναι πλέον ταμπού αυτή η σκέψη, μπορεί να ξεκινήσει πραγματικά ο αγώνας της Ευρώπης, γράφει η Politico.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών