Της Αγγελικής Τσάφου - Ιδιοκτήτριας των Φροντιστηρίων ΒΑΣΗ
Εδώ και αρκετό καιρό (για την ακρίβεια έναν χρόνο, καθώς σαν σήμερα διαγνώστηκε παγκοσμίως το πρώτο κρούσμα κορονοϊού), η καθημερινότητα όλων μας έχει αλλάξει άρδην.
Ζούμε σε εντελώς διαφορετικούς ρυθμούς.
Μετακινούμαστε και γενικότερα ξεμυτίζουμε από το σπίτι μας με βεβαιώσεις ή γραπτά μηνύματα, φοράμε πάντα και παντού μάσκες, τηλεργαζόμαστε όσο και όσοι μπορούμε και γενικότερα κρατάμε τις αποστάσεις ή τουλάχιστον έτσι οφείλουμε να κάνουμε.
Είναι προφανές ότι όλο αυτό δεν είναι μόνο διαφορετικό, αλλά και κουραστικό, αποχαυνωτκό και ενοχλητικό.
Έχουμε χάσει τον ρυθμό μας, έχουμε βγει από τις συνήθειές μας.
Καθημερινά έχουμε το άγχος αν θα μπορέσουμε να συνδεθούμε στο δίκτυο για να δουλέψουμε οι ενήλικες, για να παρακολουθήσουν τα μαθήματά τους οι μαθητές.
Και δεν είναι μόνο αυτά.
Πλέον πρέπει να διαχειριστούμε και προβλήματα πιο πρακτικά όπως η συνύπαρξη όλης της οικογένειας και η εκπλήρωση των υποχρεώσεων όλων των μελών την ίδια ώρα και στον ίδιο χώρο, η διαχείριση του χώρου και του χρόνου απ΄ όλα τα μέλη, η ψυχολογική στήριξη των πιο αδύναμων σε μια οικογένεια, η προσαρμογή στα νέα οικονομικά δεδομένα, καθώς πολλοί άνθρωποι βρίσκονται σε αναστολή από την εργασία τους, κάποιοι άλλοι παλεύουν να συντηρήσουν τους κόπους μιας ζωής στη δύσκολη αυτή συγκυρία, κάποιοι έμειναν άνεργοι στο μεσοδιάστημα των δύο απαγορευτικών ενώ μια τελευταία μερίδα συνανθρώπων μας – η πιο άτυχη- παλεύει με την ασθένεια ή μετρά απώλειες προσφιλών προσώπων.
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν ένα μωσαϊκό στενοχώριας και απογοήτευσης.
Και μάλλον δυσοίωνο.
Από τη φύση μου αγχώδης και απαισιόδοξη, αλλά και ορθολογίστρια όσον αφορά το τι μέλλει γενέσθαι κάθε φορά, διαπιστώνω το εξής: Τα πράγματα δεν διορθώνονται, όταν κοντά σε όλα τα παραπάνω προσθέτουμε καθημερινά αρκετές δόσεις γκρίνιας και χλευασμού για όσα γίνονται, για τα μέτρα που πάρθηκαν και που θα παρθούν, για τον εγκλεισμό, για τη στέρηση της ελευθερίας μας και λοιπά όμοια.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν όλα όσα ακούμε για την πανδημία ισχύουν, αν είναι τα πράγματα τόσο σοβαρά.
Αφήνω τις διαπιστώσεις στους ειδικούς.
Οι δεύτερες σκέψεις είναι χαρακτηριστικό των σκεπτόμενων ανθρώπων και καλό θα ήταν να τις κάνουμε όλοι.
Μέχρι εκεί όμως.
Τα συνθήματα περί αγέλης που άγεται και φέρεται, οι θεωρίες συνωμοσίας που καθημερινά κερδίζουν έδαφος όλο και περισσότερο, δεν βοηθάνε.
Αντίθετα περιπλέκουν την κατάσταση.
Δεν βοηθάμε με το αναπτύσσουμε θεωρίες σχετικά με την ανυπαρξία του ιού εμείς οι άσχετοι, δεν βοηθάμε με το να παρακωλύουμε τα μέτρα πρόληψης και προστασίας ούτε γινόμαστε σπουδαίοι με το να προκαλούμε με την συμπεριφορά μας.
Κάποιοι μάλιστα βρήκαν μια χρυσή ευκαιρία να υπογραμμίσουν την συμπλεγματικότητά τους και να «κάνουν θόρυβο» με την απειθαρχία τους στις εντολές των ειδικών.
Η άνοδος της ασημαντότητας, κατά τη ρήση του Κορνήλιου Καστοριάδη.
Εκείνο όμως που είναι πραγματικά τραγελαφικό είναι η αντίδραση πολλών στη νέα τηλε- πραγματικότητα.
Πολλοί λοιπόν εξαπολύουν μύδρους για την τηλεργασία και πόσω μάλλον για την τηλεκπαίδευση των μαθητών που τους καθηλώνει τόσες ώρες μποροστά σε μια οθόνη.
Σίγουρα η τηλε- εξάρτηση δεν είναι ό,τι καλύτερο για κανέναν πολύ περισσότερο για τα παιδιά.
Είναι όμως ανεπίτρεπτη αυτή η αντίδραση από γονείς και όχι μόνο, τη στιγμή που όλοι γνωρίζουμε ότι οι σχέση των παιδιών με την οθόνη είναι σχέση καρμική πλέον.
Λίγοι – και πάντως όχι εκείνοι που φωνάζουν τώρα- είχαν διαπιστώσει και προ πανδημίας την εξάρτηση του παιδιού τους από την οθόνη σε βάρος συχνά των υπόχρεώσεών του- και ελάχιστοι είχαν προσπαθήσει να κάνουν κάτι για αυτό.
Επιπλέον, πολλοί είχαν κάνει το κινητό προέκταση του χεριού τους και τώρα ασφυκτιούν με την τηλεργασία.
Απογοητευτικό, από τη στιγμή που η τεχνολογία σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία έχει βοηθήσει να μη χαθούν θέσεις εργασίας και έχει συμβάλει στην τηλεκπαίδευση.
Με πολλά κενά και πολλές αδυναμίες προφανώς που δε θα έπρεπε να υπάρχουν.
Αλλά αυτό υπάγεται σε άλλο κεφάλαιο.
Κλείνοντας, εκείνο που θέλω να πω είναι ότι η μιζέρια και η κακοδαιμονία δεν βοηθάνε ποτέ.
Ούτε η υπεραισιοδοξία.
Ωστόσο, οφείλουμε για το καλό το δικό μας και των παιδιών μας να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο.
Να δείξουμε σεβασμό στις συμβουλές των ειδικών και να αξιοποιήσουμε τη δυνατότητα που μας προσφέρει η τεχνολογία σε όλους τους τομείς.
Και αυτά δεν είναι δείγματα μαζοποίησης.
Είναι δείγματα ατομικής υπευθυνότητας, αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας.
Ζούμε σε εντελώς διαφορετικούς ρυθμούς.
Μετακινούμαστε και γενικότερα ξεμυτίζουμε από το σπίτι μας με βεβαιώσεις ή γραπτά μηνύματα, φοράμε πάντα και παντού μάσκες, τηλεργαζόμαστε όσο και όσοι μπορούμε και γενικότερα κρατάμε τις αποστάσεις ή τουλάχιστον έτσι οφείλουμε να κάνουμε.
Είναι προφανές ότι όλο αυτό δεν είναι μόνο διαφορετικό, αλλά και κουραστικό, αποχαυνωτκό και ενοχλητικό.
Έχουμε χάσει τον ρυθμό μας, έχουμε βγει από τις συνήθειές μας.
Καθημερινά έχουμε το άγχος αν θα μπορέσουμε να συνδεθούμε στο δίκτυο για να δουλέψουμε οι ενήλικες, για να παρακολουθήσουν τα μαθήματά τους οι μαθητές.
Και δεν είναι μόνο αυτά.
Πλέον πρέπει να διαχειριστούμε και προβλήματα πιο πρακτικά όπως η συνύπαρξη όλης της οικογένειας και η εκπλήρωση των υποχρεώσεων όλων των μελών την ίδια ώρα και στον ίδιο χώρο, η διαχείριση του χώρου και του χρόνου απ΄ όλα τα μέλη, η ψυχολογική στήριξη των πιο αδύναμων σε μια οικογένεια, η προσαρμογή στα νέα οικονομικά δεδομένα, καθώς πολλοί άνθρωποι βρίσκονται σε αναστολή από την εργασία τους, κάποιοι άλλοι παλεύουν να συντηρήσουν τους κόπους μιας ζωής στη δύσκολη αυτή συγκυρία, κάποιοι έμειναν άνεργοι στο μεσοδιάστημα των δύο απαγορευτικών ενώ μια τελευταία μερίδα συνανθρώπων μας – η πιο άτυχη- παλεύει με την ασθένεια ή μετρά απώλειες προσφιλών προσώπων.
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν ένα μωσαϊκό στενοχώριας και απογοήτευσης.
Και μάλλον δυσοίωνο.
Από τη φύση μου αγχώδης και απαισιόδοξη, αλλά και ορθολογίστρια όσον αφορά το τι μέλλει γενέσθαι κάθε φορά, διαπιστώνω το εξής: Τα πράγματα δεν διορθώνονται, όταν κοντά σε όλα τα παραπάνω προσθέτουμε καθημερινά αρκετές δόσεις γκρίνιας και χλευασμού για όσα γίνονται, για τα μέτρα που πάρθηκαν και που θα παρθούν, για τον εγκλεισμό, για τη στέρηση της ελευθερίας μας και λοιπά όμοια.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν όλα όσα ακούμε για την πανδημία ισχύουν, αν είναι τα πράγματα τόσο σοβαρά.
Αφήνω τις διαπιστώσεις στους ειδικούς.
Οι δεύτερες σκέψεις είναι χαρακτηριστικό των σκεπτόμενων ανθρώπων και καλό θα ήταν να τις κάνουμε όλοι.
Μέχρι εκεί όμως.
Τα συνθήματα περί αγέλης που άγεται και φέρεται, οι θεωρίες συνωμοσίας που καθημερινά κερδίζουν έδαφος όλο και περισσότερο, δεν βοηθάνε.
Αντίθετα περιπλέκουν την κατάσταση.
Δεν βοηθάμε με το αναπτύσσουμε θεωρίες σχετικά με την ανυπαρξία του ιού εμείς οι άσχετοι, δεν βοηθάμε με το να παρακωλύουμε τα μέτρα πρόληψης και προστασίας ούτε γινόμαστε σπουδαίοι με το να προκαλούμε με την συμπεριφορά μας.
Κάποιοι μάλιστα βρήκαν μια χρυσή ευκαιρία να υπογραμμίσουν την συμπλεγματικότητά τους και να «κάνουν θόρυβο» με την απειθαρχία τους στις εντολές των ειδικών.
Η άνοδος της ασημαντότητας, κατά τη ρήση του Κορνήλιου Καστοριάδη.
Εκείνο όμως που είναι πραγματικά τραγελαφικό είναι η αντίδραση πολλών στη νέα τηλε- πραγματικότητα.
Πολλοί λοιπόν εξαπολύουν μύδρους για την τηλεργασία και πόσω μάλλον για την τηλεκπαίδευση των μαθητών που τους καθηλώνει τόσες ώρες μποροστά σε μια οθόνη.
Σίγουρα η τηλε- εξάρτηση δεν είναι ό,τι καλύτερο για κανέναν πολύ περισσότερο για τα παιδιά.
Είναι όμως ανεπίτρεπτη αυτή η αντίδραση από γονείς και όχι μόνο, τη στιγμή που όλοι γνωρίζουμε ότι οι σχέση των παιδιών με την οθόνη είναι σχέση καρμική πλέον.
Λίγοι – και πάντως όχι εκείνοι που φωνάζουν τώρα- είχαν διαπιστώσει και προ πανδημίας την εξάρτηση του παιδιού τους από την οθόνη σε βάρος συχνά των υπόχρεώσεών του- και ελάχιστοι είχαν προσπαθήσει να κάνουν κάτι για αυτό.
Επιπλέον, πολλοί είχαν κάνει το κινητό προέκταση του χεριού τους και τώρα ασφυκτιούν με την τηλεργασία.
Απογοητευτικό, από τη στιγμή που η τεχνολογία σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία έχει βοηθήσει να μη χαθούν θέσεις εργασίας και έχει συμβάλει στην τηλεκπαίδευση.
Με πολλά κενά και πολλές αδυναμίες προφανώς που δε θα έπρεπε να υπάρχουν.
Αλλά αυτό υπάγεται σε άλλο κεφάλαιο.
Κλείνοντας, εκείνο που θέλω να πω είναι ότι η μιζέρια και η κακοδαιμονία δεν βοηθάνε ποτέ.
Ούτε η υπεραισιοδοξία.
Ωστόσο, οφείλουμε για το καλό το δικό μας και των παιδιών μας να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο.
Να δείξουμε σεβασμό στις συμβουλές των ειδικών και να αξιοποιήσουμε τη δυνατότητα που μας προσφέρει η τεχνολογία σε όλους τους τομείς.
Και αυτά δεν είναι δείγματα μαζοποίησης.
Είναι δείγματα ατομικής υπευθυνότητας, αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών