Σχετικά Άρθρα
Ευρωπαϊκή λύση στην ενεργειακή κρίση,εμπρός στο επερχόμενο χάος – Οι κρίσιμες ημερομηνίες, το ελληνικό μοντέλο
Η Ευρώπη εφαρμόζει μια ενεργειακή πολιτική που απαγορεύει τις επενδύσεις σε ορισμένες τεχνολογίες, με βάση ιδεολογικές απόψεις που αγνοούν την ασφάλεια του εφοδιασμού και για αυτό αποτυγχάνει με τον πιο σκληρό τρόπο, διαπιστώνει σε άρθρό του ο γνωστός οικονομολόγος και διαχειριστής fund Daniel Lacalle. Για το λόγο αυτό προσθέτει, οι περαιτέρω πολιτικές παρεμβάσεις στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας που σχεδιάζει η Κομισιόν, δεν θα φέρουν λύση, καταλήγει.
Αναλυτικά η ανάλυση του Daniel Lacalle έχει ως εξής:
Η ενεργειακή κρίση στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν δημιουργήθηκε ούτε από αστοχίες της αγοράς ούτε από έλλειψη εναλλακτικών λύσεων.
Δημιουργήθηκε από πολιτικές αποφάσεις και με πολιτική επιβολή.
Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ) αντιπροσωπεύουν μια θετική δύναμη μέσα σε ένα ισορροπημένο ενεργειακό μείγμα, αλλά από μόνες τους δεν αρκούν, λόγω της ασταθούς και διακοπτόμενης φύσης της τεχνολογίας.
Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί έχουν επιβάλει λοιπόν ένα ασταθές ενεργειακό μείγμα που απαγορεύει τις βασικές τεχνολογίες οι οποίες λειτουργούν σχεδόν στο 100% του χρόνου και αυτό έχει εκτοξεύσει τις τιμές που πληρώνουν οι καταναλωτές στα ύψη και έχει απειλήσει την ασφάλεια του εφοδιασμού.
Αυτή την εβδομάδα, η Ursula Von Der Leyen, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, εξέπεμψε δύο μηνύματα που προκάλεσαν μεγάλες συζητήσεις.
Καταρχήν ανακοίνωσε μια ισχυρή παρέμβαση της Κομισιόν στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας και ακολούθως, μιλώντας στη Σύνοδο Κορυφής της Βαλτικής για την Ενεργειακή Ασφάλεια, πρότεινε την αύξηση της συμμετοχής των ΑΠΕ στο 45% του συνολικού μείγματος παραγωγής έως το 2030.
Η ίδια δήλωσε ότι η Ευρώπη δεν αντμετωπίζει μια ενεργειακή κρίση αλλά μια «κρίση ορυκτών καυσίμων».
Η ευρωπαϊκή αγορά ηλεκτρικής ενέργειας έχει δεχτεί τη μεγαλύτερη πολιτική παρέμβαση στον κόσμο
Ωστόσο, τα μηνύματα της κ. Von Der Leyen έχουν δύο προβλήματα.
Η ενεργειακή κρίση της Ευρώπης οφείλεται σε πολιτική παρέμβαση σε μαζική κλίμακα.
Επιπλέον, ακόμα και μια μεγάλη περαιτέρω αύξηση των ΑΠΕ δεν εξαλείφει τον κίνδυνο εξάρτησης από τη Ρωσία ή άλλους προμηθευτές εμπορευμάτων.
Η ευρωπαϊκή αγορά ηλεκτρικής ενέργειας είναι ίσως η αγορά στην οποία έχει εκδηλωθεί η μεγαλύτερη πολιτική παρέμβαση στον κόσμο.
Περαιτέρω πολιτικές παρεμβάσεις δεν πρόκειται να λύσουν τα προβλήματα που δημιουργούνται από έναν πολιτικό σχεδιασμό που έχει καταστήσει το ενεργειακό μείγμα των περισσότερων χωρών ακριβό, ασταθές και διακοπτόμενο.
Η ιδεολογία είναι κακός συνεργάτης στην ενέργεια.
Πώς η κρατική παρέμβαση στην Ευρώπη αυξάνει τις τιμές
Ποσοστό μεταξύ του 70% και του 75% των τιμολογίων ηλεκτρικής ενέργειας στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αποτελούν ρυθμιζόμενα κόστη, επιδοτήσεις και φόροι που ορίζονται από τις κυβερνήσεις ενώ στο υπόλοιπο κομμάτι, της λεγόμενης «ελεύθερης» παραγωγής, το κόστος των δικαιωμάτων CO2 εκτοξεύει τις τιμές του ρεύματος στα ύψη επειδή οι κυβερνήσεις περιορίζουν την παροχή αδειών και επειδή το ενεργειακό μείγμα επιβάλλεται με πολιτικές αποφάσεις.
Στη Γερμανία, μόνο το 24% όλων των δαπανών σε έναν οικιακό λογαριασμό ηλεκτρικού ρεύματος είναι το «κόστος του προμηθευτή», σύμφωνα με το BDEW 2021.
Η συντριπτική πλειονότητα των δαπανών είναι φόροι και κόστη που ορίζει η κυβέρνηση: Χρεώσεις δικτύου (24%), επιβάρυνση ΑΠΕ ( 20%), φόρος επί των πωλήσεων (ΦΠΑ) (16%), φόρος ηλεκτρικής ενέργειας (6%), εισφορά παραχώρησης (5%), εισφορά υπεράκτιων υποχρεώσεων (0,03%), προσαύξηση για σταθμούς συνδυασμένης παραγωγής θερμότητας και ηλεκτροπαραγωγής (0,08%), εισφορά για βιομηχανική έκπτωση στα τέλη δικτύου (1,3%).
Ωστόσο, το «πρόβλημα», σύμφωνα με τα μηνύματα της προέδρου της Κομισιόν είναι η αγορά.
Είναι εκπληκτικό να διαβάζουμε ότι οι αγορές ηλεκτρικής ενέργειας της Ευρώπης είναι «ελεύθερες αγορές», όταν οι κυβερνήσεις επιβάλλουν τις τεχνολογίες του ενεργειακού μείγματος, μονοπωλούν και περιορίζουν τις άδειες, απαγορεύουν τις επενδύσεις σε ορισμένες τεχνολογίες ή κλείνουν άλλες και επιβάλλουν ένα αυξανόμενο κόστος των αδειών CO2 που περιορίζουν την προμήθεια τους σε συγκεκριμένους ενεργειακούς πόρους π.χ. λιγνίτη.
Οι διαδοχικοί στόχοι της πολιτικής παρέμβασης
Στην αρχή στόχος της πολιτικής παρέμβασης ήταν να κλείσουν οι ηλεκτροπαραγωγικοί σταθμοί πυρηνικής ενέργειας και η ηλεκτροπαραγωγή να βασιστεί μαζικά στο φυσικό αέριο και τον λιγνίτη όπως έκανε η Γερμανία.
Στη συνέχεια υπήρξε πολιτική παρέμβαση για να απαγορευθεί η ανάπτυξη εγχώριου μη συμβατικού φυσικού αερίου στην Ευρώπη.
Υπήρξε πολιτική παρέμβαση για να κλείσουν οι υδροταμιευτήρες τη στιγμή που η υδροηλεκτρική ενέργεια είναι το κλειδί για τη μείωση των λογαριασμών των νοικοκυριών.
Η πολιτική παρέμβαση αύξησε τις επιδοτήσεις σε λάθος χρόνο και στη συνέχεια αύξησε τους φόρους στις αποδοτικές τεχνολογίες.
Η πολιτική παρέμβαση οδήγησε σε απαγόρευση της εξόρυξης λιθίου ενώ η Ευρώπη προωθεί τις ΑΠΕ που χρειάζεται οπωσδήποτε λίθιο.
Η πολιτική παρέμβαση οδήγησε ώστε να γεμίσει ο λογαριασμός του καταναλωτή με φόρους και ρυθμιζόμενα κόστη που δεν έχουν καμία σχέση με την κατανάλωση ενέργειας.
Η πολιτική παρέμβαση, στην ουσία, αποτελεί μια αλυσίδα λαθών στην ενεργειακή πολιτική της Ευρώπης που την οδήγησε να έχει ηλεκτρική ενέργεια και φυσικό αέριο με τιμές υπερδιπλάσιες από ό,τι στις ΗΠΑ, όπως προειδοποιούσε ο Durao Barroso το 2013.
Οι τιμές ηλεκτρικής ενέργειας στην Ευρώπη δεν είναι ακριβές από τύχη αλλά από σχεδιασμό
Οι τιμές ηλεκτρικής ενέργειας στην Ευρώπη δεν είναι ακριβές από τύχη, αλλά από το σχεδιασμό.
Η εκθετική αύξηση των επιδοτήσεων, τα ρυθμιζόμενα κόστη και οι καλπάζουσες αυξήσεις των τιμών των δικαιωμάτων εκπομπής CO2 είναι πολιτικές αποφάσεις.
Η εξάλειψη των ηλετκροπαραγωγικών μονάδων βασικού φορτίου (πυρηνική, υδραυλική) που λειτουργούν συνεχώς και η αντικατάστασή τους με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας που χρειάζονται εφεδρικό φυσικό αέριο και μεγάλες επενδύσεις σε υποδομές είναι δαπανηρή.
Ήταν σε όλη την Ευρώπη και θα συνεχίσει να είναι.
Η ενεργειακή μετάβαση πρέπει να είναι ανταγωνιστική και να εγγυάται την ασφάλεια του εφοδιασμού, διαφορετικά δεν θα πετύχει.
Γι αυτό η ενίσχυση της πολιτικής παρέμβασης δεν λύνει τα προβλήματα.
Η εγκατάσταση περισσότερων ΑΠΕ δεν εξαλείφει την εξάρτηση από το φυσικό αέριο.
Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι, εξ ορισμού, διακοπτόμενες και ασταθείς.
Επιπλέον, η εγκατάσταση περισσότερων ΑΠΕ απαιτεί επίσης τεράστιες δαπάνες για επενδύσεις μεταφοράς και διανομής, γεγονός που αυξάνει τις τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας.
Η αύξηση των επενδύσεων στις ΑΠΕ είναι θετική, αλλά κανένας πολιτικός δεν μπορεί να πει ότι είναι η μόνη λύση για την Ευρώπη.
Το πρόβλημα της αποθήκευσης δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί ακόμη να λυθεί και η κατασκευή δικτύου μπαταριών έχει αστρονομικό κόστος.
Ακόμη κι αν η Ευρώπη πετύχει να αυξήσει την παραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ στο 45% του μείγματος, δεν θα πάψει να είναι εξαρτημένη από το φυσικό αέριο, απλά θα μειώνει ελαφρώς την εξάρτησή της μόνο στο μέρος του συντελεστή φορτίου από ΑΠΕ που είναι πιο σταθερό (μέρος της αιολικής παραγωγής).
Η Ευρώπη χρειάζεται περισσότερη αγορά και λιγότερη κρατική παρέμβαση
Στην πραγματικότητα, η εξάρτηση από τις ΑΠΕ σημαίνει σε κάθε περίπτωση αυξημένα κόστη καθώς όταν υπάρχει χαμηλό αιολικό δυναμικό και λίγος ήλιος, άρα οι ΑΠΕ δεν αποδίδουν, η Ευρώπη εξαρτάται από μονάδες που λειτουργούν με φυσικό αέριο και άνθρακα που στις συγκεκριμένες περιόδους είναι πιο ακριβές πηγές ενέργειας λόγω της μεγαλύτερης ζήτησης.
Αν κάτι μας δείχνεi η παρούσα ευρωπαϊκή ενεργειακή κρίση, είναι πως η Ευρώπη χρειάζεται περισσότερη αγορά και λιγότερη κρατική παρέμβαση.
Η Ευρώπη έφτασε σε αυτήν την κρίση λόγω ενός συνδυασμού αλαζονείας και άγνοιας εκ μέρους των σχεδιαστών πολιικής που ελέγχουν το ενεργειακό μείγμα.
Η σημασία ενός ισορροπημένου μείγματος, με πυρηνικά, υδροηλεκτρικά, φυσικό αέριο και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας γίνεται πιο εμφανής κάθε μέρα.
Η παρεμβατική ενεργειακή πολιτική της Ευρώπης έχει αποτύχει παταγωδώς.
Περισσότερη πολιτική παρέμβαση δεν θα λύσει το προβλημα της Ευρώπης.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών