Ο Δανός επιθετικός Κιμ Βίλφορτ ήταν 29 ετών, το καλοκαίρι του ’92 που θα καθόριζε την ποδοσφαιρική του καριέρα και θα στιγμάτιζε τη ζωή του. Ενώ οι υπόλοιποι συμπαίκτες του κατάφερναν να απολαύσουν τη συμμετοχή τους στο τουρνουά και στο τέλος να πανηγυρίσουν μια ανέλπιστη κατάκτηση, ο ίδιος βίωνε μια προσωπική τραγωδία.
Σχετικά Άρθρα
Η στιγμή που η ιστορία γράφτηκε από τα χέρια των Δανών…
Η ιστορία των Δανών που κατάφεραν να συμμετάσχουν αρχικά στο EURO ’92 από το «παράθυρο», λόγω του αποκλεισμού της Γιουγκοσλαβίας εξαιτίας της εμπολεμης κατάστασης, και στη συνέχεια να το κατακτήσουν, είναι λίγο πολύ γνωστή. Αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του παγκόσμιου ποδόσφαιρου μαζί με αυτή της Εθνικής μας ομάδας το 2004, στην Πορτογαλία.
Αυτή που ήταν λιγότερο γνωστή όμως, ήταν η τραγωδία που βίωνε ο βασικός επιθετικός της Δανίας Κιμ Βίλφορτ ,καθώς η επτάχρονη κόρη του Λίνε βρισκόταν το ίδιο διάστημα στο νοσοκομείο και υποβαλλόταν σε θεραπείες για να αντιμετωπίσει τη λευχαιμία. Ο επιθετικός της Μπρόντμπι εντάχθηκε στην αποστολή της Εθνικής ομάδας καθυστερημένα αφού πρώτα έλαβε τη διαβεβαίωση από τους θεράποντες ιατρούς πως η κόρη του ανταποκρίνεται καλά στη θεραπεία της.
Τα αποτελέσματα της Δανίας στους δυο πρώτους αγώνες δεν θα ήταν θετικά. Ισοπαλία στο εναρκτήριο ματς απέναντι στην Αγγλία και ήττα με 1-0 από τη Σουηδία. Αυτό σήμαινε πως για να προκριθεί στα ημιτελικά θα έπρεπε να πετάξει έξω το φαβορί του ομίλου Γαλλία, του Μισέλ Πλατινί. Οι «Βίκινγκς» θα έπρεπε να το κατορθώσουν χωρίς τη συμμετοχή του Βίλφορτ που είχε επιστρέψει εσπευσμένα στην Κοπεγχάγη, εξαιτίας της επιδείνωσης της υγείας της μικρής του κόρης. Το ποδόσφαιρο για τον ίδιο αποτελούσε μια μακρινή ανάμνηση καθώς οι ελπίδες της οικογένειας άρχισαν να εξασθενούν.
Χωρίς τη συμμετοχή του ίδιου , οι συμπαίκτες του θα κατάφερναν ένα μικρό θαύμα. Στον αγώνα δίχως αύριο και κόντρα σε κάθε προγνωστικό, θα επικρατούσαν 2-1 με ένα γκολ του Λαρς Ελστρουπ, που τους έδινε το διαβατήριο για τα ημιτελικά της διοργάνωσης.
Ο ημιτελικός απέναντι στην Πρωταθλήτρια Ευρώπης Ολλανδία, θα ήταν ένας αγώνας για γερά νεύρα που θα κρινόταν στα πέναλτι (κανονική διάρκεια 2-2). Ο Βίλφορτ είχε επιστρέψει στην αποστολή, την ίδια ημέρα του αγώνα για να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Μάλιστα, θα ευστοχούσε και στο τέταρτο πέναλτι, προτού κλειδώσει οριστικά την πρόκριση για τον τελικό η εύστοχη εκτέλεση του Κριστόφτε. Όπως θα δήλωνε μετά τη λήξη του ημιτελικού «ποτέ δεν είσαι σίγουρος εάν θα σκοράρεις, πρέπει όμως να πιστέψεις ότι μπορείς να το πέτυχεις».
Με αυτή τη σιγουριά και την αισιοδοξία αντιμετώπιζε όχι μόνο τα αγωνιστικά θέματα αλλά και τα προσωπικά. Είχε όμως πολλούς δαίμονες να πολεμήσει. Η ομάδα του είχε αγγίξει το άπιαστο, όμως ο ίδιος θα έπρεπε να ταξιδέψει πάλι πίσω, για να παρακολουθήσει την πορεία της Λίνε θυσιάζοντας μια συμμετοχή σε ένα τελικό Ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Τότε, τα λόγια της κόρης του που τον παρακαλούσε να επιστρέψει στη Σουηδία και να εκπροσωπήσει τη χώρα του στη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική στιγμή της ιστορίας της, ήταν που τον άγγιξαν όσο τίποτε άλλο. Αντλώντας δύναμη και εμπιστοσύνη από το τεράστιο θάρρος της επανήλθε στην αποστολή, την παραμονή του αγώνα.
Οι Γερμανοί φάνταζαν ως ανυπέρβλητο εμπόδιο, τόσο εξαιτίας της ποιότητας τους όσο και λόγω της εμπειρίας τους με συμμετοχή σε τόσους τελικούς. Θα πίστευε κανείς, πως οι ποδοσφαιριστές της Δανίας θα είχαν συμβιβαστεί με μια τιμητική δεύτερη θέση στο βάθρο των νικητών.
Ο εκπληκτικός Γιένσεν όμως είχε άλλα σχέδια, βάζοντας μπροστά τους «Βίκινγκς» στο 20ο λεπτό. Στη συνέχεια ο εκπληκτικός Σμάιχελ σαν κυματοθραύστης θα σταματούσε κάθε προσπάθεια των Γερμανών για ισοφάριση. Έμεναν 11 λεπτά για τη λήξη, είχε φτάσει η στιγμή του Βίλφορτ. Με ατομική προσπάθεια και σουτ έξω από την περιοχή θα έγραφε το τελικό 2-0. Η ομάδα του είχε καταφέρει το φαινομενικά αδύνατο. Το όμορφο παραμύθι είχε ολοκληρωθεί με ένα ακόμη πιο όμορφο φινάλε.
Στο γκρουπ αυτών των ηρώων, ο ίδιος θα στεκόταν ψηλότερα από όλους. Ο τεχνικός της Δανίας Μέλλερ Νιλσεν θα δήλωνε για εκείνον «πως είχε μια αδικαιολόγητη πίστη για τη νίκη» η οποία επέδρασσε και στους συμπαίκτες του, ανεξάρτητα από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε εκείνη την εποχή.
Για τον Κίμ Βίλφορτ, η χαρά της νίκης ήταν βραχύβια. Το θαύμα που περίμενε εκτός γηπέδων, δεν ήρθε ποτέ. Λίγες μόνο εβδομάδες μετά, η κόρη του, που τόσο επέμεινε για τη συμμετοχή του πατέρα της, θα έχανε τη μάχη με τη λευχαιμία. Ο ίδιος πάντα αισιόδοξος θα αφιέρωνε από τότε έως και σήμερα, ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του στην έρευνα για την καταπολέμηση αυτής της ασθένειας. Γνωρίζει άλλωστε πως αυτό θα ήταν επιθυμία και της κόρης του…
Σχόλια αναγνωστών