Σήμερα τα ποσοστά αποδοχής του Zelensky του Προέδρου της Ουκρανίας φθάνουν το 81%... ενώ είχε εκλεγεί σχεδόν με 73%.
Ωστόσο οι αποτυχημένες πολιτικές που ακολούθησε μια άκρως διεφθαρμένη χώρα όπως η Ουκρανία είχαν ως αποτέλεσμα αρχές του 2022 πριν την εισβολή των ρώσων στην Ουκρανία τα δημοσκοπικά ποσοστά του είχαν καταρρεύσει στο 23%.
Ο Volodymyr Zelensky ήταν ουσιαστικά άγνωστος στον Αμερικανικό λαό, στην Ουκρανία ήταν ένας κωμικός ηθοποιός που κατέλαβε το ανώτατο αξίωμα της χώρας του το 2019.
Αλλά όταν η Ρωσία επιτέθηκε στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου, ο Zelensky μεταμορφώθηκε ξαφνικά σε διασημότητα στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης.
Οι Αμερικανοί «καταναλωτές ειδήσεων» βομβαρδίστηκαν με εικόνες ενός άνδρα που φαινόταν νικημένος από τα τραγικά γεγονότα και τον συμπόνεσαν.
Δεν άργησε αυτή η εικόνα ενός Προέδρου ντυμένου στα χακί να τον παρουσιάσουν ως ένα ακούραστο ήρωα που κυβερνά μια άχρηστη μικρή δημοκρατία που δίνει μάχη για να αποτρέψει μόνος του τους βαρβάρους της απολυταρχίας της Ρωσίας.
Αλλά πέρα από αυτή την προσεκτικά κατασκευασμένη εικόνα των δυτικών μέσων ενημέρωσης υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα. Ο Zelensky εξελέγη με το 73% των ψήφων με υπόσχεση να επιδιώξει την ειρήνη στην Ανατολική και Νότια Ουκρανία, ενώ η υπόλοιπη πολιτική του πλατφόρμα του ήταν ασαφής.
Την παραμονή της εισβολής, ωστόσο, το ποσοστό αποδοχής του είχαν καταρρεύσει στο 23% λόγω των αντιδημοφιλών πολιτικών του.
Η Ουκρανή ακαδημαϊκός, Ο Baysha, συγγραφέας του βιβλίου «Δημοκρατία, λαϊκισμός στην Ουκρανία: Στις παρυφές του εικονικού και του πραγματικού», έχει μελετήσει την άνοδο του Zelensky στην εξουσία.
Κυριάρχησε ο αυταρχισμός
Η Ουκρανία είναι μια πολύπλοκη και διχασμένη χώρα με την Άπω Ανατολή και την Άπω Δύση να έχουν διαμετρικά διαφορετικές απόψεις για όλα τα σημαντικά ζητήματα.
Από τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας το 1991, δύο ιδέες εθνικής ταυτότητας ανταγωνίζονται στην Ουκρανία: η «εθνική Ουκρανία» έναντι της «ανατολικής Σλαβικής».
Η ουκρανική εθνική ιδέα, που βασίζεται στην αντίληψη ότι ο ουκρανικός πολιτισμός, η γλώσσα και η ιστορία με επίκεντρο την εθνότητα θα πρέπει να είναι οι κυρίαρχες δυνάμεις ολοκλήρωσης στο ουκρανικό έθνος-κράτος, ήταν πολύ πιο δημοφιλής στη δυτική Ουκρανία.
Η ανατολική σλαβική ιδέα, η οποία οραματίζεται το ουκρανικό έθνος να βασίζεται σε δύο κύριες εθνοτικές ομάδες, γλώσσες και πολιτισμούς — την Ουκρανική και τη Ρωσική — έχει γίνει αποδεκτή ως φυσιολογική στα νοτιοανατολικά της Ουκρανίας.
Ωστόσο, σε γενικές γραμμές, οι περισσότεροι Ουκρανοί ασχολούνται πολύ περισσότερο με οικονομικά ζητήματα, κάτι που ίσχυε πάντα.
Στην πραγματικότητα, η ανεξαρτησία της Ουκρανίας το 1991 ήταν σε μεγάλο βαθμό και θέμα οικονομικών ανησυχιών.
Πολλοί Ουκρανοί υποστήριξαν την ιδέα του πολιτικού διαζυγίου από τη Ρωσία λόγω της προσδοκίας ότι η Ουκρανία ήταν καλύτερη οικονομικά.
Η οικονομική ελπίδα που καλλιεργήθηκε δεν λειτούργησε.
Από πολλές απόψεις, η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης άλλαξε ριζικά τις ζωές των ανθρώπων προς το χειρότερο λόγω της δυτικής στροφής της Ουκρανίας.
Μια τηλεοπτική εκπομπή προεκλογική πολιτική πλατφόρμα
Στην ανεπίσημη προεκλογική του πλατφόρμα — την εκπομπή «Υπηρέτης του Λαού» — ο Zelesnky - Holoborodko (ο Χολομπορόντκο ήταν ο χαρακτήρας του Zelensky στην τηλεοπτική εκπομπή) πραγματευόταν τι θα έκανε εάν μπορούσε να κυβερνήσει τη χώρα για μία μόνο εβδομάδα, έδωσε υποσχέσεις που δεν εκπλήρωσε.
Οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν ότι εξαπατήθηκαν για άλλη μια φορά — οι μεταρρυθμίσεις έγιναν όχι προς το συμφέρον των Ουκρανών αλλά λίγων συμφερόντων.
Επανήλθαν οι εθνοτικές διαφορές
Είναι εμφανής η όξυνση των εθνοτικών διαφορών και η στάση του έθνους μπροστά στην εισβολή.
Π.χ. πολλοί στο Kharkiv άρχισαν να κάνουν αναρτήσεις στην ουκρανική γλώσσα, την οποία δεν είχαν χρησιμοποιήσει ποτέ πριν, για να τονίσουν την εθνική τους ταυτότητα και να δηλώσουν ότι είναι ενάντια σε οποιαδήποτε ξένη εισβολή.
Η επανάσταση του Maidan
Αυτή είναι μια άλλη τραγική πτυχή αυτού του πολέμου.
Τέλη Νοεμβρίου 2013 η τότε ηγεσία της Ουκρανίας αποφάσισε, υπό την προεδρία του Βίκτορ Γιανούκοβιτς, να αποχωρήσει από τη συμφωνία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενδυναμώνοντας τους δεσμούς με την Ρωσία.
Η απόφαση αυτή πυροδότησε άμεσα συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, οι οποίες εξελίχθηκαν σε κίνημα (Euromaidan).
Οι διαδηλώσεις πήραν διαστάσεις επανάστασης εναντίον της διεφθαρμένης, αυταρχικής και φιλορωσικής ηγεσίας της χώρας, η οποία τελικά ανατράπηκε τέλη Φεβρουαρίου, αποχωρώντας για τη Ρωσία.
Μερικές ημέρες πριν, από τις 18 έως τις 23 Φεβρουαρίου, τα επεισόδια κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων κλιμακώθηκαν και οδήγησαν στον θάνατο 127 ανθρώπων στην πλατεία (Maidan) Ανεξαρτησίας στο Κίεβο.
Οι περισσότεροι απ' αυτούς σκοτώθηκαν από τα πυρά ελεύθερων σκοπευτών
Η επανάσταση του Μαϊντάν (Maidan) του 2014, την οποία πολλοί άνθρωποι στα νοτιοανατολικά δεν υποστήριξαν, μετατράπηκαν σε ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας «sovki» και «vatniki» δηλαδή υποτιμητικούς όρους.
Έτσι οι επαναστάτες του Μαϊντάν, που θεωρούσαν τους εαυτούς τους την προοδευτική δύναμη της ιστορίας, έβλεπαν τους «άλλους» κατά του Μαϊντάν λόγω της προσήλωσής τους στη ρωσική γλώσσα και κουλτούρα.
Ποτέ δεν μπορούσε ο φιλορωσικός πληθυσμός να φανταστεί τη Ρωσία να βομβαρδίζει τις πόλεις τους και να καταστρέφει τις ζωές τους.
Η τραγωδία αυτών των ανθρώπων είναι διπλή: πρώτον, ο κόσμος τους καταστράφηκε συμβολικά από το Μαϊντάν, τώρα καταστρέφεται σωματικά από τη Ρωσία.
Τα αποτελέσματα αυτών των εξελίξεων είναι ασαφή, καθώς δεν είναι σαφές πώς θα τελειώσει ο πόλεμος.
Εάν οι νοτιοανατολικές περιοχές παραμείνουν στην Ουκρανία, πιθανότατα θα ολοκληρωθεί η καταστροφή όλων των όσων αντιστέκονται στον επιθετικό εθνικισμό.
Μια πολιτική πλατφόρμα 1.601 λέξεων
Σε αντίθεση με την επίσημη πλατφόρμα του, η οποία περιείχε μόνο 1.601 λέξεις και περιείχε λίγες λεπτομέρειες πολιτικής, τα 51 επεισόδια της εκπομπής του Zelensky παρείχαν στους Ουκρανούς ένα λεπτομερές όραμα για το τι πρέπει να γίνει ώστε η Ουκρανία να μπορέσει να ανακάμψει.
Το μήνυμα που έδωσε ο Zelensky στους Ουκρανούς μέσω της εκπομπής του είναι ξεκάθαρα λαϊκιστικό.
Ο λαός της Ουκρανίας απεικονίζεται σε αυτό ως μια απροβλημάτιστη ολότητα χωρίς εσωτερικές διασπάσεις, από την οποία αποκλείονται μόνο ολιγάρχες και διεφθαρμένοι πολιτικοί και αξιωματούχοι.
Είναι ενδιαφέρον ότι η εκπομπή αγνοεί το θέμα του πολέμου του Donbass, που ξέσπασε το 2014, ένα χρόνο πριν ξεκινήσει η μετάδοση της τηλεοπτικής σειράς.
Καθώς οι σχέσεις της επανάστασης του Μαϊντάν και Ρωσίας-Ουκρανίας είναι πολύ διχαστικά ζητήματα στην ουκρανική κοινωνία, ο Zelensky τα αγνόησε για να μην θέσει σε κίνδυνο την ενότητα του εικονικού του έθνους, των θεατών και τελικά των ψηφοφόρων του.
Αυτός ο προοδευτικός εκσυγχρονιστικός λόγος είναι που επέτρεψε στον Zelensky να καμουφλάρει τα σχέδιά του για ακραίες μεταρρυθμίσεις, που ξεκίνησαν μόλις τρεις ημέρες μετά την άνοδο της νέας κυβέρνησης στην εξουσία.
Καθ' όλη τη διάρκεια της εκστρατείας, η ιδέα της «προόδου» που υπογράμμισε ο Zelensky δεν συνδέθηκε ποτέ με ιδιωτικοποιήσεις, πωλήσεις γης, περικοπές προϋπολογισμού κ.λπ.
Μόνο αφού ο Zelensky είχε εδραιώσει την προεδρική του εξουσία με την καθιέρωση πλήρους ελέγχου στη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία, κατέστησε σαφές ότι η «ομαλοποίηση» και ο «πολιτισμός» της Ουκρανίας σήμαιναν ιδιωτικοποίηση της γης και της κρατικής/δημοσίας περιουσίας, της αύξηση των τιμολογίων κοινής ωφέλειας κ.α.
Την Ουκρανία την διοικούν ξένοι
Η αλλαγή εξουσίας στο Μαϊντάν το 2014 σηματοδότησε την αρχή μιας εντελώς νέας εποχής στην ιστορία της Ουκρανίας όσον αφορά τη δυτική επιρροή στις κρίσιμες αποφάσεις.
Σίγουρα, από τότε που η Ουκρανία κήρυξε την ανεξαρτησία της το 1991, αυτή η επιρροή υπήρχε πάντα.
Το Αμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο, το Κέντρο για τις σχέσεις ΗΠΑ-Ουκρανίας, το Επιχειρηματικό Συμβούλιο ΗΠΑ-Ουκρανίας, η Ευρωπαϊκή Επιχειρηματική Ένωση, το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης, ο ΠΟΕ, η ΕΕ — όλοι αυτοί οι θεσμοί έχουν συμβάλλει σε σημαντικές πολιτικές αποφάσεις της Ουκρανίας.
Ωστόσο, ποτέ στην ιστορία της Ουκρανίας πριν από το Μαϊντάν, η χώρα δεν διόρισε ξένους πολίτες σε κορυφαίες υπουργικές θέσεις — αυτό έγινε μόνο μετά το Μαϊντάν.
Το 2014, η Natalie Jaresko, πολίτης των ΗΠΑ, διορίστηκε υπουργός Οικονομικών της Ουκρανίας.
Ο Aivaras Abromavicius, πολίτης της Λιθουανίας, έγινε υπουργός Οικονομίας και Εμπορίου της Ουκρανίας.
Ο Alexander Kvitashvili, πολίτης της Γεωργίας, υπουργός Υγείας. Το 2016, η Ulana Suprun, πολίτης των ΗΠΑ, διορίστηκε υπηρεσιακή υπουργός Υγείας.
Άλλοι αλλοδαποί ανέλαβαν αξιώματα χαμηλότερων βαθμών. Περιττό να πούμε ότι όλοι αυτοί οι διορισμοί δεν προέκυψαν από τη βούληση των Ουκρανών αλλά από τις συστάσεις των παγκόσμιων θεσμών, κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη δεδομένου ότι το ίδιο το Μαϊντάν δεν υποστηρίχθηκε από τον μισό πληθυσμό της Ουκρανίας.
Όπως ήδη αναφέρθηκε, η πλειοψηφία αυτών που ήταν κατά του Μαϊντάν κατοικούν στις νοτιοανατολικές περιοχές της Ουκρανίας. Όσο πιο ανατολικά κοιτούσε κανείς, τόσο ισχυρότερη και πιο ενοποιημένη θα έβρισκε κανείς την απόρριψη της επανάστασης του Μαϊντάν που είχε ως ατζέντα την Ευρώπη.
Πάνω από το 75% όσων ζουν στις περιφέρειες του Dontesk και του Luhansk (δύο ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας που κατοικούνται κυρίως από ρωσόφωνους) δεν υποστήριξαν το Μαϊντάν, ενώ μόνο το 20% των ανθρώπων που ζουν στην Κριμαία το υποστήριξαν.
Αυτά τα στατιστικά στοιχεία, που δόθηκαν από το Ινστιτούτο Κοινωνιολογίας του Κιέβου τον Απρίλιο του 2014, δεν εμπόδισαν τους δυτικούς θεσμούς εξουσίας να υποστηρίξουν ότι το Μαϊντάν ήταν η εξέγερση του «ουκρανικού λαού» που παρουσιάστηκε ως ένα πολύ ισχυρό ιδεολογικό τέχνασμα.
Όταν επισκέφθηκαν την πλατεία Μαϊντάν και ενθάρρυναν τους επαναστάτες της να διαδηλώσουν, τα μέλη της «διεθνούς κοινότητας» δεν σεβάστηκαν εκατομμύρια Ουκρανούς που είχαν απόψεις κατά της επανάστασης του Μαϊντάν, συμβάλλοντας έτσι στην κλιμάκωση της εμφύλιας σύγκρουσης, η οποία στο τέλος της ημέρας οδήγησε στην καταστροφή που ανήμποροι παρατηρούμε σήμερα.
Δεν υπάρχει δημοκρατία
Σύμφωνα με πολιτικούς αναλυτές η δημοκρατία είναι μια νεοφιλελεύθερη φαντασίωση με την έννοια ότι δεν μπορεί να υπάρξει σε νεοφιλελεύθερα συστήματα διακυβέρνησης που ελέγχονται όχι από ανθρώπους αλλά από υπερεθνικούς θεσμούς. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, αυτό έγινε ιδιαίτερα εμφανές μετά το Μαϊντάν, όταν οι Υπουργοί Εξωτερικών διορίστηκαν από αυτούς τους θεσμούς για να παρουσιάσουν τα συμφέροντά τους στην Ουκρανία.
Ωστόσο, με τον μεταρρυθμιστικό του ζήλο, ο Zelensky προχώρησε παραπέρα.
Στις αρχές Φεβρουαρίου 2021, τα πρώτα τρία αντιπολιτευόμενα τηλεοπτικά κανάλια — NewsOne, Zik και 112 Ukraine — έκλεισαν. Ένα άλλο αντιπολιτευτικό κανάλι το Nash απαγορεύτηκε στις αρχές του 2022, πριν από την έναρξη του πολέμου.
Μετά το ξέσπασμα του πολέμου, τον Μάρτιο 2022, συνελήφθησαν δεκάδες ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι, μπλόγκερ και αναλυτές.
Τον Απρίλιο, τα τηλεοπτικά κανάλια της δεξιάς — Channel 5 και Pryamiy — έκλεισαν επίσης.
Επιπλέον, ο Zelensky υπέγραψε ένα διάταγμα που υποχρεώνει όλα τα ουκρανικά κανάλια να μεταδίδουν έναν μόνο τηλεμαραθώνιο, παρουσιάζοντας μόνο μία φιλοκυβερνητική άποψη για τον πόλεμο.
Αυτές είναι οι πρωτόγνωρες ιστορίας για την ανεξάρτητη Ουκρανία.
Οι υποστηρικτές του Zelensky αναφέρουν ότι όλες οι συλλήψεις και οι απαγορεύσεις των μέσων ενημέρωσης συνδέονται με τον πόλεμο, αγνοώντας το γεγονός ότι το πρώτο κλείσιμο των μέσων ενημέρωσης έγινε ένα χρόνο πριν από τη ρωσική εισβολή.
Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας (NSDC) χρησιμοποιήθηκε από τον Zelensky το 2021 για να επιβάλει κυρώσεις σε ορισμένα άτομα – κυρίως πολιτικούς αντιπάλους. Αφού η λαϊκή υποστήριξή του έπεσε κατακόρυφα το 2021, ο Zelensky ξεκίνησε την αντισυνταγματική διαδικασία εξωδικαστικών κυρώσεων κατά των πολιτικών του αντιπάλων, που επέβαλε το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας (NSDC).
Οι κυρώσεις αυτές αφορούσαν την κατάσχεση περιουσίας χωρίς στοιχεία για παράνομες δραστηριότητες των φυσικών και νομικών προσώπων.
Μεταξύ των πρώτων που επιβλήθηκαν κυρώσεις από το NSDC ήταν δύο κοινοβουλευτικοί βουλευτές από την Πλατφόρμα της Αντιπολίτευσης — For Life (OPZZh) — ο Victor Medvedchuk (αργότερα συνελήφθη και προβλήθηκε στην τηλεόραση με το πρόσωπό του χτυπημένο μετά την ανάκριση) και ο Taras Kozak (ο οποίος κατάφερε να δραπετεύσει από την Ουκρανία), καθώς και μέλη των οικογενειών τους.
Αυτό συνέβη τον Φεβρουάριο του 2021, τον Μάρτιο του 2022, συνολικά 11 αντιπολιτευόμενα κόμματα τέθηκαν εκτός λειτουργίας, ο Zelensky τους απαγόρευσε να λειτουργούν.
Οι αποφάσεις για την απαγόρευση των αντιπολιτευόμενων κομμάτων και την επιβολή κυρώσεων σε ηγέτες της αντιπολίτευσης ελήφθησαν από το NSDC.
Το Σύνταγμα της Ουκρανίας ορίζει ότι το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας είναι συντονιστικό όργανο: «συντονίζει και ελέγχει τη δραστηριότητα των οργάνων της εκτελεστικής εξουσίας στον τομέα της εθνικής ασφάλειας και άμυνας».
Αυτό δεν έχει να κάνει με τη δίωξη πολιτικών αντιπάλων και τη δήμευση της περιουσίας τους — κάτι που κάνει το NSDC από το 2021.
Είναι αυτονόητο ότι αυτή η τεχνογνωσία του καθεστώτος του Zelensky είναι αντισυνταγματική — μόνο τα δικαστήρια μπορούν να αποφασίσουν ποιος είναι ένοχος ή όχι και να κατάσχουν ιδιοκτησία.
Αλλά το πρόβλημα είναι ότι τα ουκρανικά δικαστήρια αποδείχτηκαν απροετοίμαστα να λειτουργήσουν ως μαριονέτες του Zelensky. Αφού ο επικεφαλής του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Ουκρανίας, Oleksandr Tupytskyi, χαρακτήρισε τις αντισυνταγματικές μεταρρυθμίσεις του Zelensky «πραξικόπημα», ο Zelensky δεν είχε τίποτα άλλο παρά να βασιστεί στο NSDC για να προωθήσει τις αντιδημοφιλείς πολιτικές του.
Τι έγινε με τον «αντιφρονούντα» Oleksandr Tupytskyi;
Στις 27 Μαρτίου 2021 — επίσης κατά την παράβαση του ουκρανικού Συντάγματος — ο Zelensky υπέγραψε διάταγμα με το οποίο ακύρωσε τον διορισμό του ως ανώτατου δικαστή.
Η λίστα «Ειρηνοποιός» (Myrotvorets)
Ο ιστότοπος Myrotvorets ξεκίνησε το 2015 «από έναν βουλευτή του λαού που κατείχε θέση συμβούλου στο Υπουργείο Εσωτερικών της Ουκρανίας» — έτσι το περιγράφει η έκθεση του ΟΗΕ.
Το όνομα αυτού του βουλευτή του λαού είναι Anton Gerashchenko, πρώην σύμβουλος του πρώην υπουργού Εσωτερικών Arsen Avakov.
Υπό την αιγίδα του Avakov το 2014 που δημιουργήθηκαν τάγματα τιμωρίας για να σταλούν στο Donbass για την καταστολή της αντίστασης του λαού ενάντια στην επανάσταση του Μαϊντάν.
Το Myrotvorets ήταν μέρος της γενικής στρατηγικής εκφοβισμού των αντιπάλων.
Οποιοσδήποτε «εχθρός του λαού» — οποιοσδήποτε τολμά να εκφράσει δημόσια απόψεις κατά του Μαϊντάν ή να αμφισβητήσει την ατζέντα της Ουκρανίας — μπορεί να εμφανιστεί σε αυτόν τον ιστότοπο.
Η Ουκρανία δεν είναι μια δημοκρατική χώρα.
Όσο περισσότερο παρατηρώ τι συμβαίνει εκεί, τόσο περισσότερο σκέφτομαι την εκσυγχρονιστική πορεία του Αουγκούστο Πινοσέτ, τον οποίο, στην πραγματικότητα, θαυμάζουν οι Ουκρανοί.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα, τα εγκλήματα του καθεστώτος του Πινοσέτ δεν είχαν ερευνηθεί.
Αλλά στο τέλος, η ανθρωπότητα ανακάλυψε την αλήθεια.
Ας ελπίσουμε μόνο ότι στην Ουκρανία αυτό θα συμβεί νωρίτερα.
Ο Ουκρανός ακαδημαϊκός Volodymyr Ishchenko είπε σε πρόσφατη συνέντευξη, σε αντίθεση με τη Δυτική Ευρώπη, υπάρχει περισσότερη εταιρική σχέση μεταξύ εθνικισμού και νεοφιλελευθερισμού στη μετασοβιετική Ανατολική Ευρώπη.
Υπό το πρίσμα του σημερινού πολέμου, αυτή η ενότητα φιλελεύθερων και εθνικιστών μπορεί να φαίνεται δικαιολογημένη. Ωστόσο, η συμμαχία δημιουργήθηκε πολύ πριν από αυτόν τον πόλεμο - το 2013, κατά τη διάρκεια του σχηματισμού του κινήματος Μαϊντάν.
Από τους φιλελεύθερους, η Συμφωνία Σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία υποστήριξε το Μαϊντάν, θεωρήθηκε κυρίως από την άποψη του εκδημοκρατισμού, του εκσυγχρονισμού και του πολιτισμού — φαντάστηκε ως ένα μέσο για να φέρει την Ουκρανία στα ευρωπαϊκά πρότυπα διακυβέρνησης.
Αντίθετα, η Ευρασιατική Οικονομική Ένωση, με επικεφαλής τη Ρωσία, συνδέθηκε με την πολιτισμική οπισθοδρόμηση προς τον σοβιετικό κρατισμό και τον ασιατικό δεσποτισμό.
Από τις πρώτες μέρες των διαδηλώσεων, οι ριζοσπάστες εθνικιστές ήταν οι πιο δραστήριοι μαχητές του Μαϊντάν.
Η ενότητα μεταξύ των φιλελεύθερων που συνδέουν το Euromaidan με την πρόοδο, τον εκσυγχρονισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.λπ., και τους ριζοσπάστες που επιλέγουν το κίνημα για την εθνικιστική τους ατζέντα ήταν σημαντική προϋπόθεση για τη μετατροπή της αστικής διαμαρτυρίας σε ένοπλη πάλη με αποτέλεσμα. την αντισυνταγματική ανατροπή της εξουσίας.
Ο αποφασιστικός ρόλος των ριζοσπαστών στην επανάσταση έγινε επίσης κρίσιμος παράγοντας στη διαμόρφωση ενός μαζικού κινήματος κατά του Μαϊντάν στην ανατολική Ουκρανία ενάντια στο «πραξικόπημα».
Τουλάχιστον εν μέρει, αυτό που παρατηρούμε σήμερα είναι ένα τραγικό αποτέλεσμα αυτής της κοντόφθαλμης και ατυχούς συμμαχίας, που σχηματίστηκε κατά τη διάρκεια του Μαϊντάν.
Μετά την ανάληψη του προεδρικού θώκου, ο Zelensky στράφηκε στην εθνικιστική ατζέντα του προκατόχου του.
Στις 19 Μαΐου 2021, η κυβέρνησή του ενέκρινε ένα σχέδιο δράσης για την προώθηση της ουκρανικής γλώσσας σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, αυστηρά σύμφωνα με τον γλωσσικό νόμο του Ποροσένκο, προς τέρψη των εθνικιστών και απογοήτευση των Ρωσόφωνων.
Ο Zelensky δεν έχει κάνει τίποτα για να διώξει τους ριζοσπάστες για όλα τα εγκλήματα τους εναντίον πολιτικών αντιπάλων και του λαού του Donbass.
Όπως πιστεύουν πολλοί αναλυτές, αυτό συμβαίνει επειδή οι ριζοσπάστες, αν και αντιπροσωπεύουν τη μειονότητα του ουκρανικού πληθυσμού, δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν βία εναντίον πολιτικών, δικαστηρίων, υπηρεσιών επιβολής του νόμου, εργαζομένων στα μέσα ενημέρωσης και ούτω καθεξής—με άλλα λόγια, είναι απλώς καλοί στο να εκφοβίζουν την κοινωνία.
Τα φερέφωνα προπαγάνδας μπορούν να επαναλαμβάνουν «Ο Zelensky είναι Εβραίος, άρα δεν μπορεί να είναι Ναζί» όσο συχνά θέλουν, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι ριζοσπάστες ελέγχουν την πολιτική εξουσία στην Ουκρανία μέσω της βίας εναντίον εκείνων που τολμούν να εκφράσουν άλλη άποψη.
Η περίπτωση του Anatoliy Shariy — ενός από τους πιο δημοφιλείς bloggers στην Ουκρανία που ζει στην εξορία — είναι ένα καλό παράδειγμα για να καταδειχθεί η αλήθεια.
Όχι μόνο αυτός, μαζί με τα μέλη της οικογένειάς του, δέχεται μόνιμα απειλές για τη ζωή του, αλλά οι ριζοσπάστες εκφοβίζουν συνεχώς τους ακτιβιστές του κόμματός του (που απαγόρευσε ο Zelensky τον Μάρτιο του 2022), χτυπώντας και εξευτελίζοντας τους.
Αυτό είναι που οι Ουκρανοί ριζοσπάστες αποκαλούν «πολιτικό σαφάρι».
Αυτό που ξεφεύγει από αυτό το μυθικό πλαίσιο αναφοράς για τον πόλεμο είναι το ευρύτερο πλαίσιο της κατάστασης:
το γεγονός ότι για χρόνια η Ουκρανία αρνείται να εφαρμόσει τις ειρηνευτικές συμφωνίες του Μίνσκ, οι δύο υπογραφές του 2015 μετά την ήττα του ουκρανικού στρατού στον Πόλεμο του Donbass.
Σύμφωνα με αυτές τις συμφωνίες, το Donbass έπρεπε να λάβει μια πολιτική αυτονομία εντός της Ουκρανίας – μια εξέλιξη ασύλληπτη και απαράδεκτη για τους ριζοσπάστες.
Αντί να εφαρμόσει το έγγραφο, το οποίο επικυρώθηκε από τον ΟΗΕ, η Ουκρανία μάχεται με το Donbass κατά μήκος της γραμμής οριοθέτησης για 8 χρόνια.
Η ζωή των Ουκρανών που ζουν σε αυτά τα εδάφη έχει μετατραπεί σε εφιάλτη.
Για τους ριζοσπάστες, οι άνθρωποι του Donbass δεν αξίζουν έλεος.
Ο πόλεμος του 2022 είναι μια παράταση του πολέμου του 2014, ο οποίος ξεκίνησε όταν η Ουκρανία έστειλε στρατεύματα στο Donbass για να καταστείλει την εξέγερση κατά του Μαϊντάν υπό την προϋπόθεση της λεγόμενης «αντιτρομοκρατικής επιχείρησης». Η αναγνώριση αυτού του ευρύτερου πλαισίου δείχνει ότι τόσο η Ρωσία όσο και η Ουκρανία είναι συνυπεύθυνες για το αδιέξοδο.
Η φόρμουλα του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους «ή είσαι μαζί μας ή με τρομοκράτες», που υιοθέτησε και ο Zelensky στις εκκλήσεις του στον «πολιτισμένο κόσμο», αποδείχθηκε πολύ βολική όσον αφορά την αποφυγή της προσωπικής ευθύνης για τη συνεχιζόμενη καταστροφή.
Όσον αφορά την παρουσίαση αυτών των απόψεων στην διεθνή κοινωνία, οι καλλιτεχνικές δεξιότητες του Zelensky φαίνονται ανεκτίμητες.
Ο πρώην κωμικός δεν προσπαθεί να κρύψει την ικανοποίησή του. Απαντώντας στην ερώτηση ενός Γάλλου ρεπόρτερ στις 5 Μαρτίου 2022 - τη 10η ημέρα της ρωσικής εισβολής - για το πώς άλλαξε η ζωή του με την έναρξη του πολέμου, ο Zelensky απάντησε με ένα χαμόγελο απόλαυσης:
«Σήμερα, η ζωή μου είναι όμορφη.
Νιώθω ότι είναι το πιο σημαντικό νόημα στη ζωή – το να είσαι απαραίτητος»
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών