Όπως φαίνεται, ο φόβος της ύφεσης σιγά σιγά «πνίγεται» και δίνει τη θέση του στην… αισιοδοξία, αναφέρει η Rabobank, αλλά…
«Όσο μεγαλώνουμε τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε πόσο άρτια πλαισιώνουν τον σύγχρονο κόσμο οι περισσότεροι από τους αρχαίους ελληνικούς μύθους.
Για παράδειγμα, ο ηράκλειος μύθος της λερναίας Ύδρας είναι πράγματι μια αλληγορία που συμβολίζει με ιδιαίτερα ακριβή τρόπο τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Υπενθυμίζεται πως η Ύδρα, σύμφωνα με τον μύθο, ήτο ένα γιγαντιαίο φίδι με εννέα κεφάλια, από το οποίο αν κοβόταν ένα πετάγονταν άλλα δύο.
Έτσι λειτουργεί ο κόσμος: δεν λύνεις προβλήματα, αλλά δημιουργείς δύο νέα».
Έτσι... αρχαιοελληνικά αρχίζει την ανάλυσή του για τα τρέχοντα ο ολλανικός οίκος Rabobank και συνεχίζει:
«Τα χθεσινά στοιχεία καταναλωτικής εμπιστοσύνης στις ΗΠΑ ήταν καλύτερα από τα αναμενόμενα στις 104,2 μονάδες, έναντι του 103,4 τον Φεβρουάριο.
Όπως φαίνεται, ο φόβος της ύφεσης σιγά σιγά «πνίγεται» και δίνει τη θέση του στην… αισιοδοξία, αναφέρει η Rabobank.
Ωστόσο, η έρευνα δείχνει ότι οι προσδοκίες για τον πληθωρισμό τους επόμενους δώδεκα μήνες αυξάνονται από 6,2% σε 6,3% ενώ «οι θέσεις εργασίας είναι άφθονες», παρότι «υπάλληλοι είναι δύσκολο να βρεθούν» (σε ένα ακόμη υψηλό 38,8 μονάδων)».
Ως εκ τούτου, επισημαίνει η ολλανδική τράπεζα, η Federal Reserve πρέπει να επιταχύνει τη νομισματική σύσφιξη, γεγονός το οποίο στη συνέχεια θα ασκήσει περισσότερη πίεση στον ήδη διατεταραγμένο και πολύπαθο τραπεζικό τομέα.
Την Τρίτη 28 Μαρτίου, οι ρυθμιστικές αρχές της ΕΚΤ δήλωσαν πως πίσω από την αστάθεια στη μετοχή της Deutsche Bank κρυβόταν μια «μικρή» συναλλαγή Credit Default Swap (CDS).
«Δύσκολα να υπάρχει άλλου τέτοιου είδους δομή αγοράς» λέει η ρυθμιστική αρχή.
Σε τελική ανάλυση, το CDS επιτρέπει στις αγορές να συναλλάσσονται τα ασφάλιστρα κάποιου άλλου, κάτι που δεν επιτρέπεται για καμία άλλη ασφάλιση, για προφανείς λόγους.
Επίσης, είδαμε τις ρυθμιστικές αρχές στη Γαλλία να κάνουν «ντου» σε τράπεζες, σε μια έρευνα για φορολογική απάτη.
Στις ΗΠΑ, η Wall Street Journal επεξήγησε με ποιον τρόπο οι ρυθμιστικές αρχές κατάφεραν να αποτύχουν, καθώς δεν έδωσαν καμία προσοχή στον κίνδυνο επιτοκίου.
Σημειώνεται πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να επιτείνουν κάθε πρόβλημα όταν πάρει διαστάσεις κύματος…
Όπως είναι ευνόητο, σε μια τόσο μεταβαλλόμενη συνθήκη είναι δύσκολο να προσαρμοστεί κάθε σύστημα.
Ως αποτέλεσμα δεν κόβονται καν τα σωστά κεφάλια.
Από την άλλη, στους Financial Times, ο Martin Wolf υπερασπίστηκε τις κεντρικές τράπεζες, υποστηρίζοντας ότι «η νομισματική πολιτική δεν ευθύνεται για αυτήν την τραπεζική κρίση».
Κάτι που είναι αλήθεια, παρόλο που αναμφισβήτητα έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο.
Στη συνέχεια προσθέτει: «Είναι πλάνη να υποθέσουμε ότι υπάρχει μία και μόνο απλή λύση για τις αστοχίες των χρηματοπιστωτικών συστημάτων και των οικονομιών μας».
Κάτι που είναι επίσης αλήθεια, άρα να η… Ύδρα.
Τουλάχιστον παραδέχεται ότι υπάρχουν συστημικές αστοχίες.
Αναθεώρηση της νομισματικής πολιτικής
«Μετά από δεκαετίες ηρεμίας, ο πληθωρισμός επέστρεψε.
Για να τον καταπολεμήσουν, οι κεντρικές τράπεζες πρέπει να αλλάξουν την προσέγγισή τους.
Η νομισματική θεωρία εκπροσωπείται διάφορες σχολές σκέψης, και όχι από ένα ενιαίο ενιαίο μοντέλο.
Καθεμία από τις οικονομικές σχολές δίνει έμφαση στις διαφορετικές δυνάμεις που κατευθύνουν τον πληθωρισμό και συνιστά ξεχωριστή απάντηση πολιτικής.
Διαφορετικές εποχές έθεσαν διαφορετικές προκλήσεις - και καθεμία απαιτούσε τη δική της πολιτική προσέγγιση».
Τάδε έφη το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, λέει η Rabobank, και είναι όμορφο που ο Οργανισμός αναγνωρίζει επιτέλους πολλές σχολές νομισματικής θεωρίας…
Ωστόσο, η δημοσίευση απλώς απαριθμεί τα τρέχοντα προβλήματά μας προτού καταλήξει στο συμπέρασμα ότι για την αντιμετώπισή τους «οι κεντρικές τράπεζες θα πρέπει να επιστρέψουν σε μια νομισματική προσέγγιση στην οποία η σταθεροποίηση των προσδοκιών για τον πληθωρισμό είναι βασική προτεραιότητα», χωρίς να λέει «πώς».
Άρα, «πήγαινε να σκοτώσεις την Ύδρα, Ηρακλή!».
Δεδομένου ότι ο δείκτης τιμών καταναλωτή στην Αυστραλία «έκατσε» στο 6,8% σε ετήσια βάση έναντι 7,2% που αναμενόταν, το νέο μήνυμα είναι ότι οι κεντρικές τράπεζες θα συνεχίσουν να συσφίγγουν ανεβάζοντας τα επιτόκια και χρησιμοποιώντας, ταυτόχρονα, ακρωνυμική υποστήριξη ρευστότητας για να αποφευχθεί πιθανή τραπεζική κρίση.
Με άλλα λόγια, υβριδική πολιτική για την αντιμετώπιση μιας Ύδρας.
Ωστόσο, αυτό δημιουργεί κάθε είδους προβλήματα, καθώς οι κεντρικές τράπεζες αρχίζουν να εμπλέκονται είτε σε βαθύτερο ηθικό κίνδυνο είτε σε αποφάσεις κατανομής κεφαλαίων σε μια στιγμή που δεν μπορούν καν να επιτύχουν σωστά τα επιτόκια ή οικονομική εποπτεία.
Αυτές οι πολιτικές-οικονομικές επιλογές είναι πιθανό να είναι τελέσουν μεταξύ «όπλων και βουτύρου», καθώς η Κίνα, της οποίας η κυρίαρχη ιδεολογία κατανοεί το «πλασματικό κεφάλαιο», πρωτοπορεί.
Tο Κογκρέσο άκουσε χθες μια άλλη κατάθεση τόσο σημαντική όσο αυτή του αντιπροέδρου της Fed, Barr.
Επίσης, η Κοινή Επιτροπή Ενόπλων Υπηρεσιών έμαθε ότι η ναυτική επιμελητεία των ΗΠΑ έχει ατροφήσει και είναι μια γενιά πίσω όσον αφορά την ετοιμότητα θαλάσσιων πλοίων.
Η ναυπήγηση στις ΗΠΑ πολύ αργή και η απόκτηση νέων πλοίων στην ανοιχτή αγορά δεν αποτελεί επιλογή.
Το Κογκρέσο κατάλαβε…
Ο πιθανός λογαριασμός θα μπορούσε να είναι αστρονομικός, όμως διαφορετικά οι ΗΠΑ δεν θα μπορέσουν να διατηρηθούν ως ηγεμονική δύναμη.
Συμπτωματικά, οι σημερινοί Financial Times υποστηρίζουν ότι, ανεξάρτητα από τη γεωπολιτική κρίση που βιώνουμε, οι δυτικοί ψηφοφόροι -ή τουλάχιστον οι Ευρωπαίοι- δεν θα εγκαταλείψουν το μέρισμα ειρήνης τους επειδή οι ψηφοφόροι προτιμούν τα όπλα από το βούτυρο.
Και καταλήγει, «Οι κυβερνήσεις πρέπει να αποφασίσουν μεταξύ ηλικίας συνταξιοδότησης εδώ και ναυτικού στόλου εκεί.
Ή μάλλον, οι ψηφοφόροι το κάνουν».
Ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος συνέβη, εν μέρει, επειδή η Γερμανία και η Ιαπωνία δεν πίστευαν ότι οι ΗΠΑ που είχαν αφήσει τη σκληρή τους ισχύ να εξαντληθεί για μια γενιά θα μπορούσε να τους αντιμετωπίσει…
Έσφαλαν…
Αυτά τα ζητήματα επιστρέφουν στις αγορές ακόμα κι αν τα περισσότερα δεν ενώνουν τις κουκκίδες της… Fed.
«Και πάλι, επιτρέψτε μου να εκφράσω την άποψη ότι το δολάριο ΗΠΑ θα παραμείνει αδιαμφισβήτητο ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα» συνεχίζει ο αναλυτής της Rabobank, προσθέτοντας:
«Ωστόσο, επιτρέψτε μου να τονίσω ότι, εάν συνεχίσουμε να βλέπουμε μεγάλες αναδυόμενες αγορές και παραγωγούς εμπορευμάτων να μεταβαίνουν σε de facto ανταλλαγές για διακανονισμούς σε δολάρια ΗΠΑ, τότε μπορεί με την πάροδο του χρόνου να υπάρξει μια αυξανόμενη ανισορροπία μεταξύ της προσφοράς σε δολάρια και της πραγματικής φυσικής απαίτησή τους.
Το δολάριο θα μπορούσε, υποθετικά, να γίνει σαν τα λατινικά στην Ευρώπη.
υπάρχει ακόμα ως lingua franca, αλλά δεν θα χρησιμοποιείται ποτέ στις καθημερινές αλληλεπιδράσεις.
Βέβαια, στις ΗΠΑ λογικά *δεν* θα υπάρξουν χαμηλότερα επιτόκια και QE, όπως λένε οι «χαρούμενοι παίκτες».
Ωστόσο, ακόμα και αν κάποιος «αγοράσει» αυτό το πιο μακροπρόθεσμο σενάριο, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει μια Ύδρα.
Βραχυπρόθεσμα, η ανταλλαγή είναι εξαιρετικά αναποτελεσματική.
Εάν το «χωρίς δολάριο» σενάριο σημαίνει ότι η Σαουδική Αραβία ια δημιουργεί περιουσιακά στοιχεία στην Κίνα ή την Κένυα αντί στις ΗΠΑ, καλή τύχη με το συνδεδεμένο με τις ΗΠΑ νόμισμά τους.
Εάν όλα αυτά σημαίνουν ασθενέστερο δολάριο και υψηλότερες αποδόσεις στα αμερικανικά ομόλογα, κάτι που είναι αμφίβολο, σημαίνει επίσης υψηλότερο πληθωρισμό, περισσότερες χρηματοπιστωτικές αναταράξεις και, επομένως, κατάρρευση της ζήτησης για τους εξαγωγείς εμπορευμάτων.
Μπορεί να ήταν καλύτερα…
Ο Michael Petis είχε υποστηρίξει πως ίσως ήταν καλύτερα για τις ΗΠΑ αν το δολάριο δεν είχε τον ρόλο του παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος, κάτι το οποίο επιτρέπει σε κάθε άλλη οικονομία να απορρίπτει τις πλεονάζουσες αποταμιεύσεις της, αυξάνοντας το αμερικανικό χρέος ή την ανεργία.
Μια απομάκρυνση των ΗΠΑ θα σήμαινε ότι η Ιαπωνία, η Κίνα, η Γερμανία κ.λπ. δεν θα μπορούσαν να εξοικονομήσουν και να εξάγουν τόσο πολλά σε αυτήν, άμεσα ή έμμεσα.
Όπως επισημαίνει επίσης ο Pettis, ο δρόμος για την επίτευξη αυτής της παγκόσμιας επανεξισορρόπησης είναι μέσω της αυξημένης χρηματοπιστωτικής ρύθμισης, όχι των δασμών: σταματήστε τις ροές κεφαλαίων και οι αντίστροφες εμπορικές ροές θα σταματήσουν επίσης.
Είναι αυτός ο τρόπος να σκοτωθεί η παγκόσμια Ύδρα μας, όπως στους ελληνικούς μύθους, όπου ο Ηρακλής και ο ανιψιός του ο Ιόλαος έκοψαν κάθε κεφάλι και καυτηρίασαν την πληγή με έναν αναμμένο πυρσό πριν προλάβουν να αναπτυχθούν νέα;
Φυσικά, η εφαρμογή μιας αναμμένης δάδας στο χρηματοπιστωτικό μας σύστημα δεν φαίνεται να λειτουργική, θα δημιουργούσε επική αστάθεια στην αγορά.
Είναι λοιπόν πιο πιθανό να δούμε μια συγχώνευση δημοσιονομικής, νομισματικής, ρυθμιστικής και βιομηχανικής πολιτικής, δηλαδή έναν νέο μερκαντιλισμό – αλλά αυτό το μονοπάτι σημαίνει επίσης γεωπολιτικές και γεωοικονομικές εντάσεις, που επιστρέφουν στις αγορές.
Εν ολίγοις, υπάρχουν πάντα δύο νέα κεφάλια στη διεθνή πολιτική οικονομία Ύδρα για κάθε ένα που κόβουμε.
Το να προσποιούμαστε ότι υπάρχει ένας τρόπος πριν από το 2020, πριν από το 2008, πριν από το 1971 ή πριν από το 1913 για να επιλύσουμε απλά όλα τα παγκόσμια ζητήματά μας είναι ένας τεράστιος μύθος.
www.bankingnews.gr
Για παράδειγμα, ο ηράκλειος μύθος της λερναίας Ύδρας είναι πράγματι μια αλληγορία που συμβολίζει με ιδιαίτερα ακριβή τρόπο τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Υπενθυμίζεται πως η Ύδρα, σύμφωνα με τον μύθο, ήτο ένα γιγαντιαίο φίδι με εννέα κεφάλια, από το οποίο αν κοβόταν ένα πετάγονταν άλλα δύο.
Έτσι λειτουργεί ο κόσμος: δεν λύνεις προβλήματα, αλλά δημιουργείς δύο νέα».
Έτσι... αρχαιοελληνικά αρχίζει την ανάλυσή του για τα τρέχοντα ο ολλανικός οίκος Rabobank και συνεχίζει:
«Τα χθεσινά στοιχεία καταναλωτικής εμπιστοσύνης στις ΗΠΑ ήταν καλύτερα από τα αναμενόμενα στις 104,2 μονάδες, έναντι του 103,4 τον Φεβρουάριο.
Όπως φαίνεται, ο φόβος της ύφεσης σιγά σιγά «πνίγεται» και δίνει τη θέση του στην… αισιοδοξία, αναφέρει η Rabobank.
Ωστόσο, η έρευνα δείχνει ότι οι προσδοκίες για τον πληθωρισμό τους επόμενους δώδεκα μήνες αυξάνονται από 6,2% σε 6,3% ενώ «οι θέσεις εργασίας είναι άφθονες», παρότι «υπάλληλοι είναι δύσκολο να βρεθούν» (σε ένα ακόμη υψηλό 38,8 μονάδων)».
Ως εκ τούτου, επισημαίνει η ολλανδική τράπεζα, η Federal Reserve πρέπει να επιταχύνει τη νομισματική σύσφιξη, γεγονός το οποίο στη συνέχεια θα ασκήσει περισσότερη πίεση στον ήδη διατεταραγμένο και πολύπαθο τραπεζικό τομέα.
Την Τρίτη 28 Μαρτίου, οι ρυθμιστικές αρχές της ΕΚΤ δήλωσαν πως πίσω από την αστάθεια στη μετοχή της Deutsche Bank κρυβόταν μια «μικρή» συναλλαγή Credit Default Swap (CDS).
«Δύσκολα να υπάρχει άλλου τέτοιου είδους δομή αγοράς» λέει η ρυθμιστική αρχή.
Σε τελική ανάλυση, το CDS επιτρέπει στις αγορές να συναλλάσσονται τα ασφάλιστρα κάποιου άλλου, κάτι που δεν επιτρέπεται για καμία άλλη ασφάλιση, για προφανείς λόγους.
Επίσης, είδαμε τις ρυθμιστικές αρχές στη Γαλλία να κάνουν «ντου» σε τράπεζες, σε μια έρευνα για φορολογική απάτη.
Στις ΗΠΑ, η Wall Street Journal επεξήγησε με ποιον τρόπο οι ρυθμιστικές αρχές κατάφεραν να αποτύχουν, καθώς δεν έδωσαν καμία προσοχή στον κίνδυνο επιτοκίου.
Σημειώνεται πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να επιτείνουν κάθε πρόβλημα όταν πάρει διαστάσεις κύματος…
Όπως είναι ευνόητο, σε μια τόσο μεταβαλλόμενη συνθήκη είναι δύσκολο να προσαρμοστεί κάθε σύστημα.
Ως αποτέλεσμα δεν κόβονται καν τα σωστά κεφάλια.
Από την άλλη, στους Financial Times, ο Martin Wolf υπερασπίστηκε τις κεντρικές τράπεζες, υποστηρίζοντας ότι «η νομισματική πολιτική δεν ευθύνεται για αυτήν την τραπεζική κρίση».
Κάτι που είναι αλήθεια, παρόλο που αναμφισβήτητα έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο.
Στη συνέχεια προσθέτει: «Είναι πλάνη να υποθέσουμε ότι υπάρχει μία και μόνο απλή λύση για τις αστοχίες των χρηματοπιστωτικών συστημάτων και των οικονομιών μας».
Κάτι που είναι επίσης αλήθεια, άρα να η… Ύδρα.
Τουλάχιστον παραδέχεται ότι υπάρχουν συστημικές αστοχίες.
Αναθεώρηση της νομισματικής πολιτικής
«Μετά από δεκαετίες ηρεμίας, ο πληθωρισμός επέστρεψε.
Για να τον καταπολεμήσουν, οι κεντρικές τράπεζες πρέπει να αλλάξουν την προσέγγισή τους.
Η νομισματική θεωρία εκπροσωπείται διάφορες σχολές σκέψης, και όχι από ένα ενιαίο ενιαίο μοντέλο.
Καθεμία από τις οικονομικές σχολές δίνει έμφαση στις διαφορετικές δυνάμεις που κατευθύνουν τον πληθωρισμό και συνιστά ξεχωριστή απάντηση πολιτικής.
Διαφορετικές εποχές έθεσαν διαφορετικές προκλήσεις - και καθεμία απαιτούσε τη δική της πολιτική προσέγγιση».
Τάδε έφη το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, λέει η Rabobank, και είναι όμορφο που ο Οργανισμός αναγνωρίζει επιτέλους πολλές σχολές νομισματικής θεωρίας…
Ωστόσο, η δημοσίευση απλώς απαριθμεί τα τρέχοντα προβλήματά μας προτού καταλήξει στο συμπέρασμα ότι για την αντιμετώπισή τους «οι κεντρικές τράπεζες θα πρέπει να επιστρέψουν σε μια νομισματική προσέγγιση στην οποία η σταθεροποίηση των προσδοκιών για τον πληθωρισμό είναι βασική προτεραιότητα», χωρίς να λέει «πώς».
Άρα, «πήγαινε να σκοτώσεις την Ύδρα, Ηρακλή!».
Δεδομένου ότι ο δείκτης τιμών καταναλωτή στην Αυστραλία «έκατσε» στο 6,8% σε ετήσια βάση έναντι 7,2% που αναμενόταν, το νέο μήνυμα είναι ότι οι κεντρικές τράπεζες θα συνεχίσουν να συσφίγγουν ανεβάζοντας τα επιτόκια και χρησιμοποιώντας, ταυτόχρονα, ακρωνυμική υποστήριξη ρευστότητας για να αποφευχθεί πιθανή τραπεζική κρίση.
Με άλλα λόγια, υβριδική πολιτική για την αντιμετώπιση μιας Ύδρας.
Ωστόσο, αυτό δημιουργεί κάθε είδους προβλήματα, καθώς οι κεντρικές τράπεζες αρχίζουν να εμπλέκονται είτε σε βαθύτερο ηθικό κίνδυνο είτε σε αποφάσεις κατανομής κεφαλαίων σε μια στιγμή που δεν μπορούν καν να επιτύχουν σωστά τα επιτόκια ή οικονομική εποπτεία.
Αυτές οι πολιτικές-οικονομικές επιλογές είναι πιθανό να είναι τελέσουν μεταξύ «όπλων και βουτύρου», καθώς η Κίνα, της οποίας η κυρίαρχη ιδεολογία κατανοεί το «πλασματικό κεφάλαιο», πρωτοπορεί.
Tο Κογκρέσο άκουσε χθες μια άλλη κατάθεση τόσο σημαντική όσο αυτή του αντιπροέδρου της Fed, Barr.
Επίσης, η Κοινή Επιτροπή Ενόπλων Υπηρεσιών έμαθε ότι η ναυτική επιμελητεία των ΗΠΑ έχει ατροφήσει και είναι μια γενιά πίσω όσον αφορά την ετοιμότητα θαλάσσιων πλοίων.
Η ναυπήγηση στις ΗΠΑ πολύ αργή και η απόκτηση νέων πλοίων στην ανοιχτή αγορά δεν αποτελεί επιλογή.
Το Κογκρέσο κατάλαβε…
Ο πιθανός λογαριασμός θα μπορούσε να είναι αστρονομικός, όμως διαφορετικά οι ΗΠΑ δεν θα μπορέσουν να διατηρηθούν ως ηγεμονική δύναμη.
Συμπτωματικά, οι σημερινοί Financial Times υποστηρίζουν ότι, ανεξάρτητα από τη γεωπολιτική κρίση που βιώνουμε, οι δυτικοί ψηφοφόροι -ή τουλάχιστον οι Ευρωπαίοι- δεν θα εγκαταλείψουν το μέρισμα ειρήνης τους επειδή οι ψηφοφόροι προτιμούν τα όπλα από το βούτυρο.
Και καταλήγει, «Οι κυβερνήσεις πρέπει να αποφασίσουν μεταξύ ηλικίας συνταξιοδότησης εδώ και ναυτικού στόλου εκεί.
Ή μάλλον, οι ψηφοφόροι το κάνουν».
Ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος συνέβη, εν μέρει, επειδή η Γερμανία και η Ιαπωνία δεν πίστευαν ότι οι ΗΠΑ που είχαν αφήσει τη σκληρή τους ισχύ να εξαντληθεί για μια γενιά θα μπορούσε να τους αντιμετωπίσει…
Έσφαλαν…
Αυτά τα ζητήματα επιστρέφουν στις αγορές ακόμα κι αν τα περισσότερα δεν ενώνουν τις κουκκίδες της… Fed.
«Και πάλι, επιτρέψτε μου να εκφράσω την άποψη ότι το δολάριο ΗΠΑ θα παραμείνει αδιαμφισβήτητο ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα» συνεχίζει ο αναλυτής της Rabobank, προσθέτοντας:
«Ωστόσο, επιτρέψτε μου να τονίσω ότι, εάν συνεχίσουμε να βλέπουμε μεγάλες αναδυόμενες αγορές και παραγωγούς εμπορευμάτων να μεταβαίνουν σε de facto ανταλλαγές για διακανονισμούς σε δολάρια ΗΠΑ, τότε μπορεί με την πάροδο του χρόνου να υπάρξει μια αυξανόμενη ανισορροπία μεταξύ της προσφοράς σε δολάρια και της πραγματικής φυσικής απαίτησή τους.
Το δολάριο θα μπορούσε, υποθετικά, να γίνει σαν τα λατινικά στην Ευρώπη.
υπάρχει ακόμα ως lingua franca, αλλά δεν θα χρησιμοποιείται ποτέ στις καθημερινές αλληλεπιδράσεις.
Βέβαια, στις ΗΠΑ λογικά *δεν* θα υπάρξουν χαμηλότερα επιτόκια και QE, όπως λένε οι «χαρούμενοι παίκτες».
Ωστόσο, ακόμα και αν κάποιος «αγοράσει» αυτό το πιο μακροπρόθεσμο σενάριο, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει μια Ύδρα.
Βραχυπρόθεσμα, η ανταλλαγή είναι εξαιρετικά αναποτελεσματική.
Εάν το «χωρίς δολάριο» σενάριο σημαίνει ότι η Σαουδική Αραβία ια δημιουργεί περιουσιακά στοιχεία στην Κίνα ή την Κένυα αντί στις ΗΠΑ, καλή τύχη με το συνδεδεμένο με τις ΗΠΑ νόμισμά τους.
Εάν όλα αυτά σημαίνουν ασθενέστερο δολάριο και υψηλότερες αποδόσεις στα αμερικανικά ομόλογα, κάτι που είναι αμφίβολο, σημαίνει επίσης υψηλότερο πληθωρισμό, περισσότερες χρηματοπιστωτικές αναταράξεις και, επομένως, κατάρρευση της ζήτησης για τους εξαγωγείς εμπορευμάτων.
Μπορεί να ήταν καλύτερα…
Ο Michael Petis είχε υποστηρίξει πως ίσως ήταν καλύτερα για τις ΗΠΑ αν το δολάριο δεν είχε τον ρόλο του παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος, κάτι το οποίο επιτρέπει σε κάθε άλλη οικονομία να απορρίπτει τις πλεονάζουσες αποταμιεύσεις της, αυξάνοντας το αμερικανικό χρέος ή την ανεργία.
Μια απομάκρυνση των ΗΠΑ θα σήμαινε ότι η Ιαπωνία, η Κίνα, η Γερμανία κ.λπ. δεν θα μπορούσαν να εξοικονομήσουν και να εξάγουν τόσο πολλά σε αυτήν, άμεσα ή έμμεσα.
Όπως επισημαίνει επίσης ο Pettis, ο δρόμος για την επίτευξη αυτής της παγκόσμιας επανεξισορρόπησης είναι μέσω της αυξημένης χρηματοπιστωτικής ρύθμισης, όχι των δασμών: σταματήστε τις ροές κεφαλαίων και οι αντίστροφες εμπορικές ροές θα σταματήσουν επίσης.
Είναι αυτός ο τρόπος να σκοτωθεί η παγκόσμια Ύδρα μας, όπως στους ελληνικούς μύθους, όπου ο Ηρακλής και ο ανιψιός του ο Ιόλαος έκοψαν κάθε κεφάλι και καυτηρίασαν την πληγή με έναν αναμμένο πυρσό πριν προλάβουν να αναπτυχθούν νέα;
Φυσικά, η εφαρμογή μιας αναμμένης δάδας στο χρηματοπιστωτικό μας σύστημα δεν φαίνεται να λειτουργική, θα δημιουργούσε επική αστάθεια στην αγορά.
Είναι λοιπόν πιο πιθανό να δούμε μια συγχώνευση δημοσιονομικής, νομισματικής, ρυθμιστικής και βιομηχανικής πολιτικής, δηλαδή έναν νέο μερκαντιλισμό – αλλά αυτό το μονοπάτι σημαίνει επίσης γεωπολιτικές και γεωοικονομικές εντάσεις, που επιστρέφουν στις αγορές.
Εν ολίγοις, υπάρχουν πάντα δύο νέα κεφάλια στη διεθνή πολιτική οικονομία Ύδρα για κάθε ένα που κόβουμε.
Το να προσποιούμαστε ότι υπάρχει ένας τρόπος πριν από το 2020, πριν από το 2008, πριν από το 1971 ή πριν από το 1913 για να επιλύσουμε απλά όλα τα παγκόσμια ζητήματά μας είναι ένας τεράστιος μύθος.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών