Δεν υπάρχουν πολλά δείγματα στρατιωτικής τεχνολογίας που να κατασκευάζονται μετά από ένα αιώνα υπηρεσίας.
Το Μ2 είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της διάνοιας του Browning.
Το “πενηντάρι” έχει τις ρίζες του στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο.
Το αμερικανικό εκστρατευτικό σώμα στη Γαλλία είχε εντυπωσιαστεί από το γερμανικό διατρητικό βλήμα των 13.2Χ92mm Tank und Flieger (13.2mm T&F) και την αποτελεσματικότητα του απέναντι στα θωρακισμένα οχήματα της εποχής. Ο στρατός εξέδωσε απαίτηση για ένα βαρύ πολυβόλο που θα έβαλλε υψηλής ταχύτητας βλήματα διαμέτρου μισής (.50) ίντσας -που αναλογεί σε 12,7mm. Η Winchester ανέλαβε να σχεδιάσει τα φυσίγγια και ζητήθηκε από τον εξηνταδιάχρονο τότε John Moses Browning (Τζών Μόουζες Μπράουνινγκ) να σχεδιάσει το όπλο.
Ο σχεδιαστής είχε μια στενή σχέση και προσωπικό ενδιαφέρον για τον πόλεμο, αφού ο ένας γιός του (και μετέπειτα σχεδιαστής όπλων) ο Val υπηρετούσε ως ανθυπολοχαγός στο μέτωπο. Σύμφωνα με μαρτυρία του μεγαλύτερου του γιού John που ήταν παρών, ο εφευρέτης απάντησε:
“Ναι, το φυσίγγιο ακούγεται καλό ξεκίνημα. Εσείς φτιάξτε μερικά φυσίγγια και θα πάμε να τα ρίξουμε”. Έχοντας στα χέρια του τις τελικές διαστάσεις του πυρομαχικού (12,7Χ99mm) και συνεργαζόμενος με τον Fred T. Moore (Φρέντ Τ. Μούρ) στην Colt, ξεκίνησε τη σχεδίαση. Από πολλές απόψεις το νέο πολυβόλο ήταν ένα μοντέλο Μ1917(.30–06), μεγεθυμένο για να δεχτεί το μεγαλύτερο φυσίγγιο. Τα πρωτότυπα κατασκευάστηκαν και δοκιμάστηκαν το Νοέμβριο του 1918, ταυτόχρονα σχεδόν με τη λήξη του “Μεγάλου Πολέμου”.
Από το Μ1921 στο Μ2ΗΒ
Χωρίς πίεση πλέον, έγιναν αλλαγές και βελτιώσεις. και το αποτέλεσμα μπήκε σε υπηρεσία ως το “υδρόψυκτο πολυβόλο .50 Μ1921”. Η υδρόψυξη επιτεύχθηκε με τη χρήση ενός χιτωνίου γύρω από την κάνη. Κρίθηκε απαραίτητη γιατί τα πανίσχυρα φυσίγγια ζέσταιναν πολύ γρήγορα την κάνη σε σημείο θραύσης και το δόγμα της εποχής προέβλεπε συνεχές πυρ πάνω από τα χαρακώματα. Το βάρος ήταν το μεγάλο πρόβλημα και έτσι ο Browning εργάστηκε πάνω σε μια έκδοση με αερόψυκτη κάνη που ζύγιζε 54 κιλά με την τρίποδη βάση της. Από κάθε πρακτική άποψη αυτό το όπλο ήταν ίδιο με αυτό που γνωρίζουμε ώς .50 Μ2. Το 1933, τυποποιήθηκε μια βαριά κάνη υψηλότερης αντοχής και πλέον ονομάστηκε Μ2ΗΒ (Heavy Barrel-Βαριάς Κάνης). Αυτό είναι και το οριστικό μοντέλο που υπηρετεί μέχρι σήμερα.
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος δημιούργησε μια τεράστια ανάγκη για βαρέα πολυβόλα. Από τα άρματα ως και τα αντιτορπιλικά, τα πενηντάρια βρίσκονταν παντού.
Όντας ικανό να στέλνει 600 βλήματα το λεπτό σε απόσταση δύο χιλιομέτρων, ήταν ιδανικό για μαχητικά αεροπλάνα. Το περίφημο “ιπτάμενο φρούριο” Β17 μετέφερε μέχρι 13 πολυβόλα Μ2 για άμυνα και εκτιμάται ότι πάνω από 2.000.000 “πενηντάρια”κατασκευάστηκαν μόνο στο διάστημα μεταξύ 1940-1945. Η παραγωγή συνεχίζεται έκτοτε επί 70 χρόνια.
Διαχρονική αξία μεγάλου διαμετρήματος
Το “πενηντάρι” έχει χρησιμοποιηθεί σε κάθε κύρια σύρραξη του 20ου και 21ου αιώνα και δεν προβλέπεται να αντικατασταθεί στο ορατό μέλλον.
Είναι πανταχού παρών σε κάθε σημείο του πλανήτη, Εξοπλίζει μονάδες πεζικού, ελικόπτερα και άρματα. Για παράδειγμα, τα 800 νέα θωρακισμένα Μ1117 Guardian που ο Ελληνικός Στρατός θα παραλάβει εντός του επόμενου έτους θα οπλίζονται με ένα πολυβόλο Μ2ΗΒ.
Ο λόγος είναι η απλότητα της σχεδίασης που επιτρέπει αναβαθμίσεις, η αξιοπιστία και η μεγάλη ισχύς του πυρομαχικού.
Στις αρχές του 2000, η βελγική FΝ παρουσίασε την εκδοχή Μ2 QCB (Quick Change Barrel) που επιτρέπει ταχεία αλλαγή κάνης κατά τη βολή χωρίς ανάγκη για ρύθμιση του διάκενου. Αυτή η εξέλιξη απλοποίησε τη χρήση του όπλου και μπορεί να ενσωματωθεί εκ των υστέρων στα παλιότερα μοντέλα. Επίσης μια ελαφρότερη έκδοση, το Μ3M που βάλλει με ταχυβολία 1.100 φυσιγγίων το λεπτό, προορίζεται για αεροσκάφη και ελικόπτερα.
Πρόσφατα, στο στρατιωτικό εργοστάσιο του Άνιστον στις ΗΠΑ, οι οπλουργοί παρέλαβαν για συντήρηση και εκσυγχρονισμό αυτό που πιστεύεται ότι είναι το παλιότερο Μ2ΗΒ στο απόθεμα του Στρατού.
Φέρει το σειριακό αριθμό “324” που το κατατάσσει στην πρώτη παρτίδα πολυβόλων που παρέλαβαν οι ΗΠΑ από την Colt to 1933.
Το καταπληκτικότερο είναι πως ενώ το πολυβόλο λειτουργούσε επί δεκαετίες, τα μητρώα δε δείχνουν να έχει υποστεί κύρια επισκευή ή εργοστασιακή συντήρηση επί 87 χρόνια! 
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών